Παρεξηγησες. Μια χαρα ο ανθρωπος, δεν κουραστηκε. Τον αλητη τον @The_Black_League κυνηγαμε, που δεν μπορει να μεινει ξυπνιος ουτε ενα σερι 48ωρο.
Χθες τον συζητησουμε με τον Τοξικο, ποιος ξερει με ποιον απο ολους τους λογαριασμους του μπαινει και μας τρολαρει. Σορι, διαβαζει εννοω…
Καλά, το ότι είχα κοιμηθεί 4 ώρες μόνο το βράδυ προ της αναχώρησης κανείς δεν το είδε;
Λοιπόν, έχουμε και λέμε για να μην μου ρίχνεις το ηθικό.
13/12/2017: Ξύπνημα στις 06:30 για τη δουλειά / Καθόλου ύπνος
14/12/2017: Ύπνος στις 00:00 / Ξύπνημα στις 04:00 για την αναχώρηση / Έτερον ουδέν
15/12/2017: Ύπνος δίωρος στο αεροδρόμιο και μίας ώρας στην πτήση (οι ακριβείς ώρες αγνοούνται) / Εκ νέου ύπνος στις 11:00
Άρα, σε 52 και κάτι ώρες στο σύνολο, αναφερόμαστε σε 7 ώρες ύπνου.
Τα φιστίκια του Σούπερ Γκούφυ φάγατε εσείς στη Σόφια 
;
Χαχαχαχα. Λιγο-πολυ τις ιδιες ωρες κοιμηθηκαμε, μην φανταζεσαι κατι διαφορετικο 
Κομματια ημασταν κι εμεις, σιγα 
Αλλα καποιον πρεπει να πειραξω σημερα.
Και;
Επιτελους, η σοβαροτερη ερωτηση…
ΜΛΚΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕΝΤΟΝΙ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑ. ΕΙΧΑ ΚΕΦΙΑ (@@ λέω, κουρασμένος από τη δουλειά είμαι, αλλά ήταν χαλαρωτικό), ΕΙΝΑΙ 1300 ΛΕΞΕΙΣ. ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΤΕ ΑΝ ΒΑΡΙΕΣΤΕ, ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ.
Τα είπαμε εδώ, τα είπαμε εκεί, τώρα τα λέμε εκεί που τους αρμόζει. Γυρίζουμε τον χρόνο 30 χρόνια πίσω, μεταλλική (αρχαία) ιστορία.
Έπειτα από το ερέθισμα της @Sh_Wo_f και τις ευχές του @The_Black_League, πάμε στο 1990 όταν οι φρέσκοι “νέοι” Helloween/Gamma Ray, του μεγάλου Kai Hansen θα έπαιζαν λάιβ στην Ελλάδα. Δεν είχα ξαναδεί συναυλία στο Πεδίον του Άρεως, δεν ήξερα καν το “θεατράκι”, αλλά μαζί με τον @toxikos δεν χανόταν.
Πιο Helloween δεν μπορούσαμε να δούμε εκείνη την εποχή, αλλά δεν πηγαίναμε για τα 2-3 κλασικά που περιμέναμε να ακούσουμε. Η δισκάρα Heading For Tomorrow σκορπούσε ρίγη, ένα έπος του '90, άρτιο σχεδόν σε όλα του. Είχαν βγάλει και το Sigh No More, συν το EP Heaven Can Wait που ουτε καν ηξερα.
Πριν την έναρξη
Δεν θυμάμαι τπτ από τη διαδρομή, η μνήμη αρχίζει καμία ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας. Ημασταν καμιά 800αριά-1000αρα άτομα, αλλά δεν το είχα πολυκαταλάβει από νωρίς. Βλέπουμε ότι υπάρχουν κάγκελα μπροστά στη σκηνή, σπάνιο εκείνη την εποχή. Ξενερώνω τρομερά, σκέφτομαι το χαμένο stagediving, αλλά με τον Τοξικό πιάνουμε κάγκελο προς τα δεξιά, στην ευθεία του “τέλους” της σκηνής. Από πλάγια έχει έναν διάδρομο, σαν παράπλευρο δρομάκι ας πούμε, αλλά who cares;
Και παρά τη μουσική, παρά τις συνομιλίες γύρω μας, ακούμε κάτι κραυγές. “Τι στον… Τι είναι αυτό”; Προσπαθούμε να καταλάβουμε και βγάζουμε άκρη: το “στενό” είναι ο διάδρομος που οδηγεί πίσω (ή κάτω;) από τη σκηνή κι ο Scheepers κάνει ζέσταμα. Ακούμε τις ΚΟΡΩΝΕΣ του. Μία ώρα πριν τη συναυλία. Νταξ, φιλιά σε όλους, να ζήσετε να μας θυμόσαστε, ήμουν σίγουρος ότι θα περάσουμε σούπερ.
