@MetalBulldog Χαχαχ τα έχουμε πει αυτά στο αντίστοιχο θρεντ τότενες, μίστερ Κισκε. Kι εγώ με λεωφορείο.
Θα το γράψω το στόρυ λοιπόν, θα ανασύρω και το μετασυναυλιακό ποστ μου ωσάν θύμηση.
1 Like
αααααααα ναι ναι ναι !Γραψε λαθος 
δεν ηρθες για αυτογραφο,τι να σε κανω 
βαλε και εμενα στην ιστορια πλιζ !
Η μόνη ιστορία που χω να πω σε τέτοια φάση, δεν έχει ευτράπελα και τέτοια, όπως του @apostolisza8, αλλά είναι η εξής:
Βρισκόμαστε στο 1998, όπου ο μικρός Sevek (14 τότε), είναι τρελαμένος με Blind Guardian, έχει βγει το Nightfall in Middle-earth όπου το λιώνει και ανακοινώνονται για συναυλία στις 18 Οκτώβρη, αν δεν κάμω λάθος.
Δεν είχα πάρει εισιτήριο γιατί οι μοναδικοί μεταλλάδες φίλοι ηταν σε φάση πιο ακραια πράγματα, οπότε δεν ψηνόταν κανείς και έτσι ήμανε σε αναμμένα κάρβουνα.
Να με αφήσουν οι δικοί μου να σκάσω ΡΟΔΟΝ μόνος μου, δεν υπήρχε περίπτωση, οπότε επιστρατεύω την αδερφή μου (18 τότε), να πάμε μαζί. Ευτυχώς η αδερφή είχε και έχει μια μικρή συμπάθεια για τέτοια ακούσματα, οπότε είπε να μου κάνει το χατίρι.
Εγώ χεσμένος πάνω μου προφανώς από την χαρά μου, ετοιμάζομαι και πάμε. Φτάνουμε ΡΟΔΟΝ και παίρνω την πρώτη κρυάδα (όντας άμαθος κιολας σε συναυλίες σε κλειστους χώρους και δη μεταλ), βλέποντας όλον τον κόσμο απ έξω. Κρυάδα ν.2: SOLD OUT γαμώ το μουνακι της μανουλας τους. Ξενερώνω τρελά, αλλά για κάποιο λόγο επιμένω να μείνουμε και μου κάνει χατίρι ν.2 η αδερφή. Για την ακριβεια της λέω “δεν φεύγουμε από εδώ αν δεν μπούμε”. Πιάνουμε κουβέντα με σεκιουριτάδες, να σας δώσουμε λεφτά παιδιά να μπούμε, σας παρακαλούμε και τέτοια, τίποτα αυτοί. Εγώ επιμένω να μείνουμε.
Η αδερφή btw, κάνει παρέα με κάτι παιδιά, που ο ένας τύπος έχει άκρες. Ενώ λοιπόν ακούω μέσα Into the Storm και να με έχει πιάσει κατάθλιψη και πάνω που αρχίζω να απογοητεύομαι και αρχίζω να βολτάρω πέρα δώθε, από μακριά βλέπω μια γνωστή αφάνα, που με κάνει να χεστώ δεύτερη φορά σε μια μέρα. Σκάει λοιπόν ο Κώστας (ο παραπάνω τύπος), όχι για να μπεί αυτός, αλλά για να βάλει κάτι ξαδέρφια του μέσα. Εγώ τον βλέπω απο μακριά και τρέχω στην αδερφή μου να του μιλήσει. Του μιλάει και φυσικά μας λέει την μαγική λέξη που πρέπει να πούμε στο ταμείο. Μετά από νανοσεκόντ βρισκόμαστε στο κατάμεστο ΡΟΔΟΝ, τα γυαλιά της αδερφής μου θολώνουν instantly και μικρός Sevek χεζεται για τρίτη φορά, αφού βλέπει τους ηρωές της παιδικής του ηλικίας να παίζουν το Lost in the twilight hall. 
Η άλλη ιστορία που έχω, είναι πολύ πιο απλή και σύντομη, για το γεγονός ότι πήρα συνέντευξη από τον ηρωα της ενήλικης πλέον ζωής μου , τον Δανιήλ τον Γκιλντενλόου(η οποία και δεν απομαγνητοποιήθηκε ποτέ).
