Γιατί το άλλο…

Οι οικονομικές διαστρωματώσεις που ισχύουν σε κάθε κοινωνία υπέστησαν βιαία σάρωση

(Η αταξική κοινωνία του καπιταλισμού στη χρηματοπιστωτική του εκδοχή:wacko:)

Ντέμιαν είμαι βαφτισμένος ρε συ. Το Κώστας είναι alias.

Οι σχέσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ με την Καθημερινή είναι πασιφανείς, εκτός από Παπαχελά και Ιορδανίδη που είναι ο αρχισυντάκτης και τακτικός αρθογράφος αντίστοιχα, γράφουν συχνά πυκνά και οι Βερέμης, Ντόκος, Παγουλάτος, Μαραντζίδης (δεν είναι στο ΕΛΙΑΜΕΠ, αλλά αναφέρθηκε η σχέση του), ενώ άλλοι συνδέονται με άλλες εφημερίδες, Ιωακειμίδης (ΝΕΑ), Κούρκουλας, Καρτάλης, Ευσταθιάδης (Βήμα) κλπ.
Έτσι είναι τα σωστά θινκ τανκς βρε παιδειά, τα μμε και τα πανεπιστήμια πιάνουμε, τι περιμένετε;

Καλώστονα τον Χάιντεγκερ.
Ποια είναι η γεγονικότητα που αν την κρίνουμε ιδεολογικά βγαίνουμε εκτός θέματος;

Με το να αντιδράτε έτσι [B]ακραία [/B]
Με το να αντιδράτε έτσι [B]ακραία [/B]
Με το να αντιδράτε έτσι [B]ακραία [/B]

Ξανασκέψου το καλύτερα.

Όσο για τους μηχανισμούς που λες, αν θες ανάλυση μπορείς να βρεις πολλές πηγές, πχ. στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο του Μαρκουζε αναλύονται οι ίδιοι μηχανισμοί ταύτισης εργάτη - αφεντικού, αλλά από την αντίθετη πολιτική και ιδεολογική θέση.
Εδώ όμως μιλάμε για έναν αρθογράφο κι όχι για έναν διανοούμενο από τον οποίο περιμένουμε ανάλυση. Εξέφρασε μια χυδαία θέση με αντίστοιχο τρόπο κι εμείς αντιδρούμε σε αυτό.

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει καμία μελωδία σε αυτά που λέει, δυσωδία σίγουρα.
Δεύτερον δεν είμαι σίγουρος αν έχεις καταλάβει ότι με το να λέει “Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν σημειώθηκε παρόμοια εξάρθρωση δομών και αντιλήψεων” δεν μιλάει για την γενικότερη αξιακή αναπροσαρμογή στην οποία αναφέρονται οι περισσότεροι δημιογράφοι, αλλά εκφράζει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Τη δυσαρέσκειά του για την αντίδραση των χαμηλότερων τάξεων στην ολοένα αυξανόμενη καταπίεση που αναγκάζονται να υποστούν. Κι επειδή αναφέρεται στην ταξική αντίθεση λες και είναι κάποια νομοτέλεια και χαλιέται που “εξαρθρώνονται” αυτές οι θεόσταλτες και τόσο βολικές γι’ αυτόν και τους όμοιούς του “δομές και αντιλήψεις”, καταλήγει να μιλάει σαν την Μαρία Αντουανέτα κλεισμένος στη δική του πραγματικότητα.
Αν τα έχεις καταλάβει αυτά και παρ’ όλα αυτά το μόνο που έχεις να πεις είναι ότι με την αντίδρασή μας “πολώνουμε το τοπίο”, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Εγώ πάντως που δεν ξέρω ούτε τον Μαρκούζε ούτε τον Χάιντεγκερ, ξέρω πως η Almighty εξέφρασε την άποψη της αρκετά ευγενικά και δεν της αξίζει τέτοια ειρωνία, επίθεση και εκφράσεις όπως “τότε κάτι δεν πάει καλά” αν δεν συμφωνείς μαζί μας. Δηλαδή και που να είχε πει πως μας θεωρεί παραπάνω από “μια τρίχα εκτός θέματος”.

