Πολύ ωραία τα λες και προσωπικά χαίρομαι να διαβάζω το πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε η γνωριμία ανθρώπων με το rock/metal, ιδιαίτερα σε μεταγενέστερες εποχές που άλλαξε το μέσο κι ο τρόπος επικοινωνίας. Το άλμπουμ ως “μονάδα μουσικής” είναι για μένα τόσο αυτονόητο που “τρομάζω” στην ιδέα της μουσικής που θα σερβίρεται ως μεμονωμένα κομμάτια.

Καλή φάση τα εισαγωγικά, ε;

Δηλαδή και παλιότερα υπήρχαν mixed tapes και mixed CDs και μια χαρά ήταν, αλλά στη “δική” μας μουσική έπρεπε να πας και στο επόμενο στάδιο, δηλαδή για κάθε “Stairway to heaven” υπάρχει κι ένα “Misty mountain hop” και πρέπει να τα κρίνεις όλα μαζί - συν το εξώφυλλο/artwork.

Δε μου αρέσει να quotάρω σκέτες προτάσεις, είναι κάπως δημοσιογραφικό και παραπλανητικό, αλλά θα το κάνω προσεκτικά.

Ναι, αυτό είναι και ίσως όχι η “καλύτερη” μουσική ή η μοναδική καλή μουσική του κόσμου. Και υπάρχει πολλή κλισαδούρα. Έχω κάτι δίσκους που τους πήρα 20+ χρόνια πριν γιατί διάβασα για αυτούς σε κάποιο αφιέρωμα και δεν έχουν γεράσει καθόλου καλά. Ειδικά διαβάζεις τίτλους κομματιών και λες “πω ρε φίλε, πόσο κλισέ”.

ΑΛΛΑ. Δεν είναι μόνο μουσική και δεν θα κάνω κάποια βαρυσήμαντη δήλωση τύπου “είναι τρόπος ζωής”, “είμαστε αδέρφια, απέναντι σε όλους τους άλλους” κλπ. Τι θέλω να πω: με εξαίρεση 2-3 παιδικούς φιλους που δεν έχουμε και πολλά κοινά πια αλλά μας ενώνει αυτό (η παιδική φιλία), όλοι οι άλλοι φίλοι μου έχουν σχέση με το metal. Μπορει πια να ακούμε διαφορετικά παρακλάδια και 9 στις 10 συζητήσεις να μην έχουν σχέση με μουσική. Μπορεί να μιλάμε για πολιτική ή για το South Park ή για τις δουλειές μας ή για ένα ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους. Αλλά η χημεία κι ο κοινός τρόπος επικοινωνίας δε θα υπήρχαν αν δεν είχαμε μεγαλώσει έχοντας κοινά ακούσματα - κι αν δεν συνεχίζαμε να το κάνουμε αυτό, έστω κι αν ο ένας δε γουστάρει πια το παρακλάδι του άλλου.

Προσωπικά δεν “απέκλεισα” κάποιον επειδή δεν άκουγε metal, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κάπως ξεμείναμε οι “μεταλλάδες” - που ούτε καν μας φαίνεται όπως γράφεις κι εσύ - κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου θεωρία.

Δυστυχώς αυτό το νιώθω κι εγώ. Πολλές φορές πιστεύω ότι φταίω εγώ που από οπαδός έχω γίνει ακροατής, άλλες φορές όμως πιστεύω ότι είναι σκατά η τελευταία δεκαετία (και βάλε) γενικά και παγκοσμίως και αυτό προφανώς επηρεάζει και τη μουσική.

Πολυ ενδιαφερουσα κουβεντα αλλα γαμωτο δεν μπορω αυτα τα “old man yells at cloud”, εμεις ημασταν ετσι η νεα γενια δεν νοιωθει κτλ. Ετσι λεγαν και για εμας οι προηγουμενοι και παει λεγοντας.