14 Likes
Απίστευτες συμπτώσεις, αλλά έχω άλλη απορία : είναι τόσο εύκολο να βρεις εισιτήρια σε τελικό τσου λου? Ή έχεις κάποια άκρη;
Λοιπόν το κλου είναι εδώ
Τεράστιο TL;DR alert καιιι ξεκινάμε…
Βρισκόμεθα δέκα ημέρες περίπου πριν από αυτό το λαιβ και συγκεκριμένα στο Βερολίνο, όπου είχα ανηφορίσει για να δω Manowar και Helloween. Είχα υπόψιν μου την ημερομηνία στην Σόφια βέβαια, αλλά είχα κανονίσει το Βερολίνο με καλή παρέα και με διπλό συναυλιακό χτύπημα, οπότε δεν υπήρχε καν στο οπτικό μου πεδίο κάτι σχετικό. Γαμώ όλα κλπ, απλώς στην συναυλία των Helloween κάπως έμεινα με μια κρυάδα, λόγω ανταπόκρισης κοινού κυρίως. Είχα “αναγκαστεί” κιόλας να παρατήσω την παρέα μου για να πάω μπροστά να βλέπω και τίποτα (κλασικό κόλλημα), οπότε παρόλο που συνολικά το λαιβ ήταν επικό, εγώ κάπως ένιωθα ότι έχασα σε εμπειρία.
Anyway, ακριβώς μετά από αυτό, μιλάω με την κολλητή μου (το κορίτσι εκ δεξιών στο πρώτο ποστ, καρδούλες), η οποία έχει πάθει τέτοιο κοκομπλόκο με την όλη κολοκυθοκατάσταση που την περιβάλλει έστω και από μακριά και, τι πιο λογικό, μου σκάει ένα πολύ ενθουσιώδες και πολύ ξαφνικό “έκλεισα να πάω Σόφια με εκδρομή από Θεσ/κη!”. Κωλοχαίρομαι αρχικά προφανώς και αρχίζω και …κωλοτρώγομαι στην συνέχεια, γιατί ρε φίλε, θα θελα να βλεπα αυτό το σοου με την κολλητή που τα ακούγαμε αυτά παρέα στο λύκειο - κι όχι με τους ξενέρωτους τους Γερμανούς. ;p H επόμενη αντίδρασή μου είναι “ρώτα αν έχουν θέση”, χωρίς να το σκεφτώ καν. Το μπάτζετ μου στο μεταξύ είναι ακριβώς 120ε, ό,τι περισσευούμενα έχουν μείνει από το Βερολίνο και υποτίθεται για να περάσω μήνα που μόλις έχει μπει. Αρχίζω και προσπαθώ να δω αν βγαίνω ή αν προλαβαίνω να γεννήσω λεφτά ας πούμε, αλλά μέχρι να κάνω αυτά τα ανώτερα μαθηματικά, έμεινα με το κομπιουτεράκι στο χέρι, γιατί καταπώς φάνηκε δεν υπήρχε θέση ούτε για δείγμα! Έλα μου όμως που το έχω βάλει στο μυαλό μου και δεν βρίσκω καμία ηρεμία αν δεν βρω τρόπο να τα καταφέρω κάπως και να πάω… Και, ως εκ τούτου, στην επιστροφή, με ταλανίζουν τα εξής δύο προβλήματα, πλην του μπάτζετ και του κεφαλιού μου που πάει να καεί από τις πολλές στροφές, το ότι έχω πάρει ήδη ολόκληρη εβδομάδα άδεια (από ένα μαγαζί στη Ν. Φιλαδέλφεια που μόλις είχα πιάσει δουλειά τότε) και φυσικά το ότι… δεν έχω κλείσει τίποτα (duh). Και είμαστε και 10 μέρες πριν το λαιβ…!! Αλλά έχει αρχίσει να μου καρφώνεται λέμε και απλώς νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να πάω. Αν δεν το τόνισα ήδη αρκετά. ;p