Καλά Χριστούγεννα

Συμφωνώ απολύτως.
Είναι ένας απλός.αρθρογράφος.της Καθημερινής. που εκπροσωπεί ένα think tank.
ξέρεις τι θα ακούσεις από αυτόν.
Πώς μπορείς να απαιτείς μία “μη χυδαία θέση” από κάποιον “όχι διανοούμενο από τον οποίο δεν περιμένεις ανάλυση”? Η δική μου θέση είναι πως - ακούω τη δική του θέση αλλά [B]απαιτώ[/B] ανάλυση. η θέση από μόνη της δεν μου προσφέρει κάτι, καμία γνώση, δεν μου λέει τίποτα. κι αν δεν μου την παρέξει αυτός θα ψάξω, θα ακούσω, θα την βρω. με το να μην απαιτείς ανάλυση από τους αρθρογράφους σου πέφτεις κι εσύ σε χυδαίες θέσεις - καλή ώρα.

Ποια είναι η μετά-την-αντιπολίτευση, ή ακόμη πιο όμορφα, η μεταπολεμική ιστορία της ελλάδας? αυτή είναι η γεγονικότητα.

Ό,τι είπα και πιο πάνω. Πιάνεις το συναίσθημά του. Την απόχρωσή του. Βγες από αυτό. [B]Άκου[/B] το επιχείρημά του. Όσο χυδαίο ή κενό κι αν σου φαίνεται. Γιατί αυτό το επιχείρημά του είναι η μισή και πάραπάνω μερίδα του πληθυσμού σήμερα. Το επιχείρημά του είναι η Κυρίαρχη Αφήγηση των ημερων, αν σε θυμώνει τόσο ακαριαία έχεις χάσει το παιχνίδι, λυπάμαι.

Εγώ φταίω που λόγω σύγχυσης δεν τήρησα την υπόσχεσή μου να απέχω από το podium.
Νίκε

[SPOILER]την επόμενη φορά που θα προσβληθείς όταν σου πω πως ενίοτε βγάζεις ένα πολύ σνομπ πρόσωπο προς τα έξω στο φόρουμ, θα βρω τρόπο να σε βαρέσω.[/SPOILER]

Ό,τι άλλο σχετικά με αυτή τη συζήτηση σε pm, νομίζω ήμουν σαφής.

Κοίτα να δεις πώς έχει η κατάσταση.
Από τότε που με είπες ρουφιάνο και διάφορα άλλα ωραία επειδή τσαντίστηκες γιατί σε εξέθεσα αναφέροντας ένα κανονικότατα δημοσιευμένο ποστ σου που έσπευσες να αποσύρεις, είπα να σε γράψω στα παπάρια μου και να μην ξανασχοληθώ μαζί σου γιατί μολονότι αναγνωρίζω ότι έισαι ευφυής άνθρωπος, μάλλον δεν κάνουμε χωριό εμείς οι δύο και σε καμία περίπτωση δεν ψήνομαι να συνδιαλέγομαι με άτομα που με χαρακτηρίζουν έτσι.

Οπότε αν θες να πετάγεσαι σαν την κλανιά κάθε φορά που διαφωνώ με κάποιον, όπως τότε με τον κράμπζοντι, χωρίς να έχεις καμία θεσμική δικαιοδοσία ως μοντ, αλλά έτσι, επειδή είσαι το καλό παιδί και ο αυτόκλητος ειρηνοποιός του φόρουμ, κάν’ το ελεύθερα, απλά να ξέρεις ότι δεν σε λαμβάνω υπόψη και δεν πρόκειται να επηρεάσεις κάποια κατάσταση. Δεν καταλαβαίνω και γιατί επιμένεις να το κάνεις στην τελική, αλλά το θέμα είναι δικό σου και δεν είναι κι απαραίτητο να καταλάβω.

Στην προκειμένη, εφόσον από μόνος σου δηλώνεις άσχετος, γνώμη μου είναι ότι καλό θα ήταν να παρέμενες και άσχετος, διότι δεν μπορείς να γνωρίζεις αν η αναφορά μου στον Χαιντεγκερ ήταν για τη “γεγονικότητα” που είναι όρος επινοημένος από αυτόν και όχι ειρωνικό σχόλιο προς τον συνομιλητή μου όπως υπέθεσες και αν η αναφορά στον Μαρκουζε μπορεί να παραπέμπει σε άλλη συζήτηση με τον ίδιο συνομιλητή που έχει γίνει σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο. Γενικά νομίζω ότι είσαι τελείως άκυρος σε αυτή σου την παρέμβαση, όπως και απριορι σε κάθε άλλη αντίστοιχη, αλλά προφανώς και είσαι ελεύθερος να λες τη γνώμη σου αν θέλεις, χωρίς να σε νοιάζει η ενδεχόμενη αντίδραση ή αδιαφορία μου.

