Συμφωνώ τόσο πολύ με τις περισσότερες επιλογές σου που στιγμιαία σκέφτηκα να μην ποστάρω την δικιά μου λίστα όταν δημοσιευθεί 
Βέβαια πόσα να χωρέσουν σε 15 θέσεις οπότε πάλι καλά που υπάρχουν και οι ανασκοπήσεις θα πω, τουλάχιστον για τις δικές μου επιλογές. Έγινε η αρχή με την extreme metal σήμερα που λέτε.
Tη διάβασα την ανασκόπηση ήδη κι έχει γίνει διεξοδικότατη δουλειά, congrats!
Υπάρχει κάμποσο υλικό που πρέπει να ψάξω αλλά και 1-2 πράγματα (πχ Annihilus και Skeleton) τα οποία μου έκανε έκπληξη που δε βρήκα εκεί. Προφανώς δε γίνεται να συμπεριληφθούν τα πάντα αλλά, ειδικά στην κάλυψη του ευρύτερου extreme, έχετε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη μόνοι σας!
To Skeleton με το οποίο είχα πάθει και εγώ πλάκα, το κράτησα ψιλο-αυθαίρετα για την thrash ανασκόπηση, όπως και όλα τα παρεμφερή, οπότε λίγη υπομονή, δεν θα αδικηθεί ο δίσκος (και πως να αδικηθεί με τις επιρροές που έχει)
Σε κάθε περίπτωση, σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια!
edit: To Annihilus μάλλον είναι όντως παράλειψη indeed, ενώ επίσης εκτίμησα που σου άρεσε τόσο το Order Of Orias, ωραία μπάντα.
Ο αλγόριθμος μίλησε:
AOTY
1.Deftones-Ohms
Group A (Θέσεις 2-5)
Δίσκοι που θα μείνουν για πάντα
2.Touche Amore-Lament
3.Svalbard-When I Die, Will I Get Better?
4.Napalm Death-Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism
5.Nine Inch Nails-Ghosts V-VI
Group B (Θέσεις 6-10)
Μεγάλοι δίσκοι, καποιοι από αυτούς παίζουν μπάλα και πιο ψηλα
6.Emma Ruth Rundle & Thou-May Our Chambers Be Full
7.Sepultura-Quadra
8.Sylosis-Cycle Of Suffering
9.Lorna Shore-Immortal
10.Ulcerate-Stare Into Death And Be Still
Group C (Θέσεις 11-20)
Ξεχώρισαν, αγαπήθηκαν, εκτιμήθηκαν
11.Run The Jewels-RTJ4
12.Heaven Shall Burn-Of Truth And Sacrifice
13.Bring Me The Horizon-Post-Human: Survival Horror
14.Killer Be Killed-Reluctant Hero
15.Thou-Blessings Of The Highest Order
16.Loathe-I Let It In And It Took Everything
17.Kvelertak-Splid
18.The End-Splinters From An Ever-Changing Face
19.Code Orange-Underneath
20.Mr Bungle-The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo
Group D (Θέσεις 21-30)
Ωραία πράγματα, αλλά μέχρι εκεί
21.Haken-Virus
22.Dark Tranquillity-Moment
23.Ulver-Flowers Of Evil
24.Tallah-Matriphagy
25.Body Count-Carnivore
26.Marilyn Manson-We Are Chaos
27.Sons Of Apollo-MMXX
28.Hatebreed-Weight Of The False Self
29.Puscifer-Existential Reckoning
30.Trivium-What The Dead Men Say
Ιδιαίτερη μνεία σε Septic Flesh, Metallica και Deafheaven για τις live κυκλοφορίες τους.
Ότι καλύτερο είδα φέτος
Architects - Live at the Royal Albert Hall
Λοιπόν, ήρθε αυτή η ώρα μέσα στη χρονιά, μέσα σε κάποια μέρα του Δεκέμβρη που κάθε και σκέφτεσαι “ας βάλω 10-12 δίσκους που με άρεσαν και συνεχίζουν να με συντροφεύουν με τη μουσική τους”. Χωρίς προκαθορισμένη σειρά ή αξία. Έτσι, όπως βγει.