Ξεκινώ λοιπόν το δαιμόνιο πλάνο μου, που ακόμα είναι κάτι νεφελώδες και φευγαλέο και γενικά μάλλον αδύνατον να πετύχει, κανονίζοντας το θέμα της δουλειάς. Αφήνω χαρτάκι την προηγούμενη εβδομάδα της συναυλίας στην Σόφια κι άμα τη αφίξει μου, ώστε να δουλέψω την επόμενη όποια άλλη μέρα συν “Τετάρτη πρωί, Πέμπτη οφφ, Παρασκευή βράδυ”. Θεωρώντας ότι το έχω στο τσεπάκι, γιατί στην ουσία ζητούσα ένα ρεπό, αρχίζω να καταστρώνω τα υπόλοιπα σχέδια, όπως ας πούμε το να βρω πώς θα φτάσω στην ξένη χώρα και πού θα βρω εισιτήριο, πράγμα βεβαίως πολύ βασικό. ;p Το φοβερό και τρομερό αίτημά μου όμως έτυχε να συμπέσει με τις αντίστοιχες τρέλες/ανάγκες/ό,τι του καθενός και προκάλεσε ολόκληρο διπλωματικό επεισόδιο ως κάτι πρωτοφανές -γιατί πού ακούστηκε να ζητάς συγκεκριμένες βάρδιες!-, με αποτέλεσμα αφενός να σταματήσει το σύστημα “χαρτάκι” για ρεπό και να απαιτείται προσωπική επικοινωνία με υπευθύνους και επαρκής αιτιολόγηση (ΛΟΛ) κι αφετέρου να κάνει τον (υπερπαπάρα) υπεύθυνό μου να με μισήσει (κι άλλο λίγο). Τι να κάνω κι εγώ, ξεφουρνίζω ένα δακρύβρεχτο παραμύθι περί ορκωμοσίας της ξαδέρφης μου στην Κομοτηνή με πανάκριβα αεροπορικά κλεισμένα από γονείς χωρίς να με ρωτήσουν μιας και έλειπα κι άλλα τέτοια τρελά, παίρνοντας απάντηση κάτι σαν δολοφονικά βλέμματα και, είμαι σίγουρη, πολλές, πολλές κατάρες· σε μια καλή περίπτωση. ;p
Εντωμεταξύ, περιμένοντας να φτάσει Κυριακή μέχρι να βγει το ρημάδι το πρόγραμμα για να δω αν πρέπει να παίξω κάνα τζόκερ ή όχι, ψάχνω τις εκδρομές στην Θεσσαλονίκη λίγο και τρώω το ένα άκυρο πίσω από το άλλο. Το να κοιτάξω για αεροπορικά φυσικά τελευταία στιγμή απλά δεν παίζει, άνθρωπο δεν ξέρω να πηγαίνει οδικώς και γενικά το πλάνο καταρρέει πριν καν αρχίσει να υλοποιείται έστω και στο ελάχιστο. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν, μέχρι που ήρθε εκείνη η μαγευτική ημέρα και στιγμή, κάπου κατά μήκος της μαγευτικότερης διαδρομής του ΗΣΑΠ -μεταξύ Ομόνοιας και Βικτώριας σα να λέμε ;p. Ταξιδεύω λοιπόν και μιλάω στο τηλέφωνο με την προαναφερθείσα κολλητή, ζωγραφίζοντάς της με γλαφυρές περιγραφές την συναυλία που παρακολούθησα και δίνοντάς της πολύτιμες πληροφορίες για το merch των helloween για να κάνει κι αυτή τα κουμάντα της. Και απέναντί μου ένας κύριος (συμπαθέστατος) φαίνεται να κρατιέται για να μην πεταχτεί κάπου στην κουβέντα. Αφού κλείνω το τηλέφωνο και αφού έχει διστάσει ήδη αρκετά, με ρωτάει ευγενικότατα αν είδα Helloween και πώς ήταν κλπ, ενώ μου λέει ότι περιμένει κι αυτός πώς και πώς καθώς θα πάει Σόφια. Του εξηγώ κι εγώ με την σειρά μου και εν τάχει την κατάστασή μου και ο άνθρωπος όρθιος και σχεδόν πριν κατέβει, μου λέει “σημείωσε κινητό και πάρε με” (ΔΕΝ ήταν πέσιμο, ορκίζομαι ;p), “ίσως και να μπορούμε να βρούμε θέση για εκδρομή”. Όπερ και εγένετο. Μιλήσαμε αμέσως και με παρέπεμψε στον περίφημο Μιχάλη, που περίμενε με μεγάλη βεβαιότητα να ακυρωθεί μία θέση την τελευταία στιγμή. Η οποία και τελικά ακυρώθηκε!
