Εγω εχω σκασει σε event πολυεθνικης με καταχνια. Αρκετα safe αφου κανεις δεν καταλαβε τιποτα.

Για να μην παρεξηγηθω, μια χαρα με ξερουν πια οι συναδελφοι και οι εργοδοτες. Δεν υπαρχει θεμα εμφανισης, αλλα οπως και να το κανουμε, ημουν σαν τη μυγα μεσα στο γαλα. Δεν ειχα σκεφτει αυτη την εξοδο, ειδαλλως θα ημουν προετοιμασμενος λιγο καλυτερα με ενα πουκαμισακι ξερωγω. Ολα καλα, that’s me.

Ωραιο θεμα τωρα επεσε στα ματια μου.Ειναι πολλες οι αιτίες που το χεβι μεταλ δεν ειναι επικαιρο πλεον οσο και το ροκ,εγω θυμαμαι οταν ειμουν πιτσιρικας να βγαινει ο Cavalera και να τραγουδαει στο Donnigton με τους Seps κομματια οπως το Biotech is godzilla nomad κτλπ.Για πολυ κοσμο ηταν κατι σαν υποκουλτουρα τοτε η σκληρη μουσικη και μεσω αυτης ταυτιζοταν με μουσικους που ηταν εναντια σε πολλα τοτε (βλεπε Napalm Death) εκτος βεβαια των οπαδων που αγαπανε το μεταλ καθαρα λογω μουσικης.Σημερα απο τοτε εχουν περασει 30 χρονια και οι νεες γεννιες εχουν αλλαξει ολα ειναι πιο γρηγορα θελουν να ακουσουν κατι στα μπαμ και το σημερινο τοπ μεθαυριο ειναι ηδη παλιο…Το ροκ ακομα πιο παλια ηταν και ψιλοεπαναστατικη μουσικη αν σκεφτεις εκτος απο αγαπες και τσαμπουκαδες οτι μιλαγανε στα 70s οι Sabbath πχ εναντιων των πολεμων (war pigs) μετεποιτα λοιπον μπηκε στα σαλονια το μεταλ και εγινε αλλο ενα ειδος οχι κατι οπως ηταν παλια εγινε γυαλιστερο σε μεγαλο επιπεδο,εκτος των αλλων η νεολαια επισης αποτι εχω δει σε ενα μεγαλο βαθμο πλεον δεν ακουει και ιδιαιτερα μουσικες με εγχορδα ντραμς κτπ,το γυρναει πιο πολυ σε ειδη με beat samples techno trip hop…Πιστευω οτι ειναι απολυτα λογικο να ειναι πιο στην απεξω στα αυτια των πιτσιρικαδων και δεν νομιζω οτι προκειται να αλλαξει αυτο ισα ισα χρονια με τα χρονια θα ειναι ακομα πιο στην απεξω αν και ξερω παιδια που ακουγαν ραπ πχ φανατικα και εγινε ενα μπαμ και μετα τα 30 πεσαν με τα μουτρα στο παλαιακο ροκ αλλα αυτο ειναι μερικοι στους εκατονταδες

Για μένα είναι 70% πρόβλημα της μουσικής βιομηχανίας+ μόδας και 30% της σημερινής νεολαίας. Καλώς η κακώς η μουσική είναι αυτήν που είναι σήμερα και τα παιδιά όπως είναι λογικό. Απλά μέχρι το ξεπέρασμα των soad (ως τα μέσα της δεκαετίας του 00 δλδ ) το μέταλ ήταν ένα δυνατό δευτερεύον άκουσμα. Πολλές ταινίες το έβαζαν στο σάουντρακ τους και τραγούδια όπως το seven nation army και το toxicity παιζόταν σε basic σταθμούς. Πλέον το μέταλ είναι σαν να μην υπάρχει για το ευρύ κοινό. Δεν προβάλλεται από πουθενά και είναι θαμμένο για τους teenagers. Μέχρι μια περίοδο αυτοί που δεν άκουγαν μέταλ είχαν ακούσει κάπου ένα mainstream μέταλ τραγούδι και είπαν όχι δεν είναι για μενα. Σήμερα δεν ξέρουν ούτε τα πιο γνωστά των συγκροτημάτων ακόμα και από το ροκ (πχ Sabbath, stones, Nirvana, maiden κλπ ).

