Mule κατατοπιστικο ποστ. Εχεις οικονομικες γνωσεις, χαιρομαι που τις μοιραζεσαι.
Gato εγω εισπρατω διαφορετικη κατασταση. Βλεπω καθε μαζωξη της παρεας μου ( και οχι μονο της δικης μου) να επικεντρωνεται στη συζητηση για την κριση. Ακομα και ατομα που εχουν μεινει ανεπαφα απο την κριση ψαχνονται. Βλεπω ενδιαφεροντες νεες πολιτικες κινησεις (π.χ. http://www.dimiourgiaxana.gr/ ) Νομιζω εχουν αλλαξει κατα πολυ τα πραγματα

Ρε παιδιά εδώ και δυο μέρες στα ποστ σας, μας γράφετε για το πόσο καλός και ωραίος είναι ο νόμος της ζούγκλας που ευαγγελίζεστε. Φοράτε την προβιά του υποτιθέμενου κοινωνικού φιλελευθερισμού (ανάθεμα κι αν υπάρχει τέτοια έννοια ) και κινήστε στα όρια του κοινωνικού δαρβινισμού και θέλετε αυτά που γράφετε να τα πάρουμε στα σοβαρά;

Νομος της ζουγκλας ειναι να μπαινεις στο δημοσιο με μεσο και μετα να λαδωνεσαι και απο πανω και τα κοροιδα να πληρωνουν. Φιλελευθερισμος δεν εφαρμοστηκε ποτε στην Ελλαδα

Συμφωνώ ότι το πελατειακό σύστημα που εξέθρεψαν τα νεοφιλελεύθερα-σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εμπίπτει στην έννοια του νόμου της ζούγκλας…

Και ακριβως γι αυτο δεν μπορουν να ονομαζονται φιλελευθερα. Φιλελευθερισμος και πελατειακο κρατος ειναι αντικρουομενες εννοιες. Νομιζω θα συμφωνησεις σε αυτο. Προσωπικα ειμαι υπερ ενος πραγματικου φιλελευθερισμου. Με σκοπο να υπαρξει αναπτυξη, να μεγαλωσει η πιτα και εννοειται να μοιραστει δικαια ωστε να μην πεταχτει και πεινασει κανεις.

Δεν νομίζω ότι ο φιλευλευθερισμός είναι αντικρουόμενη έννοια με το πελατειακό κράτος γιατί πρώτα και κύρια δεν είναι έννοιες της ίδιας τάξεως. Ο φιλελευθερισμός είναι ευρύτερη έννοια που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήσει σε μια συγκεκριμένη περίοδο, ως μέσο για την επίτευξη του σκοπού του, το πελατειακό σύστημα. Ο φιλελευθερισμός και τα κόμματα που το εκπροσωπούν είναι δυνατόν να αποκτήσουν ευρεία κοινωνική συναίνεση μόνο με τη δημιουργία και τη συντήρηση ενός πελατειακού κράτους που θα ευνοεί και θα αδικεί κατά το δοκούν διαφορετικές ομάδες του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού. Με λίγα λόγια “διαίρει και βασίλευε”…

Άμα περιμένεις δίκαιη μοιρασιά της πίτας σε συνθήκες φιλελευθερισμού, συγγνώμη αλλά κοροιδεύεις εν πλήρει συνειδήσει τον ευατό σου. Είναι αντιφατικό να περιμένεις σοσιαλιστικές απολαβές από νεο-φιλελεύθερες πολιτικές…

Μετά το PSI τί; Κάποιες σκέψεις με αφορμή μια εκδήλωση. http://post.ly/5wL1l καταπληκτικο αρθρο. Παρακαλω διαβαστε το.

Ο Ντ. Γκρος μιλώντας για την Ελλάδα, αναφέρθηκε με ιδιαίτερη έμφαση, στην ανάγκη εσωτερική υποτίμησης και το ανέλυσε με τρόπο που δεν το έχει κάνει κανένας Έλληνας παράγοντας μια παράληψη που έχει επιτρέψει στην εγχώρια συνθηματολογία και παραπληροφόρηση να έχουν καταλάβει όλο το χώρο του δημοσίου διαλόγου. Το ακούτε συχνά στα social media, εγώ τουλάχιστον το ακούω.Πώς θα βοηθήσει την ανάπτυξη η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Κανείς δεν βγαίνει να εξηγήσει στους πολίτες. Κανείς δεν εξηγεί τί σημαίνει εσωτερική υποτίμηση, ποιος είναι ο μηχανισμός της και πού στοχεύει κι έτσι παραδίδει την κοινή γνώμη στην παράνοια.

