Αγαπημένα τραγούδια (2021)

Κυκλοφορίες
#1

Με αφορμή το ποστ του Quintom (sorry δεν ήξερα πως να πάρω και το λινκ με το quote…θα το κολλήσω από κάτω :grin:), ήρθε σιγά σιγά η ώρα για αγαπημένα μας τραγούδια της χρονιάς.

Το οποίο μπαίνει και στα δικά μου αγαπημένα και συνεχίζω με:

Black Country, New Road - Athens, France (Όλος ο δίσκος είναι ωραίος, το συγκεκριμένο είναι και αγαπημένος συνδιασμός μεταξύ Sonic Youth και King Krule).

Arabrot - Carnival of Love (Χιτάρα και δισκάρα επίσης)

The Offspring - Army Of One (Ας έχει όσο autotune θέλει…ρεφρενάρα)

CROWN - Violence (Host me :wink:)

Panopticon - Moth Eaten Soul (Μετά τα μισά άστα…)

Lucid Sins - Joker’s Dance (Δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε στο φόρουμ, σόρι! αλλά εύγε του)

Black Midi - John L (Primus αφού)

Midwife - Enemy (Nα είναι καλά το Roadburn)

Deafheaven - The Gnashing (Δεν ξέρω τι σκατά έχω πάθει γενικά με αυτόν τον δίσκο, τον ακούω ασταμάτητα :smiley:)

Tropical Fuck Storm - The Greatest Story Ever Told (Τρελαίνομαι με τον τρόπο που τραγουδάει γενικότερα)

Devin Townsend - Deadhead (Live Acoustic) (Κλέβω, αλλά εκτελεσάρα!)

Πιο συγκεντρωτικά προς το τέλος της χρονιάς.

Σε περίπτωση που έχει ανοιχτεί ανάλογο θρεντ, σόρι! θα τα μεταφέρω εκεί. Έκανα search χωρίς να βρω κάτι.

9 Likes
#2

Ωραία ιδέα για topic, να πέσει o fanboyismός του αιώνα!

Λοιπόν, σε αλφαβητική σειρά των άλμπουμ που τα περιέχουν (τα κομμάτια με * έχουν και music video):

  1. Leprous - On Hold : είναι δύσκολο να εντοπίσω μόνο ένα αγαπημένο από αυτόν τον δίσκο, αλλά προς το παρόν κερδίζει το On Hold για εκείνο το υπέροχο ξέσπασμα στο που συμβαίνει στο 3:10, μετά από ένα αριστουργηματικό χτίσιμο. Αν υπάρχει ένα συγκρότημα που δίνει νέα πνοή στο progressive metal είναι οι Leprous (και δεν παίζουν καν prog metal πια).

  2. *Yoth Iria - The Red Crown Turns Black: τι κομματάρα να πάρει η οργή, και τι ωραίος συνδυασμός black riffing με κλασικό χεβυμεταλλικό ήχο

  3. Violet Cold - Pride: ίσως το πιο προβοκατόρικο black metal εξώφυλλο στην ιστορία του black metal, και είναι το πιο πολύχρωμο. Το Pride είναι ο ορισμός του καθαρτικού folk έπους, με επαναλαμβανόμενους στίχους σαν mantra από μια καθησυχαστική φωνή, και από πίσω τα ουρλιαχτά θαμμένα στη μίξη, να τρελαίνονται με το tremolo picking.

  4. Hayley Williams - Inordinary: σε ένα δίσκο με κομμάτια-βινιέτες, η Hayley Williams με άγγιξε περισσότερο από ό,τι με τους Paramore ή τον πρώτο της προσωπικό. Ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι εκείνο που μιλάει για την παιδική της ηλικία, τη μητέρα της και τους ανθρώπους που γνώρισε στην πορεία της ζωής της. Το ‘‘Don’t Worry’’ στο 2:30 λέγεται με εκείνον τον τρόπο που θέλεις να το ακούσεις στις πολύ δύσκολες φάσεις της ζωής σου.

  5. *Gojira - Fortitude/Τhe Chant: η στροφή που έκαναν οι Γάλλοι απογοήτευσε πολλούς, στο σημείο που το Fortitude να θεωρείται (ΑΔΙΚΩΣ) ο χειρότερος δίσκος της καριέρας τους. Από τα μυαλά που μας έφεραν μερικά από τα πιο ισοπεδωτικά κομμάτια του 20ου αιώνα, παίρνουμε ένα μελωδικό όπους, πιασάρικο και εμπνευσμένο, χωρίς να χάνουν ούτε σπιθαμή από την καλλιτεχνική τους καταξίωση.

