Νεες κυκλοφοριες απο Protomartyr - προς το παρον 3 τρακς, φουλ αλμπουμ στις 17/7.

Feb 2021 νέο album από τους soen…μόλις επιβεβαιωθηκε

Νεο Mr Bungle τρακ απο το 1999!
Κοβερ αλλα νεα μουσικη ερχεται !

Λοιπόν, οι Oceans of Slumber ανακοίνωσαν το νέο τους άλμπουμ, έχει για τιτλο το όνομα τους και κυκλοφορεί στις 4 Σεπτέμβρη από την Century Media. Έδωσαν και το πρώτο video:

Δεν βιάζομαι ποτέ να κρίνω από singles αλλά πρόκειται για τεράστιο τραγούδι. Υποψιάζομαι ότι ίσως πάνε για κάτι μεγάλο.

Και δεν υπάρχουν λόγια για την φωνή της Cammie Gilbert.

Ειναι τρομερο το νεο για νεο αλμπουμ… Ειναι τοσο λατρεμενο γκρουπ…

Και η Gammie θα συμμετεχει και στο νεο Ayreon ( ποσο θεος ο Arjen στο να διαλεγει μουσικους για ολα τα αλμπουμ του… )

Κομματάρα και μπάντα που αποτελεί προσωπικό “κόλλημα”.

Η Cammie καθηλωτική, όπως πάντα.

Για όσους ήμασταν το 2016 στο Fuzz, τίποτα δεν μας προκαλεί τεράστια έκπληξη. Βέβαια, δεν ήμασταν και πολλοί. Μιλάμε για τον ορισμό του live - “παίζουμε μπάλα”, όπου είχαν κάνει support και οι φοβεροί Mother of Millions. Είχα φτάσει στο σημείο να νιώσω άβολα για την προσέλευση.

Anyway, σε αναμονή της -κατ’ όπως φαίνεται- δισκάρας.

4 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί.

Ποσο πιο ψηλα αυτη η μπανταρα.

Βγαζουν Nirvana κοβερ αλμπουμ και διαλυουν τα παντα.

Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου μέχρι στιγμής

Ε όχι, έχεις το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς σο φαρ στον δίσκο. Και το δεύτερο καλύτερο τραγούδι της χρονιάς στο δίσκο. Πιο κάτω το Oceanrise!

Δεν ξέρω για ποιά λες, αλλά σε κάθε περίπτωση:
Οι C-Horse, μου έχουν ξεχωρίσει για 2 λόγους:

• H καταπληκτική φωνή του Grey (Frey εγραψα αρχικά από λάθος πάτημα ), σε συνδυασμό με τις συγκλονιστικές ερμηνείες του.
• Η καταπληκτική κιθάρα του Vallen, που καιρό είχα να ακούσω παίκτη με πραγματικά προσωπικό παίξιμο. Ο τύπος όταν πάει να σολάρει ή να γράψει lead-ακι,μυρίζει από χιλιομετρα μακριά ότι είναι αυτός. Για τα ρυθμικά μην πούμε. Κιθαρίστας σεμινάριο. Α μην ξεχάσω να πω ότι έχει γράψει αυτό το ριφφ, που για μένα μπαίνει στα κορυφαία ριφφ όλων των εποχών.

Το Oceanrise μεχρι στιγμής(μέχρι στιγμής ξαναλέω) είναι το τραγούδι που συγκεντρώνει τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία, ενώ στα υπολοιπα τραγούδια ενώ βρίσκω διάφορα στοιχεία από τα παραπάνω, δεν τα βρίσκω σε τόσο μεγάλη πυκνότητα. Για την ακρίβεια, δεν με έχουν πιάσει ακόμα τα refrain. πχ …

Και κάπου εδω άρχισα να ψάχνω τα τραγούδια που έχω ακούσει περισσότερο, για να πω επιχειρήματα.
Βάζω το Valkyrie, γαμάει (εκτός από την μετρίουλα γέφυρα του)
Βάζω το Slow Violence, γαμάει
Βάζω το Τempest, γαμάει
Το Oceanrise, το έχω πεί από πριν γαμάει.
Το resonate είναι πανέμορφο(αλλά το κρατάω σαν ιντερλούδιο).