Σκέφτομαι λοιπόν πως ο πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών Λουκάς Παπαδήμος, πρέπει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην ενημέρωση των πολιτών, στο να τους εξηγήσει απλά και με σαφήνεια τί συνέβη μέχρι σήμερα, γιατί προχωράμε σε εσωτερική υποτίμηση, τί σημαίνει αυτό, πόσο θα διαρκέσει και με ποιον ακριβώς τρόπο οι μεταρρυθμίσεις θα μας βγάλουν γρηγορότερα από το αδιέξοδο.

Έχω φάει τα νύχια μου από την αγωνία.

Είναι και φοβερά ενημερωμένος ο συγγραφέας, προοικονομεί ότι ο Παπαδήμος θα αναλάβει και το υπουργείο οικονομικών, τώρα που θα παραιτηθεί ο Βενιζέλος μετά τη μεγαλειώδη εσωκομματική νίκη του. Άραγε αν παραιτηθεί ο Ιερώνυμος, προλαβαίνει να αφήσει μούσια και να αναλάβει και καθήκοντα Αρχιεπισκόπου;*

• Κλεμμένο από παλιό χουντικό ανέκδοτο για τον Παπαδόπουλο.

Για πάμε μία βόλτα από τις Ιδεολογικές Συζητήσεις…

Από το μπλογκ [I]Cogito Ergo Sum [/I]διαβάζουμε το παρακάτω άρθρο:

23 Μαρτίου 2012
[B][SIZE=“3”]Έρχονται τα minijobs [/SIZE][/B]
Τον τελευταίο καιρό αναφερθήκαμε αρκετές φορές στην Γερμανία. Δεν πρόκειται περί εμμονής. Απλώς, επειδή η Γερμανία δίνει -έστω, άτυπα- τον ρυθμό στον οποίο χορεύει ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτιμώ ότι το να γνωρίζουμε τι συμβαίνει εκεί, μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ευκολώτερα και ακριβέστερα τα σχέδια που βυσσοδομούνται για το δικό μας μέλλον. Έτσι, λέω σήμερα να ρίξουμε μια ματιά στο πώς περνάνε οι εργαζόμενοι στην “ατμομηχανή τής Ευρώπης”.

Σήμερα, λοιπόν, στην χώρα τής φράου Άγκελας, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους υποαπασχολείται. Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτό σημαίνει ότι ένας στους τέσσερις γερμανούς εργαζόμενους βρίσκεται υπό καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Αυτό το ποσοστό προκαλεί μεγαλύτερες ανατριχίλες αν συνυπολογίσουμε ότι το 1995 η υποαπασχόληση αφορούσε περίπου έναν στους επτά εργαζόμενους. Αν συσχετίσουμε τώρα την οικονομική ενδυνάμωση της Γερμανίας κατά την τελευταία δεκαπενταετία, αντιλαμβανόμαστε ότι οι “καλύτερες μέρες” που ήρθαν για το κεφάλαιο οφείλονται εν πολλοίς στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Στην Ισπανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, ο σενιόρ Ραχόυ σκέφτεται να εφαρμόσει το “γερμανικό μοντέλο”. Ποιό είναι, λοιπόν, αυτό το “θαυματουργό” μοντέλο, το οποίο ζηλεύει ο Ραχόυ; Μα, το σύστημα που βασίζεται στα “minijobs” (ο όρος μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά ως “μικροδουλειές”). Ας πούμε, λοιπόν, δυο λόγια για αυτό το σύστημα, το οποίο η Γερμανία ετοιμάζεται να το εξάγει σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που η δύση ήθελε να χτίσει μια Ομοσπονδιακή Γερμανία με τέτοιο τρόπο ώστε “να μπαίνει στο μάτι” όσων ζήλευαν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, οι δυτικογερμανοί απολάμβαναν ένα κοινωνικό κράτος που το ζήλευαν οι εργαζόμενοι στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες. Πράγματι, η προσπάθεια των δυτικών να χτίσουν μια ωραία βιτρίνα μπροστά στην μύτη των ανατολικών, οδήγησε στην δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας, το οποίο εθεωρείτο εξαιρετικά γενναιόδωρο. Παράλληλα δε, οικοδομήθηκαν οι σταθερώτερες εργασιακές σχέσεις σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Δυτική Γερμανία είχε γίνει πρώτης επιλογής προορισμός για όλους τους οικονομικούς μετανάστες των ρημαγμένων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρών, όπως π.χ. των ελλήνων.

