Τσα! Καλως σας βρηκα! Μιας και το θρεντ δεν ειναι απο τα δημοφιλή, για να το ανανεωνουμε, και για να μοιραστω καποια πραγματα (που εζησα με αφορμη ενα ταξιδι αναψυχης στην πανεμορφη Βαρκελωνη) με ανθρωπους εδω μεσα που θα νιωσουν, κανω bump με 2 λαιβακια που’ χα την τυχη να δω στην μπαρτσα.
[B][SIZE=“5”]1)ΝοMeansNo[/SIZE][/B]
17/04/2011, sala apolo, 18 euros ταμειο.
Λοιπόν για ανεξηγητους λογους και για να λεω την αληθεια, ποτε δεν ειχα ιδιαιτερη επαφη με την μπαντα. Δηλαδη εκτος απο το αλμπουμ με μπιαφρα και καποια διασπαρτα κομματια, δεν τους ειχα ακουσει ποτέ σοβαρά. Πηγα απλα γιατι δεν ειχα τι να κανω εκεινο το βραδυ, και όμως πέρασα τέλεια! Οι γεράκοι είχαν τέτοιο κέφι και ενέργεια που θα ζήλευαν πολλές νεότερες μπάντες. Σετλιστ μπομπα, διώρο σχεδον με 2 encore και γεματο με υμνους απ’ ότι κατάλαβα. Ηχος μετα απο 5-6 κομματια αψογος, και γενικα αποδοση τρομερη, σχεδον σα cd. Οι τυποι εντωμεταξυ παιζουν παππαδες για punk δεδομενα, και δε τους το χα. Κοσμος μετριος, αλλα κεφατος και ζωηρος. Αν οι τύποι αντί για αρκετά αργά κομμάτια χώναν περισσότερα τούπα τούπα θα μιλούσαμα για punk live επικών διαστάσεων. Μια χαρά!
[ [SIZE=“5”] [B]2) NOFX[/B]
[/SIZE]
[SIZE=“4”]Teenage Bottlerocket[/SIZE]
Old Man Markley
19/04/2011, Sala Razzmatazz, 27 euros.
Κατ’ αρχας να πω ότι ένας λόγος που πήγα στην Βαρκελώνη ήταν αυτό το live. Kατά δεύτερον να πω ότι ο χώρος του λαιβ, είναι ο καλύτερος κλειστός συναυλιακός χώρος που έχω μπει ποτέ. Πρώην εργοστάσιο, κανά μισάωρο με μετρό από το κέντρο της Βαρκελώνης. Τέλειως industrial σκηνικό, χωρητικότητας 3000 ατόμων, με μεγάλο stage, μεγαλα μπαρ, μεγαλο πανω οροφο και τα σχετικα. Ηχος. Ο καλυτερος που εχω ακουσει σε κλειστο χωρο. Γενικως το razzmatazz είναι το παράδειγμα ενός κλειστού συναυλιακού χώρου. Τεσπα…
Ξεκιναω αναποδα με τους old man markley. Οι μεγάλοι φαν των Dropkick Murphys θα γουστάρουν πιστεύω. Δεν έχουν σχέση με κελτες και γκαιντες, αλλα η φαση ειναι παρομοια. Χορευτικο punk rock, παιγμένο από 8 μελη, με banjo, ακουστικες, κρουστα, βιολια, ακορντεον, κοντρα μπασσα και τα σχετικα. Ηλεκτρικες δεν υπηρχαν. Τρελο κεφι, απιστευτος χορος, η μπαντα γουσταρε απειρα και φαινοταν. Η ιδανικη αρχη για το λαιβ (Α! και διασκευη screeching weasel)
Τελειωνουν οι old mark και μετα απο λιγο ανεβαινουν στη σκηνη οι teenage bottlerocket. Χαμός. Μουσικά, οι ramones, στο πιο new-school-o-φλωρε! 20βαλε κομματια ασταματητα σε 35-40 λεπτα, χωρις ανασα, μονο μ’ ενα 1-2-3 ανάμεσα. Τα σπασανε κυριολεκτικα.
Το κερασακι στην τουρτα, και φυσικα αυτοι που περιμενα ηταν οι μεγιστοι ΝΟFX. Την στιγμη αυτη την περιμενα απ’ τα 13 μου. 40 λεπτά περίπου αναμονη, μεχρι να ανεβει στη σκηνη η τρελοπαρεα. Ελ χεφε, σμελι, μελβιν, φατ μαικ. Τα ποδια κοβονται. Μπροστα μου βρισκεται μια απο τις πρωτες punk μπαντες που ελιωσα ποτε. Παιρνουν οργανα και το πανυγηρι ξεκιναει. We called it americaaaaaaaaaa. Ολος ο κατω οροφος να πλακωνεται στο ξυλο και να χορευει ανελειπως. 800 ατομα πιτ, και 3 κυκλοι να στριφογυρνανε. Ολα αυτα σε μαγαζι. Πραγματικα δε μπορουσα να πιστεψω οτι το κοινο της Βαρκελωνης ειναι τοσο καυλωμενο για nofx. Ποτε. Δε μπορουσα να το διανοηθω. Σετ 70-80 λεπτων περιπου (θα θελα παραπανω ειναι αληθεια αλλα πλεον απ’ οτι εχω καταλαβει δε παιζουν πουθενα περισσοτερο), ολοι oι υμνοι ,με διακοπες μονο για αστεια μεταξυ των μελων και ηρεμα σκα/τρομπετιστικα κομματια. Περιττο να πω οτι στους υμνους τους γνωστους, εκλεινα τα ματια μου κι εβλεπα την εφηβεια μου να περναει απο μπροστα. Συγκινηση.
Αυτα ειναι. Κι αλλα τετοια.