1. Psychotic Waltz - “The God - Shaped Void”: Η προσμονή γι’ αυτό τον δίσκο ήταν μεγάλη, αλλά και με αρκετή υπομονή. Δε θέλω να πω ότι δικαιώθηκα με την έλευσή του, δεν ταιριάζει αυτή η λέξη. Νομίζω ότι η μόνη λέξη που ταιριάζει για τη συγκεκριμένη μπάντα είναι η “επιστροφή”. Επέστρεψαν με κάτι αντάξιο της κλάσης τους, της δυναμικής τους και του προσωπικού τους οράματος που απλά συνεχίστηκε με αυτό τον δίσκο. Για τα χρόνια τους και τη συνθετική του απραξία (σχετική κουβέντα) είναι ένας υπέροχος δίσκος. Είναι Psychotic Waltz. Έχει αρχή, μέση και τέλος. Δε μιλάμε ούτε για progressive metal, ούτε για “ναρκωτικά”, ούτε για τίποτα. Το τίποτα και το πάντα τα παίρνουν οι Psychotic Waltz και τα κάνουν ό,τι θέλουν.
2. Caspian - “On Circles”: Ιδιαίτερη περίπτωση οι Caspian. Το πρώτο τους single δεν ήταν κάτι καινοτόμο και ούτε σκόπευαν να πάρουν φόρα για ν’ ανάψουν νέες φωτιές. Μικρή σημασία, διότι ενώ στην αρχή ο δίσκος φαινόταν άνισος, τώρα είναι ό,τι πρέπει. Το υλικό του ζυμώθηκε στ’ αυτιά μου και απλά, επαναλαμβάνω ότι ο δίσκος στο φινάλε του κάνει μία ιδανική απογείωση για ό,τι είναι και μπορεί να είναι το post rock.
3. Fates Warning - “Long Day Good Night”: Όση προσμονή υπήρχε για τους Psychotic Waltz, άλλη τόση και για τους Fates. Θέλω να πω, όμως, κάτι για να είμαι ειλικρινής. Αυτές οι δηλώσεις πριν την κυκλοφορία ενός δίσκου πρέπει να σταματήσουν. Ο δίσκος πρέπει να βγαίνει στα “κρυφά”. Από αυτά που έλεγε ο Ray υποπτευόμουν άλλα, αλλά… αλλιώς σκέπτεται ο Jim. Τέρμα μεταλλικός δίσκος, γεμάτος από τα πάντα που είναι οι Fates παρουσιαζόμενοι στο σήμερα και όχι ως κυνηγοί του παρελθόντος. Ποτέ δεν ήταν έτσι άλλωστε. Και θα το ξαναπώ, το “The Longest Shadow of the Day” είναι από τα ωραιότερα άσματα που έχουν γράψει.
4. Nalyssa Green - “Ταξίδι Αστρικό”: Ποίηση είναι δημιουργείς κάτι που κάνει τον άλλον να χαίρεται (όχι χαζά, α-νόητα κι εμπορικά, αλλά με την καρδιά του - ν’ ανθίζει κάτι μέσα του) με το δημιούργημα και με τον δημιουργό του. Η Nalyssa με το νέο της δίσκο προχώρησε, πήγε αλλού τη μουσική της. Δεν κάθισε ν’ αναπαράγει. Βούτηξε στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής που λειτουργεί και “ζωοποιεί” νέους κι έφερε αυτό το δημιούργημα, το οποίο και παρέδωσε στα χέρια του Ντοκάκη, ώστε εκείνος με τη σειρά του να το εκτοξεύσει. Όταν ακούς τον δίσκο της και δε σε νοιάζει αν θα έχει μέσα ένα νέο “Τα Μαλλιά της”, τότε αφήνεσαι στη θάλασσα των άφθονων synths να σε ταξιδέψουν.