  6. Chevelle - Piistol Star (Gravity Heals): απλό, βαρύ, groovάτο, και σε προσκαλεί σε ατέλειωτο χτύπημα. Κερδίζει το εξίσου αποτελειωτικό Mars Simula λόγω του πολύ πιο συναισθηματικού ρεφρέν, που το ‘‘ξε-ουγκανιάζει’’ κάπως. Μια φωνητική μελωδία μούρλια.

  7. *Need - Circadian: παρ’ όλο που είναι πολύ συνεκτικό και ποιοτικό άλμπουμ, το χαμόγελο που μου σχηματίστηκε με το βασικό ριφ του εν λόγω κομματιού δεν περιγράφεται. Μου είχε πέσει το σαγόνι με αυτό το μπάσο. Ανυπέρβλητο.

  8. Epica - Code of Life: κλασικό κομμάτι Epica, και μάλλον τίποτα που δεν έχουμε ακούσει ήδη από αυτούς, αλλά έχει μια από τις ομορφότερες εισαγωγές που έχουν γράψει. Έχοντας μετριάσει κάπως το βαρυμεταλλικό στοιχείο που κυριαρχούσε στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες, εδώ οι Epica μας προσφέρουν τίμιο συμφωνικό metal, με όλα τα trademark στοιχεία του ήχου τους, στην τέλεια ισορροπία.

  9. *Midnight Sister - Foxes: θέλετε Kate Bush με λίγο Beatles; Πάρτε το σε μία από τις πιο ποιοτικές κυκλοφορίες που έχουν περάσει φέτος.

  10. Iron Maiden - The Parchment: εντάξει, αρχή είναι ακόμη, αλλά τα είπαμε για το τελευταίο τρίλεπτο; Τα είπαμε.

  11. *Demoniac - Extraviado: είναι λογικό να παίρνω από έναν δίσκο με τόσο ωραίο thrash και ένα 20λεπτο έπος στο τέλος το συγκεκριμένο κομμάτι; Ναι, είναι, γιατί είναι αυτό το κομμάτι, με το κλαρίνο σε μία avant-garde πρόταση από ένα πολλά υποσχόμενο συγκρότημα που έχει περάσει κάπως απαρατήρητο.

  12. Thy Catafalque - Koszontsd A Hajnalt: βρείτε μου πιο κολλητική μελωδία για φέτος και θα σας παραδεχτώ. Παραγωγάρα (λίγο το drum-machine μου τη χαλάει), υπέροχη φωνή, κιθάρες τέλειες, και ακόμη χορεύω.

  13. *Tribulation - Hour of the Wolf: τι εισαγωγή είναι αυτή;;;; Τι υπέροχο άρπισμα έφτιαξε ο τύπος; Πόσο μεγαλούργημα είναι αυτό το κομμάτι; Τι δισκάρα γαμώ το κεφάλι μου!

  14. Fucked Up - Act III: Οκ, θα μου πείτε, μπάστα ρε φίλε, 22 λεπτά κομμάτι, τι μου λες τώρα. Ακούστε την πρώτη ‘‘κίνηση’’ του κομματιού, που κρατάει ως το 5:32, κι έχει μία από τις καλύτερες στιγμές/στίχους του ΥΠΕΡΔΙΣΚΟΥ που είναι το Year of the Horse.

9 Likes
#3

Πολύ ωραίες επιλογές τα παιδιά πιο πάνω, ας προσθέσω και εγώ μερικές

Edit:

10 Likes
#4

Le Coeur Bat επίσης πολύ καλό, όπως και το επιβλητικό Norchestrion

2 Likes
#5

Μόνο αλήθειες! Τρέχουν και ένα σπουδαίο σερί. Από το Meta και μετά :stuck_out_tongue_winking_eye:

1 Like
#6

από πολλά άλμπουμ μπορώ να βάλω παραπάνω κομμάτια αλλά θα αρκεστώ σε ένα απ’ το καθένα προς το παρόν. Royal Blood και Leprous μπαίνουν σχεδόν όλα

Bruno Pernadas - Theme Vision γινονται πραγματα

Lorde - Fallen Fruit

Royal Blood - Boilermaker

Leprous - Running Low

Chevelle - Peach

Archie Shepp & Jason Moran - Sometimes I Feel Like a Motherless Child

Soen - Antagonist

Cave of Swimmers - My Human ριφάρα

Lana Del Rey - White Dress

Steven Wilson - PERSONAL SHOPPER

Serj Tankian - Your Mom

Julia Stone - Who

Birdy - Nobody Knows Me Like You Do

Adam Neely X Ben Levin - Beautiful and Tragic feat. Justice Cow

Olivia Rodrigo - happier

Ida Mae - Click Click Domino Feat. Marcus King

9 Likes
#7

Ξεκινησα να σημειωνω αγαπημενα τρακς απο αλμπουμς του 2021, και η λιστα μεγαλωνε πολυ μιας και παλι φετος εχουμε παρα παρα πολλες κυκλοφοριες - οποτε μαλλον θα τα κρατησω για τις end of year λιστες.

