Πάντως εγώ χθες έκανα ερώτηση σε παιδί τρίτης γυμνασίου για το πόσα παιδιά στην τάξη του ακούν μεταλ και η απάντηση ήταν αυτή ακριβώς που περίμενα, κανένας. Άντε να ακούσουμε κανένα χαρντ ροκ κομμάτι τύπου Scorpions μου είπε χαρακτηριστικά.
Σε αυτή την ηλικία ας πούμε μου είχε μπει το μικρόβιο του να αγοράζω κασέτες.

Ενα αλλο θεμα που ηθελα να θιξω, ειναι οτι η μεταλ μουσικη συνδεεται με αλλες μορφες τεχνης και θεματολογιας.
Πρωτη γυμνασιου, ειχα αρχισει να μπαινει στη σφαιρα των κομιξ, λογοτεχνιας, fantasy, videogames και κινηματογραφου, οπου ηταν λογικο να ακους και μεταλ μουσικη με ολα αυτα.
Lovecraft, Τολκιν, Magic The Gathering, Call of Cthulhu, Warhammer, Spawn, Chaos! comics, Star Wars, Conan, 80ς gore, Serious Sam, DOOM …etc
Ολα αυτα δημιουργουν ενα συνονθύλευμα τεχνων και ενα niche εναλλακτικο κοσμο οπου το μουσικο χαλι ειναι το μεταλ.

Διαβάζοντας τις απόψεις και προβληματιζόμενος επί του θέματος, θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθούμε και στο πώς τα γνωστά (ή το γνωστό αν θέλετε), έντυπα, συναφή μέσα επηρέασαν ή/και επηρεάζουν τον έλληνα μεταλλά. Προφανώς, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθούμε στον ηλεκτρονικό τύπο, καθώς εκεί είναι τόσο πολυποίκιλη η πηγή που θα χαθούμε σε “κυκεώνα”.

Η προσωπική, γενική άποψή μου είναι ότι τα περιοδικά έχουν θετικό “ισοζύγιο”, ιδιαίτερα δε στις εποχές του, εν Ελλάδι, ηλεκτρονικού “αναλφαβητισμού”. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχουν απωλέσει την “πρωτοκαθεδρία” της αποκλειστικής άποψης και της “καθοδήγησης” των ακουσμάτων των ελλήνων μεταλλάδων, εδώ και τουλάχιστον 10-15 έτη. Γι’ αυτό άλλωστε κι έμειναν όσα έμειναν (το εξής ένα κατ’ ουσίαν), αλλά και οδηγήθηκαν στο να “ευθυγραμμίζονται” πολλάκις με τις τάσεις και τα συγκροτήματα που γίνονται γνωστά στον κάθε ακροατή με ένα κλικ.

Στα καλά, αναντίρρητα, πολλοί εξ ημών οφείλουμε την πλειοψηφία της “ασκόνιστης” συλλογής μας σε μπάντες που προτάθηκαν μέσα στις σελίδες τους (των περιοδικών) και αυτό δεν “αγοράζεται” με τίποτα. Επίσης, όσο και αν ακούγεται περίεργο, τη σήμερον ημέρα -για κάποιον διαδικτυακά ανοργάνωτο όπως εγώ, που μεγάλωσα με το χαρτί και όχι με το πληκτρολόγιο- αποτελούν καλή και συνεκτική πρώτη ύλη name-dropping, ώστε να ακολουθήσει η λεπτομερέστερη ηλεκτρονική αναζήτηση. Τέλος, τα fun και “κουφά” πράγματα που έχουμε διαβάσει εκεί μέσα (κατά κύριο λόγο από οπαδούς) τους προσδίδουν μία ρομαντική, συλλεκτική αξία.