Για να γίνεις μεταλας εν έτι 2021 πρέπει η να άκουσες τυχαία ένα τραγούδι και να ψαχτηκες ή να ασχολιόταν ο πατέρας σου και να σε έβαλε λίγο στο τρυπακι.

Δεν λέω ότι αν προβάλεται το μέταλ και το ροκ παραπάνω θα ακουνε όλοι (2-3 στου 15 λέω εγώ θα άκουγαν) αλλά δώσε τους μια ευκαιρία να εξοικειωθούν με τον ήχο αυτοί οι 2-3 έστω που όντως θα τους τραβήξει και δεν θα το ανακαλύψουν ποτέ. Και οι υπόλοιποι έστω να ξέρουν ότι οι Metallica και οι Ramones δεν είναι μάρκα των H&M

Υγ Άσε που τις λίγες φορές που θα παιχτεί ένα τραγούδι (έστω και φουλ εμπορικό όπως το seven nation army) θα είναι κοβερ με ηλίθιο μπιτ αντί για τα actual όργανα…

Καλησπέρα! Επειδή λόγω δουλειάς έχω ασχοληθεί με παιδιά, πιστεύω ότι η ροκ αρέσει ακόμα στη νέα γενιά, αφού την προτιμούν ως άκουσμα σε σχέση με έντεχνα και λαϊκά. Σίγουρα παίζει ρόλο και τι έχει ακούσει ένα παιδί από το σπίτι. Απλά ισχύει ότι έχει σαρώσει και η μουσική με πιο απλές μουσικές νόρμες, όπως η τραπ, που δυστυχώς λόγω του στίχου ακούνε πάρα πολλά μικρά. Γι’ αυτό ας μην κράζουμε όταν ένα παιδί ακόμη και μεγάλης ηλικίας ακούει κάτι “φλώρικο ροκ”, καθώς αυτό από μόνο του είναι ευτύχημα και είναι και το μονοπάτι που ίσως το πάει στη μέταλ.
Αυτό που με απασχολεί πιο πολύ είναι ότι υπάρχει ένα στερεότυπο μεταλάς=ψυχασθενής που το έχουν ακόμα και άτομα της γενιάς μου που δεν το περιμένεις. Και δεν υπερβάλλω καθόλου.
Όσον αφορά τα ακούσματα, οι μελλοντικοί μεταλάδες δεν θα ακούνε ούτε τα ίδια που ακούσαμε εμείς ούτε κι εμείς αναγκαστικά ακούσαμε αυτά που άκουγε η προηγούμενη γενιά, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάθε εποχή έχει μια μικρή εξέλιξη στον ήχο, ακόμα και στη μέταλ και τη ροκ.

Ξεκίνησα να γράφω ένα τεράστιο κείμενο σχετικά με το πώς τα έφερε η μοίρα χθες το βράδυ να παρακολουθήσω την ακόλουθη συζήτηση (τυχαία «έπεσα» πάνω της) και τις σκέψεις μου επ’ αυτής, αλλά σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να βάλω το ίδιο το video και -αν προκύψει- ξεκινάμε συζήτηση για την περίπτωση του συγκεκριμένου μεταλλά, ο οποίος είναι ο πιο επιτυχημένος συνθέτης της Ελληνικής λαϊκο-pop τα τελευταία 30 χρόνια, ακούει αποκλειστικά metal για την ψυχαγωγία του και συνθέτει για όσους βγήκαν να τον εκθειάσουν (Καρράς, Βανδή, Ρουβάς κ.λπ., ήτοι την «αφρόκρεμα» των «απέναντι») έχοντας στο μυαλό του το δίπολο πελάτης-πωλητής.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε…

Για βάλε αρχή… (απλά, θα παρακαλούσα όσοι μετέχουμε, να μην πέσουμε σε φτηνές γραμμές αποδοκιμασίας και “λεηλασίας” των γεγονότων και των προσώπων).