Έτσι, βρέθηκα με θέση και με εισιτήριο για το λάιβ. Και επειδή γιατί όχι, την επόμενη μέρα βρέθηκα και με το ρεπό και τις βάρδιες που ήθελα και την Δευτέρα και με τηλεφωνική κράτηση στα ΚΤΕΛ. Και βέβαια, μετά από όλα αυτά, με 20 ολόκληρα ευρώ για να περάσω στην Σόφια. Και τον μήνα μου. :")
Να μην τα πολυλογώ (ΑΧΑΧΑΧΑ), Τετάρτη δούλεψα πρωί. 12 το βράδυ έφυγα από Κηφισσό και ξημερώματα έφτασα στα βόρεια. Συνάντησα για λίγο την φίλη μου στο σπίτι που την φιλοξενούσαν (είχε πάει από πριν το κορίτσι για διακοπάρες, αμέ), ξαπόστασα σε έναν καναπέ και λίγο αργότερα κίνησα προς τον πύργο τον λευκό, από όπου έφευγε το λεωφορείο 8 η ώρα το ξημέρωμα, αν είναι δυνατόν. ;p Από την παραζάλη μου στο μεταξύ έφτασα εκεί και έκατσα να αράξω σε κάτι πεζουλάκια και ούτε που μίλησα σε κανέναν να δηλώσω ποιά είμαι ή ό,τι, απλά μάλλον περιμένα να γίνει κάτι (δυνατό blonde moment). Αφού τελικά όντως κάποιος με ρώτησε τι περιμένω και γίναν οι συστάσεις, ενημερώθηκα πως ο Γιώργος που με είχε στείλει ως εκεί είχε δώσει και εντολή να με προσέχουν μην και τους πάθω τίποτα (βεβαίως!) και ως εκ τούτου με σύστησαν και με ένα παλικάρι, τον μόνο άνθρωπο από Αθήνα και γύρω στην ηλικία μου, με τον οποίο κάναμε πολύ καλή παρέα και πολύ χαβαλέ και τον οποίο πάντα μα πάντα χαίρομαι όταν πετυχαίνω έκτοτε. Οπότε και θέση και θερμή υποδοχή και παρέα. Καθόλου άσχημα.
Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω ιστορία, φαντάζομαι κάπως κοινή για όλους όσους ήμασταν εκεί. Εμείς συγκεκριμένα σχηματίσαμε ένα παρεάκι με το κορίτσι και γνωστούς γύρω στα 5-6 άτομα και αλωνίζαμε περιχαρείς, κάνοντας τα λεφτά μας κατά βάση μπύρες (τα 20 ε ήταν ό,τι έπρεπε και παραπάνω, τόσα που στην επιστροφή έκανα τα ρέστα… κι άλλες μπύρες και διάφορα αμφιβόλου ποιότητος σνακς από το μαρκετοτέτχοιο που κάναμε στάση, αυτό που είχε και βινύλια ντε ;p). Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική και μπλα μπλα μπλα, για το λαιβ τα είπαμε και μπλα μπλα μπλα και μετά από όλη αυτήν την υπεροχότητα, γύρω στις 3-4 πια ξέμεινα κάπου στην Θεσσαλονίκη, με το προαναφερθέν παλικάρι, πίνοντας … μπύρες έξω από ένα μπουγατσάδικο (δεν βρίσκαμε τίποτα ανοιχτό να πάμε να κάτσουμε σαν άνθρωποι) και γύρω στις 6-7 κίνησα προς τα ΚΤΕΛ, για να βρω τελευταία θέση σε κάποιο πρωινό δρομολόγιο. Σημειωτέον, στην μέση της γαλαρίας. Εκεί που άπαξ και κοιμηθείς και φρενάρει απότομα ο οδηγός, έχεις φτάσει κοντά του. 'Αυπνη, λοιπόν, έφτασα σπίτι, έκανα μπάνιο, έφαγα, χαζοξάπλωσα, ετοιμάστηκα και 6 το απόγευμα πάλι για δουλειά.
