Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως.
3 Likes
Χαρακτηριστικο παραδειγμα για τον αν ειστε ετοιμοι να ακουτε διαφορετικες αποψεις μεσα στο φορουμ.
Αν δεν τρολλάρει, ποστ οβ δε φακινγκ σεντσουρι να πούμε!
3 Likes
Εγω την καρδουλα την εδωσα παντως γιατι ηταν επικο ποστ.
Νταξ κ εγω πιστευω οτι στιχοι οπως
ΑΙΜΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΘΩΩΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΒΑΦΕΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΑΙΜΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΘΩΩΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ
θα εκαναν καλυτερα την δουλειά τους αλλα κ οι στιχοι του operation μου κανουν
1 Like
Post garbage στίχους έγινε το θρεντ?
Σοβαρο ποστ εντος θεματος 
Αν και εχει καποια τραγουδια που μου αρεσουν υπερβολικα, Mission k Suite Sister Mary, παντα το θεωρουσα λιγο υπερτιμημενο. Οχι οτι δεν μου αρεσει. Απλα παντα για μενα το Rage For Order εβγαζε περισσοτερο και πιο πετυχημενα συναισθηματικα αυτα που πρεσβευουν, ενω απο την αλλη το Warning ειναι η κορυφη του νεοεμφανιζομενου και ενθουσιωδη εντεχνου επικολυρισμου. Τα προτιμω και τα δυο απο το Operation. Και στιχουργικα δεν θεωρω οτι ειναι καποιο φοβερο πηκ.
2 Likes
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν και τόσο οι στίχοι. Αυτό που μένει πάντα είναι η μουσική. Οι στίχοι είναι για τις ποιητικές συλλογές.
Κανένα ποπ/ροκ/μεταλ συγκρότημα δεν έχει βγάλει στίχους που να είναι αντάξιοι ποιητών.
Γελάω πολύ όταν ακούω για ποιητικές συλλογές τύπου Jim Morrison κλπ. “μωρό μου άναψε τη φωτιά… άναψε τη φωτιά” αμέσως να δοθεί το νόμπελ λογοτεχνίας/ποίησης στον κύριο 
Ομοίως γελάω όταν ακούω για πολιτικά κινήματα μουσικής και για στρατευμένη τέχνη. Όλα αυτά μετά από καιρό φαίνονται ξεπερασμένα και μένει μόνο η μουσική.
Λόγω της μουσικής έμεινε το OM στην ιστορία και για το concept που έχει μια καλή μουσική ροή. Στιχουργικά και εγώ δεν το θεωρώ το καλύτερό τους, έχουν κάνει πολύ καλύτερες δουλειές οι QR.
Εμπορικά ήταν το πρώτο επιτυχημένο άλμπουμ τους παρόλο που για μένα το Rage και το Warning ήταν εξίσου καλά αν όχι και καλύτερα.
3 Likes
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο του “Operation Mindcrime” (μάλλον όχι!), όμως το “The Warning” είναι αναμφίβολα το επιδραστικότερο album των Queensrÿche, αυτό που άφησε ανεξίτηλο σημάδι και βαθύ αποτύπωμα στην λυρική πτέρυγα του US power metal, πάνω στο οποίο πάτησαν πάμπολλοι.
Ειρήσθω εν παρόδω, και μόνο που μπαίνουμε σε τόσες λεπτομέρειες για να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα τρία πρώτα τους LPs δείχνει και στον πιο αδαή για τι τεράστιες δισκάρες μιλάμε αφ’ενός, και αφ’ετέρου κάνει ακόμη πιο θλιβερή την παρακμή όπου αργότερα περιήλθαν και το πώς διαλύθηκαν.
2 Likes
Πέσατε όλοι να το φάτε το YoungAtlas, ωστόσο ΚΑΠΟΙΟΙ από τους ισχυρισμούς του δε στερούνται βάσης, έτσι; Αλλά ΟΚ, καταλαβαίνω ότι οι υπερβολικοί (κατά γενική ομολογία) χαρακτηρισμοί του που μάλλον είχαν σαν σκοπό κι απλά να προκαλέσουν, δεν άφησαν άλλο περιθώριο από τα posts αγανάκτησης που ακολούθησαν!
