Οι μισοι εχετε βαλει λινκ απο το σαιτ. Θελω κι εγω να γραψω στο σαιτ τις δικες μου επιλογες, δωστε μου access στο διαχειριστικο.
3 Likes
Ε, για να περάσουμε τους μισούς, βάζω κι εγώ τη φετινή 15αδα μου.
κι άλλα 15 που εκτίμησα - περισσότερο ή λιγότερο - μέσα στη χρονιά (τα πιο πάνω έπαιξαν για βασική λίστα)
Summary
Planet Of Zeus - Afterlife
Jerry Cantrell - I Want Blood
Touche Amore - Spiral In A Straight Line
Marily Manson - One Assassination Under God - Chapter 1
Myles Kennedy - The Art Of Letting Go
Judas Priest - Invincible Shield
Bruce Dickinson - The Mandrake Project
Neal Morse - The Restoration - Joseph: Part Two
For All We Know - By Desing Or By Disaster
Evergrey - Theories Of Emptiness
The Smashing Pumpkins - Aghori Mhori Mei
Pearl Jam - Dark Matter
Dvne - Voidkind
Von Hertzen Brothers - In Murmuration
Category 7 - Category 7
Και του χρόνου, με υγεία!
19 Likes
2024 → Με τις προσευχές του δέσποτα
Φέτος άκουσα νέα μουσική με όρεξη μετά από χρόνια, οπότε θα πάρετε 20άδα και μένουν και κάμποσα στο περίμενε -οψόμεθα.
20. – 13.
20. SEAR BLISS “Heavenly Down”
Χρονομηχανή στα 90ς όπου διάφορα είδη (extreme και μη) αναμειγνύονταν για να συνθέσουν αυτό που ονομάστηκε “ατμοσφαιρικό” metal.
19. THE OTHER SUN “Daimon, Devil, Dawn”
Εθιστικός συνδυασμός occult + americana → θα μπορούσαμε να το πούμε και dark esotericana 
18. DREAMLONGDEAD “Derelict”
To doom επικρατεί του death, ο ήχος γίνεται φουλ προσωπικός, η μία ωρίτσα κυλάει νεράκι.
17. DEATHLESS VOID “The Voluptuous Fire of Sin”
Ανέλπιστα στιβαρό και to-the-point orthodox, σαν τότε που οι ASCENSION κυκλοφορούσαν το “Burning Tongues”.
16. KÊRES “Eidolon Abraxas”
Οι Φινλανδοί μπλέκουν raw bm με ambient σχεδόν τόσο επιτυχημένα (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) όσο ο Varg στα mid-90s.
15. FÍR “De stilte van God”
Αν πρέπει να επιλέξω ένα old-school, back-to-basics bm, είναι αυτός εδώ.
14. NECRORACLE “Arcane Impious Sorceries”
Πηχτή ατμόσφαιρα και διάσπαρτες sinister μελωδίες, σε τόση-όση διάρκεια.
13. NOCTURNUS AD “Unicursal”
Παρότι ξεκινάει λίγο μουδιασμένα (από άποψη έντασης) στα πρώτα 1-2 κομμάτια, η συνέχεια είναι το γνώριμο, ατόφιο sci-fi death metal που μόνο ο Mike Browning ξέρει να παράγει.
12. – 6.
12. SATURNALIA TEMPLE “Paradigm Call”
10. CULT OF ERINYES “Metempsychosis”
9. FURZE “Caw Entrance”
Ότινάναι, ψυχεδελοσαμπαθικό μπλακμέταλ από έναν παλαβό τύπο που δεν διστάζει να χώσει και κάτι φανταστικά slayer-ικά leads στο “Avail the Autocrat of Evil”. Σ’ έναν μαυρομεταλλικό κόσμο γεμάτο φιοριτούρα, φασεϊσμό και πομπώδη projects, ο μοναχικός καβαλάρης Woe J. Reaper και το πέρα απ’ τις νόρμες, χωρίς στίγμα όχημά του είναι πραγματική όαση.
8. SPRINTS “Letter to Self”
Τι να πω τώρα γι αυτό το καταπληκτικό indie/garage/punk/πείτε-εσείς-που-ξέρετε-καλύτερα ντεμπούτο, ταυτόχρονα αγχωτικό και αγχολυτικό, με την ακατέργαστη ενέργεια και τους άψογα εκπεφρασμένους, ενδοσκοπικούς στίχους της Karla Chubb. Σπάνια η αναζήτηση μετεφηβικής ταυτότητας ακούστηκε τόσο δομημένη κι ελπίζω η γενιά στην οποία απευθύνεται να τους αγκαλιάσει όπως τους αξίζει. Σίγουρα αν είχε βγει πριν 15-20 χρόνια, κάτι “would you stop the siren call…” και “any night can become day” θα είχαν γίνει motto μου.
7. CRYPT SERMON “The Stygian Rose”
Αν και καταλαβαίνω τα περί doom, οι CRYPT SERMON γενικότερα αλλά και ειδικά στο “Stygian Rose” στ’ αυτιά μου είναι το καθαρό, το ατόφιο χεβιμέταλ, από το σπάνιο είδος που παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλουμε μόνο σοβαρό μέταλ) και -κυρίως- κατορθώνει να το υποστηρίξει στον μέγιστο βαθμό. Αυτό δηλαδή που έκαναν -ας πούμε- οι SAVATAGE στα late 80s, μόνο που εδώ είναι «ντυμένο» με ένα απίστευτα καλογραμμένο στιχουργικό concept και συνολικότερη οκάλτ αισθητική.
6. STAGNANT WATERS “Rifts”
Η μεγαλύτερη παλαβομάρα της χρονιάς έρχεται από τη Νορβηγία και τον πάντα ξεχωριστό κύριο Zweizz και συνοψίζεται απόλυτα στο παρακάτω σχόλιό μου για το “Gonad Waltz”:
4.