Καποια που ετσι με μια γρηγορη σκεψη μου ηρθαν στο μυαλο:

2 πρωτα αγαπημενα, και προς το παρον 2 απο τα τοπ μου αλμπουμς φετος.
King Woman - Psychic Wound
black midi - John L

Φετος ελιωσα πολυ αυτον τον chillwave dream pop ηχο, και τα 2 σχηματα απο κατω βγαλαν πολυ καλους δισκους
Mcbaise - Water Slide
Crumb - Trophy

Πολυ καλες κυκλοφοριες και απο τους δυο, εξελισσοντας τον ηχο τους περα απο τη πεπατημενη
Turnstile - Fly Again
Viagra Boys - Aint Nice

Εβαλα τα instrumental μαζι αν κ διαφορετικα ηδη - το Robohands το εμαθα απο το φορουμ και λατρεψα, το Divide and Dissolve αλμπουμ πρεπει να ακουστει απο ολους!
Robohands - Outsider
Divide and Dissolve - Prove It

5 Likes
#8

Βάλατε κάποια πολύ ωραία κομμάτια που δεν είχα ακούσει. Ιδίως αυτό το “On hold” από Leprous, Παναγία μου, τι τραγουδάρα είναι αυτή;

Παργαλάτσε, το Spotify τι το θες, πώς θα τα ακούσω εγώ τα κομμάτια τώρα;;;

Εγώ μόνο δύο κομμάτια θα προσθέσω, αυτά που φέτος με κάνανε να γουρλώσω τα μάτια και να πω “αφού ακόμα καταφέρνει η μουσική να μου σηκώνει την τρίχα, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν παιχτεί όλα”.

Το ένα είναι, φυσικά, η Χαμένη, απόκρυφη πόλη της Ούπακρα. Χαρακτηριστική περίπτωση κομματιού που ό,τι αξία έχει (για εμένα, τουλάχιστον) την αποκτά μόλις στο δεύτερο μισό του. Αλλά μιλάμε για ένα δεύτερο μισό εξωπραγματικό.

Το δεύτερο είναι το “The Barkhan Dunes” από τους Khirki. Ήθελα γενικά να μιλήσω για αυτούς, οπότε θα αρκεστώ σε κάποια σύντομα σχόλια. Μέχρι στιγμής αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς για εμένα. Ακούω και ξανακούω όλα τα κομμάτια, και δε βρίσκω ψεγάδι, ρε παιδιά. Έχουν ενσωματώσει τόσο, μα τόσο, καλά όλες τις δημοτικές/folk επιρροές χωρίς ν’ ακούγονται ούτε στιγμή cheesy, το πάνε προς prog σε σημεία, το πάνε προς post-punk τύπου Warsong, ακούς και τους Metallica του “Load” μέσα, full συναυλιακά κομμάτια (σχεδόν μπορείς να φανταστείς σε ποια σημεία θα γίνεται ο χαμός στις συναυλίες), γενικά τι να πω. Κι αυτό το κομμάτι, από την πρώτη στιγμή που τ’ άκουσα έχει αυτό το “κάτι” παραπάνω που το κάνει instant hit. Απίστευτος ύμνος-απίστευτος δίσκος.

6 Likes
#9

Σόρρυ, ηταν χάριν ευκολίας και μόνο, επειδή συνήθως από εκεί τα ακούω :confused:

Συμφωνώ για την Uppakra, ήμουν ανάμεσα σε αυτό και το his master’s voice, αλλά προτίμησα το δεύτερο γιατί μου βγάζει μια πολύ αγνή old school ατμόσφαιρα και πορωση!

1 Like
#10

Εξαιρετικός δίκσος, δεν τον άκουσα όπως έπρεπε όταν βγήκε. Όντως μιλάμε για καταπληκτικό κομμάτι, με τόσα κόλπα και μελωδίες που ξεπετάγονται, όπως και το ‘‘σταμάτα/ξεκίνα’’ στο ρυθμό του, αλλά εγώ σε λάιβ θα περιμένω εκείνη τη στιγμή στο 4:08, για να βγάλω την ομπρέλα, μήπως και προστατευθώ από ιπτάμενες μπύρες, μπουκαλάκια, παπούτσια και γενικά ένα πλήθος αφηνιασμένο που καταχτυπιέται.