5. Yovel - “Forthcoming Humanity”: Δε θέλω ν’ αναφερθώ στο αν το black metal είναι επανάσταση και πως μπορεί να είναι πραγματικά. Δε θέλω να μιλήσω για πρόοδο στη μουσική. Θέλω να μιλήσω γι’ αυτό τον δίσκο, έτσι όπως τον έφτιαξαν τα παιδιά. Μία σκέψη υλοποίησης που με παραπέμπει στους Primordial, δημιουργικώ τω τρόπω, αλλά και όσον αφορά αρκετά μουσικά σημεία. Κι έρχεται ο Λειβαδίτης. Και για μένα, δε μιλάει ακριβώς για επίθεση, ούτε για αντίσταση. Μιλάει για το κυνήγι του ανθρώπου προς το αμέθεκτο. Το οποίο κυνήγι περνάει μέσα από τον άλλον άνθρωπο. Και περνάει, όταν πρώτα σ’ εσένα κι έπειτα στον άλλον πας με την ειρήνη μέσα σου. Μήπως μίλησα τελικά για επανάσταση; Μουσική και στίχοι έγιναν μια γροθιά καρδιάς.
6. Ulver - “Flowers of Evil”: Η πρόοδος γίνεται με βάση το ρυθμό του κάθε ανθρώπου, χωρίς βία. Δεν υπάρχει αντικειμενικά ούτε γρήγορη, ούτε αργή. Αν έχεις την διάκριση να καταλάβεις από που φυσάει ο άνεμος, τότε θα ξέρεις κι εσύ προς τα που θέλεις να πας. Και αυτό κάνουν οι Ulver, χωρίς να ενδιαφέρονται να ρωτήσουν κανέναν απολύτως. Θέλουν electronic pop και αυτό κάνουν. Μόνο που στην περίπτωσή τους, η μουσική τους είναι ίσως το πιο εσωτερικό βίωμά τους - συνεχίζουν ν’ αναζητούν το “ρόδον το ευμετάβλητο”. We are wolves under the moon, this is our song, we have loved and we have lost, we’re ready to go, one last dance in this burning church.
7. Hail Spirit Noir - “Eden in Reverse”: Αυτή η υπέροχη μπάντα κάνει την πτήση της ζωής της, όπως ο Ιωνάθαν ο γλάρος. Αρνείται να ενδώσει σ’ επιταγές του πως πρέπει να κινείται ως “προοδευτική” μπάντα και κάνει αυτό που την τρέφει και την πληρεί. Μπαίνει σε άλλη δεκαετία μουσικά, γράφει υπό άλλους όρους, αλλά δεν αλλάζει προσωπικότητα. Δεν τη νοιάζει το black metal, τη νοιάζει η μουσική που έχει στο προσωπικό της όραμα και κλείνει αυτό τον δίσκο με το ανεπανάληπτο “Automata1980”. Ένας μουσικός κόσμος σε δέκα λεπτά.
8. Thy Catafalque - “Naiv”: Με κέρδισε το εξώφυλλο αρχικά. Νομίζω είναι από τα πιο ωραία που έχω δει. Θα μπορούσε να είναι και εξώφυλλο βιβλίου. Τώρα… ο καθένας έχει το δικαίωμα να ακούει ό,τι θέλει μέσα σ’ ένα δίσκο. Άσχετα από το τι λέει συμβολικά ο συνθέτης. Οπότε, αν πω ότι ακούω ψήγματα από Thorns μέσα σ’ αυτό τον δίσκο, πιθανώς να λάβω ένα “είσαι κολλημένος μάλλον. Λίγο”. Ναι, αλλά το θέμα είναι ότι ο Λιθουανός (που στην πραγματικότητα είναι Ούγγρος, αλλά εμένα με είχε καθίσει το “Λιθουανός” στο μυαλό) φίλος μας προσφέρει τον avant δίσκο της χρονιάς με μία τουμπανιασμένη παραγωγή που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τους Rammstein να τη ζηλέψουν για τον τελευταίο τους δίσκο.