Προσωπικα οταν πηγαινα Λυκειο (98-2001) στο τμημα μου ημουν ο μονος μεταλλας (με την εννοια του μελους της υποκουλτουρας, μακρυ μαλλι, μεταλλομπλουζες, συναυλιες κτλ) και αντε να ηταν ακομα κανας-δυο που ακουγαν περιστασιακα. Στο Γυμνασιο ακομα χειροτερα. Δεν ηταν τοσο ροδινα τα πραγματα τοτε και τοσο χαλια τωρα, νομιζω οτι τεινω να συμφωνησω με την αποψη του apostolisza8 (εσυ δεν το ειπες?) οτι στην εποχη μας εχουν λιγοτερη ισχυ οι υποκουλτουρες γενικα, ειτε μιλαμε για μουσικη, ειτε μιλαμε για οπαδους κτλ, ισως να ειναι απορροια της κοινωνικοοικονομικης καταστασης, ισως γιατι λογω του ιντερνετ τα νεα παιδια εχουν πλεον πολλα πραγματα να ασχοληθουν και δεν κολλανε με ενα πραγμα οπως εμεις, ποιος ξερει, ωραιο αντικειμενο για κοινωνιολογικη μελετη οντως. Δεν νομιζω και εγω οτι ακουνε λιγοτεροι μεταλ, απλα το εχουν πολυ λιγοτεροι σαν τροπο ζωης πλεον, και αυτο δεν ειναι ουτε καλο ουτε κακο, απλα “ειναι” κατα την ταπεινη μου αποψη.

Πάντως εγώ χθες έκανα ερώτηση σε παιδί τρίτης γυμνασίου για το πόσα παιδιά στην τάξη του ακούν μεταλ και η απάντηση ήταν αυτή ακριβώς που περίμενα, κανένας. Άντε να ακούσουμε κανένα χαρντ ροκ κομμάτι τύπου Scorpions μου είπε χαρακτηριστικά.
Σε αυτή την ηλικία ας πούμε μου είχε μπει το μικρόβιο του να αγοράζω κασέτες.

Ενα αλλο θεμα που ηθελα να θιξω, ειναι οτι η μεταλ μουσικη συνδεεται με αλλες μορφες τεχνης και θεματολογιας.
Πρωτη γυμνασιου, ειχα αρχισει να μπαινει στη σφαιρα των κομιξ, λογοτεχνιας, fantasy, videogames και κινηματογραφου, οπου ηταν λογικο να ακους και μεταλ μουσικη με ολα αυτα.
Lovecraft, Τολκιν, Magic The Gathering, Call of Cthulhu, Warhammer, Spawn, Chaos! comics, Star Wars, Conan, 80ς gore, Serious Sam, DOOM …etc
Ολα αυτα δημιουργουν ενα συνονθύλευμα τεχνων και ενα niche εναλλακτικο κοσμο οπου το μουσικο χαλι ειναι το μεταλ.

Διαβάζοντας τις απόψεις και προβληματιζόμενος επί του θέματος, θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθούμε και στο πώς τα γνωστά (ή το γνωστό αν θέλετε), έντυπα, συναφή μέσα επηρέασαν ή/και επηρεάζουν τον έλληνα μεταλλά. Προφανώς, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθούμε στον ηλεκτρονικό τύπο, καθώς εκεί είναι τόσο πολυποίκιλη η πηγή που θα χαθούμε σε “κυκεώνα”.

Η προσωπική, γενική άποψή μου είναι ότι τα περιοδικά έχουν θετικό “ισοζύγιο”, ιδιαίτερα δε στις εποχές του, εν Ελλάδι, ηλεκτρονικού “αναλφαβητισμού”. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχουν απωλέσει την “πρωτοκαθεδρία” της αποκλειστικής άποψης και της “καθοδήγησης” των ακουσμάτων των ελλήνων μεταλλάδων, εδώ και τουλάχιστον 10-15 έτη. Γι’ αυτό άλλωστε κι έμειναν όσα έμειναν (το εξής ένα κατ’ ουσίαν), αλλά και οδηγήθηκαν στο να “ευθυγραμμίζονται” πολλάκις με τις τάσεις και τα συγκροτήματα που γίνονται γνωστά στον κάθε ακροατή με ένα κλικ.