BLACKDEATH “Mortui Incedere Possunt”
…βάλε και μια ακαταμάχητη σύνθεση Chaos Magic με ένα υφέρπον, σκοτεινό χιούμορ (ακόμα και τα νικνέημς των μελών -Para Bellum, Abysslooker και Polar Maya- περισσότερο σε κόμιξ φέρνουν παρά σε οτιδήποτε άλλο) κι έγινες 
3.
ALKALINE TRIO “Blood, Hair, and Eyeballs”
Κάτι φίλοι απ’ το λύκειο/πανεπιστήμιο συναντιούνται 25 χρόνια μετά στο γάμο ενός παλιού συμμαθητή και η κουβέντα αναπόφευκτα πάει στα παλιά, στις γυναίκες (που περάσανε από δω), στα ξύδια και την ανεμελιά με μια γλυκιά νοσταλγία που μένει όμως εκεί και δεν γίνεται ψύχωση.
Το “Blood, Hair, and Eyeballs” είναι απ’ τους υπερσπάνιους δίσκους που κάθε κομμάτι έχει κάτι να πει, κάθε κομμάτι είναι δυνητικό χιτάκι, κάθε κομμάτι καλεί σε κούνημα και sing-along. Αν ήταν ταινία θα μπορούσε να είναι ένα “Hangover” (αλλά με περισσότερο class), ένα “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” (αλλά πιο γήινο και με λιγότερη φιλοσοφία) ή ακόμα και τα “Κουρέλια…” (αλλά χωρίς να καταπλακώνονται από τη ματαιότητα).
2.
Εδώ είμαστε! Έτσι πρέπει να είναι οι «επιστροφές». Πόλεμος και κανένα έλεος! 85 λεπτά σου λέει, κάτσε βγάλε άκρη. Οι Καναδοί επιτίθεται στην αίσθηση της ακοής με τρόπο που τρομοκρατεί, όλο αιωρείται η σκέψη «δε μπορεί, κάπου θα σταματήσει αυτή η βία», μα δε σταματά ποτέ, μόνο σε κάτι μονόλεπτα ιντερλούδια για να επιστρέψει ακόμα πιο αδυσώπητη. Κι όμως, ακρόαση με την ακρόαση, όλο και λίγο παραπάνω νόημα αποκαλύπτεται κι αν βγει κανείς ακέραιος απ’ τον λαβύρινθο του “Flail, Faexregem!” μάλλον έχει τα πια τα εφόδια να το πάει #mexritelous.
1.
HEAVE BLOOD & DIE “Burnout Codes”
Φέτος το καλοκαίρι (το εξάμηνο που κράτησε δηλαδή), με το θερμόμετρο να παίζει από 30 και πάνω, μου λέγανε «καλημέρα» και απαντούσα “heat waves! dog days!”. Σοβαρά τώρα δε μπορώ να σκεφτώ πόσα χρόνια είχα να πέσω σε δίσκο ευρύτερου ροκ και να με πιάσει απ’ το λαιμό και να μη μ’ αφήνει με τίποτα.
Το “Burnout Codes” διαλύει τον χωροχρόνο (άρα επιτελεί τον απόλυτο σκοπό της τέχνης) καθώς μέσα από τα riffs, του synths του, τις (απλές) δομές του, τα αγχωτικά φωνητικά, ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός από τα 80ς στο σήμερα και πάλι πίσω και από την παρακμιακή Αθήνα στο κρύο Όσλο και από κει σε εργατογειτονιές του Μπέρμινγχαμ, μια αέναη παλινδρόμηση μεταξύ ματαιότητας και επανάστασης.
Άντε κάντε για ταινίες τώρα, ν’ ανάψουν τα αίματα λίγο.
26 Likes
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει φέτος , ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω ακούσει πάνω από 6-7 άλμπουμς, νιώθω σαν τον Biden από την μέρα που δόθηκε το έναυσμα για ψηφοφορία
Αλλά ας πάμε με κάποιες επιλογές , εκ των οποίων μόνο τα 2 πρώτα ήταν αυτά που σκέφτηκα και θυμόμουν ότι είναι φετινά 
HONOURABLE MENTIONS
Bruce Dickinson - The Mandrake Project
Judas Priest - Invisible Shield
μια χαρά τα πήγε η γερουσία
TOP 5
5. Blood Incantation - Absolute Elsewhere
Not exactly my cup of tea, προτιμούσα το Deathικοτερο προηγούμενο , still πολύ ιντριγκαδορικο και ενδιαφέρον άκουσμα
4. Traveler - Prequel to Madness
Από τύχη το θυμήθηκα, μου πέταξε και δύο κομμάτια το Spotify στο wrap , επιβεβαίωσα ότι μου αρέσουν ακόμα αρκετά , οπότε there you go
3. Caligula’s Horse - Charcoal Grace
Τέλη Γενάρη βγήκε που να θυμάμαι ο καημένος… Σταθεροί στις ποιοτικές κυκλοφορίες και θέλω πάρα πολύ να τους δω λάιβ κάποια στιγμή, ιδανικά σύντομα
2. Midnight - Hellish Expectations
Το μεγάλο φετινό μου κόλλημα σαν μπάντα, εξαιρετικός δίσκος που με συνόδευσε στο τρέξιμο και συνδυάστηκε με κολασμένοι λάιβ . Μπανταρα και δισκαρα
1. Khirki - Κυκεώνας
Ο καλύτερος δίσκος του 2024 για μένα , μουσικαρες και οι τρεις , πολύ ωραίος παίκτης ο front man . Γενικά το απόλαυσα πολύ , πολλά riffs & licks που με κράτησαν στο τεχνικό κομμάτι
Τους εύχομαι να γίνουν η επόμενη μεγάλη ελληνική μπάντα
Εννοείται και εξώφυλλο
24 Likes
'Εχουμε ψηφίσει ήδη 26 
, πατήστε καρδούλα όσοι θέλετε παράτα 
, στις δέκα καρδούλες μία μέρα παράτα 
Προφανώς δεν ισχύει στις 20 2 μέρες κ.ο.κ. 
Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη, κλασσικό ντέρμπι βγαλμένο από τα παλιά 
, οι γνωστοί άγνωστοι ξέρετε τι να κάνετε…
βάζω λίγο cure μπας και νιώσω, ευχάριστη έκπληξη εως τώρα 
11 Likes
Και να πω οτι δεν με εντυπωσιασε… Καλα πηγε αυτο κι ας μην ηταν πενταδατο.
1 Like
Αν δεν εμφανιστει Παντελης με “2-3 ωριτσες παραταση διοτι ειμαι σε συναυλια”, ειναι ως μη γενομενη η ψηφοφορια των 5 καλυτερων και παμε απο την αρχη.
2 Likes
Δεν ακουσα πολλα νεα πραγματα φετος αλλα τα παρακατω τα ελιωσα
1.Mother of Millions - Magna Mater
2.Leprous - Melodies of Atonement
3.Deep Purple - =1
4.The Warning - Keep Me Fed
5.Evergrey - Theories of Emptiness
13 Likes
2024
κατεβαζω 11αδα που σιγουρα δεν θα κερδισει αλλα παιζει καλη μπαλα με χημεια
- PINEAPPLE THIEF – it leads to this
- NEW MODEL ARMY – unbroken
- EVERGREY – theories of emptiness
- BLACK COUNTRY COMMUNION – V
- DEEP PURPLE - =1
- DAVID GILMOUR – luck and strange
- CURE – songs of a lost world
- LEPROUS – melodies of atonement
- JUDAS PRIEST – invicible shield
- OPETH – the last will and testament
- STEVEN WILSON – the harmony codex
και του χρονου 
20 Likes
Πολλα τα posts παιδια. Ειμαι σε συναυλια, θα τα διαβασω ολα αργοτερα.
4 Likes
And that’s how it begins.
3 Likes
Αρριβεντέρτσι φιλάκια,
2024
-
The Mysterines - Afraid Of Tomorrows
Τα παιδιά του Σιάτλ που μεγάλωσαν στο Λίβερπουλ. Υπέροχα εναλλακτικό. Γνήσια γκρίζο. Άψογο από την αρχή ως το τέλος. -
Bring Me The Horizon - Post-Human: Nex Gen
If Jesus Christ returns, well just kill the fucker twice.
-
Alcest - Les Chants De L’ Aurore
Να τον ακούτε τον @Aldebaran. Κι ας μην τα ψηφίζει όταν έρχεται η ώρα. -
The Cure - Songs Of A Lost World
Ρόμπερτ αγάπη μου, έλα πάρε με από δω. -
Fontaines D.C. - Romance
Πρωτοκλασάτη εναλλακτικήξεπουληματικήστροφή. Με την καλή έννοια, βεβαίως.
+5:
-
Chelsea Wolfe - She Reaches Out To She Reaches Out To She
Απευθείας από το μεγάλο βιβλίο με τα ξόρκια. Το ατμομέταλ που αγαπήσαμε. -
Chequerboard - Souvenir
Σαράντα λεπτά, έξι χορδές, δυο στάλες μέλι, όλα τα συναισθήματα. -
Halsey - The Great Impersonator
- I can handle myself.
- So said every dead girl in Hollywood. -
Make Them Suffer - Make Them Suffer
Από τις εξαιρέσεις που η επιλογή για ομότιτλο βγάζει νόημα. Η Αυστραλία κρατάει ακόμα. -
Thrown - Excessive Guilt
Gimme. A. Break. Το απόλυτο nü εικοσάλεπτο της χρονιάς.
Μπόνους:
-
King Hannah - Big Swimmer
Το ηχητικό αντίστοιχο μίας υπέροχης ζεστής κούπας που συνοδεύει την τελειότερη συννεφιασμένη μέρα. -
Linkin Park - From Zero
Νετι.
Εξώφυλλο:
20 Likes
μπήκε και η 10η καρδούλα…
Τελική διορία μέχρι αύριο τα μεσάνυχτα…
για πάμε…
1 Like
Έχουν βάλει καρδούλα άτομα που έχουν ψηφιστεί. Καταγγέλλω τη διαδικασία
Προφανώς και παράταση, δεν θέλω να πάρω απουσία
:“”“”)))))
2 Likes
12 το κλείνω, το νού σας 
1 Like
65η εβδομάδα - 2024
33 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
furor
The_Black_League
apostolisza8
stammargg_v2
SvenN
RiderToUtopia
Meldinor
Ian_Metalhead
Sofa_King
Megadethas
osfp7
JTN
Death.Eternal
eviL
ChrisP
Tylerdurden
Leper Jesus
jonkyr
antonis86antoniadis
outshined
hopeto
spiritcruch
alejandro.m
aldebaran
Rebel
Anhydriis
Storm
Gracchus Babeuf
Ironman1
generationx
pantelis79
Ktn
She wolf
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Blood Incantation - Absolute Elsewhere | 37 |
|---|---|
| The Cure - Songs of a Lost World | 29 |
| Khirki - Κυκεωνας | 28 |
| Iotunn - Kinship | 21 |
| Judas Priest - Invincible Shield | 15 |
| Hail Spirit Noir - Fossil Gardens | 14 |
| Knocked Loose - You Won’t Go Before You’re Supposed To | 14 |
| Alkaline Trio - Blood, Hair And Eyeballs | 13 |
| Mother Of Millions - Magna Mater | 12 |
| Dödsrit - Nocturnal Will | 11 |
| Doedsmaghird - Omniverse Consciousness | 11 |
| Thou - Umbilical | 10 |
| Fontaines D.C. - Romance | 9 |
| Caligula’s Horse - Charcoal Grace | 8 |
| Crypt Sermon - The Stygian Rose | 8 |
| Tigran Hamasyan - The Bird Of A Thousand Voices | 8 |