Το ροκιν, εξ όσων γνωρίζω, είναι ένα φόρουμ με κανόνες και με όργανα επίλυσης διαφορών, αν κάποιος νιώθει θιγμένος μπορεί να προσφύγει εκεί. Δεν γνωρίζω αν θες να υποκαταστήσεις τους ροκιν θεσμούς και αν οι υπόλοιποι χρήστες χαίρονται να τους εκπροσωπείς εθελοντικά, αλλά προκαταβολικά σου λέω ότι δεν θα ήθελα να κάνεις κάτι τέτοιο για μένα και γενικότερα όσο λιγότερο απευθύνεσαι σε μένα τόσο το καλύτερο και για τους δυο μας.

Δηλαδή ή διανοούμενος που κάνει αναλύσεις ή μη διανοούμενος με χυδαίες απόψεις; Δεν υπάρχει τίποτα στο ενδιάμεσο;
Μπορείς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του χυδαίου των θέσεών μου αν θέλεις.

Για μένα αυτή είναι μια πολύ αυθαίρετη χρήση ενός αρκετά συγκεκριμένου όρου, αλλά ας πούμε ότι του δίνεις καινούριο περιεχόμενο.
Αναλύοντας την γεγονικότητα, δηλαδή την μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας σύμφωνα με σένα, βγαίνουμε εκτός θέματος λες. Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι το θρεντ λέγεται “ιδεολογικές συζητήσεις”, τι είδους ανάγνωση προτείνεις εσύ για να μείνουμε εντός θέματος;

Νομίζω εξήγησα πώς αντιλαμβάνομαι το επιχείρημά του και, ναι, συμφωνώ πως είναι η κυρίαρχη αφήγηση σήμερα. Δεν με θυμώνει απλά, με εξοργίζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να καταλάβω από ποια ιδεολογική σκοπιά προέρχεται.

Επίσης αν εγώ με τον θυμό χάνω το παιχνίδι, εσύ με τη σύγχυση τι χάνεις;
Εκτός από τον χρόνο σου να μου απαντάς, εφόσον ξέρεις ότι είναι άσκοπο;

Να μιλήσουμε τότε για τον Ιορδανίδη ως ιστορικό εν χρόνω υποκείμενο που ανακτά την πολιτική του συνείδηση?
Σοβαρά τώρα, και έχεις δίκιο ως προς το ότι ίσως ο όρος “ιστορικότητα” να είναι καλύτερος (?). Για να είμαι ακριβής αναφερόμουν σε αυτό που έχει καταστεί γεγονός. Ετυμολογικά.
Και αυτό που προσπαθούσα να πω(αλλά για κάποιο λόγο κατάλαβες το αντίθετο) είναι πως όχι, δεν βγαίνουμε εκτός θέματος, αυτό ακριβώς είναι το θέμα στο οποίο ζητάω να μείνουμε.
Ξέρεις καλύτερα από μένα τι λένε οι μαρξιστές για την ιδεολογία.
Και ότι η ιδεολογία είναι “δομή εκτός χρόνου”.
Και αυτό που ζητάω εγώ είναι να την τοποθετήσεις μέσα στην ιστορικότητά της. Οπότε είμαι όντως εγώ εκτός θέματος στο συγκεκριμένο τόπικ. Με το οποίο έχω δηλώσει και στο παρελθόν ότι διαφωνώ. Άντε.

Όσο για το δίλημμα διανοούμενου με αναλύσεις vs μη διανοούμενου με χυδαίες απόψεις, συ είπας ότι μιλάμε για έναν απλό δημοσιογράφο της Καθημερινής - τι άλλο να περιμένει κανείς.

Μικροαστοί θεώρησαν ότι οι κόρες τους θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα μπαλέτου, ότι τα αγόρια τους θα ήταν απαραίτητο να μάθουν ξιφασκία. Να αποκτήσουν δεξιότητες τελείως περιττές για τον μελλοντικό βιοπορισμό τους.