Η αρχή, ήμισυ του παντός
Δεν έχει support, κάπου διάβασα ότι είχε αλλάξει ο χώρος και θυμήθηκα ότι έτσι ήταν. Βγαίνει λοιπόν η μπαντάρα πάνω, παίζει τα τρία πρώτα του δίσκου σερί: Lust for Life με το ιντρο αν δεν κάνω λάθος, Heaven Can Wait όπου μου έχει ήδη φύγει η φωνή, Space Eater κι ο Scheepers μάς αφήνει μλκς εντελώς επειδή κάνει τη φωνή του ό,τι θέλει ΚΑΙ live.
Γίνεται ένα shuffle στη σειρά των κομματιών, παίζουν και από το ΕΡ τραγούδια που δεν ήξερα (Sail on, Who Do You Think You Are, Mr. Outlaw), ηρεμούν λίγο τα πράγματα με το Silence (άλλο show από την φωνάρα του ψηλού), μας λένε ότι σύντομα θα βγάλουν ένα νέο LP. Αλλά ενταξει, ανάσα ψάχναμε. Ξέραμε τι θα ακολουθήσει λίγο πολύ, δεν είχαν και καμιά τεράστια δισκογραφία.
Helloween era
Έλα όμως που δεν περιμέναμε τόσο νωρίς το I Want Out. Όχι εγώ τουλάχιστον. Παράκρουση. Ο Scheepers ή ο Kiske δεν είχε διαφορά, η φωνάρα του έπιανε τα πάντα, έπλαθε ήχους που μόνο στα εφηβικά μου όνειρα μπορούσα να φανταστώ ότι θα ακούσω (δω) ζωντανά. Όχι, δεν ήμουν biased, ο Ραλφ έσπερνε. Σήμερα η φωνή του μου φαίνεται σκληρότερη, τότε μάλλον ήταν πολύ πιο μελωδική.
Ακούστε τι συμβαίνει στο 52.25 του βίντεο, ο κόσμος γελάει γιατί περιμένει το κλου του τραγουδιού. Ακούστε τον Ραλφ στο 52.50. Ναι, χάλια ο ήχος αλλά ήταν 1990, δεν είχε ακόμη HD και flac. Βολευτείτε με αυτό, δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το bootleg μέχρι που βρήκα το παραπάνω λινκ
Ο ψηλός στο μεταξύ δεν πίστευε ότι θα έβλεπε τέτοια ένταση από τον κόσμο. Όλοι τραγουδούν. Εκείνος χαμογελάει και τραγουδάει μαζί μας, αλλά πασάρει και το μικρόφωνο που και που. Ο Kai σπέρνει, πάει παντού, πυραυλοκίνητος, τα άλλα μέλη είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ μουσικοι και γουστάρουν κάργα.
Ώρα για πάρτι
Εννοείται ότι αλλού πατάμε κι αλλού βρισκόμαστε. Όμως, το πανηγύρι μόλις είχε αρχίσει. Παίζουν Money από το LP και μετά κάνουν μικρή διακοπή. Δεν έφυγαν από τη σκηνή, δεν εννοώ αυτό. Απλώς ο Κάι παίζει τις πρώτες νότες από το Heading For Tomorrow και ήδη αρχίζουμε να τραγουδάμε το ρεφρέν πριν μπει δεύτερος μουσικός στο παιχνίδι. Εντάξει, απερίγραπτο.
Το τραγούδι διήρκησε σχεδόν 17 λεπτά. Στο στούντιο είναι 14+. Το τράβηξε ο Kai; Ναι, so fucking what; Ο Ralf τραγουδάει “Hey you and you and you” και δείχνει άλλον κάθε φορά και η φωνή μας δυναμώνει ακόμη περισσότερο. Ο Kai κατέβηκε κάτω, πίσω από το κάγκελο και σολάρει βολτάροντας παντού.
Δεν θυμάμαι σε ποιο τραγούδι της συναυλίας τα άλλα τρία μέλη της μπάντας άλλαξαν θέσεις και όργανα. Κιθάρα ο ντράμερ, μπάσο ο κιθαρίστας, ντραμς ο μπασίστας. Εννοείται όιτι δεν είχε ΚΑΜΙΑ διαφορά στον ήχο, εκείνο το line up ήταν best of από μουσικάρες. Δεν τους ξέραμε βέβαια, τους μάθαμε στην πραγματική ζωή. Δεν πρέπει να ήταν στο Heading, αν κι αρχικά αυτή ήταν η εντύπωση που είχα. Ίσως με βοηθήσει κάποιος που ήταν εκεί. Ίσως ήταν στο τελευταίο τραγούδι.
