Πάντως εγώ ακόμα και μετά από όλη αυτήν τη συζήτηση, δεν πείστηκα ότι το γεγονός του χαρακτηρισμού του “Toxicity” (ή άλλων albums) ως “αμφιλεγόμενο” μειώνει οτιδήποτε από την αξία του. Νομίζω ότι μέρος της κουβέντας έχει κολλήσει αποκλειστικά στη “μεταλοπατεροσύνη” του Hammer (το οποίο ήταν η αρχική αφορμή, αλλά η κουβέντα περί “αμφιλεγόμενου ή μη” ξεφεύγει από αυτό), άρα κι εμείς πρέπει να σηκώσουμε τις άμυνες μας για μη φανούμε “κοπάδι”. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το Hammer για μία στιγμή. Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι καθ΄όλη τη συζήτηση παίζει ένα συνεχές μπαλατζάρισμα μεταξύ “αμφιλεγόμενου” και “κακού ποιοτικά” ή “κακού υποκειμενά/αντικειμενικά”, πράγμα που επίσης βραχυκυκλώνει τη συζήτηση, γιατί αντί να εστιάζουμε στο γιατί ένα album μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμφιλεγόμενο, πασχίζουμε να πείσουμε τον άλλον ότι “δεν είναι αμφιλεγόμενο, αφού γαμάει, κι απορώ γιατί δεν το καταλαβείνετε”. Μα δε μίλησε κανείς για κακά album εξαρχής, για αμφιλεγόμενα μίλησε. Π.χ. πώς να χαρακτηρίσει κανείς “αμφιλεγόμενους” τους δίσκους των Accept όπως αναφέρθηκε; Δεν μπορεί, κι αυτό όχι γιατί το Hammer (ή Έλληνες κολλημένοι μεταλάδες) τους θεωρεί καλούς (που μπορεί να τους θεωρεί, αλλά για άλλους λόγους), αλλά γιατί είναι safe, δηλαδή το αντίθετο του αμφιλεγόμενου. Άσχετο το αν ποιοτικά/αντικειμενικά/υποκειμενικά είναι καλοί ή κακοί, δεν μπαίνω σ’ αυτήν τη συζήτηση. Να το θέσω αλλιώς: μπορεί κανείς μας να φανταστεί το μοντέλο των δύο κριτικών που αναφέρθηκε να χρησιμοποείται στο επόμενο AC/DC ή Motorhead (λέμε τώρα, you get the point) album; Όχι, δε θα είχε απολύτως κανένα νόημα, κι όλοι μας καταλαβαίνουμε γιατί.
Αντίθετα, στο “Toxicity”, το ότι χρησιμοποιήθηκε αυτό το πράγμα, κι ότι ο ένας του βάζει 10 και ο άλλος 1, ναι, έχει απολύτως νόημα! Και το λέω κι εγώ που όχι 10 δεν του βάζω, 100 του βάζω. Θυμάμαι κι εγώ, όμως, όταν το πρωτοάκουσα, ότι σκάλωνα με το τι παίζανε, κι όχι πάντα με την καλή έννοια. Γιατί π.χ. ενώ μαγευόσουν άμεσα και χωρίς πολλά-πολλά με το refrain του “Chop suey!”, είχες πιο πριν και μερικά δευτερόλεπτα σπαστικού, θορυβώδους “pogopogopogopogo”. Ενώ καταλάβαινες ότι οι τύποι ΤΟ ΕΧΟΥΝ να βγάζουν μελωδιάρες, αυτοί επέλεγαν να τις χρησιμοποιούν σαν σφήνες, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι είχε κοφτά, εντελώς μη-μελωδικά riffs, που αν ήσουν μεταλάς και δεν είχες ακούσει π.χ. hardcore ή punk μέχρι τότε (καλή ώρα) όλο αυτό σου φαινόταν κακότεχνο. Ενώ καταλάβαινες ότι ο τύπος είχε φωνάρα, σε σημεία απλά ΦΩΝΑΖΕ, κάτι επίσης ξένο για τους μεταλάδες.
Για να πάω σ’ ένα άλλο γνωστό παράδειγμα, αν και δεν είχα γεννηθεί τότε, έχω ακούσει τόσα για το θάψιμο του “Into the pandemonium”, ένα χτυπητό παράδειγμα αμφιλεγόμενου δίσκου για την εποχή του. Γιατί; Όχι γιατί ήταν κακό, αλλά γιατί π.χ. είχε gothic φωνητικά, είχε μπίτια, είχε βιολιά, πράγμα που ταυτόχρονα προκαλούσε ΚΑΙ την ιστορία της μπάντας μέχρι τότε, αλλά ΚΑΙ τη metal πραγματικότητα συνολικά. Σήμερα τα πράγματα αυτά όχι απλά είναι αποδεκτά, αλλά θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρα metal ρεύματα γεννήθηκαν από το καθένα ξεχωριστό στοιχείο που εισήγαγαν οι Frost μ’ αυτόν τον δίσκο. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι το θάψανε. Δε συμφωνώ μαζί τους. Με τον ίδιο τρόπο καταλάβαινα και το 2001 τι εννοούσε ο Σακελλαρίου όταν έλεγε ότι ο Serj απλά γκαρίζει και δεν ακούσει ένα riff της προκοπής εκεί μέσα. Δε συμφωνούσα μαζί του, αλλά μπορούσα να διακρίνω που βάσιζε αυτήν την αρνητικότητά του. Θα έπρεπε οι συντάκτες ενός περιοδικού να είναι ένα τσικ πιο ψαγμένοι/διαλλακτικοί/ανοιχτόμυαλοι από το κοινό τους που πέταγε μπουκάλια στο εν λόγω συγκρότημα; Θα έπρεπε να το παρατήσεις και ν’ αλλάξεις ασχολία αν δεν μπορείς να διακρίνεις το “καινούριο” στα 80’s, 90’s 00’s κλπ; Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά, απλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι το 1 και το 10 του “Toxicity”, στο δικό μου θυμικό, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σοκ που έπαθα κι εγώ, μόνο που σχετικά γρήγορα κι εύκολα κατρακύλησα στο 10. Τέτοιοι δίσκοι είναι που αξίζουν μηδενικά από κάποιους, το έχει η μοίρα τους και καλά κάνουν. Παίρνουν το “αμφιλεγόμενο” και το κάνουν συνώνυμο του “μοναδικού”.