Στα άσχημα, νομίζω ότι όταν άρχισε να τα ξεπερνάει η εποχή τους, διατήρησαν μία στάση επιφυλακτικότητας απέναντι στον ηλεκτρονικό τύπο και άργησαν να προσαρμοστούν. Επίσης, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την “περιχαράκωση” της μεταλλικής κοινότητας από τους “αλλόθρησκους”, όσο και τον κατακερματισμό και το διαχωρισμό των ίδιων των μεταλλάδων, αναλόγως του είδους αρεσκείας (θυμάται κανείς τις, αλήστου μνήμης, απόπειρες του γνωστού περιοδικού για δημιουργία δύο ξεχωριστών “cult” οπαδών;). Μέγα foul αυτό, ειδικά για μουσική όπως το metal, που το μεγάλο του “όπλο” είναι η πολυσυλλεκτικότητα των ήχων και των καλλιτεχνών του. Τέλος, θεωρώ ότι τους “χρεώνεται” και η ενίσχυση του αισθήματος του “συνδρόμου καταδίωξης” του μέσου έλληνα μεταλλά (βάσει και όσων ήδη έχουν γραφτεί παραπάνω), ιδιαίτερα σε εποχές που τα πράγματα “ομαλοποιήθηκαν”.

Στο τελικό “ζύγι”, πάντως, με τα καλά και τα κακά τους, είχαν καίριο ρόλο στο να μεγαλώσουν “γερά” παιδιά.

Δεν ξέρω αν κάποιος παρακολουθεί MasterChef, αλλά πλέον έχουμε τον «δικό» μας εκπρόσωπο στην συγκεκριμένη εκπομπή.

Αναζητήστε τον Δημοσθένη, ο οποίος χθες έκανε «ντου» στο σπίτι, με μπλούζα “Vulgar Display of Power”. Έχει δηλώσει ότι όταν μαγειρεύει τραγουδάει στο μυαλό του Slipknot και στο γάμο του χώθηκε στη δεξίωση με “Fear of the Dark”. Ως γνήσιος Έλληνας μεταλλάς, το διατρανώνει παντού κι εμείς ακολουθούμε και στηρίζουμε δυνατά.

Βλέπω ό,τι μεταλλο-μπλούζα έχει να «μοστράρεται» σε prime time, σε μία από τις εκπομπές με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στη χώρα, με μεγάλη απήχηση σε νεαρό κοινό. Άραγε, θα «προσηλυτιστούν» αρκετοί νεολαίοι;

Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, φαίνεται καλός μάγειρας και ξηγημένος παλίκαρος.

Είμαστε λίγοι αλλά είμαστε οι ποιο όμορφοι

A trip down the (Greek and metallic) memory lane. “OK Boomer” reactions pending…

Σήμερα αναπόλησα ελαφρώς (έως πολύ) τα μεσημέρια της εφηβείας μου.

Μετά την επιστροφή από το σχολείο και πριν τα φροντιστήρια, υπήρχε η “ιεροτελεστία” της παρακολούθησης του Jammin, στην ΕΡΤ3. Μάλιστα, όταν έπαιζε κάποιο video που μας ενθουσίαζε ή αντίστοιχα υπήρχε φιλοξενούμενη μπάντα της αρεσκείας μας, τηλεφωνιόμασταν (στο σταθερό τηλέφωνο) με φίλο για να μοιραστούμε τη χαρά μας.

Θυμήθηκα πολύ έντονα δύο σκηνικά από την εκπομπή (συν ένα “παρελκόμενο”).

Πρώτον, την (αν δεν λανθάνω) πρώτη, αποκλειστική προβολή του video του “After Dark I Feel”, των Rotting Christ (μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας). Πόση εντύπωση μου είχε κάνει τότε αυτή η “σέπια” τεχνοτροπία με τις φάτσες των μελών και τα γραφικά τύπου Windows Media Player visualizations. Κομματάρα και “αρρωστημένη” βιντεάρα.

