φιλέ ακούω τα πάντα. αλλα κυρίως πριόνια. ακομπλέξαριστα κιόλα.
κλαμά να ρέει Δεν την μπορώ. νο χιτζ. σε ίδιο μουρμουροστύλ η αίλις έχει και 2-3 κομμάτια ευχάριστα.
απλά πάλι μου κάνει εντύπωση να γουστάρει κάποιος αυτό το τωρινό κατάντημα των μετάλλικατζ.
αλλά το φορουμιν (εστω υπερ μετάλλικα και μόνο σχεδον αποκλειστικά) πρέπει ναναι κατάλοιπο φρομ δι μεταλ ντείζ. τεσπα. ομπσερβεισονς.

Κατάντια ήταν 2003 με 2009, τώρα μια χαρά είναι.

Το πρόβλημα σου δηλαδή είναι με ΕΝΑΝ δίσκο?

Και αυτό σε κάνει να κατασκευάζεις ολόκληρη ψυχολογική ανάλυση ε? Σόρρυ, θα πετάξω και το Hardwired με τα δισκάκια του Χάμερ αν βολεύει το ταμπελακι.

Γαμάει η Μπίλι Αηλις

Ποιοι ψάχνατε και γιατί;

προτιμάω Ava Max.

Κοιτά, με τάλλικα, μου βγαίνει ανειλικρινές το γύρισμα ΤΟΤΕ (γράψανε όμως και 10 καλά κομμάτια) αλλά πολύ περισσότερο ανειλικρινές μα και ανέμπνευστο το πισωγύρισμα στο ολντ στυλ. μπορεί να έχω τα δισκάκια, αλλά πραγματικά ΔΕΝ έχω πιάσει εαυτόν να βάζω ν ακούσω ποστ μιλλένιαλ 'ταλλικά, εκτός από όταν βγαίνουν. Ακόμα και τα λοαντ/ριλοούντ, μπορεί να τα τιμήσω ενίοτε αλλά αυτά με το στανιό ΜΕΤΑΛΛΙΚΑΑΑ… τώρα στα γεράματα, δεν με πείθουν και τόσο, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

different points of view.

Ναι. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι παράλογο εγώ να το βρήκα καλό αυτό το ένα δισκάκι. Για το οποίο έχεις άδικο. Δεν είναι γύρισμα. Κάτι σαν Load 3 είναι. Threeload αν θέλεις.

Αλλά οφφ τοπικ όλα αυτά. Υπάρχουν ένα σωρό μπάντες σκληρού ήχου που ανακαλύπτω και λατρεύω ούτως ή άλλως. Δεν απαγορεύει σε κανέναν αυτό να κρατάει και κάνα 2-3 παλιές αγάπες αν μπορεί να ταυτιστεί με την μουσική τους ακόμα ή ξανά ή για ένα φεγγάρι

Ναι, το είδα αυτό. Σου έκανα like άλλωστε. Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι υπήρχε και συλλογή που είχε το Crystalline Dream (ενώ αυτή που έβαλες εσύ έχει το War for Sale). Στο Dream αναφέρεται το ερώτημά μου, κι όχι γενικά στους Shadow Gallery.

Να βάζεις το χαμερ χολοκοστ στο cd player του σαλονιού και να ακούς necromatia spiritforms of the psychomancer παρέα με τη μάνα σου που σιδερώνει. Αξία ανεκτίμητη

Ρισπέκτ στην μαμά. Γενικά οι γονείς που σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τι ακούει το παιδί τους ή απλά περιμένουν να “περάσει την φάση του” αλλά υπομένουν στωικά οτιδήποτε ξερνάει το στερεοφωνικό είναι για αγκαλιές.

