Ωραίος ο thevoid!
Κάπου τους είχα αναφέρει πέρυσι.
Ιδιαίτερο αλμπουμ, έχει και την κομματάρα [B]we own the stars[/B] που δεν την βρίσκω στο γιουτιούμπ, οπότε κάντε ό,τι συμβουλεύει ο αποπάνω.
[B]Ramesses [/B]- Possessed by the Rise of Magik (2011)
Ο τρίτος δίσκος των [B]Ramesses [/B]είναι αυτός που τους καθιερώνει ως μια από τις κορυφαίες μπάντες των ημερών μας. Το ανυπέρβλητο “Misanthropic Alchemy” δεν έλαμψε όσο έπρεπε κάτω από το σύννεφο “project πρώην μελών των Electric Wizard”, ενώ το “Take the Curse” παρότι πήγε καλά ήταν μάλλον μέτριο και άνισο. Τώρα είναι η ώρα τους όμως. Το ύφος τους πλέον είναι προσωπικό και αναγνωρίσιμο, εδώ βρίσκονται ηχητικά πιο κοντά στο δεύτερο δίσκο (λογικό, ελάχιστοι μήνες τούς χωρίζουν άλλωστε) αλλά συνθετικά είναι ανώτερο και πιο εστιασμένο. Doom/Sludge με όγκο και occult ατμόσφαιρες, black metal υφή ειδικά στο τρομερό “Duel”, ο Adam Richardson χρησιμοποιεί εκτενώς τα καθαρά φωνητικά του με εντυπωσιακά αποτελέσματα (εκτός από το αψυχολόγητο “Towers of Silence” που το τραγουδάει εντελώς παράφωνα), και το album κορυφώνει στα δυο τελευταία κομμάτια.
Συνολικά κλάσεις ανώτερο από το περσινό, ίσως μισό σκαλί κάτω από το ντεμπούτο, σίγουρα η πρώτη μεγάλη δισκάρα του χώρου για φέτος (πέρα από το Sun of Nothing που είναι εκτός συναγωνισμού).
*όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ο δίσκος να μην έχει τον ήχο αυτού του κάκιστου mp3 που διέρρευσε, γιατί θα μιλάμε για τη μεγαλύτερη ηχητική αυτοκτονία έβερ.
Κι εμένα μόνο το Towers Of Silence με χαλάει (αν εννοείς αυτό) απ’ όλο το δίσκο και κρίμα γιατί χαλάει το ρυθμό που έχει δώσει το εναρκτήριο Invisible Ritual. Η συνέχεια βέβαια μας ανταμοίβει με το παραπάνω, αφού μετά δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο που είναι τουλάχιστον εκπληκτικό.
Sol Nocivo και Duel απίστευτα και τα 2. Μονολιθικά με επαναλαμβανόμενες, εθιστικές κιθάρες, ατμοσφαιρικά και μίνιμαλ αισθητική.
Το Plague Beak ξεκινάει με μια τρελή μπασάρα και ένα αλλοπρόσαλο γκρουβ, μετά, με το που σκάει η τρελή ριφάρα στο 2ο λεπτό, αλλάζει ρότα το κομμάτι και αρχίζει να θυμίζει λίγο πρώιμους EW και αυτό γίνεται πιο φανερό προς το φινάλε που ο Άνταμ τραγουδάει “beneath the blackened rainbow” (νομίζω έτσι λέει, δεν έχω στίχους), που θυμίζει έντονα Όμπορν.
Τεράστια αποθέωση το Safety in Numbness, με τα leads να σπέρνουν, καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού και να οδηγούν τελικά σε μια άνευ προηγουμένου οργασμική κορύφωση στα τελευταία 60 δευτερόλεπτα του κομματιού.
Η αποθέωση συνεχίζεται στο ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το δίσκο και γίνεται της κακομοίρας. Ξεκινάει χαλαρά, ξεσπάει κάπου στο 3ο λεπτό με μια τρελή ριφάρα να διαλύει τα πάντα και πάνω που λέω ότι δεν γίνεται καλύτερο, κόβει ταχύτητα πάλι, μπαίνουν τα πρωτόγονα φανταστικά ντραμς και οδηγούν σε νέο ξέσπασμα με την κορυφαία ριφάρα του δίσκου. Το κομμάτι ξαναχαλαρώνει και ξανακλιμακώνει 2 λεπτά πριν το τέλος, κλείνοντας θριαμβευτικά το δίσκο. Κομμάτι της χρονιάς μαζί με το Hearthealer, εύκολα.