Jammin & Rotting Christ bonus:

Δεύτερον, η προβολή του video του “The Wicker Man”. Σχεδόν έκλαιγα, τόσο από την αναμονή, όσο και την κ@%λ@ της στιγμής. Το “The Wicker Man” κι εγώ έχουμε κι άλλη μία (σουρεαλιστική) ιστορία (βλ. παρακάτω), που προηγείται της πρώτης θέασης του video…

Θυμάται κανείς ότι οι Maiden, πριν την κυκλοφορία του “Brave New World”, είχαν “ανεβάσει” στο site τους ολιγόλεπτα teasers κάποιων κομματιών του επερχόμενου album; Το είχα μάθει τότε και πήγα με φίλο σε ημί/ψευδό/κονσομασιόν cafe-bar του προαστίου μου, το οποίο διέθετε (επί πληρωμή) και πρόσβαση στο Internet (δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι). Κλικάραμε το “The Wicker Man”, πέρασαν κάτι “αιώνες” μέχρι να φορτώσει κι “έσκασε” το εναρκτήριο riff. Περιττό να πω ότι ανεβάσαμε την ένταση στο μέγιστο και την διατηρήσαμε εκεί, καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης (αν δεν με απατά η μνήμη μου υπήρχε και το “Ghost of the Navigator” και το ομώνυμο ή/και το “Blood Brothers”). Αυτό το ιδιότυπο listening session έληξε λίγο αφότου μας προσέγγισε εργαζόμενη (κονσοματρίς) του καταστήματος, η οποία και παραπονέθηκε για την ένταση και τη δυσφορία που προκαλούσε στους παριστάμενους πελάτες. Αφού καπνίσαμε ένα τσιγάρο και τελειώσαμε το Gordon Space και το Smirnoff Mule αντίστοιχα, αποχωρήσαμε διακριτικά…

Ότι καπνίζανε και ότι έπιναν αλκοόλ οι ανήλικοι δεν το πείραζε το μαγαζί, η ένταση το πείραξε

Εντάξει ρε, τα Gordon Space και Smirnoff Mule δεν τα λες και “αλκοολ”

@The_Black_League δηλαδή το μαγαζί άνηκε στην κατηγορία “κ**όμπαρο” ή στο περίπου;

Τότε, αν δεν κάπνιζες και αν δεν έπινες δεν έμπαινες μέσα (ανεξαρτήτως ηλικίας).

Τότε δούλευε αντίστροφα απ’ ό,τι σήμερα το σύστημα.

Αποκλειστικά εξομολογήσεις σε “πρόθυμα” να ακούσουν (με το αζημίωτο) αυτιά και μπόλικο ταυτόχρονο “οφθαλμόλουτρο”.

Γι’ αυτό κι έβαλα τα “ημί” και “ψευδό”.

therapy, sweat, a bit of noise, a few pyrotechnics here and there

Similar video…Στο 2.52 διαβάζουν και μήνυμα του 19χρονου εαυτού μου αλλά ξέχασαν να διαβάσουν εκεί που τα χώνω στη διοργάνωση

απο το περασμενο καλοκαιρι ετυχε να γνωρισω αρκετα 18-19χρανα ατομα μεταλλαδες και ειπα ενταξει υπαρχει ζωη ακομα στο μεταλ ιδιωμα
και σας στο λεει καποιος που ζει σε μια μικρη πολη

Aφού αντί να γράφω αυτά που έχω να κάνω, τα…γράφω, ας απαντήσω λίγους μήνες μετά σε αυτό που από τότε είχα στο νου μου. ;p

Συμφωνώ απόλυτα και το αρχικό μου ποστ δεν ήθελε να απαξιώσει αυτή την έκφανση της μουσικής επικοινωνίας. Ίσα ίσα και οι δικές μου οι παρέες ως επί το πλείστον έχουν αυτή την κοινή συνισταμένη και μάλιστα εν προκειμένω, 9 στις 10 συζητήσεις μπορεί όχι απλώς να σχετίζονται με μουσική, αλλά και να υποδηλώνουν μια ψυχαναγκαστική τάση του στυλ “τοπ 3 τάδε μπάντας”, “τοπ 10 τάδε χρονιάς”. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως αντιμετωπίζω αυτή τη μουσική, όπως και όλες τις άλλες τέχνες που αγαπώ, σαν κομμάτι μου και όχι σαν ξεκρέμαστη ταμπέλα, σα να υπηρετώ κάτι και να ανήκω κάπου επειδή είμαι “μεταλλού” ή “ροκού” ή ό,τι.