Έχοντας επίσης διαβάσει μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του εν λόγω τραγουδοποιού, θα αρκεστώ να πω για αρχή πως το να τον καταδικάζει κάποιος επειδή βιοπορίζεται από ευτελούς επιπέδου (με ή χωρίς εισαγωγικά) τέχνη, ή ότι δεν δικαιούται να δηλώνει μεταλλάς, δείχνει (για να το πω ευγενικά) εφηβικού επιπέδου φανατισμό, παλαιότερων δεκαετιών μάλιστα!

Λοιπόν…

Η όλη ιστορία είναι εντελώς οξύμωρη, υπό την έννοια ότι ένας “βαμμένος” μεταλλάς (κατά δημόσια δήλωσή του, όχι κατά φημολογία) είναι ο άνθρωπος που πιστώνεται ένα μεγάλο μέρος από τις επιτυχίες, οι οποίες προφανώς μας κάθονται στο λαιμό, τόσο αισθητικά, όσο και ως καθεστηκυία μουσική τάξη στη χώρα, τα τελευταία 30 χρόνια.

Ωστόσο, επειδή δεν είμαστε πλέον 15, ας εξετάσουμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα και ρεαλιστικά.

Ο συγκεκριμένος συνθέτης έχει ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο, το οποίο εντοπίζεται στο να γράφει τραγούδια (με πλείστα όσα “ξεσηκώματα” είναι η αλήθεια από έτερα κομμάτια όλων των ειδών, ήτοι παραδοσιακά ανατολίτικα, hip-hop κ.λπ. κ.λπ.) τα οποία γίνονται (ή γίνονταν) άμεσα επιτυχίες. Προφανώς και πρόκειται για εύπεπτο και μελωδικά “κολληματικό” προϊόν, το οποίο διεγείρει τα αισθητικά κριτήρια που έχει θέσει το πλειοψηφικό μουσικό κοινό της χώρας, δηλαδή οι φίλοι του λαϊκο-pop. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν γενικευμένο όρο που περιγράφει τον μουσικό αχταρμά της κατεύθυνσης των δίσκων των δημοφιλών, σύγχρονων, Ελλήνων καλλιτεχνών, όπου και συνυπάρχουν ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια, χασαποσέρβικα, pop, soft rock και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του καθενός σαν είδος. Γιατί; Διότι, πολύ απλά, αυτό επιθυμεί το κοινό που πληρώνει, δηλαδή αυτό είναι το προϊόν που πουλάει. Η απάντηση θα μπορούσε να εντοπιστεί και στο συντριπτικό ποσοστό των αποκρίσεων που λαμβάνει κανείς από τον μέσο Έλληνα στην ερώτηση: “Τι μουσική ακούς;”. Πόσες και πόσες φορές έχετε ακούσει το: “Τα πάντα / Απ’ όλα” κι έτερα παρόμοια;

Βάσει των ανωτέρω, ο Φοίβος υπήρξε ή/και είναι ένας από τους αρτιότερους υπηρέτες της προσέγγισης του μουσικού συνονθυλεύματος των Ελληνικών δίσκων, με τον ίδιο να αποκομίζει τεράστια οικονομικά οφέλη, τα οποία αρκούν πιθανότατα για να βιοπορίσουν και τα τρισέγγονά του ακόμα. Κατ’ εμέ, έπραξε ορθώς κι εξηγούμαι…

