Κι αφού κατάφερα να προτείνω δίσκο για την επόμενη φορά τόσο νωρίς ώστε να μην έχω καν γράψει για το προηγούμενο ;p. ας προχωρήσω στην εξιλέωση
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο σινεμά και πρόκειται να δείτε μία ταινία-ντοκιμαντέρ διάρκειας 52 λεπτών, για το συμβάν στο πέρασμα Ντιάτλοφ. Και αυτό ίσως να αρκούσε για να περιγράψω τον δίσκο «Sorni Nai» των Ρώσων* KAUAN. Aλλά οκ, ας μην γελιόμαστε, αφενός σπάνια συναντιέμαι με την λακωνικότητα, αφετέρου είπα ίσως ;p, οπότε ας πάμε παρακάτω.
Καταρχάς, για το ιστορικό γεγονός το οποίο διάλεξαν να ντύσουν με νότες τα παιδιά, να πω πως δεν είχα ιδέα. Και σε περίπτωση που βρίσκεται κανένας ακόμα άσχετος εδώ, που ταυτόχρονα βαριέται να πατήσει το λινκ, ας αναφέρω μερικά πράγματα εν συντομία (και με μικρή επιφύλαξη, καθώς οι πληροφορίες διαφέρουν σε σημεία από ιστότοπο σε ιστότοπο). Πρόκειται, λοιπόν, για τον μυστηριώδη θάνατο εννέα ατόμων στα Ουράλια, κατά την διάρκεια ορειβατικής αποστολής τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο του 1959. Δύο γυναίκες και επτά άνδρες (οκτώ αρχικά, αλλά ο ένας είχε αποχωρήσει λόγω ασθένειας), έμπειροι ορειβάτες, ξεκίνησαν να καλύψουν μία διαδρομή περίπου 300 χλμ εντός των ορέων και ένα βράδυ, αφού κάπως είχαν χαθεί λόγω επιδείνωσης του καιρού και κατασκήνωσαν πρόχειρα σε ένα σημείο εκτός της προκαθορισμένης πορείας τους, πέθαναν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η σκηνή τους βρέθηκε σκισμένη, σαν κάτι να τους τρόμαξε και να προσπάθησαν να αποδράσουν, κάποιες σωροί βρέθηκαν με λιγοστά ρούχα/με εσώρουχα κοντά περίπου στο σημείο, ενώ άλλες εντοπίστηκαν πολύ μακρύτερα και μάλιστα μήνες αργότερα. Κάποιοι πέθαναν από το κρύο, κάποιοι από τραυματισμό. Στο ένα σώμα έλειπαν δύο μάτια και στο άλλο η γλώσσα- αν είναι δυνατόν. Για το περιστατικό έχουν διατυπωθεί πάμπολλες θεωρίες και, φυσικά, έχουν ανοίξει οι «πύλες του ανεξήγητου», όπως εύλογα μπορεί να φανταστεί κανείς, με αναφορές σε μια «άγνωστη πανίσχυρη δύναμη», εξωγήινους, μαχητικά, υπερηχητικά όπλα-ψυχροπολεμικές ιστορίες, μέχρι και στο… Γιέτι. Πέρσι πάντως έγιναν νέες έρευνες για το συμβάν και τα πορίσματα κάνουν λόγο για μια χιονοστιβάδα που ανάγκασε τα μέλη της ομάδας να φύγουν από το σημείο της κατασκήνωσης, με αποτέλεσμα το κρύο σε συνδυασμό με την έλλειψη ορατότητας, τελικά, να τους σκοτώσει.