Παντως και μενα το σπιτι ειναι απεναντι απο λυκειο και καθε πρωι που παω δουλεια και βλεπω τα παιδια να πηγαινουν σχολειο ολο και καποιο θα δω με κανα μπλουζακι

Το metal δεν πεθανε Long live the Metal

Κι εγώ συμφωνώ με αυτό που γράφεις και - ανατρέχοντας λίγους μήνες πίσω - δεν είχα την εντύπωση ότι ήθελες να απαξιώσεις τη “μεταλλοσύνη”.

Πάντως έχω ακούσει διάφορα τραγελαφικά, π.χ. για μεταλλοπαρέες όπου υπήρχαν οι παλιοί ως πιο σημαίνοντα πρόσωπα και οι νέοι έπρεπε να σέβονται την αυθεντία τους, όλοι έπρεπε να πάνε για καφέ στο τάδε μέρος την τάδε ώρα και να μιλήσουν για συγκεκριμένα θέματα. Εκεί κολλάνε οι ξεκρέμαστες ταμπέλες που αναφέρεις κι εκεί μπορεί να “καείς” και να πεις “α στο διάολο κι εσείς και το μέταλ σας”.

Εγώ προσωπικά δεν είχα τέτοια εμπειρία και πάντα άκουγα αυτή τη μουσική γιατί με γεμίζει (μιλάμε και για κλασικό rock, λίγο progressive κλπ κλπ), οπότε καταλήγουμε σε αυτό που έκανα bold παραπάνω.

Απλώς είναι άλλο το επίπεδο επικοινωνίας όταν έχεις κάποιους κοινούς κώδικες, ακόμα και στο πολύ απλό, π.χ. να πετάξει κάποιος μια ατάκα από ένα στίχο μιλώντας για κάποιο άσχετο θέμα και να καταλάβεις αυτόματα τι εννοεί επειδή ξέρεις το στίχο.

Όχι δεν είμαστε ωραίοι. Από πότε όποιος ακούει μέταλ είναι και ωραίος; Εγώ ξέρω ένα νασγιο δημοσιογράφο που γράφει στην AV και ακούει Maiden και Rammstein και Motorhead. Δεν είναι ωραίος είναι σιχαμένος.

Υπάρχει και ένας μύθος ότι όποιος ακούει μεταλ είναι σκληρό τυπάκι. Μεγάλος μύθος. Πιο πολύ το ανάποδο συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί που ακούνε μέταλ και είναι φλούφληδες. Βουτυρομπεμπέδες και τέτοιοι.

Υπάρχουν και οι ωραίοι τύποι και οι σκληροί μεταλλάδες αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι η πλειοψηφία.

Τώρα για το πόσοι είμαστε δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Πάρτε κάποιες μεταλλικές συναυλίες στην Ελλάδα που δεν μαζεύουν πολλούς φασαίους δηλ. Priest, Saxon, Slayer και τέτοια. Βρείτε πόσο κόσμο μαζεύουν αυτά τα λάηβ, προσθέστε και μερικές χιλιάδες ακόμα και κάντε τη σούμα. Κάπου τόσοι είμαστε.

Αυτός ο μύθος για τους "σκληρούς"μεταλλαδες, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ίσως πηγάζει και από τα 80ς και 90ς όπου οι μεταλλαδες ήταν μπλεγμένοι - ταυτισμένοι με τους χούλιγκανς. Μπαχαλα πολλά με τον Eddie 13 ή τον Manowar 7 και τον Rattlehead 21.
Γενικότερα το μέταλ ήταν μουσική που δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε αρχικά στο δρόμο από τη νεολαία της εποχής η οποία ήταν εκτός συστήματος, αντισυμβατική. Επίσης, ακουμπούσε η θεματολογία συνήθως θέματα ακραία, κοινωνικά, ταμπού για τις κοινωνίες, γεγονός ρηξικέλευθο τοτε. Όλα αυτά δημιούργησαν στους υπόλοιπους το στερεότυπο του σκληρού μεταλλα το οποίο πια δεν ισχύει. ( Και λογικό είναι)
Ξέρω πολλούς στην εφηβεία που στα 90ς άκουγαν απλά και μόνο για να είναι “σκληροί” και να πουλάνε μούρη, οι οποίοι μετά το πέρας του λυκείου ή όταν βρήκαν γκόμενα (ότι έρθει πρώτο) το γύρισαν στα σκυλαδικαδικα.
Το πόσο σκληρός γαμάτος είσαι νομίζω δεν έχει να κάνει με τη μουσική που ακούς.
Ίσως να θεωρείται ότι είσαι πιο αντισυμβατικός καθώς το μέταλ έχει αυτό το χαρακτήρα.