Φταίει ο Φοίβος ή ο κάθε Φοίβος για το γεγονός ότι η κυρίαρχη μουσική κατεύθυνση και αισθητική της χώρας είναι αυτή που ο ίδιος υπηρετεί; Ασφαλώς και όχι. Αυτή ήταν πριν από αυτόν, αυτή θα ήταν και αν ο ίδιος δεν γινόταν ποτέ γνωστός. Μαγκιά του, λοιπόν, που ο ίδιος εντόπισε το πού έχει ταλέντο και βιοπορίστηκε αναλόγως, υπηρετώντας ένα είδος, το οποίο φαίνεται να μην του λέει απολύτως τίποτα αισθητικά. Κατ’ αναλογία, το να κατακρίνουμε αυτήν τη στάση του Φοίβου, θα ήταν παρόμοιο στη βάση του σαν να ψέξουμε τους αμέτρητους rock/metal μουσικούς, οι οποίοι βιοπορίζονται μέσω των μπουζουκιών κι έτερων χώρων, οι οποίοι απέχουν παρασάγγας από το μουσικό/αισθητικό τους κριτήριο. Μαγκιά του που -όντας υπέρμετρα ειλικρινής- αναφέρει ότι γράφει για την “αφρόκρεμα” των Ελλήνων τραγουδιστών έχοντάς τους στο μυαλό ως πελάτες και δεν “πουλάει τρελίτσα” περί ευαισθησιών, χαροκαμένων εμπειριών και λοιπά καλούδια. Ακόμα περισσότερο, που -κατά δήλωση των ερμηνευτών των κομματιών του- ο ίδιος αποτελεί άτεγκτο συνθέτη, αναφορικά με το πώς θα ερμηνευτούν τα κομμάτια του, χωρίς να δέχεται την οποιαδήποτε τροποποίηση ή/και παρέμβαση από μεριάς των τραγουδιστών. Ready for sale προϊόν, τραγουδήστε το όπως λέω κι εμπρός για το ράφι, δηλαδή. Μέγιστη, επίσης, μαγκιά του συνθέτη, ο οποίος, ξεκάθαρα και σταράτα, δηλώνει ότι δεν ακούει το είδος του οποίου ο ίδιος έχει υπάρξει ένας από τους διασημότερους πρεσβευτές, αλλά στηρίζει τις “προαιώνιες” επιλογές και προτιμήσεις του, ήτοι τον rock/metal χώρο (έχει και μεγάλη και τίμια συλλογή από rock/metal t-shirts ο άτιμος και την επιδεικνύει περήφανα).

Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι υφίστανται πάρα πολλοί άνθρωποι στον χώρο μας οι οποίοι αρνούνται να κάνουν υπαναχωρήσεις στα αισθητικά τους κριτήρια κι επιλέγουν να υπηρετήσουν αποκλειστικά το μουσικό είδος του οποίου αποτελούν ακροατές/οπαδοί; Όχι, βέβαια. Είναι οι ίδιοι που “τρέχουν” τις μπάντες τους, προσπαθώντας για το καλύτερο κι επενδύοντας αμέτρητο χρόνο και ίδιους πόρους, ώστε να προσεγγίσουν τα όποια μουσικά “όνειρά” τους ή να κάνουν απλά την κ@$λα τους. Είναι οι ίδιοι που παραδίδουν μαθήματα φωνητικής ή του οργάνου τους, είτε εργάζονται σε studio, είτε κάνουν εντελώς άσχετες με τη μουσική δουλειές, απλά για να στηρίξουν τα συγκροτήματά τους. Συνεπώς, επιλογές υπάρχουν και είναι πλήρως διακριτές. Το πού τοποθετεί κανείς τα όρια του “σεβαστού”, “αξιέπαινου” ή/και “κατακριτέου” της επιλογής είναι εντελώς υποκειμενικό, αλλά και πολυσύνθετο ζήτημα, το οποίο δυστυχώς προσεγγίζουμε πολύ συχνά με αφοριστικούς όρους και πωρωτική διάθεση. Ναι, πολύ θα ήθελα ο Φοίβος να έγραφε το ίδιο επιτυχημένα rock/metal μουσική και να ηγούνταν μίας μπάντας η οποία θα έκανε μεγάλη καριέρα. Μου έχει στερήσει η πορεία που επέλεξε τελικά κάτι; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Έχοντας γράψει όλα τα παραπάνω, να πω, βέβαια, και στον συνθέτη ότι έχουμε υποφέρει πολύ (pun intended) από τις μουσικές του και τους στίχους του στα νιάτα μας, σε σχολικές εκδρομές, πάρτυ, χοροεσπερίδες κι έτερες εκδηλώσεις/συνάξεις. Και μάλιστα δεν γνωρίζαμε τότε ότι είναι και του σιναφιού μας κι “έτρωγε” βρισίδι και απαξίωση με τη σέσουλα. Είπαμε… οξύμωρο και αντιφατικό το ζήτημα, αλλά περάσανε τα χρόνια, μεγαλώσαμε, ο ρομαντισμός και ο φανατισμός υποχώρησαν σταδιακά και είδαμε ότι σε τούτη την αλλοπρόσαλλη χώρα για να κάνεις επάγγελμα από το οποίο θα βιοποριστείς αυτό που λατρεύεις, θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν πολλοί πλανήτες. Προσγείωση στην πραγματικότητα, που λέμε. Γι’ αυτό hats off σε όσους το πολεμούν, against all odds, αλλά είμαστε ΟΚ και με όσους περνάνε σε άλλες όχθες για να βρουν το ψωμί τους.