| Leprous - Melodies Of Atonement | 7 |
| Ulcerate - Cutting The Throat Of God | 7 |
| Chat Pile - Cool World | 6 |
| New Model Army - Unbroken | 6 |
| Opeth - The Last Will and Testament | 6 |
| Pearl Jam - Dark Matter | 6 |
| The Commoners - Restless | 6 |
| Better Lovers - Highly Irresponsible | 5 |
| Black Curse - Burning in Celestial Poison | 5 |
| Chelsea Wolfe - She Reaches Out to She Reaches Out to She | 5 |
| Gillian Welch & David Rawlings - Woodland | 5 |
| Heave Blood & Die - Burnout Codes | 5 |
| Marina Satti - P.O.P. | 5 |
| Midas Fall- Cold Waves Divide Us | 5 |
| Midnight - Hellish Expectations | 5 |
| Pineapple Thief – It leads to this | 5 |
| Slift - Ilion | 5 |
| Slope - Freak Dreams | 5 |
| Tenue-Arcos, bovedas, porticos | 5 |
| The Mysterines - Afraid Of Tomorrows | 5 |
| Touche Amore - Spiral In A Straight Line | 5 |
| The other sun - Daimon, Devil, Dawn | 5 |
| Billie Eilish - Hit Me Hard and Soft | 4 |
| Bring Me The Horizon - Post-Human: Nex Gen | 4 |
| Concrete Winds - Concrete Winds | 4 |
| Deep Purple - =1 | 4 |
| Dvne - Voidking | 4 |
| Evergrey – Theories of emptiness | 4 |
| Ihsahn - Ihsahn | 4 |
| Innerwish - Ash Of Eternal Flame | 4 |
| LEX - G.T.K. | 4 |
| Mitochondrion - Vitriseptome | 4 |
| Savage Oath - Divine Battle | 4 |
| Sprints - Letter To Self | 4 |
| Jj grey & mofro - Olustee | 4 |
| Σκοτοδίνη – Εδώ παραμένω | 3 |
| Alcest - Les Chants De L’ Aurore | 3 |
| Antichrist Siege Machine - Vengeance of Eternal Fire | 3 |
| Beth Gibbons - Lives Outgrown | 3 |
| Full Of Hell - Coagulated Bliss | 3 |
| Kvadrat- The Horrible Dissonance of Oblivion | 3 |
| Marilyn Manson – One Assassination Under God – Chapter 1 | 3 |
| Shellac - To All Trains | 3 |
| Waxahatchee - Tigers Blood | 3 |
| Writhen Hilt - Ancient Sword Cult | 3 |
| Zeal & Ardor - Greif | 3 |
| The Jesus Lizard - Rack | 3 |
| Black Country Communion – V | 2 |
| Blackdeath - Mortui Incedere Possunt | 2 |
| Firewind - Stand United | 2 |
| Grand Magus- Sunraven | 2 |
| Greyhaven - Stereo Grief | 2 |
| Linkin Park – From Zero | 2 |
| Mamaleek- Vida Blue | 2 |
| Prehistoric War Cult - Barbaric Metal | 2 |
| Sierra Ferrell - Trail of Flowers | 2 |
| Sumac - The Healer | 2 |
| The Chisel - What A Fucking Nightmare | 2 |
| The Warning - Keep Me Fed | 2 |
| Traveler - Prequel to Madness | 2 |
| Willow - empathogen | 2 |
| Blackberry Smoke - Be Right Here | 1 |
| Defacement - Duality | 1 |
| Fat White Family - Forgiveness Is Yours | 1 |
| Funeral Oration – Antropomorte | 1 |
| High Vis - Guided Tour | 1 |
| King Hannah - Big Swimmer | 1 |
| Oceans of Slumber- Where Gods Fear to Speak | 1 |
| Planet of Zeus - Afterlife | 1 |
| Sun of Nothing – Maze | 1 |
| Tenia-Anime sconvolte | 1 |
| Vola - Friends Of Phantom | 1 |
| White Dog - Double Dog Dare | 1 |
Εξώφυλλο της Χρονιάς
τίτλοι τέλους για το 2024
και εξελάκι
32 Likes
2024
A Very Cold Year Indeed
The Best of the Rest
15+1, alphabetically
- Achelous - Tower of High Sorcery
Αγαπημένη μπαντάρα τα τελευταία χρόνια οι Achelous, παίζουν epic heavy/power metal με τρόπο πραγματικά γοητευτικό και πιστοποιούν ότι η ελληνική σκηνή συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους. Σε οποιονδήποτε λάτρη του ατσαλιού δεν τους έχει ακούσει ακόμα, θα φώναζα με αγανάκτηση: Ρε μπαγάσα, τι περιμένεις επιτέλους; Να σου πω ότι το νέο έπος των Achelous έχει και guest εμφάνιση από Harry “Tyrant” Conclin; Α, τώρα τρέχεις ε μωρή κουφάλα;
- Aiwaz - Darkkh… It Is!
Γερμανική melodic doom αποκάλυψη, με τον Arkadius των Wheel (οι οποίοι γνωρίζω ότι έχουν αρκετούς φίλους εδώ μέσα) να κάνει τα φωνητικά και να προσθέτει στο ενεργητικό του έναν δίσκο με περισσότερη προσωπικότητα από αυτούς που έχει βγάλει μέχρι στιγμής το βασικό του συγκρότημα… Προφανές hot take, αλλά τώρα το ξεφούρνισα και δεν το παίρνω πίσω. Και για να μην επαναλαμβάνομαι, παραπέμπω στο ποστ που είχα κάνει για πάρτη τους εδώ.
