Change of seasons, Ιούνιος του 98 στον Λυκαβηττό, λίγο πριν δύσει ο ήλιος……,το πιο μαγικό ξεκίνημα συναυλίας
2 Likes
Υπαρχει και σχετικη δηλωση του Portnoy, ο οποιος λεει οτι παρολο που αυτο το EP εχει μεγαλυτερη διαρκεια απο τα πρωτα τους 2 αλμπουμ, ηθελαν να κανουν σαφες το οτι δεν προκειται για κανονικος δισκος. Ακριβως οπως το ειπες δηλαδη!
Δεν εγραψα τιποτα για τις live διασκευες, γιατι δεν ηθελα να αφαιρεσω τιποτα απο το μεγαλειο του ομωνυμου τραγουδιου. Εξαιρετικες ολες φυσικα, και θα σταθω κι εγω στις διασκευες σε Elton John, που ειναι μαλλον το αγαπημενο μου track απο τα υπολοιπα 4, χωρις να υστερει κανενα βεβαια.
Γι’αυτο ακριβως εβαλα και αυτην την εκτελεση απο το YouTube στο τελος της αναρτησης… οπως και ολο το υπολοιπο live, οπως και το Once In a LiveTime του 1998, οπως και το Budokan με τα deep cuts, και το Score με την ορχηστρα, και το Chaos In Motion και τα υπολοιπα, εχουν παντα να προσφερουν πολλα καλουδια με τις ζωντανες τους κυκλοφοριες.
Ημουν κι εγω εκει, και το θυμαμαι σαν χθες. Οπως και την σκονη που φαγαμε. Οπως και το ριφφακι του Enter Sandman στο Peruvian Skies. Οπως και το κλεισιμο της συναυλιας με το τελος του Change Of Seasons. Και την ανατριχιλα που ενιωσα στο Hell’s Kitchen και στο Trial Of Tears. Αυτη ηταν η πρωτη μου “μεταλ” συναυλια, στην ηλικια των 17 χρονων (παρα κατι ψιλα) 
Στο βιντεο του “5 Years In A Lifetime” μαλιστα ο Portnoy δειχνει την θεα της Αθηνας απο τον Λυκαβηττο και λεει “απιστευτη πολη”.
5 Likes
Είναι καιρός να αποκαταστήσουμε μια “εγκληματική” παράλειψη και να μιλήσουμε για το…
Δυο χρόνια μετά το πρώτο τους που έτυχε μιας σχετικής cult επιτυχίας, οι Tyrant επέστρεψαν με ένα νέο LP, έχοντας στη διάθεση τους μεγαλύτερο προϋπολογισμό και γενικά υποστήριξη από την ενθουσιασμένη Metal Blade.
Για να τονιστεί η συνέχεια αλλά και η εξέλιξη σε σχέση με το ντεμπούτο, η φωτογραφία του εξωφύλλου ελήφθη στο ίδιο… νεκροταφείο, μόνο που εδώ δεν έχει αυτοκίνητα και λοιπές “γαρνιτούρες”, η μπάντα απεικονίζεται με γυρισμένες πλάτες σε ένα “κόκκινο του αίματος” ομιχλώδες χρωματικό φόντο!
Πέραν του εικαστικού, οι Tyrant, ανήκοντες στην “τραχιά” πτέρυγα του USPM (μαζί με κάτι Omen, Brocas Helm κλπ), στο “Too Late to Pray” ωθούν στα άκρα την τραχύτητα αυτή. Στην ουσία, ο δίσκος κάνει χρήση όλων των θετικών του είδους, πετυχαίνοντας το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Έτσι, μετά την εισαγωγή/ πρελούδιο “Tyrant’s Revelation II” όπου εκτίθενται οι τίτλοι των τραγουδιών που έπονται σε ένα “έθιμο” από τον πρώτο δίσκο που θα είχε και συνέχεια στους επόμενους, η μπάντα επιδίδεται κυρίως σε mid tempo ρυθμούς, παρά τις όποιες speed αναφορές, με τις στιγμές που επιβραδύνει σε doom επίπεδα να είναι και οι πλέον υποβλητικές, σε μια ατμόσφαιρα ερεβώδη, αποπνικτική και απειλητική, που διατρέχεται από ένα επικό συναίσθημα κρατώντας δέσμιο τον ακροατή στην ανελέητη αυτή μεταλλική πανδαισία!