Εξαιρετική η ορκωμοσία, είπα στα παιδιά, κούκλα και η ξαδέρφη. Αλλά επειδή δεν μπορούσα να κρύψω την χαρά μου και να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, κατά πως φαίνεται αποφασίσαμε με τον ξάδερφο να πάμε οδικώς Σόφια για Helloween. Τελευταία στιγμή. Φοβερή εμπειρία, φοβερό ταξίδι, φοβερότερο το λαιβ. \m/
Γιώργο, σου χρωστάω πολλές μπύρες. Και σε ευχαριστώ έτι μία φορά. Μήπως είσαι κάποιος από εδώ?? 
Φιλενάδα μου, να είμαστε καλά να τους ξαναδούμε. <3
Σόρρυ για το σεντόνι/παπλωματοθήκη/πολλά σεντόνια δεμένα μαζί. Παρασύρθηκα.
Πάντα τέτοια.
16 Likes
Το κατάλαβες ότι μέχρι κι εδώ μέσα για να το γράψεις όλο αυτό ξημερώθηκες, έτσι;
Χαχαχα
Ήταν πολύ δυνατό, πάντως.
1 Like
Χαχαχα ξεκάθαρα! Πώς δεν άνοιξα και καμιά μπύρα δεν ξέρω! ;p (Το ξεκίνησα κάποια στιγμή πάντως, έκανα διάλειμμα για BB και το ξανάπιασα λίγο πριν, το σώζω? ;p) Thx anyways. ^-^
1 Like
Λοιπόν, θα μου επιτρέψτε να εξιστορήσω κάτι μικρό από τον προαναφερθέντα μου φίλο, που εκείνος είχε κάνει. Όταν ήταν νέος, στο λύκειο, το καλοκαίρι πήγαινε στην κατασκήνωση του Φάρου (της θρησκευτικής οργάνωσης, όσοι τη γνωρίζετε - η αντίπερα όχθη του “Σωτήρα”). Τότε κιόλας, μ’ έλεγε ότι τα πράγματα ήταν κάπως “σφιχτά”. Αλλά, εκείνος και η παρέα του δεν το άντεχαν αυτό, οπότε είπαν να κάνουν το ακόλουθο ΕΠΙΚΟ για να ανασάνουν. Βράδυ, κι ενώ όλοι έχουν πάει στους θαλάμους τους - μικροί και μεγάλοι - η τσακαλοπαρέα μπήκε στο δωματιάκι με την κονσόλα και όλα τα του ήχου. Οπότε, ανοίγουν το σύστημα της κασέτας, βγάζουν αυτήν που το πρωί θα έπαιζε τον ύμνο της κατασκήνωσης και στη θέση της έβαλαν μία δικιά τους. Εξαφανίζονται και το πρωί πάνε όλοι στον προαύλιο χώρο, παρατάσσονται και είναι έτοιμοι για τον ύμνο. Ο υπεύθυνος, ξέροντας, ότι η κασέτα η σωστή είναι ήδη μέσα δεν τσεκάρει, πατάει το μαγικό κουμπάκι και μπαίνουν στα ηχεία όλης της κατασκήνωσης οι ιαχές του “War Ensemble” των Slayer… (περιττό να σας πω ότι λατρεύω κάθε φορά να την ακούω αυτή την ιστορία, ενώ την πρώτη μου φορά πρέπει να γυάλισαν τα μάτια μου). Μένουν, λοιπόν, όλοι κάγκελο και ο αρχηγός και υπεύθυνος της κατασκήνωσης, εν μέσω thrash ιαχών, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, κοιτάει γύρω του και βλέπει κάμποσα παιδιά να στέκονται και να προσπαθούν να καταλάβουν εκτός… από τέσσερις “αλήτες” στο βάθος αριστερά που χτυπιόντουσαν και το ευχαριστιούνταν. Ακολούθησαν φωνές, επιπλήξεις κλπ ιστορίες που έγιναν σκόνη μπροστά στα “πολυβόλα” των Slayer. Kvlt story.
18 Likes
Καλημέρα. Δουλειά.