Μετά από κοντά 30 χρόνια ακόμα περιμένει να περάσει η φάση μου χαχαχα

|8| Shadow Gallery–|Crystalline Dream|5:44|

Ελα ρε συνομηλικοι ειμαστε, θυμασαι ποσο δυσκολο ηταν τοτε (ειδικα αν δεν ειχες την οικονομικη δυνατοτητα να μπαινεις και να σηκωνεις το δισκαδικο καθε εβδομαδα) να ανακαλυψεις νεα μουσικη, που σκατα θα εβρισκα εγω να ακουσω In The Woods για παραδειγμα, αν δεν ειχες την τυχη να εχεις παρεα χωμενη σε αυτα (και σκεψου να ζεις καμια επαρχια που δεν παιζουν τετοια πραγματα) απλα δεν θα το ακουγες ποτε.

Σημερα φυσικα δεν εχουν καμια χρησιμοτητα η αξια. Αλλα μια νοσταλγια υπαρχει γιατι για πολλους απο εμας καποιες πολυ μεγαλες αγαπες ξεκινησαν απο καποια τετοια συλλογη.

Ουπς, είδα μόνο αυτό το post που περιείχε το CD με το War for Sale. Όταν πάτησα το link σου, είδα το όνομα της μπάντας και δεν κοίταξα τον τίτλο του τραγουδιού

+1

Μιλώντας εκ πείρας γιατί ζούσα (και ζω ευτυχώς) στην επαρχία η μοναδική ενημέρωση που είχα ήταν τα διάφορα περιοδικά( είτε ΜΗ-ΜΙ είτε ΠΟΠ και ΡΟΚ) και καμιά ραδιοφωνική εκπομπή(που δε θα έπαιζε μόνο κλασσικούρες). Εμείς δεν είχαμε και mtv πέρα από ελάχιστες ώρες που έκανε αναμετάδοση ένα κανάλι. Αλλά θυμάμαι μια γαλλική εκπομπή μπλα μπλα μετάλ τη λέγαμε τότε εμείς και ατελείωτο tape trading. Από όλα τα δισκάκια που αναφέρατε προηγουμένως αυτό που μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση και ακόμη βρίσκεται στη δεκάδα των αγαπημένων μου δίσκων είναι το ΤΕΡΑΣΤΙΟ heart of the ages(κουλή ιστορία: γύρω στο 1995 είχαν έρθει στην πόλη μου κάποιοι από τους in the woods φιλοξενούμενοι ένος τύπου που έκανε εκπομπή τότε εδώ). Ήταν κανένας στο fan club του Metal Invader?

Σύνδεση με τα προηγούμενα (βλ. συλλογή Music For Nations) και πάμε 25 χρόνια πίσω, μια και σαν σήμερα κυκλοφορησε το 2ο full-length των CRADLE OF FILTH, μιας απ’ τις πιο αμφιλεγόμενες μπάντες τους 2ου μισού των 90ς.

To “Dusk and Her Embrace” λοιπόν έσκασε μύτη τον Νοέμβρη του '96, αν και βέβαια εγώ όπως έγραψα παραπάνω τους “ανακάλυψα” περίπου 4 χρόνια αργότερα μέσω του βίντεο για το “From the Cradle…”, του “Midian” το οποίο ήταν το τότε φρέσκο άλμπουμ και λίγο πιο μετά του ντεμπούτου (για το οποίο έως και σήμερα διαφωνώ με τους πιουρίστες φίλους μου μαυρομέταλλους ότι πρόκειται για έξοχο δείγμα της πολυσυλλεκτικότητας του '91-'94 bm).

To “Dusk…” αποτέλεσε την ολοκλήρωση της στροφής του “Vempire” προς πιο εμπορικά μονοπάτια, κυρίως από άποψη της πιο “δαντελένιας” παραγωγής του Kit Woolven σε σύγκριση με τον “ξερό” ήχο του Mags στα 2 πρώτα και περιείχε ίσως τα πρώτα τ"ους “πιασάρικα” κομμάτια όπως το “Funeral in Carpathia”, “Heaven Torn Asunder” και το ομώνυμο.