Ένας βασικός παράγοντας της επιτυχημένης συνταγής είναι φυσικά ο, από κάθε άποψη τεράστιος, Glen May. Κινούμενος σε μια ερμηνεία που θα θυμίσει Tim Baker, χωρίς όμως να παραλείπει να ξεφύγει ενίοτε σε πιο ψηλές οκτάβες σε δεύτερο πλάνο, κάνει χρήση όλης της έκτασης της φωνής του προειδοποιώντας για τον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα και οικτίροντας την ανθρώπινη μοίρα! Από κοντά ο αφέντης των riffs και μανιώδης στα solos του, Rocky Rockwell, παρέα με το επιβλητικότατο μπάσο του Greg May και τον νεοεισελθόντα drummer (άλλη μια συνήθεια που έγινε παράδοση!) G. Stanley Burtis!
Στην πράξη, οι Tyrant με το “Too Late to Pray” δημιούργησαν ένα album επικού κατά βάση heavy metal, τόσο ιδιαίτερου και άψογου που… δεν είναι για όλο τον κόσμο! Ίσως αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος για το θρυλικό status που έχει αποκτήσει με τον καιρό!
14 Likes
Τους θυμηθήκαμε με άσχετη αφορμή πρόσφατα, οπότε ευκαιρία να τα πούμε αναλυτικότερα…
Ο ορισμός της obscure μπάντας είναι οι Legend από το Connecticut των Η.Π.Α. που κυκλοφόρησαν έναν μόλις δίσκο σε μόλις 500 αντίτυπα το 1979 και κατόπιν διαλύθηκαν, χωρίς όμως να περιπέσουν στη λήθη αφού το μοναδικό τους αυτό LP έγινε το “ιερό δισκοπότηρο”, όχι μόνο για τους συλλέκτες, αλλά και για τους ρέκτες του επικού heavy metal, ενώ συγκροτήματα όπως οι Slough Feg διασκεύασαν τραγούδια από αυτό.
Το συγκρότημα απαρτίζανε τρεις εξαίρετοι μουσικοί που, επίσης παραδόξως, χαθήκαν από το (που λέει ο λόγος) προσκήνιο έκτοτε. Ο ικανότατος μπασίστας Fred Melillo, ο απίστευτα ταλαντούχος drummer Raymond Frigon, και ο Kevin Nugent στην κιθάρα και στα φωνητικά. Ο τελευταίος ανήκε στην κατηγορία τραγουδιστών που δεν επιδιώκουν να ακουστούν επιθετικοί ή δυναμικοί, απεναντίας είχε υιοθετήσει ένα “αφηγηματικό”, ήρεμο ύφος, στο στυλ του Rod Evans. Καθόλου περίεργο που οι Captain Beyond ανήκουν στις επιρροές των Legend μαζί με τους Rush (περιόδου “Caress of Steel”), τους Uriah Heep και όλα τα λοιπά γνωστά και μη εξαιρετέα των 70s. Βασικά, αν κάποιος αναλογιστεί τις στιγμές όπου τα progressive rock σχήματα “παρεκτρέπονταν” σε επικές και heavy ατραπούς, τότε θα έχει μια αρκετά αντιπροσωπευτική εικόνα του ύφους των Legend!