Ο ήχος είναι όντως κακός αλλά δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα. Αν είναι καλύτερος στην κανονική έκδοση, θα έχουμε κλάμματα.
Aν και δεν έχω και την μεγάλη σχέση με το sludge,το ramesses το τσέκαρα κι εγώ και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ.Εξαιρετικές συνθέσεις με υπέρβαρες ριφαρες,και ευχάριστη έκπληξη κάποια φοβερά leads όπως στο duel με τη σχεδον black metal αισθητική όπως είπε σωστά ο bleeding και στο Safety in Numb.To κλείσιμο του δίσκου με το 12λεπτο Possessed by the Rise of Magik δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο.Τέλος,τα καθαρά φωνητικά δεν τα περίμενα σε τόσο μεγάλη έκταση για τετοιου ειδους κυκλοφορία,αλλά ταιριάζουν πολύ με την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου(μάλλον συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό και στη δημιουργία της).
Ενταξι γαματο το νεο Ramesses.Θα συμφωνησω στα φωνητικα,που πραγματικα ειναι γαματα και θα συμφωνησω και στο οτι ο ηχος δεν ειναι πολυ καλος.Οχι οτι με χαλαει παρα πολυ,οπως ειπε κι ο Keyser,αλλα δεν ξερω αν θα τον ηθελα “πολυ καλυτερο”.Βγαζει μια ωραια βρωμια.
Τωρα “Sol Nocivo” ισως το αγαπημενο μου μεχρι στιγμης!!!Το ριφ στο τελος μου γαμαει το μυαλο.“Plague Break” γαματο “Duel” γαματο και γενικα οι κιθαρες και η ατμοσφαιρα του δισκου σε στελνουν.Το “Towers Of Silence” δεν με χαλαει,αλλα δεν ειναι και το κομματι που θα παιζω στο ριπιτ.
Λοιπόν, το νέο των Tombs βγαίνει σε δυο βδομάδες περίπου, μέxρι στιγμής έχουν βγεί προς τα έξω τέσσερα κομμάτια.
Path Of Totality
To Cross The Land
Vermillion και Silent World
Επίσης, από το πουθενά σκάει λέει καινούριο Sourvein, δεν έχει διαρρεύσει ακόμα, κριτική στο Doomantia
Edit. Επίσης, η Aurora Borealis θα κόψει σε cd το split μεταξύ Conan/Slomatics, που μέχρι στιγμής ήταν διαθέσιμο μόνο σε 12" βινύλιο
Τους Conan φαντάζομαι τους ξέρετε, οι Slomatics είναι η κυριότερη επιρροή τους, -κυρίως- instrumental ΠΟΛΥ βαρύ doom/sludge σε φάση Sleep/Conan/Bongripper και τέτοια.
[B]Ramesses[/B] - Chrome Pineal EP (2011)
Ισχύουν τα παραπάνω, μάλλον είναι η πιο πειραματική δουλειά των Ramesses αυτό εδώ το ΕΡ. Τα 3 live κομμάτια δεν επιδέχονται σχολιασμού, από κει και πέρα, το ομώνυμο είναι όντως οριεντάλ ψυχεδελομέταλς και γαμάτο, το Blazoned Fauna θα μπορούσε να είναι στο φετινό δίσκο, το Men of Horror είναι soundtrackικό και απόκοσμο, σημειωτέον η φωνή που ακούμε είναι του Aleister Crowley.
Ωραίο συμπλήρωμα της φετινής δισκάρας.
[B]Dopethrone - Dark Foil[/B]
Νομίζω δεν έχει αναφερθεί ακόμα το παρών…
Δεύτερος δίσκος για τους τρελοκαναδούς που πατάει στα ίδια ηχητικά μονοπάτια με τον προ διετίας Demonsmoke. Το μόνο που άλλαξε είναι το λογότυπο, το οποίο δεν μοιάζει πια σε αυτό των Venom, αλλά σε αυτό των Electric Wizard που είναι και πιο ταιριαστό. Το περιεχόμενο εμπνέεται λίγο από τους παπούδες Sabbath, λίγο από τους νονούς Electric Wizard, λίγο από τα μεγαλύτερα ξαδέρφια Weedeater με βαριά και ασήκωτη διάθεση και με φωνητικά που ξερνάνε ουίσκι και σκανκ.