Όμως, μετά την ήττα τού κομμουνισμού και την γερμανική ενοποίηση, ο λόγος ύπαρξης μιας πολυδάπανης για το κεφάλαιο βιτρίνας εξέλιπε. Έτσι, αυτό το ζηλευτό κοινωνικό κράτος άρχισε σιγά-σιγά να ξηλώνεται και οι εργασιακές σχέσεις απέκτησαν γνωριμία με την -σχεδόν άγνωστη ως τότε- μερική απασχόληση. Τότε εμφανίστηκαν δειλά-δειλά και τα “minijobs”, τα οποία αυξήθηκαν κατακόρυφα μετά τις περίφημες μεταρρυθμίσεις (Hartz) του 2003. Μιλάμε για τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν με στόχο την μείωση της ανεργίας, η οποία έπληξε τους δυτικογερμανούς μετά την εισροή εκατομμυρίων φτηνών εργατικών χεριών από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Η ιδέα των “minijobs” είναι απλή: δίνω σε έναν άνεργο μια τρίωρη-τετράωρη δουλίτσα για να βγάζει 250-300 ευρώ τον μήνα κι εγώ διαγράφω ένα όνομα από τις λίστες των ανέργων! Βέβαια, υπάρχει το σημαντικό μειονέκτημα ότι τα τρία κατοστάρικα δεν επιτρέπουν σε κανένα εργαζόμενο να ζήσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, αλλά…ποιος χέστηκε για δαύτον; Δεν του φτάνει που από την μία έχει δουλειά κι από την άλλη μπορεί και θεωρεί το ασφαλιστικό του βιβλιάριο;

Βέβαια, μπορεί το κράτος να δείχνει μείωση της ανεργίας με τα “minijobs” αλλά οι εργοδότες δεν κερδίζουν τίποτε με το να αντικαταστήσουν έναν οκτάωρο εργάτη με δυο τετράωρους. Γι’ αυτό, η “καλόκαρδη” εξουσία φρόντισε να θεσπίσει και την “επινοικίαση” των εργαζομένων. Δηλαδή, αντί ο εργοδότης να προσλάβει απ’ ευθείας τούς εργαζόμενους που χρειάζεται, τους νοικιάζει από κάποιο “γραφείο απασχόλησης”. Έτσι, δεν χρειάζεται να ανησυχεί ούτε για κλαδικές συμβάσεις (αφού δεν πρόκειται για δικούς του εργαζόμενους), ούτε για κατώτερους μισθούς (αυτός δεν δίνει μισθούς, νοίκι στο “γραφείο απασχόλησης” πληρώνει), ούτε για απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε για κόστος απολύσεων (αφού, αν χρειαστεί, δεν απολύει κανέναν, απλώς αλλάζει…μίσθιο!).

Η φάμπρικα των minijobs και των επινοικιάσεων κρατεί καλά στην Γερμανία. Για παράδειγμα, οι επινοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στο Αμβούργο αποτελούν πάνω από το 55% των συνολικά εργαζόμενων! Αλλά και στην υπόλοιπη Γερμανία τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, αφού οι επινοικιάσεις υπερκαλύπτουν το 40% στην Βρέμη, το 39% στην Θουριγγία, το 37% στην Έσση και στην Βάδη-Βυρτεμβέργη κλπ. Φυσικά, αυτή η εργασιακή ανασφάλεια πλήττει ευθέως την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Πλήττει, όμως, και την ίδια την ζωή τους: κατά την τελευταία δεκαετία, ο μέσος όρος ζωής των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων τής χώρας έπεσε από τα 77,5 χρόνια στα 75,5.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι το στραπάτσο είναι μεγαλύτερο για τους κατοίκους τής πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. Εκεί ο μέσος όρος ζωής έπεσε από τα 78 χρόνια στα 74. Και μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι, μέχρι το 1989, δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη “ανεργία”…

Σημ.: Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται (a) για την απασχόληση, από το Statistical Yearbook 2011 και (β) για τον μέσο όρο ζωής, από την Saarbrucker Zeitung της 13/12/2011.

Ειμαι της αποψης οτι πρεπει να ψαχνομαστε παντα ακομα και αν φαινομενικα εχουμε κατασταλλαξει οσο αναφορα τις πολιτικες μας αποψεις. Εριξα λοιπον και μια ματια σε αυτο το blog. Μια απο τις πρωτες προτασεις που επεσα πανω ηταν η εξης. Γραφει αναφερομενος στην εννοια του νεοφιλελευθερισμου:
“Μόνη δουλειά του κράτους είναι να επιδοτεί την επιχειρηματική δραστηριότητα, διοχετεύοντας στις επιχειρήσεις τα κρατικά έσοδα από την φορολογία των πολιτών”

Εκει καπου σταματησα να διαβαζω. Ειναι και τα υπολοιπα αρθρα τοσο “εγκυρα”;

όχι διάβασε την βίβιαν που μιλάει για εσωτερική υποτίμηση…α ναι, περιλαμβάνει και [B]ανθρωπους που τρώνε απτα σκουπιδια [/B] αυτό ε??