Βοηθούσης της Viking θεματολογίας των στίχων (εν έτει 1979 να υπενθυμίσω!), αλλά και του σχετικού artwork δια χειρός… Ιωάννου, ειδικά η α’ πλευρά θα επιβεβαιώσει εν πολλοίς τις προσδοκίες. Το ”The Destroyer” είναι πραγματικά άψογο και το “The Wizard’s Vengeance” έχει ένα απίστευτο riff το οποίο θα έκανε περήφανους τους Led Zeppelin, το δε “Golden Bell” με τις εναλλαγές, τις επικές μελωδίες και τα χορωδιακά μέρη είναι επίσης καταπληκτικό. Από εκεί και πέρα, τα δύο instrumental, το μεν “The Confrontation” είναι ωραίο, το δε “Iron Horse” έχει να επιδείξει ένα drum solo για την μισή του διάρκεια που είναι μεν εντυπωσιακό, καταντά όμως κουραστικό. Ο Frigon γενικά δεν χάνει ευκαιρία να κάνει επίδειξη των δυνατοτήτων του, όπως π.χ. και στο περιπετειώδες ομώνυμο οκτάλεπτο κομμάτι, τελευταίο στη σειρά.
Το “Fröm the Fjörds” ήταν αναμφισβήτητα μπροστά από την εποχή του μιας και προοιώνιζε ένα είδος που ακόμη τότε δεν υπήρχε, και - γιατί όχι; - δύναται να χαρακτηριστεί δίσκος επικού heavy metal. Ίσως όχι σε όλη τη διάρκεια του, αλλά μήπως το “Battle Hymns”, τρία (3) ολόκληρα χρόνια αργότερα, ήταν αμιγώς επικό; Δυστυχώς όμως, η διάλυση τους αρχικά και ο αδόκητος χαμός του Nugent λίγα χρόνια μετά, δεν επέτρεψαν στην μπάντα να έχει την όποια συνέχεια.
14 Likes
Παρατηρώ ότι έχει ατονήσει η κίνηση εδώ, νομίζω χρειαζόμαστε ένα γερό ταρακούνημα…
Οι Brocas Helm είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορούν να κριθούν με τα συνήθη μέτρα των συνηθισμένων συγκροτημάτων. Έχοντας δημιουργηθεί στην μητρόπολη του thrash και κυκλοφορήσει δύο album στα glorious 80s με διάρκειες που μετά βίας ξεπερνούσαν το χρονικό όριο για να χαρακτηριστούν LP, παρέμειναν επί μακρόν ανυπόγραφοι ώσπου να επιστρέψουν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια!
Εύλογα θα περίμενε κανείς να έχουν ωριμάσει στο μεσοδιάστημα, όχι όμως αυτοί οι τύποι! Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι το “Defender of the Crown” είναι μάλλον ο καλύτερος τους δίσκος και διαρκεί 55 λεπτά (!) περιέχοντας 15 τραγούδια, όλα τα στοιχεία που συνέθεταν την ταυτότητα της τόσο ιδιαίτερης αυτής μπάντας είναι παρόντα!
Εδώ λοιπόν θα ακούσουμε τις χαρακτηριστικές μελωδίες στα lead του Bobbie Wright όπως και τα ανεπανάληπτα, αμίμητα φωνητικά του με το σαρδόνιο ύφος, το μανιακό drumming του Jack Hays και το ηγεμονικό, ασορτί με την εμφάνιση του, μπάσο του Jim Schumacher που βρίσκεται ψηλά στη μίξη και συχνά πυκνά απαιτεί την προσοχή! Ένα οργανωμένο χάος από φρενήρη solos, τρελαμένα riffs, “μεσαιωνική” ατμόσφαιρα και “ωμή” ενέργεια που όμως λειτουργεί πέραν πάσης προσδοκίας!