Στα καλά, αναντίρρητα, πολλοί εξ ημών οφείλουμε την πλειοψηφία της “ασκόνιστης” συλλογής μας σε μπάντες που προτάθηκαν μέσα στις σελίδες τους (των περιοδικών) και αυτό δεν “αγοράζεται” με τίποτα. Επίσης, όσο και αν ακούγεται περίεργο, τη σήμερον ημέρα -για κάποιον διαδικτυακά ανοργάνωτο όπως εγώ, που μεγάλωσα με το χαρτί και όχι με το πληκτρολόγιο- αποτελούν καλή και συνεκτική πρώτη ύλη name-dropping, ώστε να ακολουθήσει η λεπτομερέστερη ηλεκτρονική αναζήτηση. Τέλος, τα fun και “κουφά” πράγματα που έχουμε διαβάσει εκεί μέσα (κατά κύριο λόγο από οπαδούς) τους προσδίδουν μία ρομαντική, συλλεκτική αξία.

Στα άσχημα, νομίζω ότι όταν άρχισε να τα ξεπερνάει η εποχή τους, διατήρησαν μία στάση επιφυλακτικότητας απέναντι στον ηλεκτρονικό τύπο και άργησαν να προσαρμοστούν. Επίσης, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την “περιχαράκωση” της μεταλλικής κοινότητας από τους “αλλόθρησκους”, όσο και τον κατακερματισμό και το διαχωρισμό των ίδιων των μεταλλάδων, αναλόγως του είδους αρεσκείας (θυμάται κανείς τις, αλήστου μνήμης, απόπειρες του γνωστού περιοδικού για δημιουργία δύο ξεχωριστών “cult” οπαδών;). Μέγα foul αυτό, ειδικά για μουσική όπως το metal, που το μεγάλο του “όπλο” είναι η πολυσυλλεκτικότητα των ήχων και των καλλιτεχνών του. Τέλος, θεωρώ ότι τους “χρεώνεται” και η ενίσχυση του αισθήματος του “συνδρόμου καταδίωξης” του μέσου έλληνα μεταλλά (βάσει και όσων ήδη έχουν γραφτεί παραπάνω), ιδιαίτερα σε εποχές που τα πράγματα “ομαλοποιήθηκαν”.

Στο τελικό “ζύγι”, πάντως, με τα καλά και τα κακά τους, είχαν καίριο ρόλο στο να μεγαλώσουν “γερά” παιδιά.

Δεν ξέρω αν κάποιος παρακολουθεί MasterChef, αλλά πλέον έχουμε τον «δικό» μας εκπρόσωπο στην συγκεκριμένη εκπομπή.

Αναζητήστε τον Δημοσθένη, ο οποίος χθες έκανε «ντου» στο σπίτι, με μπλούζα “Vulgar Display of Power”. Έχει δηλώσει ότι όταν μαγειρεύει τραγουδάει στο μυαλό του Slipknot και στο γάμο του χώθηκε στη δεξίωση με “Fear of the Dark”. Ως γνήσιος Έλληνας μεταλλάς, το διατρανώνει παντού κι εμείς ακολουθούμε και στηρίζουμε δυνατά.

Βλέπω ό,τι μεταλλο-μπλούζα έχει να «μοστράρεται» σε prime time, σε μία από τις εκπομπές με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στη χώρα, με μεγάλη απήχηση σε νεαρό κοινό. Άραγε, θα «προσηλυτιστούν» αρκετοί νεολαίοι;

Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, φαίνεται καλός μάγειρας και ξηγημένος παλίκαρος.

Είμαστε λίγοι αλλά είμαστε οι ποιο όμορφοι

A trip down the (Greek and metallic) memory lane. “OK Boomer” reactions pending…

Σήμερα αναπόλησα ελαφρώς (έως πολύ) τα μεσημέρια της εφηβείας μου.

Μετά την επιστροφή από το σχολείο και πριν τα φροντιστήρια, υπήρχε η “ιεροτελεστία” της παρακολούθησης του Jammin, στην ΕΡΤ3. Μάλιστα, όταν έπαιζε κάποιο video που μας ενθουσίαζε ή αντίστοιχα υπήρχε φιλοξενούμενη μπάντα της αρεσκείας μας, τηλεφωνιόμασταν (στο σταθερό τηλέφωνο) με φίλο για να μοιραστούμε τη χαρά μας.