Σε αυτό συμβάλλουν και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Έχετε δει σε οποιοδήποτε περιοδικό (ένα έμεινε πλέον βέβαια) ή ηλεκτρονικό site (που να έχει κάμποσα κλικς) κακή άποψη για δίσκο Rotting Christ, Septic Flesh, Nightstalker, 1000 mods, Planet of Zeus, Need, Mother of Millions, Varathron κτλ; Αν όλα είναι καλώς καμώμενα, οι μπάντες ακολουθούν την πεπατημένη.

Για το ότι τα σημερινά παιδιά δεν έχουν χρόνο όπως εμείς, δε θα συμφωνήσω. Οι ίδιοι που δεν είχαν χρόνο τότε (αυτοί που πήγαιναν φροντιστήρια, διάβαζαν, έκαναν ξένες γλώσσες κι ένα σπορ) είναι και οι ίδιοι που δεν έχουν χρόνο τώρα, απλά ίσως να έχουν αλλάξει οι ασχολίες τους.
Ναι, είναι πολύ περισσότεροι οι πειρασμοί τώρα (και πιο εύκολα προσβάσιμοι) αλλά πιστεύω δεν υπάρχει το ίδιο engagement πια με τη μουσική. Πόσα παιδιά θα αγοράσουν κάτι σε φυσική μορφή; Ακόμα κι εμείς, όταν δεν είχαμε λεφτά για να αγοράσουμε το CD και να διαβάσουμε τους στίχους, πόσο χρόνο θα περνούσαμε ψάχνοντας τη σωστή TDK κασέτα, γράφοντας τα ονόματα των κομματιών και τη διάρκεια, σκαλίζοντας το λογότυπο της μπάντας ή αντιγράφοντας τους στίχους; Η επένδυση χρόνου αυτή έχει υποκατασταθεί με ένα πάτημα κουμπιού. Προσωπικά μου κάνει διαφορά μεγάλη. Σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου, μου είναι μεγάλη ευκολία (και δίνει ικανοποίηση) να ακούσω τόσες φοβερές μουσικές από streaming αλλά στην κρίσιμη εφηβική ηλικία όπου διαμορφώνονται τα πιο κρίσιμα κομμάτια για το ποια μουσική θα αγαπήσεις, ε αυτός ο χρόνος που αφιερώναμε, ήταν σημαντικότατος.

Για τους στίχους που λέτε πολλοί, πάλι δε θα συμφωνήσω απαραίτητα γιατί, ενώ ήξερα απ έξω όλους τους στίχους των “μεγάλων” τα πρώτα 3-4 χρόνια που άρχισα να ακούω metal, μετά κυριάρχησε η μουσική ως κριτήριο του τί θα επιλέξω να ακούσω κι όχι η ποίοτητα των στίχων ή σε ποια γλώσσα θα εκφραστούν. Αντίστοιχα, ο στίχος έχει πρωτεύοντα ρόλο στο hip-hop, την ελληνική λαϊκή μουσική και κάποιες φορές και στην pop. Τα είδη αυτά λοιπόν έχουν πολύ πιο άμεση πρόσβαση σε έναν νέο ακροατή καθώς οι στίχοι (αν υποθέσουμε ότι είναι ελληνόφωνοι) είτε σου κάνουν είτε όχι, στιγμιαία.