Αναφορικά με το songwriting, οι Brocas Helm, πρωτίστως ενταγμένοι στο επικό metal, καταφέρνουν να βγάζουν αυτή την αίσθηση μεγαλείου χωρίς να πλατειάζουν σε… επικές διάρκειες – απεναντίας, υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να μην εξαντλούν τις δυνατότητες των εξαιρετικών ιδεών τους. Στην πραγματικότητα καταφέρνουν, εκτός των άλλων επιτευγμάτων τους, να συγκεράζουν ιδανικά τις επιρροές τους, που εκτείνονται πέραν των αυστηρών metal ορίων, σε folk και rock ‘n’ roll μονοπάτια! Πάνω απ’ όλα όμως, οι Brocas Helm δεν ξεχνούν ότι το metal, εκτός από την απαράμιλλη εκείνη αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει, είναι (και) διασκέδαση! Έτσι, αποφεύγουν να πάρουν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά (όπως αρκετοί άλλοι “επικοί”) κάτι που μαρτυρούν τραγούδια όπως τα “Drink and Drive” και "Skullfucker” – κομματάρα παρεμπιπτόντως!
Το “Defender of the Crown” ακούγεται ομοιογενές παρά τη διαφορά ηλικίας μεταξύ των κομματιών που το απαρτίζουν και γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους ενώ δεν κουράζει παρά τη διάρκεια του αφού διακρίνεται από ποικιλία και δεν φλυαρεί ποτέ παραμένοντας μια απόλαυση. Επίσης, παρά το fun στοιχείο που διαθέτει, σου δημιουργεί ταυτόχρονα την παρόρμηση να βγεις και να… αποκεφαλίσεις τους εχθρούς! Σε ένα παράλληλο, “δικαιότερο” σύμπαν οι σπουδαίοι Brocas Helm θα είχαν μεγαλύτερη δισκογραφία και επιρροή στο σύγχρονο metal, όμως ακόμη κι έτσι τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
13 Likes
Void - The Hollow Man 2021 (Duplicate Records)
Αποφεύγω να το βάλω στο black metal thread, αφενός γιατί συμβαίνουν πολλά πράγματα στα 38 λεπτά που κρατάει ο δίσκος κ αφετέρου γιατί θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από μουσικόφιλους που στρίβουν δια του αρραβώνος στην σκέψη κ μόνο του συγκεκριμένου θρέντ.
Οι γνώστες της σκηνής θα κατάλαβαν ήδη από την εταιρεία που κυκλοφόρησε το άλμπουμ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Αν θέλετε κάποια ταμπέλα, ίσως ο avant garde progressive black metal χαρακτηρισμός να δίνει κάπως το στίγμα του δίσκου.
Λίγα λόγια για την μπάντα πριν μιλήσουμε για τον δίσκο. Οι Void λοιπόν μας έρχονται από την Αγγλία και αυτό είναι το τρίτο τους άλμπουμ. Από τις τάξεις τους έχουν περάσει οι Mat McNerney ή αλλιώς Kvohst όπως θα τον γνωρίζουν οι περισσότεροι, ο οποίος τραγούδησε στο πρώτο άλμπουμ της μπάντας ως Ionman (αλλά κ στα πρώτα 2 EP), αλλά κ ο Czral που έπαιξε τύμπανα στο demo του 2001 .
Μουσικά πέρα από τις προφανείς επιρροές όπως είναι οι Dødheimsgard, το άλμπουμ είναι εμπλουτισμένο με διάφορες μουσικές πινελιές, παράταιρες φαινομενικά αλλά ενσωματωμένες με εξαιρετικό τρόπο εδώ, όπως το τζαζ πέρασμα στην αρχή του III: Loss & Regret - "A Featureless Iron Mask, ακολουθούμενο από έναν prog οργασμό.
Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε σινεματικά στοιχεία κ ορχηστρικά μέρη κ κάπως έτσι χάνετε η μπάλα.
Φωνητικά μπορείτε να διαλέξετε μέσα από brutal φωνητικά, κραυγές, γυναικεία φωνητικά, spoken words…
Μιλάμε για απίστευτο έργο γιατί μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω. Δώστε του μια ευκαιρία, πιστεύω ότι θα σας αποζημιώσει.