Ξεχωρίζει το 14λεπτο Zombi Powder και η διασκευή στο Ain’t No Sunshine του Bill Withers με οριτζινάλε στίχους, αλλά όχι ακριβώς με την ίδια ταχύτητα και παραμόρφωση…
Η ριφάρα στο 2.35 του Tap Runner θυμίζει εντονότατα το Space Loop 430 από Planet Of Zeus. Ή μπορεί και όχι. Ο δίσκος είναι πολύ καλός όπως και να χει. Αρέσει και στους roadburnάδες.
Το από πάνω με μια ακρόαση φαίνεται πολύ καλό. Θα πέσει λιώσιμο.
Μια πρόταση και από μένα:
[B]Dirge - Elysian Magnetic Fields (2011)[/B]
Οι κύριοι είναι Γάλλοι και είναι στην πιάτσα από το 1994 έχοντας κυκλοφορήσει αισίως 5 δίσκους. Δεν έχω ακούσει κάτι από τα προηγούμενα, οπότε δεν μπορώ να κάνω καμία σύγκριση και θα περιοριστώ σε αυτό.
Αυτό που παίζουν είναι ατμοσφαιρικό σλατζ με πολύ αργές ταχύτητες στα όρια του ντουμ και με πολλές industrial πινελιές.
Στις κιθάρες έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, που από τη μία προσφέρουν μερικές τρομερές ριφάρες, ενώ από την άλλη δημιουργούν πολυσύνθετα ηχοστρώματα απίστευτης ομορφιάς.
Τα φωνητικά είναι απόκοσμα και μες στον πόνο, ενώ και στο rhythm section έχει γίνει πολύ καλή δουλειά με τα ντραμς σε πολλά σημεία να κλέβουν την παράσταση.
Η παραγωγή δεν είναι και η καλύτερη αλλά μάλλον αυτό είναι επιτηδευμένο για να βγει η ανάλογη ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας επιπλέον και πολλά ενδιαφέροντα samples.
Για μένα είναι ήδη μέσα στα τοπ της χρονιάς.
Το καινούργιο Dark Castle με την πρώτη ακρόαση μου άρεσε πολύ,θα το ξανακούσω αρκετές φορές όμως για να επανέρθω με καλύτερη και εκτενέστερη άποψη/ποστ.
Το άκουσα 3 φορές ήδη! Είναι πολύ πιο δυνατό από το προηγούμενο, πραγματικά το έχουν πάει ένα βήμα μπροστά. Θα εμβαθύνω περισσότερο βέβαια σταδιακά.
Επειδή δεν ξέρω που αλλού να το γράψω το ποστάρω εδώ.Που λέτε κάτι έχω πάθει περιέργως σήμερα και ακούω μόνο σλατζιές(που σπάνια ακούω),και είπα να τσεκάρω και soilent green.Και έχω να πω:ΠΟΣΟ ΣΚΑΤΟΠΩΡΩΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ Sewn Mouth Secrets!
ωωω πρεπει να κατεβασω αμεσα(τωρα) dark castle να τσεκαρω!
Πάλι καλά που μου’κοψε να μπω δω μέσα να το παίξω ψαγμένη, αλλιώς δεν θα είχα πάρει πρέφα καινούριο dark castle. Anywayz, ουτε να το παίξω ψαγμένη μπορώ μας πρόλαβαν άλλοι
Πέραν του απαράδεκτα αστείου στησίματος της μπάντας, έχουν κάτι να πουν θαρρώ.
Όλο το άλμπουμ, με track-by-track commentary από το συγκρότημα
http://www.decibelmagazine.com/featured/dukatalon-saved-by-fear-full-album-streaming/
Ωραίος δίσκος πράγματι! Ιndustrial στοιχεία δε βρήκα βέβαια, αλλά καλή καρδιά! 
Οκ μάλλον ήταν λάθος το “πολλές” όσον αφορά τις industrial πινελιές. Έχει όμως 1-2 σημεία, όπως η καραμπαμ αρχή του Sandstorm.
Λοιπόν, αρκετές ακροάσεις για το [B][I]Surrender Το All Life Beyond Form[/I][/B] - χωρίς τελικό συμπέρασμα - αλλά μάλλον είναι ό,τι πρέπει για τις πρώτα δροσερά καλοκαιρινά μερόνυχτα με βροχή! Οι [B]Dark Castle[/B] το πήγαν ένα βήμα μπροστά, έχοντας πάρα πολύ δουλεμένα τραγούδια. Πάνω κάτω ισχύει ό,τι και για το πρώτο τους. Έχει απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα, με βαλτώδεις στιγμές, αλλά και αρκετή μελωδία. Ένα ατού είναι η διάρκεια των συνθέσεων, που είναι μικρή. 8 κομμάτια και 30κάτι λεπτά είναι μια χαρά, και λειτουργεί καλά. Επίσης έχει δοθεί αρκετή προσοχή στο ambience της υπόθεσης, κάτι που δίνει εξαιρετική ατμόσφαιρα στο δίσκο.
