The Life and Times of Scrooge.
To 'φερα από δω, το 'φερα από εκεί, έγραψα πολλά, τα έσβησα, ξανάγραψα, γενικά με δυσκόλεψε πολύ αυτό το album, γιατί δεν ήξερα πως να το προσεγγίσω.
O λόγος κατέληξα γι’αυτό είναι ο εξής, είναι concept album, το οποίο concept όμως δεν είναι δημιούργημα του δημιουργού του. Περίεργη πρόταση, δεν είναι δημιούργημα του δημιουργού του δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα, πως γίνεται να μην είναι δικό του αφού αυτός το συνέθεσε? Επειδή άντλησε έμπνευση από κάποιο άλλο έργο, σημαίνει πως δεν είναι δικό του? Και τι πάει να πει δεν είναι δικό του? Γενικά που θέλω να καταλήξω?
Παραδόξως μου έτυχε αυτό το album, αυτή τη βδομάδα, όπου το λες και καρμικό, όπως ο μικρός Σκρουτζ είχε μια προδιαγεγραμμένη πορεία, μέχρι να γίνει το πλουσιότερο παπί του κόσμου. Καρμικό, γιατί αυτή τη βδομάδα είχα μια συζήτηση με ένα φίλο μου και συζητάγαμε για μαθηματικά ας το πω γενικά. Δε νοιάζει κανέναν αυτό, αλλά καθώς μιλάγαμε κάποια στιγμή και είχαμε ψιλοκολλήσει, ειπωθηκε κάτι τέτοιο στο περίπου “Ούτως ή άλλως και οι αριθμοί είναι μια απεικόνιση. Εμείς τους αναθέτουμε μια αξία, άρα μπορούμε να κάνουμε λίγο πολύ ό,τι θέλουμε”. Η κουβέντα συνεχίστηκε, αλλά θέλω να εστιάσω στο γιατί το λέω καρμικό και γιατί κάνω τόσο περίεργη εισαγωγή.
Έχουμε ένα έργο, την αρχική ιδέα του οποίου τη συνέλαβε ο μεγαλύτερος παραμυθάς, το υλοποίησε και το έγραψε ο άξιος συνεχιστής του, ένας μουσικός του άλλαξε τη μορφή και κατέληξα εγώ σήμερα να πρέπει να μιλήσω γι’αυτό. Έχει νόημα να μιλήσω για τη μουσική που ακούω, για τα όργανα, τις συνθέσεις, την ερμηνεία, τη θεματική χειμώνα ή για την ιστορία που εκτυλίσσεται? Πολύ ποιητικό, αλλά ως βαθιά τεχνοκράτης ( sic, επίτηδες διάλεξα αυτή την έντονη λέξη για την αντίθεση ) - έστω και μέσω abstract εννοιών - πιστεύω πως δεν μπορούσα να μην πάρω εγώ αυτό το album και να κάνω review αυτή τη συγκεκριμένη βδομάδα της ζωής μου.
Άρα το review μου θα είναι στο έργο, το οποίο σημαίνει ότι θα εκφράσω το έργο με τον τρόπο μου, δηλαδή διαβάζοντας το έργο του Ντον Ρόσα, ακούγωντας τη μουσική του Holopainen ( έχει υπάρξει πιο Φινλανδικό όνομα? ) και καταγράφοντας πως το καταλαβαίνω ως nnnkkk, μέσω κάποιων αγαπημένων μου καρέ. Δεν έχει νόημα (τουλάχιστων για μένα) να πω κάτι παραπάνω για τη μουσική ή να προσπαθήσω να πω την ιστορία, σε αυτό το review θα αποτυπώσω με το δικό μου τρόπο την ιστορία του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου, με διαφορετικό τρόπο απ’ότι οι σκόρπιες αναφορές του Καρλ Μπαρκς, το αριστούργημα του Ντον Ρόσα και τις μελωδίες του Holopainen, και όλοι όμως θα μιλάμε για το ίδιο πράγμα, άσχετα με το πως το ορίζουμε. Όποιος θέλει μια διαφορετική προσέγγιση μπορεί να προτιμήσει κάποια άλλη μορφή της ιστορίας.
Ήμουν τυχερός που βρήκα το ελληνικό pdf στο ίντερνετ και δεν χρειάστηκε να βγάζω photo, διάλεξα κάποια καρέ που καθώς το ξαναδιάβαζα μου κάναν λίγο παραπάνω κλικ ταυτόχρονα με τη μουσική. Σε όποιον δεν αρέσει το τι έγραψα, στα παπάκια μου.
Ελπιζω να το ευχαριστηθεις 