Σκεπτόμενος το “Hey you” των Floyd, γελάω με το γεγονός πως ήταν το standard κομμάτι του συγκροτήματος (άντε, μαζί με το “Wish you were here”) που έβρισκες στις κλασικές “Rock ballads” συλλογές. Όχι ότι τυπικά δεν μπορεί να το εντάξει κανείς σ’ αυτήν την κατηγορία κομματιών, αλλά ακόμα κι αν με άγαρμπο τρόπο «αφαιρέσουμε» το τραγούδι από το συνολικότερο concept στο οποίο ανήκει (και μέσα στο οποίο είναι στρατηγικά τοποθετημένο σηματοδοτώντας τη μετάβαση στο δεύτερο και πιο σκοτεινό μέρος του “The wall”), ακόμα κι αν αγνοήσουμε τους στίχους που λένε ό,τι λένε, και πάλι παραμένουν αρκετές δόσεις «μαυρίλας» ώστε αυτό το τραγούδι να σε φέρνει σε μια άβολη θέση όσο το ακούς. «Μαυρίλα» που απορρέει από τα σκοτεινά ακόρντα, τα αγωνιώδη bends του Gilmour στο solo, την (πανέξυπνα) «καμουφλαρισμένη» βασική μελωδία του “Another brick in the wall” στο ρυθμικό από πίσω, το ξέσπασμα του Waters στο τελευταίο verse κι απ’ αυτόν τον καταραμένο ήχο των «μαμουνιών» που μάλλον παριστάνουν τα «worms that ate into his brain». Τι να λέμε τώρα, μέσα σε 4 λεπτά οι τύποι επιβεβαιώνουν γιατί άξιζαν να πιάνουν τη μία κορυφή μετά την άλλη στο γνωστό παιχνίδι του anhydriis.
Από την άλλη, έχουμε ένα κομμάτι των Scorpions που δεν ξέρω αν θεωρείται από τα πιο γνωστά τους, για τον απλούστατο λόγο ότι δε συμπεριλήφθηκε ποτέ σε full-length δίσκο. Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά το συγκαταλέγω στις λαμπρές στιγμές των «Σκορπιών» και μάλιστα θεωρώ ότι ξεφεύγει αρκετά από το καθιερωμένο στυλ τους. Όχι τόσο γιατί εδώ τραγουδάει κι ο Shenker πέρα από τον Meine (και τα πάει περίφημα!), αλλά γιατί αυτή η τόσο απλή, straight-forward δομή του τραγουδιού και η βασική γλυκόπικρη μελωδία του, περισσότερο θα ταίριαζε σε post-punk καταστάσεις, παρά στις εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις των Γερμανών. Πραγματικά πιστεύω ότι μία τέτοια προσέγγιση/διασκευή θα του ταίριαζε πάρα πολύ.
Ωστόσο, όσο καλό και να είναι, τα βάζει μ’ έναν ογκόλιθο.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ghost θα έπρεπε να θεωρηθούν τουλάχιστον βλάσφημοι που τόλμησαν ν’ ανασύρουν αυτόν τον τίτλο ξανά, αλλά πώς να τους κρατήσουμε κακία με τέτοια κομματάρα που βγάλανε; Μία σύνθεση που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο το πιο pop και πομπώδες τους album (που, για να μην ξεχνιόμαστε, όχι μόνο κατέκτησε την πρώτη θέση εκείνης της χρονιάς στο παιχνίδι του anhydriis, αλλά συγκέντρωσε και το υψηλότερο ποσοστό ψήφων όλης της δεκαετίας -σημειωτέων ότι έβγαλαν και οι Metallica δίσκο εκείνη τη δεκαετία και βάρεσαν και πρωτιά. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα ότι δύσκολα δε θα «επιστρέφουμε» ξανά και ξανά σ’ αυτό το παιχνίδι για να επιβεβαιώνουμε ή ν’ αμφισβητούμε τις επιλογές του forum γράφοντας για album!), όντας ουσιαστικά ένα τραγούδι-«ταυτότητα» της κατεύθυνσης του συγκεκριμένου δίσκου…
…πράγμα που ισχύει και με το παραπάνω και για το “Life eternal” των Mayhem και τον τρόπο με τον οποίο έχει «στιγματίσει» το “De mysteriis dom Sathanas”. Δεν νομίζω να είμαι ο μοναδικός που έχει σκεφτεί ότι αυτό είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που συνοψίζει και συγκεντρώνει όλο «zeitgeist» της συγκεκριμένης μπάντας. Ο Dead είναι εκεί μέσω των στίχων που τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του, ο Attila μέσω της μοναδικής ερμηνείας του, ο Vikernes διεκδικεί στα ίσα χώρο μ’ ένα απλό «κατέβασμα» στο μπάσο, ο Euronymous επιδεικνύει το πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα guitar solos σ’ αυτό το είδος της μουσικής, το «σιδηροδρομικό» riffing του Snorre είναι εδώ, όπως και ο υπνωτιστικός mid-tempo ρυθμός κλπ. κλπ. Κάποια αστέρια ευθυγραμμίστηκαν εδώ και εγένετο ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ.