Θυμήθηκα πολύ έντονα δύο σκηνικά από την εκπομπή (συν ένα “παρελκόμενο”).

Πρώτον, την (αν δεν λανθάνω) πρώτη, αποκλειστική προβολή του video του “After Dark I Feel”, των Rotting Christ (μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας). Πόση εντύπωση μου είχε κάνει τότε αυτή η “σέπια” τεχνοτροπία με τις φάτσες των μελών και τα γραφικά τύπου Windows Media Player visualizations. Κομματάρα και “αρρωστημένη” βιντεάρα.

Jammin & Rotting Christ bonus:

Δεύτερον, η προβολή του video του “The Wicker Man”. Σχεδόν έκλαιγα, τόσο από την αναμονή, όσο και την κ@%λ@ της στιγμής. Το “The Wicker Man” κι εγώ έχουμε κι άλλη μία (σουρεαλιστική) ιστορία (βλ. παρακάτω), που προηγείται της πρώτης θέασης του video…

Θυμάται κανείς ότι οι Maiden, πριν την κυκλοφορία του “Brave New World”, είχαν “ανεβάσει” στο site τους ολιγόλεπτα teasers κάποιων κομματιών του επερχόμενου album; Το είχα μάθει τότε και πήγα με φίλο σε ημί/ψευδό/κονσομασιόν cafe-bar του προαστίου μου, το οποίο διέθετε (επί πληρωμή) και πρόσβαση στο Internet (δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι). Κλικάραμε το “The Wicker Man”, πέρασαν κάτι “αιώνες” μέχρι να φορτώσει κι “έσκασε” το εναρκτήριο riff. Περιττό να πω ότι ανεβάσαμε την ένταση στο μέγιστο και την διατηρήσαμε εκεί, καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης (αν δεν με απατά η μνήμη μου υπήρχε και το “Ghost of the Navigator” και το ομώνυμο ή/και το “Blood Brothers”). Αυτό το ιδιότυπο listening session έληξε λίγο αφότου μας προσέγγισε εργαζόμενη (κονσοματρίς) του καταστήματος, η οποία και παραπονέθηκε για την ένταση και τη δυσφορία που προκαλούσε στους παριστάμενους πελάτες. Αφού καπνίσαμε ένα τσιγάρο και τελειώσαμε το Gordon Space και το Smirnoff Mule αντίστοιχα, αποχωρήσαμε διακριτικά…

Ότι καπνίζανε και ότι έπιναν αλκοόλ οι ανήλικοι δεν το πείραζε το μαγαζί, η ένταση το πείραξε

Εντάξει ρε, τα Gordon Space και Smirnoff Mule δεν τα λες και “αλκοολ”

@The_Black_League δηλαδή το μαγαζί άνηκε στην κατηγορία “κ**όμπαρο” ή στο περίπου;

Τότε, αν δεν κάπνιζες και αν δεν έπινες δεν έμπαινες μέσα (ανεξαρτήτως ηλικίας).

Τότε δούλευε αντίστροφα απ’ ό,τι σήμερα το σύστημα.

Αποκλειστικά εξομολογήσεις σε “πρόθυμα” να ακούσουν (με το αζημίωτο) αυτιά και μπόλικο ταυτόχρονο “οφθαλμόλουτρο”.

Γι’ αυτό κι έβαλα τα “ημί” και “ψευδό”.

therapy, sweat, a bit of noise, a few pyrotechnics here and there

Similar video…Στο 2.52 διαβάζουν και μήνυμα του 19χρονου εαυτού μου αλλά ξέχασαν να διαβάσουν εκεί που τα χώνω στη διοργάνωση

απο το περασμενο καλοκαιρι ετυχε να γνωρισω αρκετα 18-19χρανα ατομα μεταλλαδες και ειπα ενταξει υπαρχει ζωη ακομα στο μεταλ ιδιωμα
και σας στο λεει καποιος που ζει σε μια μικρη πολη

Aφού αντί να γράφω αυτά που έχω να κάνω, τα…γράφω, ας απαντήσω λίγους μήνες μετά σε αυτό που από τότε είχα στο νου μου. ;p