Και όχι, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν είναι εύκολο να βρεις εισιτήρια. Για την ακρίβεια μόνο μία φορά από απίθανη τύχη έπεσαν στα χέρια μου τέσσερα εισιτήρια, ενώ είχα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να βρω δύο. Ο τοξικός και οι άλλοι τρεις που τα χρησιμοποίησαν τα εκτίμησαν δεόντως διότι παρακολούθησαν τον σπουδαιότερο τελικό της ιστορίας του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά οι λεπτομέρειες εκείνης της προσπάθειας είναι μία μη-μεταλλική ιστορία, που δεν ταιριάζει εδώ. Και το ταξίδι-έπος του τοξικού, καθώς και το διήμερο με τα ευτράπελα που περάσαμε εκεί στην Πόλη είναι κάτι που μάλλον εκείνος πρέπει να γράψει. Όχι εγώ 
3 Likes
Και μετά ακούω κράξιμο επειδή λέει -άκουσον, άκουσον- ήμουν κωλόφαρδος με τις συναυλίες των AC/DC και των Rush. Η άλλη έκλεισε εισιτήριο για συναυλία στη Σόφια από έναν άγνωστο τύπο στον ΗΣΑΠ. Nice story πάντως, πολύ ωραία ιστορία
3 Likes
@Sh_Wo_f φανταζομαι οτι μετα απο αυτο το περιστατικο επαιξες τζοκερ,εχεις κερδισει 2 μυρια και απλα μπαινεις και κανεις χαβαλε εδω μεσα ετσι;
3 Likes
@jonkyr Κανένα κράξιμο για την καλή τύχη, όχι. Ο εντελώς καλοπροαίτερος φθόνος μου πηγάζει απλώς και μόνο από το γεγονός ότι τα έχεις δει αυτά. ;p
@Storm χαχαχαχ η τύχη μου συνήθως εξαντλείται σε τέτοια μικροπράγματα. Για κληρώσεις, φλουριά, λαχνούς, λαχεία κλπ δεν είμαι ο άνθρωπός σου. ;p
…Έχω κάνα δυο ακόμα ιστορίες σε παρόμοιο στυλ τώρα που το σκέφτομαι. Όχι τόσο γκραντε βέβαια αλλά και πάλι. Μία για talisman λυκειακή και μία πρόσφατη με motorpsycho και primordial. Θα τις πιάσω σε επόμενο επεισόδιο (και ελπίζω σε μικρότερη έκταση ;p).
2 Likes
Ο "καλοπροαίρετος φθόνος " μού άρεσε
Ωστόσο, δεν αναφερόμουν σε εσένα αλλά στους “φίλους” μου που με έκραξαν ασύστολα από το 2009 κι έπειτα… Απλώς σε χρησιμοποίησα ως αντιπαράδειγμα Επίσης, για τα αγοράκια το Τσάμπιονς Λιγκ όλο και κάτι λέει…
Χρωστάω την ιστορία με τα εισιτήρια των Rush στο Ο2, είχε την πλάκα της κι αυτή. Και το φινάλε ίσως εκνευρίσει λίγο την @Sh_Wo_f (ως αποτέλεσμα του “καλοπροαίρετου φθόνου” εννοώ, δεν το λέω με άλλον τρόπο)
2 Likes
Χαχα, υπέροχα, αναμένω!
…μωρέ και για μένα κάμποσα λέει το τσουλου, αλλά σίγουρα όχι τόσα όσα οι ρας ας πούμε. ;p
1 Like
οταν βρω λιγο χρονο θα σας γραψω για την εκδρομη που καναμε το 1998 στην Σοφια για να δουμε Deep Purple…200 ατομα φαν κλαμπ…
3 Likes
Γ΄λυκείου μπαίνω καθυστερημένος στη τάξη φορώντας μπλουζάκι Icon Paradise lost και μου σκάει η καθηγήτρια φιλόλογος “τι είναι αυτό που φοράς παιδάκι μου” ; Πετάγονται οι “μπροστινοί” πείτε του κυρία για τους σατανάδες που φοράει !!!
Απάντηση καθηγήτριας : “Δεν είναι σατανάδες , είναι ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου σε παραμόρφωση” …Boing !