- Capilla Ardiente - Where Gods Live and Men Die
Εφτά χρόνια αισίως χρωστάνε δίσκο οι Procession, για να μας σπάσει τα νεύρα όμως ο Φελίπε φέτος συμμετείχε σε δύο καινούργιες δουλειές που φέρουν άλλο όνομα απέξω. Και αν για να απολαύσεις το Ancient Doom Metal των Scald απαραίτητη προϋπόθεση είναι να προσπαθήσεις να μη σκέφτεσαι τι κληρονομιά υπάρχει από πίσω και πόσο απέχει φωνητικά απ’ αυτήν ο κατά τ’ άλλα φιλότιμος Χιλιανός, το νέο Capilla Ardiente χωρίς “ναι μεν αλλά” χτυπάει κορυφή στο σύγχρονο epic doom, δείχνοντας πόσο ισοπεδωτική μπορεί να ηχήσει αυτή η μουσική. Ξεχάστε τυχόν νωχελικές καταστάσεις, εδώ έχουμε Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο. Το άτυπο #6 μου για φέτος.
- Dissimulator - Lower Form Resistance
Μιλώντας για ισοπεδώσεις, τίποτα απ’ όσα άκουσα μέσα στο 2024 (σε ό,τι αφορά το ευρύτερο thrash) δεν πλησίασε καν τον πανζουρλισμό που γίνεται στο ντεμπούτο των Γαλλοκαναδών Dissimulator. Δίσκος που χωρίς να ακούγεται σε καμία περίπτωση ρετρό, κανονικά έπρεπε να είχε βγει πριν καμιά 30αριά - 35αριά χρόνια, μαζί με Watchtower, Coroner, Mekong Delta και λοιπά techno-thrash θηρία - που έτσι κι αλλιώς ήταν ήδη από τότε πολύ μπροστά…
- Dvne - Voidkind
Δεν περίμενα ότι εν έτει 2024 θα άκουγα post-οειδές/sludgy prog στα πρότυπα των Mastodon (απλά με καλά φωνητικά 
), να όμως που έγινε κι αυτό, μια που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να τσεκάρω τι είναι αυτό που το ρόκιν έβαλε στο #2 της λίστας του με τα καλύτερα metal albums του πρώτου μισού της χρονιάς. Η περιέργεια πολλές φορές σκότωσε τη γάτα, ενίοτε όμως αποκαλύπτει πόσο γατάκι ήσουν που αγνοούσες κάτι όπως τούτο δω. Κακό αστείο… Δεν γαμιέται, το κρατάω.
- Khirki - Κυκεώνας
Ωπ, έφτασα στην πρώτη επιλογή μου που έτυχε γενικής αποδοχής στο φόρουμ 
Έξοχα, δεν χρειάζεται να το πολυκουράσω. Οι Khirki είναι γκρουπάρα, από τις μεγαλύτερες ελπίδες της ελληνικής σκηνής, ο τρόπος που μπολιάζουν το ας πούμε υπό την έννοια prog/heavy τους με στοιχεία δημοτικού τραγουδιού και λοιπών παραδοσιακών μουσικών είναι φανταστικός, ο δε Κυκεώνας στέκεται ισάξια σε ποιότητα πλάι στην Κτηνωδία. Αυτά.
- Kvadrat - The Horrible Dissonance of Oblivion
Αυτήν την αποθέωση που εισέπραξε το φουλένγκθ ντεμπούτο των Kvadrat δεν πρέπει να την περίμενε με τίποτα ο Ιβάν - μέχρι και για “Έλληνες Ulcerate” πήρε το μάτι μου στα ίντερνετς. Και παρότι για κάποιον όπως εγώ φαντάζει βαρύ να εναποθέσεις τόσο μεγάλη πίεση σε ένα νέο ουσιαστικά συγκρότημα, τολμώ να επικροτήσω. Το dissonant death/black/whatever που έχει συνθέσει και εκτελέσει εδώ είναι πραγματικά παγκόσμιας κλάσης. Χίλια μπράβο.
- Madder Mortem - Old Eyes, New Heart
Το αισίως όγδοο άλμπουμ των λατρεμένων Νορβηγών avant-prog metallers είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Jakob Kirkevaag, πατέρα του Birger και της Agnete, ο οποίος απεβίωσε πέρυσι και τα παιδιά του, ως ελάχιστο φόρο τιμής, χρησιμοποίησαν δύο πίνακές του για το artwork του δίσκου. Το παράξενο είναι ότι ακούγοντάς τον έχεις μια αλλόκοτη αίσθηση πως ο πόνος που βγάζει αντανακλά αυτήν ακριβώς την απώλεια - ενώ χρονολογικά δεν ισχύει αυτό, οι συνθέσεις ήταν έτοιμες από πρόπερσι. Ποτέ δεν κάθισα να σκεφτώ τι κουβαλούσανε αυτά τα αδέρφια και είχε πάντα τέτοια μαυρίλα η μουσική τους, αλλά τώρα που έμαθα όσα έμαθα, οριακά ελπίζω να μην ξαναβγάλουν δίσκο - όσο κι αν τους αγαπώ. Αν είναι δύσκολο για μένα…
- Midnight - Hellish Expectations
Μετά από τόσο βαριές σκέψεις είναι επιτακτική η ανάγκη για ένα γνήσιο ροκενρόλ πάρτι - the metal way though. The blackened thrash metal way, to be precise. Ναι, έτσι το θέλουμε εμείς το ξεφάντωμά μας, σατανιάρικο, έκφυλο, διεστραμμένο. Κάτι πάει πολύ στραβά με την πάρτη μας; Μάλλον. Ισχύει το ίδιο και για τον μασκοφορεμένο αλητάμπουρα Τζέιμι που εδώ και είκοσι χρόνια πλέον καβαλάει το Εξπρές του Μεσονυκτίου (α-χα-καλό-ε); Ακόμα πιο στανταράκι. Γι’ αυτό τον γουστάρουμε όμως.