5 Likes
εχω 1μιση ωριτσα πριν ξεκινησω για το μεγαλο ματς Αρης βερσους ολυμπιακος οπου με περιμενει 70 τις εκατο υγρασια κ ψιλοβροχο οποτε γιατι να μην γραψω για ενα γκρουπ απο μια χωρα που κατα γενικη ομολογια αυτα τα 3 στοιχεια υπερεχουν.
αν μια φραση μου εχει μεινει στο μυαλο απο τοτε που την διαβασα ηταν του Βενερη ή του καραολιδη , τεινω προς τον 1ο, στο χαμμερ της εποχης σε δισκοκριτικη για το chameleon των helloween η οποια τελειωνε με το " στην τελικη που θα πηγαιναν οι κολοκυθες αν συνεχιζαν να παιζουν παουερ?" και φυσικα κ το ειδαμε και το ενιωσε κ το γκρουπ καλα που πηγαν που δεν επαιξαν παουερ.
ας βαλουμε αυτη την φραση για ενα αλλο γκρουπ λοιπον… “που θα πηγαιναν αυτοι οι τυποι απο το Halifax αν συνεχιζαν να παιζουν death/doom?”. Σιγουρα δεν θα τους ακουγα εγω το ενα και σιγουρα δεν θα τους αποκαλουσαν νεους Metallica μερικα χρονια μετα το ξεκινημα τους.
-φιλε το ονοματακι του γκρουπ θα μας το πεις;
Ελα μωρε τωρα . Αντε οκ.
PARADISE LOST
μεγαλοι μαγκες οι τυποι πηγαν απο death σε gothic σε ηλεκτρονικα στοιχεια σε οτι γουσταραν. και το θεμα ειναι οτι κ αν εκαναν ειχαν επιτυχια αλλα και αναταραξεις μεταξυ των οπαδων τους και συζητησεις με ενταση παθος μπινελικια που αν δεν δειχνει αυτο το πραγμα μεγαλο συγκροτημα δεν ξερω τι το δειχνει. Εγω μερος σ αυτες τις συζητησεις δεν πηρα γιατι οκ Icon και μετα διασπαρτα τραγουδια γιατι αφιερωθηκα αποκλειστικα στο παουερ κ γιατι ΕΒΑΛΑΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ οποτε αυτο μου αρκουσε. Στην τελικη μονο για του Maiden μπορει να σκοτωσω και για τους helloween να στειλω καποιον στην εντατικη, τα υπολοιπα τα αφηνω σε @Clairvoyant και @QuintomScenario στυλ ανθρωπων που οκ πειτε μου οτι δεν θα θελατε να καθεστε σ ενα τραπεζι μ αυτους τους 2 να πινετε μπυρα και να τους ακουτε. I buy that for a dollar.
Παμε στο 2002 λοιπον κ σαυτο το αλμπουμ
Για καποιον λογο το αγορασα με το που βγηκε -πηρα την ωραια χαρτινη συσκευασια λιμιντιτ εντισιον- που βοηθησε οτι δουλευα σε δισκαδικο και με πηρε απο τα μουτρα το 1ο κομματι
Isolate. θεοι τι εισαγωγη τι ριφφ τι τυμπανα τι παραγωγη τι ρυθμος τι φωναρα ειναι αυτα; και exposed to fire but i’ll burn another way ; ελα οκ το αγοραζω φερτο. πιανακι στη μεση; θυμαστε σε κατι χριστιανικα βιβλια που ελεγαν για καποια σημεια σε τραγουδια που οι συχνοτητες ειναι τετοιες που επηρεαζουν το μυαλο του ανθρωπου υποσυνειδητα; εδω συμβαινει στο 2¨56. και τι στο διαολο ειναι αυτο το μουσικο οργανο που βγαζει αυτον τον ηχο;
Erased καταδικασμενο να πετυχει να γινει χιτ να το βαζουν οι dj πριν ή μετα το orgasmatron. και αυτη η γυναικεια φωνη, αχ αυτη η γυναικεια φωνη, το αλμπουμ φαινεται θα κινηθει στιχουργικα σε χαρουμενα μονοπατια οσο χαρουμενη μπορει να ειναι η εικονα ενος αστεγου στους δρομους του Halifax. Και αυτη η τσαχπινια στις κιθαρες στα 2 τελευταια i don’t know anyone. Ελπιζω να υπαρχει ενας ακομα ανθρωπος που να το παρατηρησε,
Two Worlds ελα οκ δεν παιζουν μεταλ. και γαμαει. θα μπορουσε να ειναι κομματι των soundgarden ή των therapy? γουσταρω τα ντραμς φανατικα και τα τιμαω καθε φορα με air drumming εκτος αν ειμαι στο ποδηλατο οποτε παιζω μονο snare.