Ωραία τα έθεσες, μαζί σου. Αν και προσωπικά, δε νομίζω ότι θα περίμενα από τον Φοίβο να γράψει κάτι στα της μουσικής μας. Ίσως και να μην του βγαίνει ή μπορεί και να του βγαίνει, αλλά να μην το θέλει ο ίδιος για τους χ-ψ λόγους - δικό του θέμα.

Νομίζω, ότι όσο μεγαλώνουμε και (θέλουμε να) ωριμάζουμε ως άνθρωποι, είναι ωραίο να συνειδητοποιούμε ότι το metal ως επανάσταση - που συνεχίζεται να δηλώνεται δυναμικά από κάποιους - δεν είναι κάτι που θα σε αναδείξει ως μοναδικό (ναι ξέρω, το πάω αλλού τώρα, αλλά με βγήκε να το συνδέσω με αφορμή τον Φοίβο). Αυτά τα περί “είμαστε μοναδικοί και ας μη μας θέλουν” πλέον μου ακούγονται αστεία, ενώ ως άνθρωπος - είτε ακούς metal, είτε όχι - έχεις μπροστά σου μια ζωή για να κάνεις ωραία πράγματα κι εκεί που έχεις τάλαντα, πούλα τα, όπως μας είχε πει κι ένας ιερέας της ενορίας μας.

Το ότι ακούω metal, άρα πρέπει να κάνω και κάτι που να συμβαδίζει με μια ιδεολογία που με δείχνει ότι είμαι επαναστάτης, είναι τραγικό από ένα σημείο και μετά. Και οι Ελευθεριάδηδες μπορεί να είναι ακόμη μεταλάδες, αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα βιοπορίζονταν μέσω ελληνικών χωρίων, ενώ είχαν ένα μικρό όνομα πίσω από τους Rage. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το έκαναν εξ ολοκλήρου αναγκαστικά μόνο και μόνο για να βγάζουν λεφτά και ότι δεν τους άρεσε καθόλου; Ας μη κρυβόμαστε, το να μπαίνεις σε έναν άλλο χώρο του αντικειμένου σου, που είναι η μουσική και όχι το metal αυτό καθαυτό, δε σε εγκλωβίζει, ούτε και σε εξαναγκάζει ελέω συνθηκών. Ακόμη και στα ελληνικά τραγούδια υπάρχουν σημεία μέσα, όπου τα drums ή το μπάσο π.χ., έχουν τη χάρη τους. Τι, δεν το χαίρονται οι μουσικοί τους; Ή μεγαλώνουν και κάθονται και αναλογίζονται “εγώ μεγάλωσα ως μεταλάς, τι κάθομαι και κάνουν σ’ αυτά τα αίσχη;”.

Και κάτι έτσι για φινάλε. Αρκετά από τα λαϊκά έχουν αξιοζήλευτη παραγωγή και στον τρόπο που αναδεικνύουν όχι μόνο το όνομα που προωθούταν εκείνη την εποχή, αλλά και τα όργανα που ολοκλήρωναν το μουσικό πλαίσιο για να βγει το γνωστό άσμα.

Παιδιά όλα σεβαστά, “γούστα είναι”, “ο καθένας ακούει ό,τι θέλει”, 'κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί" κλπ κλπ αλλά μέχρι στιγμής νομίζω ότι διαβάζω για καμιά αδικημένη υπεριδιοφυΐα που αν ζούσε στη Νορβηγία θα ήταν ο Γκαρμ των Ούλβερ αλλά δυστυχώς ζει στην Ελλαδίτσα μας και δίνει στο κοινό αυτό που θέλει για να μπορέσει να ζήσει, εντάξει, για τον Φοίβο λέμε που έχει προσφέρει ΤΟΝΟΥΣ από σκουπίδια. Ας έχει προπαραγγείλει και τον κατάλογο βινυλίων των Savatage, δεν ξέρω γιατί να έχει κάποια σημασία.