Το Salt, συμπεθέστατο, αλλά δεν με έχει πιάσει ακόμα. Εδώ είναι που λείπει ο συγκλονιστικός Grey.
Για Autumn και Ascent δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα επαρκώς, δεν τα έχω ακούσει όπως θέλω.

Η διαφορά που βρίσκω με τους CHorse προ-Contact εποχής, είναι πως έχουν απολέσει μεγάλη ποσότητα από τα alt στοιχεία τους(κάτι τέτοιο), τα οποία έβαζαν salt (see what i did there? ) στην μουσική τους. Aπό το Contact και μετά έχουν επιμεταλλοποιηθεί περισσότερο, το οποίο δεν το βρίσκω κακό μεν, αλλά μου άρεσε πολύ και η προηγούμενη ισορροπία τους.

Σε κάθε περίπτωση, μοναδική μπάντα(Vallen και Grey βέβαια), που συνεχίζουν και βγάζουν (το λίγοτερο ) εξαιρετικούς δίσκους.
Αυτό επίσης που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση είναι τα πανέμορφα εξωφυλλά τους. Τρομερό γούστο, πραγματικά όμορφα και ευχάριστα στο μάτι και όχι με την ΑΟR έννοια.

Εγώ πάλι βλέπω μια σαφή βελτίωση σε τομείς όπως ο ήχος, η παραγωγή, η προσωπικότητα κλπ από δίσκο σε δίσκο.

Πλέον, θα αποθέωνα ακόμα περισσότερο το “Rise Radiant”, το οποίο θεωρώ με διαφορά και το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας και AOTY χωρίς ανταγωνισμό ως τώρα. Το δε τελείωμα των “Autumn” και “The Ascent” απλά συνεχίζει να με συγκλονίζει. Μελωδίες, στίχοι, συναίσθημα, όλα τοπ.

Για album της χρονιάς ναι, για καλύτερο αλμπουμ της μπάντας, όχι, παρόλαυτα, χωρίς να έχω ακούσει σωστά 2 κομμάτια, είναι εξαιρετικός δίσκος(so far, γιατί ακόμα και μέτρια να μου βγούν τα 2 τελευταία, έχουν 5 εκπληκτικά κομμάτια και ένα εξαιρετικό σε δίσκο των 8 κομματιών).

Πάνω από τα Bloom και Tide, δεν το βάζω σίγουρα. Το In Contact έχει αρχίσει και ανεβαίνει στα μάτια μου τελευταία - αυτός ο δίσκος για κάποιον λόγο δεν με είχε πιάσει αρχικά, αλλά πλέον βλέπω ότι όλο και περισσότερο τον ακούω. Έχει βέβαια το κακό ότι έχει 2-3 κομμάτια που δεν είναι σαφές το οραμά τους (Αtlas revisited που το βρίσκω αχρείαστο, Inertia and the Weapon of the Wall το οποίο μπορεί να εξυπηρετεί το κονσεπτ και να δείχνει πόσο εκφραστικός μπορεί να γίνει ο Grey, το Love Conquers All, το οποίο αν και εξαιρετικό, μου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου - αν η σύνδεση με το Songs for No One ήταν καλύτερη, ίσως να μιλάγαμε για την καλύτερη διάδα του δίσκου και το απλά καλό Capulet).