- Midnight Force - Severan
Συνεχίζοντας μεσονυκτιακά (…) επανέρχομαι στην προπαγάνδα για τα σκωτσέζικα πουλέν μου, με την κρυφή ελπίδα κάποια στιγμή να έρθει σε επαφή μαζί τους κάνας άνθρωπος ακόμα και να μη νιώθω τόσο μοναχικά στο λιβάνισμά τους. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το Severan δεν θεωρώ ότι φτάνει τα επίπεδα του προηγούμενου άλμπουμ τους, του θεϊκού Gododdin, παραμένει όμως από τα πιο αυθεντικά σε feeling NWOBHM-worship πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς σήμερα.
- The Obsessed - Gilded Sorrow
Κάποτε ο Wino ίσαμε που ήτανε της μοδός (!). Τότε που το stoner μεσουρανούσε και λόγω της φυσικής ροπής του αλανιού προς heavy rock καταστάσεις, τα στονέρια νόμιζαν ότι ήταν “δικός τους” άνθρωπος. Λοιπόν, ο Wino ούτε τότε ήταν ούτε τώρα (που σίγουρα δεν είναι της μοδός) είναι κάτι άλλο από ήρωας του DOOM - απλά του doom του αρχέγονου, του Σαμπαθικού. Θα υπερασπίζομαι αυτόν τον λεβέντη και τα έργα του μέχρι ο ένας απ’ τους δυο μας να κλείσει τα μάτια.
- Satan - Songs in Crimson
Πρώτη φορά που δεν ψηφίζω τον νέο δίσκο του κορυφαίου heavy metal συγκροτήματος του τρέχοντος αιώνα. Δεν ξέρω αν αυτό δείχνει ότι έχει επέλθει κάποιος κορεσμός εκ μέρους μου, γιατί το Songs in Crimson δεν μοιάζει να στερείται κάποιο από τα στοιχεία που είχαν οι προηγούμενοι τέσσερις δυναμίτες και έκαναν το reunion των Satan το καλύτερο έβερ. Για τα δικά τους δεδομένα, πάντως, ο “υποβιβασμός” στα “honorable mentions” είναι έως και αποτυχία.
- Savage Oath - Divine Battle
Μιλώντας για κορεσμούς, είχε ενδιαφέρον που φέτος και εδώ και σε άλλα διαδικτυακά καταγώγια διατυπώθηκαν - για πρώτη φορά, έχω την αίσθηση - κάποιες γκρίνιες αναφορικά με το αποτέλεσμα της metal δουλειάς του Brendan Radigan. Ίσως είναι καμπανάκι ότι καλό θα ήταν να χαλαρώσει λίγο και να μην τρέχει πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες πρότζεκτ; Μπορεί να το έλεγα αυτό αν δεν ΜΑΣΑΓΑ με ό,τι κάνει, σαν καλό θύμα. Ή αν ο τύπος δεν το είχε, έτσι απλά, το να γράφει και να παίζει ατσάλι που βρίσκει κατευθείαν στόχο. Ή αν δεν χρειαζόμουν και φέτος την τζούρα μου περιμένοντας μια ζωή να βγάλει ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ STONE DAGGER. ΒΓΑΛΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ STONE DAGGER ΡΕ ΣΑΔΙΣΤΗ.
- Triumpher - Spirit Invictus
Σε μια εποχή που οι 99 στις 100 metal μπάντες αφήνουν να περάσουν 3, 4, 5 και ακόμα περισσότερα χρόνια μέχρι να βγάλουν νέο δίσκο (που, δε λέω, καλά κάνουν αν τις βοηθάει να κρατάνε το έργο τους σε ένα άλφα επίπεδο), οι Triumpher μας πήγαν πολλά χρόνια πίσω, σε άλλες metal εποχές, έχοντας έτοιμο τον διάδοχο του έξοχου Storming the Walls μέσα σε 17 μήνες! Και τι διάδοχος ε. Οι δουλειές που θα μας έδιναν στο σήμερα οι Manowar. Αν μπορούσαν.
- Writhen Hilt - Ancient Sword Cult EP + The Iron Sparrow demo
Διπλό ήταν το παρθενικό χτύπημα τούτων δω των Γερμανών true metallers, λειτουργώντας συνδυαστικά ως κατά συνθήκη φουλένγκθ …όσο θα περιμένουμε με αγωνία το άξουαλ φουλένγκθ τους. Προς τι η αγωνία, (δεν) ρωτάτε; Ελάτε μια βόλτα απ’ το θρεντ μας (χα, το θρεντ μας…) να δείτε πώς λάλησε ο κόσμος με τις φανταστικά επικές συνθέσεις τους και κάτι θα ψυλλιαστείτε. Αυτό είναι το καλό με το ατσάλι τα τελευταία χρόνια, κάθε τόσο ξεπετάγεται κι ένα τσούρμο φυντάνια που προκαλούν άναρθρες κραυγές και ιαχές τύπου ζήτω και όλε και χεβιμεταλρεμνιά. Και μια ακατανίκητη ορμή να ξεθάψεις τη σπάθα και να κάνεις το νούμερο. Είτε έχεις σπάθα είτε όχι.
- Ὁπλίτης - Παραμαινομένη
Πριν κάμποσο καιρό, μετά από μήνες που έβλεπα παντού (ε, παντού, τρόπος του λέγειν) αναφορές σε τούτο δω το παράξενο άλμπουμ, ενέδωσα στον πειρασμό και το δοκίμασα, είπα τον δεσπότη Παναγιώτη και ήρθα εδώ στο φόρουμ να μοιραστώ την ταραχή μου. Γνωστή φορουμίτισσα που την ίδια περίοδο ψαχνόταν να ακούσει φετινά πράγματα βλέπει την όλη κουβέντα, ιντριγκάρεται και έρχεται και μου κάνει, καλέ αυτό που πόσταρες στο φόρουμ, για πες, για πες κλπ. Όχι μη, λέω εγώ μες στο άγχος, μείνε μακριά σε ξορκίζω μαρή, δεν είναι αυτά για μη βλαμμένους, μ’ ακούς; Και αν της έφερνα τον μουρλο-Κινέζο νομίζω το ίδιο θα της έλεγε. Δεν θέλω εγώ άμαχο πληθυσμό στα ψυχωτικά μου επεισόδια μαντάμ.