Πάνε τόσα χρόνια , απορώ πως το θυμάμαι
10 Likes
ωραια πραγματα επινε η φιλολογος 
δεν είχε άδικο πάντως
1 Like
Αγαπάω κι ευχαριστώ @Sevek για τις “πάσες” που μου δίνει. Γράφει παραπάνω:
“Να με αφήσουν οι δικοί μου να σκάσω ΡΟΔΟΝ μόνος μου, δεν υπήρχε περίπτωση,…”
Ακολουθεί η εξιστόρηση της παρθενικής εμφάνισής μου σε συναυλία κλειστού χώρου, στο αλησμόνητο Ρόδον. Μόνος μου και στην τρυφερή ηλικία των 14,5 ετών.
Οι Saxon είναι μία από τις μπάντες που μ’ “έμπασαν” στην ιστορία του metal. Φρόντισαν οι μεγαλύτεροι αδερφοί μου γι’ αυτό και τους ευχαριστώ θερμά. To 1999 κυκλοφορούν το “βαρύ” και καλό “Metalhead” (κομματάρα το “Sea of Life”), το οποίο και είναι ο πρώτος τους δίσκος που αγοράζω μόνος μου, με το χαρτζιλίκι μου. Αρχές Μαΐου του 2000, θα μας επισκεφτούν στο Ρόδον, στα πλαίσια της προώθησης του προαναφερόμενου δίσκου. Έχω ήδη περίπου ένα χρόνο που πηγαίνω σε συναυλίες, αλλά μόνο με παρέα και μόνο σε εξωτερικούς χώρους. Ζητάω από τα αδέρφια να με συνοδέψουν, αλλά αρνούνται αμφότεροι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Εγώ, ωστόσο, είμαι αποφασισμένος να πάω και αγοράζω εισιτήριο. Οι γονείς δεν φέρνουν μεγάλη αντίρρηση στο να παραβρεθώ, με την προϋπόθεση να με πάει κάποιο από τα αδέρφια μου με το αυτοκίνητο στο κέντρο και να έρθει να με πάρει, όταν τελειώσει η συναυλία. Όπερ κι εγένετο. Κινητά τηλέφωνα κ.λπ. δεν υπήρχαν.
Με ένα “κράμα” συναισθημάτων αγωνίας, φόβου, χαράς, προσμονής και περιέργειας μπαίνω στο αμάξι και με τα πολλά φτάνουμε έξω από το Ρόδον. Δεν θα το κρύψω. Όταν αντίκρισα τον κόσμο στην ουρά, έξω από την -straight into Mordor- είσοδο του Ρόδον, “πάγωσα” και δίστασα να κατέβω. O big brother #1 το διαπίστωσε και με κάργα ελληνικούς, “στρατόκαυλους” bedside manners, μού είπε, απωθώντας με ταυτόχρονα εκτός του οχήματος: “Μη “μασάς” ρε! Πήγαινε στήσου στην ουρά, μπες μέσα, γάμησέ τα όλα και πέρνα καλά. Θα είμαι εδώ σε κάνα δίωρο και θα σε περιμένω.”. Χωρίς να νιώθω πόδια, σώμα ή να έχω διαυγή νοητική λειτουργία, βρέθηκα με κάποιον τρόπο στην ουρά, περικυκλωμένος από μεταλλάδες “παλαιάς κοπής”, που μου “έριχναν” από 10 έως 30 χρόνια ηλικιακά και περίπου κάνα κεφάλι σε ύψος. Η σιωπή και η σφαγή των αμνών, σε βίωμα.
Intermission: Έχω μυωπία. Την περίοδο εκείνη ντρεπόμουν να φοράω τα γυαλιά, διότι δεν ήθελα να φαίνομαι φλώρος και “φυτό”. Γι’ αυτόν το λόγο έπαιρνα στις συναυλίες τα γυαλιά εντός της θήκης (ξέρετε οι μύωπες, της παλιάς, πλαστικής γκουμούτσας), την οποία έβαζα στο παντελόνι. Σαν να φόραγα σπασουάρ έμοιαζα. Anyway, όταν εκκινούσε η κάθε συναυλία, με γρήγορες κινήσεις, έβγαζα τη θήκη-“όπλο” κι έβαζα τα γυαλιά, ασφαλής ότι πλέον όλοι θα παρακολουθούσαν την μπάντα κι όχι εμένα. Μην πείτε τίποτα. Εφηβεία λέγεται. Δύο χρόνια αργότερα ανακάλυψα τον “μαγικό κόσμο” των φακών επαφής και τελείωσε ο παραλογισμός.