Pray Nightfall. "i hold on tight for this mortal ride
rest my head 'til the mornings coming down on me
i realise my own sacrifice
better rest my head before somebody’s going out…"
ναι ρε χολμς ναιρε πουστημ ευχαριστω, θα μπορουσε να ειναι κομματι των faith no more.
κομματαρα 10/10. το ρεφρεν μου κολλαει στο μυαλο σαν λασπωμενο χωμα πανω σε φερετρο.
Primal αν και ξεκιναει πολυ ομορφα ατμοσφαιρικα με μια μελωδια γυναικειας φωνης δεν ειναι απο αυτα που δεν θα κανω σκιπ. καλο μεσα στην ροη του αλμπουμ.
Perfect Mask ωραιο χεβι κομματι. οχι τιποτα το ιδιατερο μετριο. “αποφασισε ρε φιλε”. οκ δεν μ αρεσει.
Mystify επευκαιριας το ομωνυμο κομματι των inxs ειναι ενα απο τα πιο αγαπημενα κομματια στη ζωη μου στην κατηγορια “ανοιγω την φωνη οποτε το ακουω στο ραδιο”. ευτυχως μετα τα 2 προηγουμενα κομματια επιστρεφουμε στις πολυ καλες στιγμες με ηλεκτρονικα στοιχεια ωραιο ρεφρεν και εκφραστικοτατη φωνη. για την παραγωγη του αλμπουμ ειπα τιποτα; στο 1ο κομματι ειπα το λεω κ εδω. απιστευτη χωρις να ειμαι σπουδαγμενος επι του θεματος.
No Celebration μαυρη μαυριλα πλακωσε μαυρη σαν καλιακουδα. και τι περιμενες δηλ με τετοιο τιτλο; ελπιζω να μην ειναι σημαδι για το ματς που θα παω να δω, μ αρεσει δεν εχω κατι αλλο να γραψω. ωραιος ο Χολμς οπως κ σε ολο το αλμπουμ
Self Obsessed σκιπ και σορρυ.
Symbol Of Life ναι ναι ναι. την σηκωνεις την φωνη δηλαδη. ολα ωραια. χαρουμενοι στιχοι ωραιες κιθαρες πληκτρα απο πισω,
Channel For The Pain μην το ακουσει ο Χετφιλντ θα πεσει στα ναρκωτικα παλι που δεν το εγραψε αυτος. ναι τοσο καλο.
για τις διασκευες δεν γραφω γιατι δε θελω και γιατι πρεπει να ετοιμαστω να φυγω 
οβερολ που λενε και στο χωριο μου ενα αλμπουμ με τεραστιες κορυφες και λιγες μετριοτητες στα δικα μου αυτια. ελπιζω να μη σας κουρασα και να μην με κατηγορησετε για οποιαδηποτε αγνοια σχετικα με το γκρουπ.