Encore και χάος
Τελειώνει το Heading και μας χαιρετούν. Για λίγο. Γιατί βγαίνει ο κοντός και λέει “δε γαμιέται, ας πούμε κι ένα τραγουδάκι από τα παλιά”. RIDE THE SKY ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ HELLOWEEN. ΠΟΤΕ; Κούνια που σε κούναγε. Ήδη έχω δει τις μπάρες να κουνιούνται ζόρικα, μαζί κι εμείς που δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε. Δεξιά, αριστερά, κέντρο, τι σημασία έχει. Για την ιστορία, βρισκόμαστε με τον Τοξικό στο κέντρο της σκηνής, ακόμη στο κάγκελο που κουνιέται επικίνδυνα.
Βρε έτσι, βρε αλλιώς, το τραγούδι τελείωσε κι ότι απέμεινε από το διαλυμμενο σώμα μας, άκουγε ένα παράξενο ιντρο από το Hold Your Ground. Παίζει με εμάς ο Ralf, μας κοροϊδεύει με κάτι νότες που ελάχιστοι βγάζουν από το λαρύγγι τους κι είναι ολοφάνερο ότι η μπάντα ΚΑΡΑΓΟΥΣΤΑΡΕΙ σε μία φανταστική βραδιά. Ο Kai καταλήγει να παίξει συρτάκι, αν αυτό σας λέει κάτι. Στο 1.28.20 του βίντεο.
Σε άλλον πλανήτη
Παίζουν με τα πολλά το Hold Your Ground, φωνή λες κι άρχισε να τραγουδάει πριν πέντε λεπτά. Αλλά τα κουκιά είναι μετρημένα κι όλοι φανταζόμαστε τι θα ακολουθήσει αργά ή γρήγορα. Παρότι όλοι ονειρευόμασταν ένα Keeper ή ένα Halloween, αναμενόμενα προέκυψε η αηδία, το Future World.
Ακόμη και τώρα τρελαίνομαι στη σκέψη του τι έγινε. Ο Kai μπαίνει με το happy happy helloween και έπειτα το ριφ του τραγουδιού. Λίγο μετά δεν υπάρχουν πια μπάρες. Έσπασαν. Κανονικά έσπασαν. Όχι τόσο ώστε να περάσουμε από την πίσω πλευρά, αλλά έσπασαν. Ένα βήμα είναι στο έδαφος, τρία στον αέρα/σε πόδια/σε σώματα. Δεν ξέρω που.
Ο Ralf τραγουδάει και είναι έκπληκτος. Δεν πιστεύει αυτό που βλέπει/ακούει. Μισό ρεφρέν δικό του, μισό δικό μας. Δεν υπάρχει στόμα που να μην ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ τους στίχους. Δεύτερο bridge δεν υπάρχει από τον Ralf, στο βίντεο ακούγεται να γελάει. Ανατριχιάζω όσο γράφω αυτές τις λέξεις κι ακούω ταυτόχρονα στα ακουστικά μου το bootleg. Τρίτο ρεφρέν αντίο, ίσα-ίσα ψελίζει στίχους ο άλλος. Θυμάμαι ότι πλέον βλέπω τη συναυλία από τέρμα αριστέρά στη σκηνή, ακριβώς από την άλλη πλευρά όπου είχα ξεκινήσει τη βραδιά.
Grand Finale
Χάος. Ζητάμε κι άλλο. Έχουν παίξει έναν δίσκο, έχουν παίξει ένα EP, έχουν παίξει Helloween. “Δεν έχουμε άλλα τραγούδια ρε παιδιά, πάρτε το bonus τραγούδι που βάλαμε στο cd του Heading for Tomorrow” και παίζουν Look At Yourself από Heep (RIP σε Kirslake και Hensley). Τι να λέμε, τι να ακούμε, τι άλλο να γίνει.
Η συναυλία τελείωσε, τα φώτα άναψαν. Ο @toxikos έχει ένα τζιν παντελόνι γεμάτο στάμπες από κάτι. Ποτέ δεν έμαθε τι, διότι στο πλύσιμο δεν βγήκαν ποτέ και πέταξε το παντελόνι. Εγώ είχα μία μπλούζα που ήταν Large όταν μπήκα και XXL από το τράβηγμα όταν βγήκα. Παντελόνι ένα χάλι, εμένα τουλάχιστον ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Βρώμικοι κι ελλεινοί. Ακόμη έχω στο μυαλό μου έναν ροκαμπιλά, κανονικό, με τα μαλλιά τα ωραία, τα παντελόνια καμπάνες κλπ. Διαλυμμένος κι αυτός, πρέπει να είχε περάσει σούπερ. Prejudice, το ξέρω, αλλά τότε μόνο τρουίλα έπαιζε, συγγνώμη κιόλας, ένας ροκαμπιλάς στους Gamma Ray δεν ήταν η πιο λογική εικόνα.