Παγωμένα ανατριχιαστικό, όπως και να έχει. Και μόνο για το ότι μπήκα στην διαδικασία να διαβάσω πέντε πράγματα γι αυτό, ευχαριστώ πολύ αγαπητέ @tylerdurden. Στα του δίσκου τώρα, η λέξη «soundtrack» είναι ό,τι πιο σωστό για να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται. Είναι, δηλαδή, ένα πόνημα φουλ στουντιακά σκηνοθετημένο, σα να είναι όντως προορισμένο να ντύσει μια κινηματογραφική παραγωγή. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι καλό ή κακό, απλώς δράττομαι της ευκαιρίας να πω πως προτιμώ περισσότερο σχήματα που σου δίνουν την εντύπωση ότι έχεις στα χέρια σου και παγιδευμένες σε έναν δίσκο live ‘n’ breathing bands. Άσχετο αυτό όμως και προχωράμε. Τα παιδιά από τα βόρεια (*στη wiki λέει Ρωσία, στο bandcamp Ουκρανία, το όνομα της μπάντας και οι περισσότεροι στίχοι είναι στο μεταξύ στα φινλανδικά, οκ, το πιάσαμε, η φάση είναι κρύο ;p), λοιπόν, έχουν φτιάξει ένα υποβλητικό μουσικό χαλί για να ντύσουν τα άνωθεν εκτεθέντα γεγονότα. Ένα χαλί διάρκειας 52 λεπτών, δηλαδή ένα κομμάτι διάρκειας 52’, το οποίο έχουν χωρίσει σε επτά μέρη/κομμάτια -φαντάζομαι για καθαρά τυπικούς λόγους. Η μακροσκελής σύνθεση αυτή, αποτελείται κυρίως από ορχηστρικά μέρη, κεντημένα με πλήκτρα, έγχορδα, ατμόσφαιρα, γλυκύτητα και μελαγχολία. Υπάρχει κάπου εκεί ένα μελωδικό θέμα, το οποίο επανέρχεται σε σημεία καθόλη την διάρκεια και απλώνεται και κυκλώνει και φέρνει έτσι ας πούμε έναν ποστ αέρα. Κι ένα πιάνο που αν το τραβήξεις από τα μαλλιά, άντε να φέρνει έναν ιμπρεσιονιστικό αέρα. ;p Υπάρχει χτίσιμο, κλιμακούμενη ένταση, κάποια ανατατικά σημεία, κάποια χεβυ ξεσπάσματα. Και, βέβαια, τραγουδιστικά μέρη, με καθαρά φωνητικά (γυναικεία & αντρικά) και με… μπλακ φωνητικά. Τα οποία προσωπικά μου παρουσίασαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Υπάρχει μια μυστηριότητα και γενικά, κυρίως και όπως είπα και λίγο πιο πριν, ατμόσφαιρα. Και σε όποιον αρέσκεται σε τέτοια ακούσματα, το προτείνω φαντάζομαι ανεπιφύλακτα.
Αλλά επειδή σε εμένα έτυχε ;p, υπάρχει εδώ ένα μεγάλο αλλά. Καταλαβαίνω την λογική, υποθέτω, αυτής της πολύ προσεγμένης, μελετημένης και, για την ακρίβεια, μεγαλόπνοης δουλειάς, αλλά είτε δεν με αφορά είτε δεν μπορώ να την ξεκλειδώσω. Άκουσα τον δίσκο αρκετές φορές αυτές τις μέρες και δεν μπόρεσα να κρατήσω αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ εξ ολοκλήρου, δεν με τράβηκε αρκετά, ή κάτι τέτοιο. Επίσης, μετά το πέρας κάθε ακρόασης, δεν θυμόμουν νότα. Κι όχι επειδή είναι κάτι τόσο πολύπλοκο, αλλά επειδή μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε. Τεσπα, καταλαβαίνω ρε παιδί μου ότι το arrangement είναι τέτοιο ώστε στο ένα σημείο να φανταστούμε ένα οδοιπορικό, στο άλλο να νιώσουμε μια απειλή, ένα «ωπ τι έγινε τώρα» και ίσως τελικά το πρόβλημα να είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή δεν ένιωσα πηγαία κάτι τέτοιο, αλλά ότι απλώς ήταν εκεί επειδή φτιάχτηκε για να είναι εκεί. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, κάτι τέτοιο όμως έχω στο νου μου. Φυσικά, ούτε αυτή η ευγενική και γλυκιά μελαγχολία, που για μένα ούτε ξέσπασε σωστά, ούτε επέφερε κάθαρση, είναι ακριβώς της προτίμησής μου. Θα ήθελα, πάλι, σκοτεινιά, παγωμάρα, σπίθα, οξύτητα, κάτι. Κάτι ουσιαστικά τρομακτικό, ανατριχιαστικό, επικίνδυνο κι εν γένει εφάμιλλο του γεγονότος που εξιστορείται.
Σορρυ ταυλερ… Κρατάω ομως το ότι δεν πέρασα επουδενί άσχημα και το ότι έμαθα κάτι καινούριο. 
click away
) τα δύο λογια που έχω να πω πάνε κάπως έτσι…