9. Lumiere - “Phases”: Ο Φάνης είναι ένα παιδί που δεν διστάζει να παίξει αυτήν τη μουσική. Ειλικρινά δε μπορώ να την προσδιορίσω και είναι μάταιος κόπος από την άλλη μεριά. Ας πούμε ότι μία σταγόνα από Μάνο Χατζιδάκι ρίχνεται μέσα σε μία χύτρα όπου το ενορχηστρωτικό μοτίβο είναι το ζητούμενο. Όχι απλά για να το ακούς, ίσως και για να περπατάς με όρεξη μέσα στην πόλη σου, όποια κι αν είναι αυτή. Πολύ πιάνο και πολλές ιδέες που έρχονται η μία μετά την άλλη. Ναι, αυτός ο δίσκος είναι μία επική συνέχεια του ντεμπούτου που προηγήθηκε το '16. Και το “Lupus” είναι μια πανδαισία με τον Καβάφη να σε δίνει θάρρος ευγενικά ακουμπώντας σε στον ώμο.
10. Pallbearer - “Forgotten Days”: Μετά το αγαπημένο μου ντεμπούτο τους περίμενα έναν τέτοιο δίσκο. Οι προηγούμενοι δε με προ(σ)καλούσαν να τους ξανακούσω, κι έτσι επέστρεφα ξανά στο “Sorrow and Extiction”. Όχι από συνήθεια, αλλά επειδή όντως είναι θεαματικός δίσκος. Να, όμως, που το “Forgotten Days” έρχεται και κάνει τους Pallbearer ν’ ανοίγονται με έναν πολύ όμορφο τρόπο σε αυτό το doom. Δεν έχει πλέον σημασία να συνεχίσουν την πορεία του πρώτου τους, αλλά εδώ γίνονται για μένα ξανά πολύ οικείοι. Δεν είναι ο θρήνος που ακούγεται στις κιθάρες τους, αλλά το σκουριασμένο πλοίο που αντικρίζει τον ήλιο, είναι η ελπίδα του και ξέρει ότι θα ξαναβγεί στ’ ανοιχτά. Έστω κι αν είναι το τελευταίο του ταξίδι πριν τον συναντήσει.
Ούγγρος, όχι Λιθουανός ε.
Πολύ καλά τα λες, ειδικά για Hail Spirit Noir και Yovel. Τη Nalyssa δεν την άκουσα στον πρώτο δίσκο μιας και δεν ήταν αυτό που περίμενα από τα singles, αλλά έτσι όπως τα λες, θα την κάνω τη νέα μου προσπάθεια. Το Naiv το άκουσα αρκετά όταν βγήκε, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα, κάτι που μετανιώνω…
Με σχετική σειρά προτίμησης. Θα κάνω προσπάθεια να χωρέσω μια ντουζίνα (καλύτερες, άλλωστε) κυκλοφορίες γιατί σίγουρα μου άρεσαν πολλά παραπάνω πράγματα μέσα στη χρονιά και έχω πολλά παραπάνω στην “ουρά” για να ακούσω.
Ulcerate - Stare into Death and be Still
Katatonia - City Burials
Enslaved - Utgard
Triptykon - Requiem
Ulver - Flowers of Evil
Yovel - Forthcoming Humanity
Ένα κλικ πιο κάτω:
Hellripper - The Affair of Poisons (η πιο χοτ θρας μπάντα εκεί έξω)
Psychotic Waltz - The God Shaped Void
Hail Spirit Noir - Eden in Reverse
Run the Jewels - RTJ4
Code Orange - Underneath
Kvelertak - Splid
Havukruunu - Uinuos Syömein Sota
edit: 13 τελικά, δε μου πήγαινε η καρδιά να αφήσω έξω το Kvelertak
1. Silent Skies - Satellites
Ίσως όχι το καλύτερο που άκουσα φέτος (αυτό είναι εύκολα το Nightwish) αλλά σίγουρα το πιο συγκλονιστικό, δε βγάζει καν νόημα αυτό που έγραψα και δε με νοιάζει καθόλου, πιάνο από τον Vikram και η φωνή του Englund να λέει στο βάθος “never felt this alone”, στίχοι από την ψυχή του Englund και το Storm Within του, μια διασκευή -απωθημένο του Englund που την κάνει να φαίνεται σαν να ήταν πάντα δικό του το κομμάτι, δίσκος βίωμα του Englund και δικό μου, η απόλυτη αποτύπωση της χρονιάς μου, 6η μέρα από τότε που βγήκε και παίζει στο σερί 1 φορά κάθε απόγευμα και άλλη 1 φορά τα ξημερώματα πριν πέσω για ύπνο. Κανονικά τελειώνει με το instrumental 1999, στη δικιά μου σειρά τελειώνει με το Walls.