Ψόφο στον Χατζηνικολάου btw, δεν ξέρω αν είναι κι αυτός μεταλλάς και ίσως δικαιολογείται το πόσο σίχαμα έγινε για να μπορέσει να ζήσει.

Ωραίο και σωστά τοποθετημένο post @The_Black_League. Άλλωστε τα έχει πει και ο Γιαννάκης το μακρινό 1984 με άσμα το οποίο θαρρείς πως θα μπορούσε να φωτογραφίζει κατά κάποιο τρόπο την περίπτωση Φοίβου…:

"Μου ‘πανε μην μπλέξεις τα σκυλιά με τους ροκάδες
μα έτσι και δε δούλευα θα τρώγαμε παπάδες
έπιασα λοιπόν δουλειά σε μαγαζί…
Κι όταν οι αγρότες εκτονώνονταν και φεύγαν
έπαιζα τα σόλα που γι’ αυτά με αποφεύγαν
κι οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί…

Έκανα αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο
μέσα σ’ ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο
κόσμος ξεχασμένος, πιάνο κλασσικό.
Δεν είχα σπουδάσει σχεδόν τίποτα ως τώρα
μόνο της καρδιάς μου με συνέπαιρνε η φόρα
μα δεν έπαθα και τίποτα κακό…

Νοσταλγός του Rock 'N Roll…
Νοσταλγός του Rock 'N Roll…
Και μια δόση ιδιότροπη στη συνταγή…
Θέλει άνεμο, Rock 'N Roll…
Ανατολικό, Rock 'N Roll…
Μα στη Δύση να το φέρνουν οι ρυθμοί…

Τώρα μες στο studio σαν είμαι βυθισμένος
στον καινούριο ήχο τριγυρνώ απελπισμένος
έχοντας μια σχέση επαγγελματική…
Άλλα μου αρέσουν να τ’ ακούω κι άλλα όχι
μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε κόχη
και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική…"

Κατ’ αρχάς, όντως, στα @@@ μας ο Χατζηνικολάου και οι αδιάφορες ερωτήσεις του και οι “αγιογραφίες” του. Κατ’ εμέ, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μία συζήτηση του Φοίβου μ’ έναν μουσικό συντάκτη των “λημεριών” μας (θα διάλεγα Χρονόπουλο, για να πάρει “επικές” διαστάσεις το πράγμα), αναφορικά με την ιδιαίτερη περίπτωσή του. Να ακούγαμε περισσότερα επί των αμιγώς μουσικών, όσο και όσον αφορά την προφανή αντίφαση του πράγματος και τα όρια του δουλειά/πελάτες και της διασκέδασης.

Για τα άλλα που αναφέρεις, δεν διακρίνω να ειπώθηκαν κάπου (όχι κατ’ ανάγκη από εμένα, αλλά και από τους υπολοίπους).