Γενικά από την τριάδα “Dusk…”/“Cruelty…”/“Midian” προτιμώ σαφώς το τελευταίο που το βρίσκω και ως το πιο ολοκληρωμένο μακράν στη δισκογραφία τους (εξαιρουμένου του ντεμπούτου που όπως είπα είναι άλλη φάση) αλλά ενώ έχω πολύ ψηλά ορισμένα κομμάτια του “Cruelty…” ως σύνολο το βάζω κάτω από αυτό εδώ λόγω ήχου και μιας πιο πειστικής gothic horror ατμόσφαιρας.

Βασικα τα ιδια πανω κατω και εγω. From The Cradle to Enslave video, σκαλωμα με το Cruelty και την Αγια Τριαδα και μαλλον απο αυτα τα 3 (αριστουργηματα και τα 3 ασυζητητι) μαλλον και εγω κλινω ελαφρα προς το Dusk. Απιστευτος δισκος, ατμοσφαιρα, μελωδια, σκοταδι και αιμα, Ντανι λατρεια, τρομερη δουλεια στο ριφφινγκ, μεγαλες στιγμες στα πληκτρα να δινουν ατμοσφαιρα, τελειοτητα απλα.

Πω πανε χρονια πλακα πλακα, παω να τον βαλω.

Να ακούσετε κ το Original Sin το οποίο είναι η πρώτη έκδοση του άλμπουμ με την αρχικά μέλη της μπάντας. Αυτό που κυκλοφόρησε η Music for Nations, είναι η επανεκτέλεση με το καινούριο lineup.

Αν και προτιμώ και εγώ ως σύνολο το Midian ομολογώ πως ο ήχος του Cruelty μου αρέσει πολύ. Θυμάμαι βέβαια την απογοήτευση του Dani τότε, μάλιστα πρόσφατα διάβασα ξανά την συνέντευξη που είχε δώσει στο Hammer (για το Midian) και έριξε το φταίξιμο για τον ήχο του Cruelty στον ντράμερ (Barker δεν λεγόταν η κάτι τέτοιο ένας τεράστιος τύπος) αφού όπως είπε δεν τολμούσε να του πει όχι. Έτσι και αλλιώς ο ήχος των ντραμς ήταν θεωρητικά το μεγάλο θέμα του άλμπουμ. Αλλά για κάποιο λόγο ο ήχος του Cruelty από τότε ακόμα μου είχε αρέσει πολύ, και στα ντραμς και σε όλα. Το Dusk από την άλλη έχω να το ακούσω πολλά χρόνια.

Κάπου εδώ να πούμε ότι το remaster του cruelty είναι υπέροχο.

Με «γλύτωσες» από το να γράψω για τον εν λόγω δίσκο, καθώς τον είχα στο πλάνο μου.

Πολύ ωραία τα είπες.

Προσωπικά, πάντα τοποθετώ το εν λόγω album ένα σκαλοπάτι μόνο πιο πάνω από το -επίσης αριστουργηματικό- “Midian” (το οποίο, όπως σωστά αναφέρεις, είναι ξεκάθαρα πιο ολοκληρωμένη και ώριμη κυκλοφορία). Και τούτο, διότι αυτή η αίσθηση που σου αφήνει η ακρόαση του “Dusk… and Her Embrace”, απλά, δεν υπάρχει. Αυτή η μουντάδα και η καταχνιά του, σε συνδυασμό με το artwork και τα «ζεστά» (και ολίγον ή πολύ Maiden-ικά (sic)) leads του το καθιστούν ένα από τα πιο «εικονοπλαστικά» album που έχω ακούσει ποτέ και ταυτοχρόνως πλήρως αντιπροσωπευτικό του «ξεχειλωμένου» και παρεξηγημένου προσδιορισμού «ατμοσφαιρικό».

Αυτό το “Malice Through the Looking-Glass”… πόσο ύμνος;

Μία χαρά σήμερα. Συννεφιά και βροχή, ευκαιρία να ξαναθυμηθώ τη δισκάρα.

Υ.Γ.: Για όσους ενδιαφέρονται, την προσωπική μου ιστορία και το λάθος μου αναφορικά με τον συγκεκριμένο δίσκο, μπορείτε να τα βρείτε εδώ.