2. Nightwish - Human . :II: Nature
3. Chaosbay - Asylum
4. Dark Tranquillity - Moment
5. Genus Ordinis Dei - Glare Of Deliverance
6. Pain Of Salvation - Panther
7. Fates Warning - Long Day Good Night
8. Countless Skies - Glow
9. Black Fate - Ithaca
10. Wolfheart - Wolves Of Karelia
11. Vredehammer - Viperous
Πολυ καλο το silent skies,δεν το ειχα παρει χαμπαρι και εκτιμω αρκετα μουσικα οτιδηποτε εχει μεσα Englund 
Ας γραψω κι εγω τη φετινη λιστα μου, σαν απλος ακροατης και οχι ειδημονας, αν και αισθανομαι πως καλυτερη λιστα για το 2020 θα γραψω το 2025 που θα εχω ακουσει ακομα περισσοτερους απο τους φετινους δισκους και θα έχουν ωριμάσει μέσα μου περισσότερο όσα άκουσα φέτος
εγω δυστυχως δε καταφερα να ακουσω 20 μεσα στη χρονια.βαζω μια λιστα(τυχαια σειρα) με δισκους που ακουσα περισσοτερο κ τους περισσοτερους τους εχω ηδη αγορασει
FATES WARNING – Long day good night
H.E.A.T. – H.e.a.t. II
PARADISE LOST –Obsidian
PSYCHOTIC WALTZ – The God-shaped void
WYTCH HAZEL – III: Pentecost
PAIN OF SALVATION – Panther
ARMORED SAINT–Punching the sky
ETERNAL CHAMPION – Ravening iron
CALIGULA’S HORSE-Rise Radiant
STYGIAN CROWN - Stygian Crown
HORISONT - Sudden Death
NIGHTWISH-Human Nature
SACRED OUTCRY-Damned for all time
CIRITH UNGOL-Forever Black
NIGHT - High Tides – Distant Skies
PEARL JAM-Gigaton
BRUCE SPRINGSTEEN-A letter to you
BLUE OYSTER CULT-The symbol remains
David Keenan - A Beginner’s Guide to Bravery
Zeal & Ardor - Wake of a Nation
Yovel - Forthcoming Humanity
Fantastic Negrito - Have You Lost Your Mind yet?
Pain of Salvation - Panther
CocoRosie - Put the Shine On
Hello Operator - Hello Operator
Emel - The Tunis Diaries
Gaupa - Feberdröm
DakhaBrakha - Alambari
Omar Rodriguez-Lopez - The Clouds Hill Tapes, Pt. II
The End - Allt Är Intet
Lina_ Raul Refree - Lina_ Raul Refree
Matt Elliott - Farewell to All we Know
Maria José Llergo - Sanación
Gezan (下山) - KLUE (狂)
Ihsahn - Pharos
Ihsahn - Telemark
Nothing But Thieves - Moral Panic
Balothizer - Cretan Smash
Witchcraft - Black Metal
Instant Boner - High Place Phenomenon
Martin Grech - Hush Mortal Core
Algiers - There Is No Year
Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters
Ak’chamel, The Giver Of Illness - The Totemist
Deap Lips - Deap Lips
HMLTD - West of Eden
Ulver - Flowers of Evil
Grayceon - Mothers Weavers Vultures
Baxter Dury - The Night Chancers
I DONT KNOW HOW BUT THEY FOUND ME - RAZZMATAZZ
Gil Scott-Heron - We’re New Again - A Reimagining by Makaya McCraven
Disclaimer: Ακολουθεί σεντόνι.
Μιας και δημοσιεύθηκε και η προσωπική μου 15δα στην κεντρική, να αυτή εδώ (spoil το no1 χαχ γελάνε και οι πέτρες):
Να τηρήσω την παράδοση (που ξεκίνησα πέρσυ ξέρω γω) και να παραθέσω 10 ακόμη δίσκους που στερούνται ελαχίστων και δεν βρήκαν θέση στη λίστα μου, με το ανάλογο σχόλιο (αναλυτικότερα περί τίνος πρόκειται έκαστος, αλλά και για να ακούσετε, με κλικ στον τίτλο).