Κάποιες μουσικές είναι ε-πι-κίν-δυ-νες.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Judas Priest - Invincible Shield
Η τιμητική πέμπτη θέση - όπως και στο τελικό αποτέλεσμα - πάει στους Θεούς. Φυσικά. Ενστάσεις περί bias όχι απλά δεν θα επιχειρήσω καν να τις αντικρούσω, αλλά τις προκαταλαμβάνω κιόλας ευθαρσώς. Με κάποιες μπάντες απλά το κοντέρ δεν ξεκινάει από το μηδέν. Το 6 δεν είναι 6, είναι αυτομάτως 8, το 7 είναι 9, το 8 είναι 10. Κάθε καλό ριφ σε κάνει να νιώθεις την ισχύ του να σε ισοπεδώνει πολλαπλάσια, προσθέτοντας από πάνω σου το βάρος της Ιστορίας ενός ολόκληρου είδους μουσικής, κάθε μελωδία που βρίσκει στόχο σε κάνει να ψιθυρίζεις “πενήντα χρόνια ρε μαλάκα”, κάθε κραυγή σε ρίχνει στα γόνατα με τις μνήμες της εφηβείας σου στον ώμο, κάθε γδούπος στα τύμπανα προκαλεί σεισμό στα σώψυχά σου που το καθαρό μυαλό δεν μπορεί να τον εκλογικεύσει.
Μία απ’ αυτές τις μπάντες - για να μην πω η μόνη, πλέον, και φανώ υπερβολικός - είναι οι Judas Priest.
Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι είμεθα αντικειμενικοί.
NUMBER FOUR
.............
Blood Incantation - Absolute Elsewhere
Είχε φανεί από καιρό τώρα ότι αυτό το άλμπουμ θα σαρώσει παντού, σε κάθε λίστα, σε κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό ροκομεταλλογραφείο. Ήταν να μην αποθεώσει ο γκουρού του προγκμέταλ αυτοπροσώπως, σιγά που δεν θα μασάγανε και τα προγκρεσιβάκια που κατά τ’ άλλα κριντζάρουν με τα growls, χα! Παίδες μη μου την πέσετε ε, πλακίτσα κάνω. Για να μιλήσουμε σοβαρά όμως, όσοι αναρωτιέστε γιατί το - καταπώς φαίνεται - άλμπουμ της καταξίωσης των Blood Incantation λάμπει διά της απουσίας του από τη λίστα του χρήστη @hopeto, είμαι εδώ να σας καθησυχάσω: Δεν είναι ότι το ξέχασε, ούτε ότι το σνομπάρει, απλά δεν το έχει αφομοιώσει ακόμα. He’s getting there though. Να τις προάλλες μου έλεγε, μλκ μου ο συνδυασμός των Eloy με ακραία μουσική είναι κάτι που δεν είχα ιδέα πόσο ανάγκη είχα στη ζωή μου. Λέγε ρε μλκ, του κάνω. Ναι ρε μλκ αλήθεια, με διαβεβαιώνει. Όλα είναι ροκενρόλ, είπαμε με μια φωνή και αγκαλιασμένοι ατενίσαμε το ηλιοβασίλεμα.
Είναι η χρονιά τους, τι να λέμε τώρα.
NUMBER THREE
.............
Crypt Sermon - The Stygian Rose
Θα τολμήσω να πω καταρχάς ότι με αιφνιδίασε ελαφρώς η σχετική δημοφιλία που απολαμβάνει από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του το τρίτο άλμπουμ των Crypt Sermon, δεδομένου του πολύ σκοτεινού του μουσικού ύφους - αν και, on second thought, μάλλον δεν θα ‘πρεπε: Δώσε στον Έλληνα φωνή που να θυμίζει έστω και λίγο Jon Oliva και πάρτου την ψυχή… 
Εγώ από την πλευρά μου δεν θα αναλωθώ σ’ αυτό, όχι ότι δεν φχαριστιέμαι τις ερμηνείες του Brooks Wilson, φυσικά, απλά αυτό που με ελκύει τόσο πολύ στους Crypt Sermon είναι η ίδια η μουσική, το doom που θέλω και ψάχνω πάντα, δραματικό, θεατρικό, επιθετικό, τεταμένο, με μια λέξη: Επικό. Όσο για το Stygian Rose, μπορώ ήδη από τώρα με αρκετή σιγουριά να πω ότι ξεπερνάει τον προκάτοχό του και φτάνει στα επίπεδα του ντεμπούτου Out of the Garden, αν δεν τα ξεπερνάει κιόλας - αυτό βέβαια μένει να το κρίνει ο χρόνος.
Για την ώρα κρατάμε ότι εδώ έχουμε το doom album της χρονιάς.
NUMBER TWO
.............
Iotunn - Kinship
Μεγαλόπνοες ενορχηστρώσεις, ιδιαίτερη ατμόσφαιρα τύπου “έξω λυσσομανάει ο αλύπητα παγερός νορδικός αέρας αλλά εδώ που είμαι εγώ νιώθω ζεστασιά”, λελογισμένη χρήση extreme metal στοιχείων, περισσότερο ως αφετηρία για “άλλα” πράγματα παρά ως βασικό κομμάτι της ταυτότητας του ακούσματος, συγκλονιστικά φωνητικά… Ναι ρε φίλε, ναι, μου είναι πολύ γνώριμα όλα αυτά, φτιάξε με. Δεν μπορεί παρά να είναι το… Πώς; Σοβαρολογείς; Δεν είναι το φετινό Borknagar; Τι είναι; Εεεεε πώς τους είπες;
Γίνονται κι αυτά καμιά φορά. Όσα περίμενα να “πάρω” φέτος από το καινούργιο άλμπουμ των Νορβηγών τιτάνων, τελικά τα πήρα - and then some - από ένα συγκρότημα που μέχρι πρότινος αγνοούσα και την ίδια την ύπαρξή του. Φλέβα χρυσού, μα τα χίλια ψυχεδελικά παιχνιδίσματα του Βόρειου Σέλας.
