Εδώ που τα λέμε έχει κυκλοφορήσει και μια μαλακιάρα υπό το όνομα των Floyd και λέγεται “A Momentary Lapse Of Reason”, αλλά και πάλι δεν πιστεύω να αναφέρονται σε αυτό όσοι λένε ότι δεν τους αρέσουν οι Floyd.
Κι όμως, έχει καλές στιγμές και αυτός ο δίσκος, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Πάντως ναι, δε νομίζω και γω πως έχουν αυτό στο νου όσοι δε γουστάρουν τους Φλόυντ, πόσο μάλλον δύσκολα άλμπουμ όπως το ummagumma. Μάλλον εννοούν τις πολύ γνωστές τους δουλειές…
Εντάξει, τι να γίνει, tastes are tastes.
Νομίζω oti είναι κάπως άδικη (κατά την άποψή μου τουλάχιστον) την κριτική απο ολους στο album αυτό…Γιατί αναφέρεται στην σχέση του άλμπουμ με την εποχή Waters,που δε νομίζω οτι συμβαίνει…
Και αυτό διότι,πώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε ίδιο στυλ μουσικής και γενικότερα νοοτροπίας αφού έφυγε ένα βασικό μέλος και ο κύριος στιχουργός…Εντάξει dark side of the moon δεν είναι ,αλλα το θεωρώ αξιόλογο και απλα αλλη φαση Floyd
ναι και εγώ δεν το είχα πολύ σε respect το άλμπουμ, μέχρι που άκουσα το Pulse. Το Sorrow ειδικά είναι πολύ κομματάρα που στο live αποκαλύπτεται η ομορφιά του πολύ πιο άμεσα από ότι στο studio version.
Οι έριδες, η φυγή του Waters, η επιρροή του “80’s ήχου”, η επιμονή του Gilmour μετά τη φυγή του Waters, η στιχουργική ανυπαρξία* και η συμμετοχή 150 ατόμων σε δίσκο Floyd, καθιστά αυτόματα το συγκεκριμένο άλμπουμ το χειρότερό τους. Ακόμα και το live που ακολούθησε, όσο εντυπωσιακό και να 'ταν, ήταν σαφώς σαν μια tribute μπάντα στους floyd, περασμένη μέσα από το φίλτρο των 80’s. Ευτυχώς με το “Division Bell” κάπως τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Τέλος πάντων, δεν υφίσταται θέμα σύγκρισης με τα προηγούμενα, απλά το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν έχει τπτ από την αισθητική και την μαγεία των Floyd.
*Λέγοντας στιχουργική ανυπαρξία δεν εννοούμε ότι σώνει και καλά οι στίχοι είναι σκατά, απλά όταν δίνεις σε άλλους να γράψουν τους στίχους, ε αυτό είναι και ένα σημάδι παρακμής.Πόσο μάλλον όταν ο στιχουργός σου είναι ο Waters και έχουν προηγηθεί 3 concept albums!
Με την ίδια λογική και το Ummagumma ήταν αλμπουμ του στυλ “Τί θα κάνουμε τωρα που την εκανε ο Syd??”
Eνταξει είναι λογικό όταν φευγει ένας βασικός συνεργατης απο ενα γκρουπ είναι λογικός ενας αναπροσδιορισμος στυλ, μουσικής και στίχων…
Παιδες λεω να μεταφερουμε την κουβεντα στο “favourite Pink Floyd era”, γιατι εδω ειναι ψιλο-offtopic. 
Suicidal Tendencies… [-X
Mα δεν είναι ότι δε μου αρέσει,απλώς το division bell μου φαίνεται πιο ωραίο,μάλλον για συναισθηματικούς λόγους…
Ον τόπικ, πίεσα τον εαυτό μου να ακούσω πάνω από μία φορά το οk computer (μη βαράτεεεε!!:oops:)
Τοοl , αρχισα με το Aenima που μου αρεσε πολυ αλλα μετα τους παρατησα
Queensryche - Operation Mindcrime , το αγορασα πριν μερικες βδομαδες και νταξ δεν μπορω να πω οτι τρελαθηκα , ισως θελει παραπανω ακροασεις
Judas Priest τωρα αρχισα να ακουω αρκετα , πολλα μαρεσουν και μερικα οχι
Pain Of Salvation δεν την παλεψα καθολου , παραηταν progressive και αυτοι οι φιλοσοφικοι στιχοι με κουρασαν αφανταστα , ακουσα τα Be & Perfect Element αλλα ενω μου αρεσαν μερικα κομματια απλα δεν την παλευα με μερικα
επισης
Opeth ηθελα να ακουσω πολυ πριν 4 χρονια , πηρα το Blackwater Park , στην αρχη δεν μπορουσα να χωνεψω τα brutal .Τωρα οι Opeth ειναι στα λατρεμενα μου συγκροτηματα
αυτα θυμαμαι τωρα
με ολα των Katatonia…
Mε κάποια των Dream Theater…δε λέω καλοί αλλά μερικά είναι πολύ κουραστικά!
Εννοείται. Με έπρηζε ένας φίλος να ακούσω death ( τη μπάντα). Τότε το πιο ακραίο που άκουγα ήταν pantera. Μόλις μου το βάζει, του λέω πάρε την μαλακία από εδώ με τις κραυγές να σου τρυπάνε τα αυτιά ( live in l.a.) Μου το έγραψε σε cd, με έπρηζε και κάθε μέρα άκου το άκου το, ε πιέστηκα και κάθησα και το άκουσα όλο. Πάλι καλά. Πλέον είμαι άγρια πωρομένος με death και τα έχω όλα αυθεντικά εκτός από το πρώτο που παραείναι σάπιο.