Συμφωνώ απόλυτα και το αρχικό μου ποστ δεν ήθελε να απαξιώσει αυτή την έκφανση της μουσικής επικοινωνίας. Ίσα ίσα και οι δικές μου οι παρέες ως επί το πλείστον έχουν αυτή την κοινή συνισταμένη και μάλιστα εν προκειμένω, 9 στις 10 συζητήσεις μπορεί όχι απλώς να σχετίζονται με μουσική, αλλά και να υποδηλώνουν μια ψυχαναγκαστική τάση του στυλ “τοπ 3 τάδε μπάντας”, “τοπ 10 τάδε χρονιάς”. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως αντιμετωπίζω αυτή τη μουσική, όπως και όλες τις άλλες τέχνες που αγαπώ, σαν κομμάτι μου και όχι σαν ξεκρέμαστη ταμπέλα, σα να υπηρετώ κάτι και να ανήκω κάπου επειδή είμαι “μεταλλού” ή “ροκού” ή ό,τι.

Παντως και μενα το σπιτι ειναι απεναντι απο λυκειο και καθε πρωι που παω δουλεια και βλεπω τα παιδια να πηγαινουν σχολειο ολο και καποιο θα δω με κανα μπλουζακι

Το metal δεν πεθανε Long live the Metal

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό που γράφεις και - ανατρέχοντας λίγους μήνες πίσω - δεν είχα την εντύπωση ότι ήθελες να απαξιώσεις τη “μεταλλοσύνη”.

Πάντως έχω ακούσει διάφορα τραγελαφικά, π.χ. για μεταλλοπαρέες όπου υπήρχαν οι παλιοί ως πιο σημαίνοντα πρόσωπα και οι νέοι έπρεπε να σέβονται την αυθεντία τους, όλοι έπρεπε να πάνε για καφέ στο τάδε μέρος την τάδε ώρα και να μιλήσουν για συγκεκριμένα θέματα. Εκεί κολλάνε οι ξεκρέμαστες ταμπέλες που αναφέρεις κι εκεί μπορεί να “καείς” και να πεις “α στο διάολο κι εσείς και το μέταλ σας”.

Εγώ προσωπικά δεν είχα τέτοια εμπειρία και πάντα άκουγα αυτή τη μουσική γιατί με γεμίζει (μιλάμε και για κλασικό rock, λίγο progressive κλπ κλπ), οπότε καταλήγουμε σε αυτό που έκανα bold παραπάνω.

Απλώς είναι άλλο το επίπεδο επικοινωνίας όταν έχεις κάποιους κοινούς κώδικες, ακόμα και στο πολύ απλό, π.χ. να πετάξει κάποιος μια ατάκα από ένα στίχο μιλώντας για κάποιο άσχετο θέμα και να καταλάβεις αυτόματα τι εννοεί επειδή ξέρεις το στίχο.

Όχι δεν είμαστε ωραίοι. Από πότε όποιος ακούει μέταλ είναι και ωραίος; Εγώ ξέρω ένα νασγιο δημοσιογράφο που γράφει στην AV και ακούει Maiden και Rammstein και Motorhead. Δεν είναι ωραίος είναι σιχαμένος.

Υπάρχει και ένας μύθος ότι όποιος ακούει μεταλ είναι σκληρό τυπάκι. Μεγάλος μύθος. Πιο πολύ το ανάποδο συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί που ακούνε μέταλ και είναι φλούφληδες. Βουτυρομπεμπέδες και τέτοιοι.

Υπάρχουν και οι ωραίοι τύποι και οι σκληροί μεταλλάδες αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι η πλειοψηφία.

Τώρα για το πόσοι είμαστε δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Πάρτε κάποιες μεταλλικές συναυλίες στην Ελλάδα που δεν μαζεύουν πολλούς φασαίους δηλ. Priest, Saxon, Slayer και τέτοια. Βρείτε πόσο κόσμο μαζεύουν αυτά τα λάηβ, προσθέστε και μερικές χιλιάδες ακόμα και κάντε τη σούμα. Κάπου τόσοι είμαστε.