Επίλογος
Bonus: αν διαβάσατε το άρθρο από το λινκ που έβαλα, ο συντάκτης αναφέρεται στο merchandise. Είχε ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ polo μπλούζα, μπλε στο χρώμα του εξωφύλλου του Heading, με το σήμα των Gamma Ray (όχι το τωρινό, αλλά το πρώτο, που μοιάζει με τρίγωνο) στο στήθος. Την είχαμε δει όταν μπήκαμε, αλλά ήταν ακριβή. Ξεχωριστή, δικαίως ήταν ακριβή, αλλά δεν έπαιζαν πολλά λεφτά τότε. Στην έξοδο, μετά από τέτοιο σόου, είπαμε ότι θα την αγοράσουμε. Εγώ τουλάχιστον. Αλλά είχε τελειώσει, σιγά μην περίμενε τους μλκς που το θυμήθηκαν σχεδόν μεσάνυχτα.
Παίδες, δεν έχω άλλα. Σόρι αν κούρασα, αλλάζει η μέρα σε λίγο. Όποιος έφτασε εδώ, αφού διάβασε όλα τα παραπάνω, ας αφήσει κανένα feedback.
Εγώ βάζω εδώ όλο το βίντεο:
Και μία φωτό:
Τι feedback θέλεις, προσωπικά απόλαυσα την ανάγνωση 
Πότε πέρασαν 30 χρόνια…δεν έκανα skip ούτε τόνο…πολύ καλό κείμενο.
Τι feedback θες τώρα ρε…
Ήδη κινήθηκα νομικά ενάντια στο συγκρότημα για το παντελόνι και ζητάω αποζημίωση, χώρια η ψυχική οδύνη τόσα χρόνια…
Σεβασμός στους γέροντες! Άντε να τελειώσει η μέρα μπας και καταφέρω και ακούσω το link που ποσταρες…
Ρε θα σε βαρεσω
Κοίτα τι έκανες…
Τουλάχιστον εγώ έβαλα τόνους ρε και δείχνει ότι δεν έχω editor 
Χαζεύοντας, θα βάλω προφανώς αυτή τη φωτό, δεν είναι metal αλλά σιγά, είχε πάει κανείς να μοιραστεί εμπειρίες?
Ένα τυπικό Muse 2002 βράδυ ήταν το παρακάτω 
New Born
Micro Cuts
Dead Star
Citizen Erased
Hysteria
Sunburn
Showbiz
Feeling Good
Space Dementia
In Your World
Hyper Music
Muscle Museum
Plug In Baby
Bliss
Τι έλεγε ο μακαρίτης ο Τσάκωνας;;;
Σας βρίζω για να μην κλάψω δλδ…
εντάξει, δεν είμαι τόσο μεγάλος που να πρόλαβα πολύ το ΡΟΔΟΝ, τελευταία πενταετία το τίμησα, δεν το παίζω ιστορία. Αλλά όπως και να το κάνεις, είναι κομμάτι από τα νιάτα μου (μας).
Δεν βοηθάς. Πώς θα προκαλέσουμε τύψεις στον nnnkkk; Τεσπα, στις σύντομες εικόνες που έδειξε το βίντεο του Σέιφερ (στο άλλο νήμα), το υπερυψωμένο σημείο στα αριστερά της σκηνής, κολλητά στον τοίχο, ήταν το σημείο μου. Στο βίντεο νομίζω ότι είχε αλλάξει η διαρρύθμισει και είχε αφαιρεθεί.
Καθώς ήμουν παιδάκι και όχι πρώτο μπόι, από εκεί πάνω είδα Accept με toxikos, Steppenwolf (με κασετοφωνάκι, έγραφα τη συναυλία και πιθανώς ο νεότερος στο venue, με τον τρίτο της παρέας μας), Motorhead με ένα θηρίο από τη Θεσσαλονίκη να με έχει σαπίσει στις αγκωνιές, Dio (την πρώτη από τις δύο, την άλλη την είδα από “κάτω”), Gamma Ray και Skyclad, Gillan και BOC.
Αυτές ήταν οι λίγες εικόνες και μνήμες που ήρθαν μαζεμένες όταν είδα το βίντεο.