μονο μειντεν,
12 Likes
Τρελό ηλεκτρονικό σαμπλιδι 
Από το 2002 έως σήμερα δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να μην παίξει air guitar στην τσαχπινια που λες, εκτός κι αν είμαι στο αυτοκ…όχι, κι εκεί παίζει air guitar.
Απίστευτο, έγραψα το κομμάτι για το air guitar πριν διαβάσω αυτό το σημείο 
Σε παρακαλώ μη βρίζεις τους Paradise Lost.
Το αγαπημένο μου κομμάτι στον δίσκο 
Δε θα διαφωνήσω. Αυτό θα ήταν ένα υπεργαμηστερο τραγούδι Metallica.
Το μόνο για το οποίο θα σε κραξω είναι αυτό που έγραψες για την χώρα στο κωλονησο. Ότι δηλαδή χαρακτηρίζεται από τα 3 βασικά πράγματα, το ψιλόβροχο και την 70% υγρασία, κι ακόμα περιμένω το τρίτο.
1 Like
Θα κρατήσω επίπεδο !
2 Likes
To ποδόσφαιρο 
ρε. Παω να δω μπαλα.
1 Like
Δεν καταλαβαινω το σχολιο, οι pl ειναι απο τα συγκροτηματα που μεγαλωσα μαζι. Μου αρεσουν ολες οι περιοδους τους μεχρι και το tragic idol. Μετα σταματησα να τους ακολουθω
2 Likes
“Palm mute” λέγεται, “μπούκωμα”, με κιθαριστικούς όρους (το παίζω generationX τώρα). Π.χ. ένα χαρακτηριστικό κομμάτι που χρησιμοποιεί το ίδιο “κόλπο” είναι το “Sad but true” και γενικά οποιοδήποτε κομμάτι θέλει να “ενισχύσει” τη βαρύτητα του riff.
Τι sorry, το χειρότερό τους κομμάτι ever, θα το λέω μέχρι να βαρεθούνε να με ακούνε.
1 Like
Εκδικήθηκε ο Ελαραμπί γι’ αυτό που έγραψες.
Να το παρω πισω ρε πουστημου. Συγγνωμη. Σκατοπεναλτι.
1 Like
The Hellacopters “High visibility” (2000)
Απ’ τους Hellacopters είχα τσεκάρει παλιά το “Payin’ the dues”, με την εξαίρεση 2-3 κομματιών δε μ’ ενθουσίασαν τόσο ώστε να προχωρήσω στην υπόλοιπη δισκογραφία τους -μάλλον γιατί ποτέ δεν ήμουν φίλος του garage ήχου που είναι κάτι ανάμεσα στο punk και το rock ‘n’ roll, αλλά τελικά δεν είναι τίποτα από τα δύο. Anyway, με αφορμή τη συναυλία τους πέρυσι τούς ξαναθυμήθηκα, και λέω «why not?». Αφήνω κατά μέρος το ντεμπούτο που ωστόσο μου φάνηκε πολύ πιο κολασμένο και δυναμικό απ’ το “Payin’ the dues”, αφήνω στην άκρη και το “Grande rock” που (απ’ ό,τι κατάλαβα) λειτουργεί ως το πρώτο μη-garage, μα απλά HARD ROCK album του σχήματος, και πάω κατευθείαν στο “High visibility” που, μέχρι στιγμής (άκουσα και το “By the grace of god”, αμέ, που μάλλον θεωρείται το καλύτερο τους (;), αλλά δε μου άρεσε τόσο όσο τα δύο προαναφερθέντα), αποτελεί το μοναδικό album του σχήματος που με συνεπήρε τόσο ώστε άνετα να το προσθέσω στη «λίστα μου του 2000» (με τέτοιους όρους θα μιλάμε πλέον στο forum -καταλαβαινόμαστε).