Ο χαρακτήρας της μπάντας πάντως είναι εκεί από το The Tide και μετά, δεν βλέπω κάποια βελτίωση σε αυτό το κομμάτι, καθώς δεν χρειάζεται κιόλας. Ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος (Vallen-Grey), o ήχος τους (που είναι προσωπικότατος) εξελίσσεται αλλά η βάση του είναι η ίδια. Όσων αφορά τον ήχο, η μεγαλύτερη διαφορά είναι μεταξύ των In Contact και Bloom, όπου όμως μιλάμε για 2 διαφορετικού χαρακτήρα album που εξυπηρετούν κάτι διαφορετικό. Δηλαδή αν βάλεις την παραγωγή του In Contact στο Bloom (όχι βέβαια ότι έχουν και τραγικές διαφορές), χάνεις την μαγεία του Bloom.
Σε αυτό που παρατηρώ σαφή βελτίωση είναι στο drumming, όπου ο “νέος” drummer είναι εξαιρετικός, έχει πολύ καλή αισθηση του ρυθμού, έχει δέσει πάρα πολύ καλά με τα ρυθμικά τερτίπια του Vallen. Το μόνο αρνητικό του Bloom είναι το drumming του, όπου σε 2-3 σημεία βαράνε δίκασες χωρίς πραγματικό λόγο ή να το θέσω αλλιώς είναι τόσο μπροστά που θα ήθελα να είναι λίιγο πιο πίσω(overtriggered μπότες?? Ποιός ξέρει).

Γενικά πάντως ανεξαρτήτως προσωπικών γούστων και κολλημάτων, η μπάντα είναι σταθερή, αλλάζει ελαφρώς τον ήχο της (στα 2 τελευταία είναι λίγο πιο στάσιμος), βγάζει σταθερά εξαιρετικούς δίσκους (ακόμα και το Moments είναι εξαιρετικός δίσκος, παρόλες τις παθογένειες του - μέτριος ήχος και αρκετό κιθαροψώλιασμα, Grey ακόμα δεν έχει αναπτύξει προσωπικότητα ) και απ όσο μπορώ να δω από το youtube, έχει σταθερά καλή απόδοση στα live. Γενικά είμαστε τυχεροί που βλέπουμε αυτή την μπάντα συγχρόνως με την άνθηση (!!!) της και είμαστε άτυχοι που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε ακόμα από κοντά.

Η βελτίωση σε επιμέρους τομείς δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι ένα άλμπουμ είναι “καλύτερο”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Second Life Syndrome” των Riverside που αν ρωτήσεις τον Mariusz θα σου πει ότι θεωρεί πολύ αδύναμη την παραγωγή του. Ακόμα κι αν έχει “θέματα” αμφιβάλλω ότι θα μπορούσε να είναι “καλύτερο” το αποτέλεσμα με άλλη παραγωγή.

Ή μήπως κατάλαβε κανείς κάποια ουσιώδη διαφορά στο Revisited “Remedy Lane”; E, o Daniel θεωρεί ότι ακούγεται άπειρα καλύτερο. Oh well…

Πάντως, ο ίδιος αναφέρεις μια σειρά από πράγματα που βελτιώθηκαν σταδιακά και είναι καλύτερα από ποτέ στο “Rise Radiant”.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, “Autumn” και “The Ascent” είναι ό,τι καλύτερο έχουν γράψει για μένα. Οπότε, τι περιμένεις;

Plus, μου άρεσαν πάρα πολύ και οι δυο διασκευές της ltd edition.

End-Splinters-From-An-Ever-Changing-Face-1591372349-720x720720×720 70.1 KB

End - Splinters From An Ever-Changing Face

Δισκαρα!

Πραγματικό έπος, τι ευχάριστη βοθριλα μέσα στο κατακαλοκαιρο… ωραία πραγματα

Πλέον μπορώ να πω ότι έχω ακούσει τον δίσκο όπως του αξίζει.
Πιο αναλυτική άποψη αργότερα(ίσως στο θρεντ τους), προς το παρόν μόνο να πω ότι εμμένω στο ότι το Oceanrise είναι το τοπ του δίσκου.