Για να μην αδικώ λοιπόν, και με αυτοσυγκράτηση μην παραθέσω και συμπληρωματική δεκάδα*:
Όταν μια ετερόκλητη σύμπραξη ηχεί τόσο εθιστική και τόσο οικεία, τόσο ωμή αλλά και τόσο γαλήνια, τότε μόνο να υποκλιθείς μπορείς.
Η πιο προοδευτική μουσική τους στιγμή, δεν παρέλειψε να εμπεριέχει και τα πιο ακραία τους περάσματα εδώ και χρόνια. Η πιο ειλικρινής τους όμως στιχουργική στιγμή, δεν παρέλειψε να με στείλει αδιάβαστο σε μια περίοδο που πίστευα πως τίποτα δεν μπορεί να με ταρακουνήσει έτσι.
Τρόμος. Αυτός, που ξεπροβάλλει, δήθεν σωτήριος, ως φως στο απόλυτο σκοτάδι, που έπειτα από μια υπόκωφη έκρηξη έρχεται σταδιακά προς το μέρος σου, με εσένα να τον περιμένεις καρτερικά να σε λυτρώσει από την παράλυση στην οποία σε υπέβαλλε. “Strident minimalism vs. subverted maximalism”
Οι Pyrrhon με το magnum opus της έως τώρα πορείας τους, συνέθεσαν σκεπτόμενη μουσική. Τι σημαίνει αυτό; Δίχως να μένουν στιγμή αδρανείς, σπάνε τα δεσμά κάθε ηχητικού συνόρου του πρωτοποριακού ακραίου ήχου καθώς και τις αλυσίδες της Μεγαμηχανής που εξουσιάζει απρόσωπα το παρόν.
Πιο συχνά από όσο μπορώ να παραδεχθώ, η βιωματική αντιμετώπιση μερικών φαινομένων, ειδικά στην τέχνη, με απωθεί ελαφρώς. Οι Ancst όμως, με κάθε τους νότα κάνουν κατάθεση ψυχής. Ισορροπούν μεταξύ κάθε πτυχής του ήχου τους, με τον συνδυασμό αυτό να αποτελεί προσωπική αδυναμία, προσφέροντας την λύτρωση. Α, και αυτό εδώ:
“I never thought that I could be without you. And so we’ve reached the sky of our own demise.”
Τα έγραψα και πρόσφατα σε άλλο νήμα. Ο δεύτερος πιο επικίνδυνος ηχητικός πειραματισμός που ήρθα αντιμέτωπος φέτος, με βρήκε να προσπαθώ να πάρω ανάσες κατά την εναλλαγή ρυθμών και μουσικών χωρίων, μια ειλικρινής καλλιτεχνική ακρότητα.
Μια διαφορετική, και τρόπον τινά παραμελημένη, αντίληψη περί σπηλαϊκού black/death. Κιθάρες οι οποίες κατακλύζουν τον χώρο συνθέτοντας ένα ενιαίο, μακροσκελές και κατάμαυρο μουσικό θέμα. Οι Vassafor κινούνται στην δική τους σφαίρα και ακόμη και σήμερα με εκπλήσσουν με την τροπή των συνθέσεων.
Γίνεται να βγουν σήμερα έργα αντάξια των μυθικών απαρχών της ελληνικής black metal σκηνής; Δεν μπορώ να απαντήσω παρά με αμφιβολία. Ένας από τους λόγους, είναι το φετινό πόνημα των Medieval Demon που ηχεί αβίαστα συγκλονιστικό. Με κάθε ακρόαση, ο αυθάδης σπόρος της αμφισβήτησης ριζώνει.
Ένστικτο και ριζική δημιουργία. Κάθε φορά που ένα riff βγαλμένο από το ’94 τεμαχίζει μια γοτθική μελωδία στα πλήκτρα, φαντάζομαι αυτές τις δύο έννοιες να χορεύουν με κεριά στα χέρια και να προκαλούν παροξυσμό.