Ας μας εξηγήσει ο κ. Ιορδανίδης ή οι υπερασπιστές του ποιές δεξιότητες πρέπει να αποκτούν τα παιδιά ώστε να διασφαλίσουν το μελλοντικό βιοπορισμό τους και μετά ας έρθουν να μιλήσουν για χυδαιότητα.

Πραγματικά απορώ τι σας έπιασε με τον Ιορδανίδη ειδικά για να γίνουν τόσα ποστς, ανάλυση του βιογραφικού του και δεν ξέρω τι άλλο, λες και είναι τόσο σημαντικός ή αυτά που λέει διαφέρουν από αυτό που είναι η γενικότερη γραμμή του ομίλου Αλαφούζου σε όλα του τα μέσα.
Kάποιοι από εσάς (Χόκαμ π.χ.) θέσατε και μερικές λογικές απορίες όπως “ποιές θα έπρεπε δηλαδή να είναι οι ασχολίες των παιδιών δύο υπαλλήλων;” ή "τι μαθαίνουν τα παιδιά του Ιορδανίδη;"
Για μένα η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ο καθένας ας μάθει να κάνει ό,τι θέλει και ο ίδιος και τα παιδιά του. Φτάνει να πληρώνει ο ίδιος τον λογαριασμό και να αναλαμβάνει τις συνέπειες των επιλογών του (π.χ. κάποιος που θα μάθει σουαχίλι ως ξένη γλώσσα ας μην έχει απαίτηση να διοριστεί να τα διδάσκει σε δημόσιο σχολείο)
Eυθύνη του κάθε πολίτη είναι να εκτιμήσει τι θα του διασφαλίσει αύριο βιοπορισμό.
Νομίζω πως ο Ιορδανίδης χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερα ατυχές παράδειγμα γιατί αναφέρεται στην τέχνη και στον αθλητισμό για να ορίσει αυθαίρετα την εκμάθηση τους ως ασχολία κάποιων ελίτ.
Προφανώς και η τέχνη είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, από τότε που ένας πρωτόγωνος χρησιμοποίησε όποια χρωστική ουσία είχε διαθέσιμη για να απεικονίσει το κυνήγι του στον τοίχο της σπηλιάς του, μέχρι τις ΗΠΑ του περασμένου αιώνα όπου μερικές από τις σημαντικότερες μουσικές δημιουργίες του περασμένου αιώνα ξεκίνησαν από ανθρώπους που ήταν πάμπτωχοι, υφίστανταν διακρίσεις, κάποιοι από αυτούς ήταν και αναλφάβητοι. Κακώς συνδέει την ενασχόληση μαζί της με το εισόδημα.
Αντίστοιχα και στον αθλητισμό, τεράστιοι αθλητές προέρχονται από χώρες του τρίτου κόσμου και παρ’ όλα αυτά έφτασαν σε υψηλό επίπεδο.

Ο Ιορδανίδης θα είχε δίκιο αν έλεγε πως σαφώς και αποτελεί στρέβλωση της αγοράς να μπορούν κάποιοι Έλληνες (εργαζόμενοι ΔΕΚΟ π.χ. ή υπάλληλοι της βουλής ή προμηθευτές του δημοσίου με εισοδήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγικότητα τους) να αγοράζουν στην Αθήνα “επώνυμα” ρούχα στην τριπλάσια ή την τετραπλάσια τιμή από το πόσο κοστίζουν αυτά στις ΗΠΑ.
Σε αυτή την περίπτωση, η “διόρθωση” στα -χρηματοδοτούμενα από δανεισμό- έξοδα του κράτους, δηλαδή τις αμοιβές αυτών των ανθρώπων, θα είχε και άμεση συνέπεια -όπως ήδη έχει- στον τζίρο των ντόπιων λιανέμπορων που έβγαζαν απίστευτα κέρδη πουλώντας τους υπερτιμημένα εισαγόμενα προϊόντα. Και θα ήταν και θεμιτή τελικά.

Κακώς μπλέκει ο Ιορδανίδης το τι φροντίζει κανείς να μάθουν τα παιδιά του με το εισόδημα. Έχω δε την εμπειρική εντύπωση -και θα με ενδιέφερε να έβλεπα κάποτε κάποια έρευνα που να την επιβεβαιώνει- πως το τι φροντίζουν οι άνθρωποι να μάθουν τα παιδιά τους έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το τι οι ίδιοι ξέρουν και το τι είναι σε θέση να εκτιμήσουν παρά με το εισόδημα τους τελικά.