Προσωπικά, διακρίνω στον Φοίβο έναν πανέξυπνο άνθρωπο, με σαφές πάθος για το rock/ metal, ο οποίος (όπως αναφέρεται στο video), επιχείρησε να κυνηγήσει τη φάση με την μπάντα του αρχικά, “τρώγοντας” την μία πόρτα μετά την άλλη (αναμενόμενη εξέλιξη στην Ελλάδα). Επίσης, είναι μάλλον προφανές ότι ο τύπος διεκδικούσε μια καριέρα στη μουσική παντί τρόπω, γι’ αυτό και α) άρχισε να μετατρέπει τον ήχο της μπάντας σε πιο εύπεπτα πράγματα, και β) δεν “προχώρησε” τις σπουδές του στην Νομική, έχοντας ήδη “στρωμένο” γραφείο από τον πατέρα του. Άρα, διακρίνοντας μάλλον ο ίδιος ότι έχει ταλέντο στο να γράφει ό,τι έχει πέραση στο ευρύ μουσικόφιλο κοινό στην Ελλάδα (ήτοι τα “σκουπίδια” που αναφέρεις), βιοπορίστηκε εξ αυτού (καθώς έκανε κι επιτυχίες σχεδόν άμεσα), βάζοντας τα στεγανά του ανάμεσα στη δουλειά (γράφω “ψυχρά”, σαν πλασιέ, τα κομμάτια που κάνουν επιτυχία, στοχευμένα πάνω στον κάθε τραγουδιστή / δεν επιτρέπω τροποποιήσεις και παρεμβάσεις / δεν αισθάνομαι κανένα δέος και φόβο μπροστά στον οποιονδήποτε Έλληνα τραγουδιστή συνεργάτη μου κ.ο.κ.) και τη διασκέδαση (ακούω αποκλειστικά metal / θα αισθανόμουν δέος και ανατριχίλα μόνο με κάποιον rock/metal τραγουδιστή από τα είδωλά μου κ.λπ.). Υπό την έννοια του επαγγελματισμού, ο τύπος σαφώς κρίνεται ιδιοφυΐα γι’ αυτά που πέτυχε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα δε αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι περισσότερο του χρωστάνε, όσοι είπαν τραγούδια του, παρά το αντίστροφο. Εκεί θαρρώ πως εδράζεται και η ολίγον αφ’ υψηλού στάση του, καθώς και το “σφάξιμο με το βαμβάκι” που ρίχνει στους τραγουδιστές. Εν ολίγοις, γι’ αυτόν ήταν strictly business και μάλλον τα όρια του σεβασμού του με τους περισσότερους εντοπίζονταν στην etiquette της επαγγελματικής συνεργασίας, παρά στην αναγνώριση του καλλιτεχνικού τους μεγέθους (εξαιρώντας τον Πάριο και τον Βοσκόπουλο ίσως).

Βέβαια, η παραπάνω πορεία και στάση που υιοθέτησε ο εν λόγω ασφαλώς κι επιδέχεται κριτική. Επίσης, είναι προφανές το ότι για να τα λέμε και να αμπελοφιλοσοφούμε αυτήν τη στιγμή στο forum του rocking, το αισθητικό κριτήριό μας, καθώς και οι μουσικές μας προτιμήσεις απέχουν παρασάγγας από τα μουσικά πονήματα με τα οποία ο Φοίβος έγινε γνωστός και πλούσιος. Μακάρι να υπήρχε κάποιο δείγμα από τις rock/metal κασσετούλες που μετέφερε ο ίδιος στις εταιρείες, μόνο και μόνο για να λάβει την απόρριψη. Θα είχε ενδιαφέρον να τις ακούσουμε και ίσως να εντοπίζαμε και τον λόγο που στράφηκε στο λαϊκο-pop συνονθύλευμα για τα προς το ζην. Θα μου πεις, μα η σύνθεση μουσικής και η εν γένει ενασχόληση με αυτή μπορεί να γίνει μόνο υπό όρους αγοράς, προϊόντος, εταιρειών, επιτυχιών, συμβιβασμών κ.λπ.; Δύσκολο να απαντηθεί η ερώτηση με ναι/όχι, ακόμα και για τον δικό μας χώρο και τεράστια η συζήτηση. Επίσης, το να γίνεσαι εν γνώση σου και ιδία βουλήσει μέρος ενός συστήματος που κατά τ’ άλλα δεν σου προσφέρει απολύτως τίποτα ψυχικά, παρά μόνο υλικά; Δεν ξέρω, ρε γαμώτο. Αναντίρρητα, όπως προανέφερα, έχουν το μέγιστο σεβασμό μου όσοι το “παλεύουν” χωρίς συμβιβασμούς ή τουλάχιστον με συμβιβασμούς που δεν είναι τόσο ακραία αντιφατικοί, αλλά η εν Ελλάδι μουσική πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή και αντίξοη.

Πάντως, παιδιά, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά αν μου αρέσουν 15-20 κομμάτια απ’ το ελληνικό 90’s pop ρεπερτόριο, αυτά είναι του Φοίβου (πράγμα που ανακάλυψα αργότερα, φυσικά).

Συγκίνηση.