Και η μία άλλη φορά ήταν με το blackwater park. Πήγα και το πήρα και ούτε ήξερα τι παίζανε. Το βάζω στο cd player, και με το που ξεκινάει λέω πάει πήρα καφρίλα δεν θα αντέξω να το ακούσω. Για άλλη μία φορά όμως έκανα λάθος και οι Opeth είναι πλέον η αγαπημένη μου μπάντα μαζί με symphony x και crimson glory.
Μιας και αναφέρθηκαν αρκετά οι Floyd, να πω κι εγώ πως έκανα αρκετές και φιλότιμες προσπάθειες να τους ακούσω πριν το Ummagumma (επί εποχής Barett δλδ) κυρίως λόγω του Barett, που θεωρείται φοβερος κ τρομερός κλπ κλπ. Απέτυχα παταγωδώς. Δεν την παλεύω με τον τύπο…
Το Ummagumma είναι καλός δίσκος κ από’κει και πέρα μέχρι και το “Final Cut” μ’άρεσαν όλα τους (πλην του “Animals”… κι εκεί το πάλεψα αρκετά…). Με το που φεύγει ο Waters πάλι δεν την πάλεψα, ούτε καν με το “Division Bell” που πολλοί το εκθειάζουν.
Πιεζομαι αρκετα για να ακουσω AC/DC kai Judas Priest.Ξερω ειμαι απαραδεκτος αλλα οι φωνες των δυο αυτων γκρουπ με χαλανε.Δλδ ενω πορωνομαι απο τη μουσικη τους μολις ακουω τη γατισια φωνη των Scott ή Johnson ή την πολυ ψιλη φωνη του Halford χαλιεμαι ασχημα.Δε θα τα παρατησω ομως.
Υπαρχει περιπτωση να φαω κανα ban;
Πίεσα πολύ τον εαυτό μου ν’ακούσω Tool, το Lateralus συγκεκριμένα. Ξέρετε, όταν άκουγα από παντού πως τα σπάνε και είναι θεοί κλπ. και μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει ν’ακούσω 1-2 τραγούδια τους. Δεν πολυκαταλαβαίνω πως να “αποδώσει” η ακρόαση 
αλλά μου φαίνεται ακόμα πως θέλουν συγκεκριμένο mood τα κομμάτια τους (τα περισσότερα έστω). Δε λέω, τους εκτίμησα και σαν μουσικούς και σαν καλλιτέχνες, αλλά ακόμα δεν κέρδισαν θέση στο ipod. :lol:
Σαν να προσαρμοζομαι με τις φωνες των Scott,Johnson και μου φαινεται οτι ηλεκτριζομαι επικινδυνα
Βλέπω κάποιοι λέτε για Mars Volta… Όταν πήρα το Frances the Mute, δεν είχα χρόνο να το ακούσω γιατί πήγαινα να λιώσω στην παραλία στη Σάμο. Ε λέω οκ θα το ακούσω στο discman εκεί. Ξεκινάω να το ακούω και παθαίνω σοκ, με τη μία έγινε αγαπημένος δίσκος 
Και γαμώ!
Αυτό με το να “πιεστώ” όποτε το έκανα απέδωσε. Το έχω κάνει με Atheist, DHG και Arcturus. Ειδικά με τους Arcturus όταν πήγα να ακούω το La Masquarade το μόνο που άκουγα από μέτσαλ ήταν Avantasia και System of a down Με ξένισαν πολύ στην αρχή αλλά λέω ρε πούστη, κάτσε άκου τους. Ευτυχώς που “πιέστηκα” 8O
Αtheist πήγα να ακούσω σαν φυσική συνέχεια των Death, αφού τους είχα λατρέψει, αλλά τελικά ήταν αρκετά διαφορετική φάση από Death. Τελικά παρά το παραξένεμα, άκουγα τους δίσκους συχνά πυκνά και στο τέλος μου άρεσαν σχεδόν όσο οι Death 
DHG απλά δεν ήθελα να ακούσω γιατί ακούει ο Βάκιλλος :lol: Και γιατί όταν άκουσα το 666 International έφαγα μια φρίκη με τα ηλεκτρονικά στοιχεία/ακραία φωνητικά κτλ, γενικά από black έχω ακούσει ελάχιστα πράγματα. Τελικά τώρα ακούω DHG με αγάπη
Oπότε το συμπέρασμα είναι ότι σχεδόν όποτε πιέστηκα να ακούσω κάτι, απέδωσε (με εξαίρεση τους Judas Priest, γιαχ )
Α, και τους Tool. Όταν άκουσα -στην πενταήμερη- το Lateralus λέω “τι είναι αυτό το πράμα”. Και πάει το σιντι, για κάνα χρόνο ούτε που το άγγιξα ξανά. Όταν ξανάκουσα όμως, με τη μία τους λάτρεψα.
Ευγε δεχτερ_ για τα ακουσματα σου !
Μεγαλες αγαπες αυτες οι μπαντες.
Αυτή την εποχή Meshuggah…
προσπαθώ να τους συνηθίσω αλλά (sorry για τους οπαδούς τους) μου ακούγονται μονότονοι…
ίσως αλλάξει μετά από πολλές ακροάσεις.το Chaosphere ακούω…