Μαλάκες, τι γίνεται εδώ; Γενικά τι στροφή φάγανε με το “Grande rock” οι τύποι και νόμισαν ότι θα γίνουν η μετενσάρκωση των Free ξέρω ‘γώ; Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας πιο καθαρός, οργανικός και μελωδικός rock ήχος θα μου άρεσε περισσότερο από τις punk τσίτες, αλλά οι τύποι απλά το έχουν με τη ‘70-ίλα! Ιδίως στο “High visibility” νομίζω ότι αυτό που το έκανε να ξεχωρίσει στ’ αυτιά μου είναι η ένα-τσικ πιο συναισθηματική/μελωδική/μελαγχολική εσάνς τραγουδιών όπως τα “Throw away heroes”, “No sung unheard” και “No one is gonna do it for you”, το πιο «σκοτεινό» “Hurtin’ time” (μακάρι να είχανε κι άλλα κομμάτια σ’ αυτό το ύφος οι Hellacopters), καθώς και τα πραγματικά χτυπητά, «μεγάλα» refrain που σου μένουν από την πρώτη ακρόαση. Μιλάμε για μία αλληλουχία δυνατών κομματιών που όλα είναι εν δυνάμει hits και νομίζω ότι εδώ οι Hellacopters κατάφεραν να δώσουν ένα σχεδόν «επικό» χρώμα στις συνθέσεις τους που τους πάει πολύ (κι ας απομακρύνεται απ’ την πιο «δρομίσια» ατμόσφαιρα).
Δίσκος που αξίζει να στέκεται δίπλα-δίπλα σε κλασικές ροκιές, ε.
(Πείτε μου, αξίζει να συνεχίσω και πέρα από το “By the grace of god”; Υπάρχει κάτι που να ξεπερνάει το “High visibility”; )
10 Likes
Υπάρχει, αλλά είναι αμέσως πριν από αυτό χρονικά 
.
Εδώ η άποψη του rocking. Τα δικά μου αγαπημένα είναι Grande Rock και High Visibility, όμως όλοι οι δίσκοι των Hellacopters έχουν ζουμί. Άκου μία και το περσινό.
4 Likes
Ναι, το είχα τσεκάρει το αφιέρωμα, πολύ βοηθητικό!
2 Likes
Μου αρέσει αρκετά το 70’s prog rock αλλά ενώ ήξερα τους Camel σαν όνομα όλο ανέβαλα να τους ακούσω. Μέχρι που πρότειναν κάποιοι τραγούδια τους στο παιχνίδι musical calendar (τον @RiderToUtopia θυμάμαι ως πιο πρόσφατο)
Μου κίνησαν το ενδιαφέρον και ξεκίνησα με το 1ο άλμπουμ. Πλέον έχω ακούσει όλα των 70’s μέχρι τώρα και δηλώνω ότι έχω πάθει την πλάκα μου. Δεν ξέρω αν έχει ταξιδέψει ο νους μου με την μουσική κάποιας μπάντας περισσότερο απ τους camel. Απίστευτες μελωδίες, χαλαρωτικές και με φλάουτο κερασάκι στην τούρτα. Έβαλα ενδεικτικά το Mirage του 74 γιατί μου άρεσε λίγο παραπάνω απ τα άλλα και πάει καρφί για αγαπημένο μου εκείνης της χρονιάς btw. Άργησα γιατί την είχα μπροστά στα μάτια μου αλλά χαίρομαι που άκουσα επιτέλους αυτήν την μπαντάρα
23 Likes
Για τη συνέχεια σου προτείνω να άκουσεις και τα moonmadness και snowgoose , που είναι ακόμα πιο “αλλού”. Και το ντεμπούτο που ήταν το σκαλοπάτι για το mirage (και μετά για εμενα rain dances και rajaj , αλλά τα πιο κλασικά είναι η πρώτη τετράδα) . Το mirage βέβαια, είναι κατά γενική ομολογία το magnum opus τους. Χαίρομαι πάρα πολύ που σου αρέσουν μαν!!
7 Likes
Όλα στο πρόγραμμα είναι 
1 Like