Για τον κακό καπιταλισμό χρηματοπιστωτικού τύπου σε αντίθεση με τον καλό καπιταλισμό τύπου Ασίας θα πούμε τίποτε;

Ε; :-s
Ποιός έκανε τέτοια διάκριση;

Ορίστε το πλήρες άρθρο:

Ο νέος κόσμος
Του Κωστα Ιορδανιδη

Η εκταμίευση του νέου δανείου δημιούργησε αισιοδοξία. Η μετάθεση των νέων περικοπών, που βάσει του προγράμματος λιτότητος έπρεπε να επιβληθούν ήδη σε μισθωτούς του Δημοσίου και σε συνταξιούχους, δημιουργεί μία ψευδαίσθηση ευημερίας για την περίοδο των εορτών. Εχει η κυβέρνηση λόγους κοινωνικούς να ενθαρρύνει τη φυγή από μία σκληρότατη πραγματικότητα. Η αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας κατά έξι βαθμίδες από τον οίκο Standard & Poor?s προσέδωσε «αντικειμενική» διάσταση στις εκτιμήσεις των κυβερνητικών παραγόντων.

Μακράν ημών κάθε προσπάθεια διαταράξεως των εορταστικών προβλέψεων. Νέος κόσμος γεννιέται και ασφαλώς θα είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που καταλύεται. [B]Στην Ελλάδα, τη χώρα των στρεβλώσεων, των αποδράσεων, της συνυπάρξεως με το παράλογο, ο καπιταλισμός στη χρηματοπιστωτική του εκδοχή δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι οι πάντες έχουν το δικαίωμα και επί πλέον τη δυνατότητα να ζουν όπως οι πλούσιοι.[/B]

Οι οικονομικές διαστρωματώσεις που ισχύουν σε κάθε κοινωνία υπέστησαν βιαία σάρωση. Μικροαστοί θεώρησαν ότι οι κόρες τους θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα μπαλέτου, ότι τα αγόρια τους θα ήταν απαραίτητο να μάθουν ξιφασκία. Να αποκτήσουν δεξιότητες τελείως περιττές για τον μελλοντικό βιοπορισμό τους. Ο,τι εθεωρείτο προνόμιο της ανωτάτης αστικής τάξεως στο παρελθόν αντιμετωπίσθηκε ως αυτονόητο δικαίωμα για τα παιδιά δύο υπαλλήλων.

Η τάση αυτή θεωρήθηκε ως εκδημοκρατισμός του πλούτου και δανειοδοτήθηκε απερίσκεπτα από όλες τις πλευρές - τράπεζες, κράτος και ξένους δανειστές. Αλλά η κρίση ανέδειξε τη διαφορά ανάμεσα στον πλούτο της πιστωτικής κάρτας και του κατόχου χρυσών λιρών Αγγλίας παλαιάς κοπής ή νεωτέρας. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν σημειώθηκε παρόμοια εξάρθρωση δομών και αντιλήψεων.

Εκούσα άκουσα πορεύεται η Ελλάς σε νέα φάση, με νέες οικονομικές διαστρωματώσεις, όπου ο κάθε ένας θα έχει όσα κοινωνικώς αρμόζει, κατά τη νέα τάξη που οικοδομείται. Ο κύκλος της προσαρμογής άνοιξε, αλλά δεν πρόκειται να κλείσει. Δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή στην προτεραία κατάσταση πραγμάτων. Κάποιοι θα καταφύγουν στον Ησίοδο αναπολώντας ότι «χρύσιον μεν πρώτιστα γένος ανθρώπων», αλλά αυτό θα αποτελεί μικρά παραμυθία. Θα ανακύψει ασφαλώς σε κάποια φάση η ανάγκη οικοδομήσεως νέων αξιών, εκτός της κλίμακος του οικονομικού πλούτου, αλλά περί αυτού ουδείς λόγος, προς το παρόν τουλάχιστον.