Ξεκαθαρίζω ότι μου αρέσει το συγκεκριμένο album (όπως είχα γράψει και κάτω από το πολύ ωραίο post του The Black League στο Με λίγα λόγια), αλλά κι εγώ μετά από τόσα χρόνια είχα κάποιους ενδοιασμούς για τη βαρύτητα του στιχουργικού του concept. Μάλιστα είχα γράψει και κάποιες παρατηρήσεις στο topic που προανέφερα, που βέβαια περισσότερο είχαν σαν επίκεντρο την πολιτική διάσταση του concept κι αν αυτή όντως ανταποκρίνεται στην εξιδανικευμένη εικόνα που έχει σχηματιστεί γι’ αυτό τόσα χρόνια, αλλά νομίζω ότι σε ΚΑΠΟΙΟ βαθμό ίσως να περιγράφουν πράγματα που εννοούσε κι ο YoungAtlas. Κι εδώ δεν εννοώ ότι δεν είναι καλογραμμένο το concept από άποψη ροής, κατανόησης, σασπένς κλπ. Αλλά αναρωτιέμαι αν όντως άξιζε να δώσει το χαρακτηρισμό της “thinking man’s metal band” που είχαν οι Queensryche. Δηλαδή κάποια πράγματα που σημειώνει ο YoungAtlas (περί “σκεπτόμενου” concept, “ευφυίας” κλπ.) είναι όντως γραφικοί χαρακτηρισμοί που συνόδευαν κάθε περιγραφή του δίσκου, και ΟΝΤΩΣ, όταν διαβάζεις κάποιους στίχους σαν αυτούς που παρέθεσε ο YoungAtlas ή μελετήσεις γενικά το πολιτικό πλαίσιο που θέλει να βάλει το concept, συνειδητοποιείς ότι “ΟΚ, δεν είναι και ΤΟΣΟ ρηξικέλευθα τα πράγματα όσο τα παρουσιάζουν”. Χωρίς να θέλω να μπαίνω σε συγκεκριμένες συγκρίσεις, πιστεύω ότι ακόμα και πριν (ή και μετά) το “Operation: Mindcrime”, υπάρχει μία πληθώρα άλλων albums που κατάφεραν να κάνουν μία πολύ πιο οξεία και καυστική κριτική σε όλα όσα προσπαθεί να κάνει αυτό, αλλά παρ’ όλα αυτά ποτέ δε διεκδίκησαν τις δάφνες ενός “σκεπτόμενου” album. Νομίζω (για να καταλήγω και κάπου) ότι ο σημαντικότερος παράγοντας, τελικά, που ξεχώρισε το concept είναι η σαφήνεια της πλοκής του και μόνο, παρά η βαρύτητα των μηνυμάτων του.
6 Likes
Κ για ποιον λογο δηλ οι στιχοι που εβαλε ο ατλας δεν εχουν ασπουμε βαρυτητα κ μπορουν να θεωρηθούν παιδικοι;
Δηλαδη αυτο το γαμηδι 1% που το ακουμε αυτη την εποχη των σοσιαλ μιντια ξερουμε αν εκεινη την εποχη ηταν διαδομενο σαν σκεψη; ή αν οντως τοτε εκανε κάποιους να πουνε “ναι ρε μαλακα το 1%!!!”
Δεν ξέρω αν το “1%” σαν έννοια ήταν διαδομένη το '88 -ας πούμε πως όχι, αν και για ΄μένα δεν έχει τόση σημασία. Δηλαδή από το συγκεκριμένο τετράστιχο δεν κράτησα αυτό, όσο το απλοϊκό σχήμα: “οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι-οι φτωχοί φτωχότεροι-οι μπάτσοι είναι κακοί-και οι τράπεζες μας τα παίρνουνε”. Αν αυτό φαίνεται τόσο οξυδερκής ανάλυση του καπιταλισμού ή του νεοφιλελευθερισμού επί Reagan ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, OK, τότε ίσως έχουμε θέσει χαμηλά τον πήχη (και δεν το λέω ειρωνικά αυτό, πραγματικά το εννοώ).
1 Like
Όπως το βλέπω εγώ το θέμα, ο Geoff Tate απλά κάνει ένα ανακάτεμα ιδεών επιπέδου έκτης δημοτικού για τον αμερικάνο έφηβο που δεν ξέρει που πέφτει η αμερική στην υδρόγειο.
Με ενοχλεί που οι στίχοι στο mindcrime παίρνουν ΤΟΣΑ credits ενώ είναι μια βλακειουλίτσα και μισή. Ένα υπερτιμημένο απλοϊκό κόνσεπτ που όμως ήταν επαρκές για να πιάσει στον κόσμο, κυρίως γιατί ο Tate έχει φινέτσα και η ερμηνεία του σε πείθει σε σημεία. Αυτά.
Kαι έχει γίνει ΤΟ προπύργιο σοβαροφάνειας στους μεταλλαδες ενώ στιχουργικά δεν αντέχει έλεγχο κανέναν, ξεκινά κοινωνικοπολιτικά και αναλώνεται στην συνέχεια σε ένα κλισέ τηλερομάνζο (sister mary, σοβαρά; mister x;; ).
Το 1988 υπήρχαν πολλοί που έλεγαν ιστορίες και καλές ιστορίες, υπήρχε και ο King Diamond.
3 Likes
Εδω κρεντιτς εχει παρει αλλο κονσεπτ αλμπουμ που μιλαει για εναν ροκ σταρ με μαμι ισιους που δεν αντεξε τα ναρκωτικα κ την απορριψη των γυναικων κ εγινε ενας χιτλερ.
Νομίζω όμως ότι η μαγεία του δίσκου είναι η μουσική, η ερμηνεία και στο τέλος οι στίχοι. Για μένα τουλάχιστον πάντα έτσι ήταν.
6 Likes
συμφωνω και εγω
πλεον δεν θυμαμαι καν τους στιχους μετα απο τοσο καιρο 
1 Like
Εδώ μου φαίνεται, μπορούμε να δώσουμε τα εύσημα στο metal hammer. 
Και άλλο ένα του hammer: intelligent black metal. Γιατί μέχρι τότε ήταν για βλάκες. 
Σωστος…
Μπροστά από την εποχή του ο συντάκτης του ΜΗ.
Πάντως intelligent black metal εγώ θυμάμαι να το διαβάζω για πρώτη φορά για τους Thorns.
2 Likes
Και grand declarination of war.
Και για thinking man’s metal για τους Sanctuary, μάλλον ο Χάκος έψαχνε επιβεβαίωση ότι είναι έξυπνος μέσω της μουσικής που άκουγε
Χάκο πλακίτσα κάνουμε ρε!
1 Like