Ό,τι πιο underground (επί της ουσίας) μπορούσε να χτυπήσει φέτος Top 5 στο ρόκιν φόρουμ. Και το αξίζει μέχρι και την τελευταία νότα στο σβήσιμο του The Anguished Ethereal.
NUMBER ONE
.............
Ulcerate - Cutting the Throat of God
Ακούστε τώρα σκηνικό.
Φίλος, μύστης του death metal (όχι μόνο, αλλά εν προκειμένω), πριν κάποια χρόνια παίζει καθοριστικό ρόλο στο να εντρυφήσω σ’ αυτή τη μουσική (ή τέλος πάντων να ασχοληθώ πιο σοβαρά), που μέχρι τότε είχα μάλλον επιδερμική σχέση μαζί της. Ένα από τα συγκροτήματα που με παρακινεί να ακούσω είναι και οι Ulcerate, που βέβαια είχα ήδη ακούσει κάποια άλμπουμ τους πιο παλιά αλλά τους είχα ψιλοχάσει. Σχολιάζω ότι τους θυμάμαι ως technical brutal death και με πληροφορεί ότι το καινούργιο τους apparently είναι αρκετά πιο μελωδικό. Εννοείται ότι ο εν λόγω δίσκος ήταν το Stare Into Death And Be Still, που δεν θα επαναλάβω τώρα τι σοκ μου προκάλεσε, μετατρέποντάς με σε die-hard οπαδό της μπάντας. Εκείνος, από την άλλη, που όπως θα υποψιαστήκατε μέχρι τότε εκτιμούσε Ulcerate κανονικότατα, ήδη επί SIDABS αρχίζει να μου τα μασάει. Fast forward στο σήμερα, έχει πλέον στραβώσει τόσο άσχημα με το συγκρότημα και τη στροφή στον ήχο του, που δεν χάνει ευκαιρία να τους κράξει - τον λες και hater.
Το ηθικό δίδαγμα της παραπάνω ιστορίας - εκτός του ότι φυσικά δεν γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους, ναι, γνωστά αυτά - είναι ότι η τολμηρή δημιουργία έχει και το αναπόφευκτο κόστος της. Κάτι μας είπες τώρα, θα μου πείτε. Ναι το ξέρω ότι δεν είναι κάτι καινοφανές, απλά μου φαίνονται πολύ ενδιαφέρουσες αυτές οι παρενέργειες της μετεξέλιξης των Νεοζηλανδών από ένα αμιγώς tech-death θηρίο, κάποτε, σ’ αυτό που παίζουν σήμερα, αυτό το ιδιότυπο “brutal melodic” όπως το περιγράφει ο σπουδαίος Χάρης Καραολίδης. Από τη μία είναι δεδομένο ότι οι Ulcerate δεν θα κάνουν ποτέ breakthrough σε μαζικά ακροατήρια παίζοντας τέτοια μουσική, εκτός βέβαια κι αν το γυρίσουν σε κάτι σαν alt rock ξέρω γω, εκεί πάσο. Από την άλλη, η πιο συναισθηματική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) φύση των δύο τελευταίων τους δίσκων εξίσου αναπόφευκτα τους έχει ανοίξει ένα σχετικά ευρύτερο κοινό (yours truly included), κάτι που όμως δημιουργεί το αντίστροφο πρόβλημα: Οι πιο “παραδοσιακοί” θιασώτες του είδους στο οποίο (γενικά) εντάσσονται οι Ulcerate σιγά σιγά νιώθουν ότι αυτή η μπάντα δεν τους αφορά πλέον. Talk about a limbo state.
Εγώ λοιπόν θα πω ότι εύχομαι αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια, γιατί πάω στοίχημα ότι η καλλιτεχνική εποποιία των Ulcerate θα επωφεληθεί ακόμα περισσότερο. Πέρυσι έγραφα ότι αν βγει μέσα στη δεκαετία καλύτερος δίσκος από το Stare Into Death And Be Still, θα είναι ο δίσκος της δεκαετίας. Προφανώς τότε είχα στο μυαλό μου άλλα συγκροτήματα, γι’ αυτό και μου διέφυγε το προφανές.
Και ναι λοιπόν, ο δεύτερος υποψήφιος βρέθηκε φέτος. Φυσικά και ήταν πάλι από τους Ulcerate, το κορυφαίο metal σχήμα στον κόσμο αυτή τη στιγμή - and for the foreseeable future που λέμε και στο χωριό.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Δεν είναι μόνο ένας από τους δεκάδες φετινούς δίσκους που αδίκησα, καθότι υπό προϋποθέσεις θα διεκδικούσαν μια θέση στη λίστα μου (με βάση το τι εντύπωση μου αφήνουν) αλλά άργησα να ασχοληθώ σοβαρά μαζί τους και οι ακροάσεις είναι λίγες ακόμα. Είναι και ένα αλλοπαρμένο έργο τέχνης απέξω, που σε ένα διαισθητικό επίπεδο σαν να αντανακλά την εκθαμβωτική ομορφασχήμια του άρρωστου δημιουργικού μυαλού του Γιουσάφ Παρβέζ.
26 Likes
Κλαίω. Θα το βάλω για πάρτη σου ρε μόρτη (και για να “έχω αποψη”, ξέρεις εσύ).
1 Like