Η καγκελάριος της Γερμανίας κ. Αγκελα Μέρκελ εξέθεσε το πλαίσιο εντός του οποίου έχει την πρόθεση να οικοδομήσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Στην τελευταία της συνέντευξη στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» τόνισε ότι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ δεν προσφέρουν πλέον το μόνο σύστημα αναφοράς για τον υπόλοιπο κόσμο. [B]Νέα πρότυπα αναπτύξεως έχουν αναδυθεί και ανέφερε την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, τη Βραζιλία, «όπου οι πολίτες τους εργάζονται σκληρά και δείχνουν επινοητικότητα».[/B] Αυτός είναι ο νέος κόσμος και φυσικά δεν μοιάζει ελκυστικός.

Γιατί να πρέπει να σχολιάσω ηλιθιότητες;
Αν είναι να ασχοληθούμε με κάτι ας είναι αυτά που λέει η ίδια η Μέρκελ και όχι κάποιος βλάκας που πατάει στα λεγόμενα της για να πεί τα δικά του.

Γιατι εδω χρηστες του rocking πιανουν οποιον λεει μια μαλακια και τον χριζουν γκουρου του φιλελευθερισμου…

Καλά, και εγώ λέω “βάζελο” όποιον δεν γουστάρω αλλά δεν περιμένω σοβαρά να βγουν να τον υπερασπιστούν οι πραγματικοί βάζελοι! :lol::p:lol:

[B]Κοινότοπες σκέψεις, που έχουν όμως ξεχαστεί[/B] από τον Γ. Κιμούλη στο Protagon: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=21427

[SPOILER]

[B]Κοινότοπες σκέψεις, που έχουν όμως ξεχαστεί[/B]
16/01/2013

Ας τελειώσουμε κάποια στιγμή με τα διφορούμενα και τις υπεκφυγές περί διανόησης. Ο Διανοούμενος παράγει ιδέες μέσω του έργου του, όποιες και να ?ναι οι ιδέες. Σημαντικές ή ασήμαντες. Αυτή είναι η εργασία του. Η παραγωγή ιδεών διαμορφώνει συνειδήσεις κι αυτή είναι ευθύνη του. Η ευθύνη πάντα δημιουργεί υποχρέωση. Όσο κι αν δε μας αρέσει ν? ακούγεται ? ο διανοούμενος (φιλόσοφος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, δημοσιογράφος κ.ο.κ.) είναι ένας προνομιούχος! Έχει το προνόμιο να κερδίζει τα προς το ζην του με τη σκέψη του. Μία από τις βασικές του υποχρεώσεις λοιπόν είναι να ανταποδίδει στον κοινωνικό του χώρο ένα μέρος του προνομίου αυτού. Οφείλει πάνω απ? όλα να συγκρούεται με κάθε μορφή εξουσίας, όταν αυτή καταστρατηγεί τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας. Άρα ποτέ δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στην απόρριψη και στον αποκλεισμό! Οφείλει συνεχώς να σκέφτεται και να αντιδρά έχοντας ως βασικό του όπλο τον ίδιο του το λόγο. Η πολιτικοποίησή του ήταν ανέκαθεν η βασική του υποχρέωση. Ο διανοούμενος με λίγα λόγια είναι κάποιος, που ?φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν?, γι? αυτό και το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η εμμένεια στην εξαίρεση. Εκεί κατοικεί!

Τις τελευταίες αυτές δεκαετίες, ήταν της μόδας οι υποχρεώσεις του διανοούμενου να σταματούν στην αποκλειστική του ενασχόληση με το έργο του. Η πολιτική του στράτευση εθεωρείτο παλιομοδίτικο αριστερό παραλήρημα. Ξεκίνησε έτσι μία ?μετακόμιση? από τα ?κατσάβραχα? της εξαίρεσης στο κέντρο των κανόνων και των πραγμάτων, με αποτέλεσμα ένα αποενοχοποιημένο σουλάτσο στον κομφορμισμό, το οποίο κατέληγε σε μία εθελούσια δουλεία στη πολιτική καμαρίλα. Όσοι δεν ακολούθησαν αυτήν την κατρακύλα ή κλείστηκαν σπίτι τους ή συνέχισαν την προσπάθειά τους παραμένοντας στη θέση τους, αλλά χωρίς στην ουσία να έχουν τρόπο ν? ακουστεί ο λόγος τους δημόσια, αφού ο δημόσιος λόγος είχε πλέον τηλεοπτικοποιηθεί. Τώρα ήρθε η στιγμή του τέλους αυτής της εκδρομής. Ήρθε η στιγμή να βρει, να δει, να πει ο καθείς με ποιους θα ζει και ποιους θα εγκαταλείψει. Είναι η ελάχιστη συγνώμη σ? αυτήν την ανόητη ιδιώτευση των τελευταίων ετών. Το σύνθημα ?ανήκω στον εαυτό μου και στο έργο μου? δεν αντέχει πλέον. Τελείωσαν οι ποντιοπιλατισμοί. Ή είσαι με τους διανοούμενους, που δεν φοβούνται να συγκρουστούν με μία εξουσία, που καταστρατηγεί με τον πιο εμφανή και ανάλγητο τρόπο τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας και άρα δεν κλείνουν τα μάτια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την απόρριψη και τον αποκλεισμό - ακόμη κι αν κάποιοι τα θεωρούν όλα αυτά λαϊκίστικες ρητορείες ή ανήκεις στους περίφημους ?σταθεροποιητές διανοούμενους?.