Βρίσκομαι λοιπόν μέσα στο Ρόδον, για πρώτη φορά στη ζωή μου, εντελώς χαμένος και αποπροσανατολισμένος. Μία “αόρατη δύναμη” με μεταφέρει στον εξώστη και ανεβαίνω όσο ψηλότερα γίνεται, γιατί θεωρώ ότι δεν θα έρθει άλλος κόσμος και η θέα που έχω εξασφαλίσει αρχικά θα παραμείνει απρόσκοπτη. Όσο πλησιάζουμε στην έναρξη, όμως, ο κόσμος πυκνώνει, τα ύψη αρχίζουν να περιορίζουν το οπτικό μου πεδίο, έως ότου καταφθάνει μπροστά μου μία παρέα 3-4 μεταλλάδων, “ντερέκια”, ηλικίας 30+, με τα “όλα” τους. Αλυσίδες, τζιν μπουφάν με ραφτά, δερμάτινα, μπότες, you name it. Με κοιτάζουν με ένα βλέμμα απορίας και με “σκανάρουν χατζημεταλλάδικα”, θεωρώντας ότι μάλλον έχω βρεθεί εκεί από σπόντα ή λάθος. Πλέον δεν βλέπω καθόλου τη σκηνή, αλλά η ώρα έχει φτάσει και οι Saxon “εφορμούν” στη σκηνή, με το “Metalhead”. Η πώρωσή μου έχει φτάσει στο έπακρο κι έξαφνα βρίσκω το θάρρος/θράσος και φωνάζω στην παρέα να παραμερίσει ελαφρώς για να βλέπω λίγο την μπάντα. Την αντίδρασή τους και το πώς ένιωσα, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Τα βλέμματά τους με “τρύπησαν” και “διείσδυσαν” σε όλα τα μαλακά μόρια του τρυφερού μου κορμιού. Κι όμως, την επόμενη στιγμή, κάνανε χώρο κι έτσι μπορούσα κι εγώ να δω μέρος της σκηνής. Ένιωσα λες και είχα φτερά και ότι κέρδισα τον σεβασμό και την αποδοχή της “μεγάλης γενιάς”. Η ιστορία όμως είχε και συνέχεια. Βλέποντας η παρέα ότι ήξερα όλους τους στίχους των τραγουδιών και ξελαρυγγιαζόμουν τραγουδώντας τους, σχεδόν φτάσαμε να κάνουμε headbanging μαζί. Εγώ, με τα γυαλιά μυωπίας και τη θήκη τους στο τζιν, με το φλώρικο, κολλεγιακό φούτερ και τα αδιάφορα Nike αθλητικά, δίπλα-δίπλα με την επιτομή των καθωσπρέπει μεταλλάδων, να “κοπανιόμαστε” μαζί. Αν αυτό το σκηνικό δεν είναι metal, τότε δεν ξέρω τι παραπάνω μπορεί να είναι.
Η συναυλία τελείωσε, οι Saxon “θέρισαν” και βγήκα από το χώρο. Εντόπισα το αυτοκίνητο όπου με περίμενε ο αδερφός, για να επιστρέψουμε σπίτι. Με ρώτησε πώς πέρασα κ.λπ. Δεν επικοινωνούσα, απαντούσα “μηχανικά”.
Πού να ήξερε ότι όταν με άφησε έξω από το Ρόδον, πριν τη συναυλία, ήμουν απλά ο μικρός του αδερφός. Τώρα, πια, ήμασταν ίσος προς ίσο, τα αρχίδ&@ μου ζύγιζαν δύο τόνους περισσότερο και είχα ψηλώσει τουλάχιστον δύο πόντους. Με άφησε αγόρι και με παρέλαβε άντρα. Μαλάκα μου, συγκινήθηκα τώρα.
Edit: Αδερφέ, θα σ’ ευχαριστώ αιώνια για το παραπάνω σπρώξιμο έξω από εκείνο το “κουβαδάκι” το Subaru Μ80. “Τρελό” self-confidence boost!
25 Likes