Η δουλειά στις κιθάρες είναι πολύ καλή, η Stevie αποδεικνύει πως την ψάχνει αρκετά και με τα γούστα της, και με τους ήχους και τα μπλιμπλίκια της, ενώ ο ντραμερ συνεχίζει να χώνει με πάθος. Φωνητικά δίνει όλα τα σώψυχα, και σε μερικά σημεία προσφέρει και αιθέρια ηρεμία, όπως στο Spirit Ritual, που είναι κάτι σα λειτουργία. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κομμάτι εύκολα, αν και το [I]Seeing through time[/I] έχει αυτό το κάτι, όπως και το ομώνυμο. Γενικά οι [B]Dark Castle[/B] αποδεικνύoυν με το δεύτερο βήμα πως είναι μια ήρεμη δύναμη, δουλεύουν αθόρυβα και αποτελεσματικά, και έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους!
Στους Ρώσοι #3
το tombs
Ας αναφερθω κι εγω στο Possessed By The Rise Of Magik.
Καλος δισκος,διαφορετικος απο τους προηγουμενους με τρομερη ατμοσφαιρα και ριφαρες που ισοπεδωνουν(πραγματικα η μουσικη του δισκου ειναι τρομερη) αλλα με κακιστο και σε καποια σημεια εκνευριστικο ηχο και προσωπικα τα φωνητικα Λιγο με χαλασαν.
Ο δισκος εχει ελαχιστα sludge στοιχεια και ο ηχος της μπαντας πια κινειται σε doom(ατμοσφαιρικα κυριως) μονοπατια.
Εαν ο ηχος ηταν καλυτερος θα μιλαγα τωρα για μεγαλο δισκο,τελοσπαντον θα περιμενω να τον ακουσω και απο την κανονικη εκδοση για να βγαλω το τελικο μου συμπερασμα
[B]Tombs[/B] - Path of Totality (2011)
2 χρόνια μετά το υπερέπος “Winter Hours”, οι [B]Tombs [/B]εδώ καταξιώνονται. Μου θυμίζουν γιατί αγάπησα αυτό που κάποτε ονομάζαμε “ήχος Relapse” πριν δέκα χρόνια. Τη νοοτροπία του “πετάω οτιδήποτε πάνω σε ένα extreme καμβά και βγαίνει ένα τέλειο πράμα”. Ταμπέλες όπως sludge, doom, blackmetal, metalcore, postmetal, progressive πάνε περίπατο, το ύφος τους πλέον έχει γίνει απόλυτα προσωπικό, εκεί που στον πρώτο δίσκο ανίχνευες επιρρροές, εδώ δεν βρίσκεις τίποτα. Μόνο επιβλητικές κομματάρες, ανατριχίλες και τον θεό Mike Hill στις καλύτερες ερμηνείες της μεγάλης underground καριέρας του. Καλύτερο από το “Winter Hours”, άρα ΔΙΣΚΑΡΑ, ΜΠΑΝΤΑΡΑ κι άντε γειά.
Μιλώντας για Tombs…
[B]Planks [/B]- Solicit To Fall EP (2011)
Oι γερμανοί [B]Planks [/B] ξεκίνησαν την πορεία τους σχεδόν ταυτόχρονα με τους Tombs και οι δυο μπάντες μοιράστηκαν ένα σπλιτ στο ξεκίνημά τους (τα κομμάτια των Tombs βρίσκονται στο περσινό “Fear is the Weapon”). Ηχητικά πρόκειται για ό,τι κοντινότερο στους Tombs κυκλοφορεί εκεί έξω, αλλά η ευρωπαϊκή καταγωγή τους φέρνει στοιχεία από the Ocean (και κατ’ επέκταση Isis), καθώς και μια πολεμική αύρα από σπουδαίες γερμανικές metalcore μπάντες τύπου Morser ή παλιούς Heaven Shall Burn. Στο φετινό ΕΡ ακούγονται κάπως πιο συμμαζεμένοι σε σύγκριση με το υπέρτατο περσινό “The Darkest Of Grays”
[SPOILER]
[/SPOILER]