Εσυ βρισκεις την προταση που σχολιασα σωστη απο οτι καταλαβα

To κείμενο μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως η Δυτική Γερμανία είχε ένα γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος για να αποτελεί το αντίπαλο δέος στην Ανατολική… #-o
Εγώ πάλι έχω την εντύπωση πως ο μέσος ανατολικογερμανός που έψαχνε τρόπο να φύγει στην δύση εύκολα θα προτιμούσε να ζήσει σε άλλη δυτική χώρα χωρίς το αντίστοιχο κοινωνικό κράτος, παρά στην DDR… :roll:

για πες και τι εντυπωση έχεις για τον πρώην ανατολικογερμανό και τι θα ήθελε σήμερα…

Η Μέρκελ είναι πρώην ανατολικογερμανή, λίγο -πολύ τα βλέπεις…

Για την ακρίβεια… ο μπαμπάς της Μέρκελ στάλθηκε ως πάστορας(-ρουφιάνος?) στην Αν. Γερμανία από το δυτικό Βερολινό, αν δεν κάνω λάθος, και η ίδια πρέπει να είχε γεννηθεί ήδη τότε (στο δ. Βερολίνο δηλαδή). Οπότε, μούφα ανατολικογερμανή κι αυτή

μα βέβαια, ο μέσος (κουβέντα να γίνεται) πρώην ανατολικογερμανός είναι η μέρκελ…

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνέβαινε -αναλογικά πάντα- και στην Ελλάδα. Οσο υπήρχε το αντίπαλο δέος ήταν χρήσιμο ένα γιγαντωμένο κράτος που θα αποτελεί επίφαση μιας αόριστης έννοιας του κοινωνικού κράτους με μπόλικες στρεβλώσεις και πιθανόν γενικευμένη διαφθορά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό ξεκίνησε το 1981 μιας και τότε πολλοί ψηφοφόροι είχαν την λανθασμένη εντύπωση ότι ψηφίζοντας ΠαΣοΚ, ψήφιζαν αριστερά. Δηλαδή το ΠαΣοΚ με τις επακόλουθες ενέργειες και παραλείψεις της ηγεσίας του ήταν η αντίστοιχη βιτρίνα αλά “Δυτική Γερμανία”, στην βαλκανική της βερσιόν.

Πάντως εκεί που νομίζω ότι πρέπει να εστιαστεί η πραγματική κριτική στο συγκεκριμένο άρθρο είναι τα μεγάλα ποσοστιαία νούμερα που παρουσιάζει όσον αφορά την μερική απασχόληση στα κρατίδια της ίδιας της ομοσπονδιακής Γερμανίας. Είναι πραγματικά ή όχι; Αν ναι γιατί αποτελούν μια πραγματικότητα τη στιγμή που μιλάμε για το κράτος με την πιο ανεπτυγμένη οικονομία στην Ευρώπη; Αυτό δεν αποτελεί μια καραμπινάτη αντίφαση;

Από την δική μου οπτική δεν ισχύουν τα περί “αντίπαλου δέους”, γιατί ακριβώς οι συνειδητοποιημένοι πολίτες της δυτικής Ευρώπης έβλεπαν στην διόγκωση του “κοινωνικού κράτους” -είτε αυτό στηνόταν εντελώς διεφθαρμένα και αναποτελεσματικά όπως στην Ελλάδα, είτε πιό αξιοκρατικά και αποτελεσματικά όπως στη Γαλλία- βήματα προς την λάθος κατεύθυνση, προς τον σοσιαλισμό και τον καθορισμό των ζωών μας από τις κυβερνήσεις.

Τώρα, σχετικά με τα ποσοστά της μερικής απασχόλησης στην Γερμανία, ας απαντήσει κανένας γερμανοτραφής ή “πρωσσολάγνος”. Ομολογώ πως τον λεγόμενο “καπιταλισμό του Ρήνου” ποτέ δεν τον κατάλαβα τόσο καλά για να είμαι αρμόδιος να σου απαντήσω…
Εγώ δεν έγραψα ποτέ πως θεωρώ την Γερμανία πρότυπο για όλη την Ευρώπη, ήμουν πάντα πολύ επιφυλακτικός απέναντι σε έναν λαό που στην ιστορία του ποτέ δεν μας έδωσε μία καταστατική διακήρυξη δικαιωμάτων τύπου Magna Carta και Bill of rights (Αγγλία), Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και σύνταγμα (ΗΠΑ) Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (Γαλλία), Διακηρύξεις εθνοσυνελεύσεων (Ελλάδα στην διάρκεια της επανάστασης)…
Και αντί για αυτά, έβγαλε και τα φυντάνια που οραματίστηκαν την “τελική λύση”, την “δικατορία του προλεταριάτου” και άλλες ομορφιές…