Επίσης, τους αντιλαμβάνομαι ως μια ελληνική απάντηση στους Baroness

3 Likes
#11

Εγώ αυτό ακούω non stop

2 Likes
Muse Ejekt Festival 29/6/2022
#12

Τα πιο πρόσφατα αγαπημένα μου τραγούδια της τρέχουσας χρονιάς είναι:

1. Darkthrone - His Master’s Voice. Όπως ανέφερε πιο πάνω ο φίλτατος συμφορουμίτης, προκαλεί μια αγνή old school πόρωση. Ο λόγος που το αναφέρω πριν το Lost Arcane City of Uppakra είναι προφανής, ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα, αγάπησα, και κατά συνέπεια “με κράτησε” και “με μύησε” στα ενδότερα του δίσκου.

2. Darkthrone - Lost Arcane City of Uppakra. Το περί ου ο λόγος τραγούδι σου εκπέμπει μια απόκοσμη ενέργεια. Η μελωδία στο δεύτερο μισό ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω ακούσει μέχρι στιγμής το 2021.

3. Leprous - On Hold. Κατ’ εμέ, το καλύτερό τους κομμάτι στο Aphelion και ένα απ’ τα καλύτερά τους γενικότερα.

4. Iron Maiden - The Parchment. Δεν υπήρξα ποτέ αιρονμεηντενάκιας, αλλά αυτό το τραγούδι θα ήταν, ομολογώ, ένας καλός λόγος να γίνω, ακόμα και αν δεν είχα ακούσει προηγουμένως νότα απ’ αυτούς. Λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους, τεχνική, συναίσθημα κλπ, πιθανό μιλάμε για το καλύτερο κομμάτι του Senjutsu. Πιθανό, λέω, γιατί…

5. Iron Maiden - Hell On Earth. Ταρα τατα… ο λόγος! Πολύ εθιστικό κομμάτι, όσο τ’ ακούω τόσο με παίρνει με το μέρος του. Πραγματικά δύσκολη επιλογή.

6. Gojira - Into the Storm. Έχω καιρό να τ’ ακούσω, αλλά θυμάμαι ότι ήταν το αγαπημένο μου από το Fortitude. Όχι (πραγματικά) δύσκολη επιλογή. :yum:

Εσκεμμένα παρέλειψα μπαντάρες, όπως Tribulation, Soen, Epica, Demoniac, Lake of Tears και άλλες, καθώς έχω καιρό να τις ακούσω (ακούω Epica τώρα) και θέλω να τις “φρεσκάρω” στη μνήμη μου.

7 Likes
#13

Εγώ τον δίσκο αυτόν, για τον οποίο επιφυλάσσομαι ακόμα να τοποθετηθώ, τον θεωρώ πιο κοντά ηχητικά (προφανώς όχι σε ταχύτητες αλλά πρωτίστως σε αυτό που θέλει η μπάντα να επιτύχει) στον κορυφαίο metal δίσκο του 2010.

Όταν το κάνεις, κάνε ένα mention, γιατί θα ήθελα κι εγώ να πω 1-2 πράγματα :stuck_out_tongue:

#14

Ξεχασα επισης και το

2 Likes
#15

turnstile endless

royal blood oblivion

cemento false memories

panopticon dead loons

3 Likes
#16

δεν ξέρω πώς τα ξέχασα

#17

Ας ποστάρω και εγώ μερικά χωρίς να το ψάξω ιδιαίτερα, ίσως ακολουθήσει part 2 κάποια στιγμή.









10 Likes
#18

Ακου ολον τον δισκο… θα βρεις κι αλλα διαμαντια νομιζω.

Με δωρεαν λογαριασμο στο Spotify :stuck_out_tongue:

1 Like
#19

Μέχρι να ρίξω το δικό μου ποστ εκεί τέλη χρονιάς, να πω προς το παρόν ένα μεγάλο μπράβο για Body Maintenance, όχι πως τα άλλα δεν ξεχωρίζουν στη λίστα σου, αλλά ήταν αναπάντεχη αναφορά, φοβερό post punk!

2 Likes
#20

Τους οποίους Body Maintenance, για να είμαι ειλικρινής, ανακάλυψα μέσα από το review σου!

2 Likes