Κάτι τέτοιες κυκλοφορίες, που τολμούν, με ένα Positive Mental Attitude και φαντασία να συγκρουστούν με κάθε μαύρη πτυχή του Υπερεγώ, που τολμούν να αυτοσχεδιάσουν και να πειραματιστούν, χωρίς να λοξοδρομήσουν από τον μοναχικό και συνειδητό δρόμο του «χώρου» που ανήκουν, είναι που στο τέλος της ημέρας δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις. Μουσική που νικάει τους χειμώνες:
“Lev, tag intet for givet”, δηλαδή «ζήσε, μην παίρνεις τίποτα δεδομένο»
*Και επειδή δεν κρατιέμαι άλλα 5 που οφείλω να αναφέρω γιατί τα άκουσα υπερβολικά πολύ για να χαθούν στη σιωπή:
Abigor - “Totschläger (A Saintslayer’s Songbook)” (με αρρώστησαν αυτές τις 15 μέρες, εδώ η καθόλου ψύχραιμη γνώμη μου για το άλμπουμ)
Fake Names - "Fake Names"
Necrot - "Mortal"
Bruce Springsteen - "Letter To You"
Destruct - "Echoes Of Life"
Sprinsteen στις λίστες του Ζαμπάρα, εντάξει, το καταλάβαμε ότι το 2020 είναι το πιο ανισόρροπο έτος που έχουμε ζήσει ως σήμερα!
Και του χρονου!
Thou & Emma Ruth Randle - May Our Chambers Be Full
Thurston Moore -By The Fire
Boris - NO
SUMAC - May You Be Held
Protomartyr - Ultimate Success Today
Vile Creature - Glory, Glory! Apathy Took Helm!
Ulver - Flowers of Evil
ORANSSI PAZUZU - Mestarin kynsi
The Strokes - New Abnormal
IDLES - Ultra Mono
Metz - Atlas Vending
Gulch - Impenetrable Cerebral Fortress
All Them Witches - Nothing As The Ideal
BIB - Deluxe
A.A.Williams - Forever Blue
Raspberry Bulbs - Before the Age of Mirrors
Old Man Gloom - Seminar IX: Darkness of Being
Bruxa Maria - The Maddening
HEADS. - Push
Primitive Man - Immension
Grave of a Dog - Sightless Pit
Καποια extraδακια
Cindy Lee - What’s Tonight to Eternity
Nothing - The Great Dismal
Couch Slut - Take a Chance on Rock ‘n’ Roll
Thou - Blessings of the Highest Order
Bambara - Stray
Oranssi Pazuzu μάλλον σου άρεσαν πολύ (X2)
Θανξ εβαλα και το Metz - Atlas Vending που ηταν στην απεξω.
Λίγο το φαγητό, λίγο το ποτό, λίγο ότι ζήλεψα από τον @apostolisza8 (και αφού η δική μου πρώτη 15άδα θα δημοσιευτεί κάποια στιγμή στις σελίδες του σάιτ), πάμε στις θέσεις 16-30 :
Ιδιαίτερη μνεία στη φετινή δισκάρα των Abigor που βγήκε αργά οπότε δεν την έχω ακούσει όσο θα ήθελα, στο Morningstar των Lord Of Light που δεν μπορώ να καταλήξω αν ήταν περσινό ή φετινό και στο συγκινητικό EP των Black Sword Thunder Attack. To Isengard είναι μια κατηγορία μόνο του οπότε δεν χρειάζεται σχολια ή λίστες, Fenriz είσαι αφού.
True body - Heavenly Rhythms for the Uninitiated (post punk)
Surrender - ST (synth punk,pop)
Sial - Tari Pemusnah Kuasa (punk)
Fluisteraas - Bloem (black metal)
Black Curse- Endless Wound (death metal)
Muro - Pacificar (Hc punk)
Man eaters - Gentle ballads for the simple soul (Hc punk)
Infra - Camisa de fuerza (Hc punk)
Rope Sect - The great flood (post punk)
Soft Kill - Dead kids rip city (post punk)
επίσης τα φετινά των Spirit possession,Bone Awl,Turia,Dropdead,The war goes on.
extra καρδιές για τα ΒιB, Rasberry Bulbs,Destruct,Life,Subdued,Glacier που αναφέρθηκαν.