εγω το βλέπω λιγο πιο γενικα το θέμα παιδιά.
Ας πάρουμε παράδειγμα τον εαυτό μου. ΠΛησιάζω τα 40, δουλευω σε μπαρ απο τα 18 μου, εχω μεγαλώσει με ροκ και μεταλ,αλλα τα μαγαζια στα οποία δουλευω παίζουν στην πλειοψηφια τους ελληνοποπ τραπ και λοιπές μπουρδες. Εγώ όμως ασχετα αν δεν την παλευω με την μουσική εκεινη την ώρα, ζω απο αυτα τα μεροκαματα.Εννοειται θα ηθελα να ακουω καθε βραδυ motorhead αντι για βερτη ή να βάζω ξερω γω μονο μπυρες αντι για κοκτεηλ με πολυχρωμους πουρεδες, αλλα πάνω απολα τα λεφτα. οκ κάποτε έλεγα μονο μεταλ γιατι ειναι η ζωη μας, αλλα τότε ημουν 15 και δεν ειχα ιδεα πως βγαινει το χρημα.
οποτε το τί γουστα έχει ο καθενας στην προσωπική του ζωη και διασκεδαση, δεν εχουν σχεση με την ρουτινα της δουλειας.
ετσι πιστευω οτι ειναι και ο συγκεκριμενος παραπανω στο βιντεο.
και εγω αν μπορουσα κ ειχα το ταλεντο του, μακαρι να εγραφα μουσικη για την κοκκινου, να με πληρωνει και το βραδυ να πηγαινω σπιτι κ να ακουω angelcorpse.

Αν τα γούστα του καθενός δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά του τότε δεν καταλαβαίνω γιατί ξεκίνησε αυτή η κουβέντα για τον Φοίβο που οκ η δουλειά του είναι για τον πούτσο αλλά έχει γαμάτο γούστο που ακούει μέταλ ξέρω γω.

Εγώ τα πράγματα τα βλέπω εντελώς διαφορετικά και έχω άλλες απόψεις για τους καλλιτέχνες που αφήνω να μπουν στον κόσμο μου και να ταιριάξουν στην αισθητική μου, προτιμώ τον οποιονδήποτε Σάκη Τόλη ή τον Chuck, μια που έχεις και το ανάλογο άβαταρ.

Και τελευταίο παράδειγμα, τους need τους λατρεύω, έχω κλάψει κυριολεκτικά με τραγούδια τους. Αλλά όταν βλέπω τον Τζαβάρα να διαφημίζει τράπεζες ή τον Βογιατζή που έχει τραγουδήσει δίπλα σε έναν Ολίβα στο progpower να ανεβάζει περιχαρής φωτογραφία με γαρύφαλλα που του πέταξαν όταν τραγουδούσε με την Πέγκυ Ζήνα, σίγουρα δε σκέφτομαι “πω πω πρώτοι μάγκες”. Ας κάνουν ό,τι μπορούν για να ζήσουν οι άνθρωποι, επιλογές τους είναι, αλλά από μένα κανένα “ρησπέκτ”.

Μου φαινεται απιστευτα σουρρεαλ το οτι ολοκληρη η αποπανω κουβεντα για τον Φοιβο, τους Need, την δουλεια του καθενος σε ροκ και μεταλ μπαρακι, και ολα μα ολα οσα συνδεονται με καποιον τροπο στο οτιδηποτε εχει αναφερθει, κινουνται ολα υπο το πρισμα του αξιωματος οτι “το μεταλ ειναι ανωτερο” ή οτι “το μεταλ αξιζει μεγαλυτερο σεβασμο απο τις αλλες μουσικες”.

Το οποιο ειναι απλα αστειο απο οποια αποψη και να το δει κανεις.

Την είδα κι εγώ τη συνέντευξη με τον γλειωδη Χατζηνικολάου. Δεν είχα ξαναδεί το Φοίβο, φαίνεται ένας πανέξυπνος τύπος και 100% επαγγελματίας. Έχει γράψει πολλά ωραία κομμάτια (πχ το χαμένα είναι από τα πιο ωραία κομμάτια της εποχής και του στυλ του) αλλά κυρίως χαζοτραγουδα. Αλλά δουλειά είναι, κακό δεν κάνει σε κανέναν, ο κόσμος διασκεδάζει με τα τραγούδια του, όλα κομπλέ, άσχετο που είναι κομμάτι όλης αυτής της κουλτούρας που θεωρώ ότι οι περισσότεροι από εμάς ψιλό (ή πολύ) αντιπαθουμε. Γενικά συμπαθεστατος μου φάνηκε.