Oι “σταθεροποιητές” (les stabilisateurs), σύμφωνα με τον Jean Claude Milner, είναι η κοινωνική ομάδα, που αποτελείται, ως επί το πλείστον, από “επαγγελματίες διανοούμενους”, οι οποίοι έχουν αναλάβει τη σταθερότητα και τη συνέχιση της υπάρχουσας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης. Πολλοί απ? αυτούς προέρχονται από το χώρο της αριστεράς. Είναι πρώην προοδευτικοί ή τουλάχιστον έτσι τους άρεσε κάποτε να αυτοαποκαλούνται. Χρησιμοποιούν ένα μαρξικό λεξιλόγιο και συστήνονται ως πρώην αριστεροί, που ανένηψαν για να εξελιχθούν σε δραστήριους υπερασπιστές του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό το σύγχρονο πρόσωπο του κονσερβατισμού είναι μόνον ένα αντίτιμο των προνομίων, που απολαμβάνουν; Δεν νομίζω. Απ? ό,τι φαίνεται ο λόγος τους δεν πηγάζει από μία συνειδητή ψυχρή προστασία των προσωπικών τους συμφερόντων. Θα ήταν άδικο λοιπόν, αν το υπεστήριζε κάποιος. Αντιθέτως είναι εμφανές το πάθος και η πίστη τους, πως διακονούν το δίκαιο, το σωστό και το ορθό. Κανείς δεν είναι τόσο ανέντιμος, ώστε να γράφει κάτι, που δεν πιστεύει. Απλώς δεν έχουν διερωτηθεί, πώς γίνεται και από τον προοδευτικό χώρο προχώρησαν/προσχώρησαν στον συντηρητικό, στο χώρο της πολιτικής ορθότητας, στο χώρο της realpolitik; Η αιτιολογία που χρησιμοποιούν γι? αυτή τους τη «μετακόμιση», είναι, πως ωρίμασαν. Έτσι λένε. Ένα άλλο όνομα της αλλοτρίωσης: ωριμότητα; Ωρίμανση; Γηρασμός; Γήρανση; «Πού ?σουνα νιότη που ?δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Το να προασπίζεσαι όμως αυτά που είναι ήδη δεδομένα σε οδηγούν απλώς και μόνο σε μία ακινησία προσαρμογής και η ακινησία οδηγεί στην απολίθωση (pétrification). Η πολιτική εξουσία ανέκαθεν λειτουργούσε σαν Μέδουσα.

Μελλοντικό σήμα κατατεθέν τους: αυτό το τερατόμορφο γκροτέσκ γλυπτό, γνωστό και ως gargouille, προσπαθεί να μιμηθεί τον Σκεπτόμενο (Le Penseur) του Rodin. Τα gargouilles, αυτοί οι πέτρινοι δαίμονες, είναι γλυπτά τοποθετημένα συνήθως στις προσόψεις κτιρίων και ναών για να σταματούν τη δυνατή και απότομη ροή των νερών της βροχής, διατηρώντας τα αναλλοίωτα στο χρόνο. Επίσης εκτελούν και χρέη αντίβαρου στο εξωτερικό για τις αψίδες του εσωτερικού των ναών. Πολλοί τα τοποθετούσαν στις προσόψεις των σπιτιών τους για να προστατεύονται απ΄τα κακά πνεύματα. Προσοχή!: Η λέξη gargouille προέρχεται από το λατινικό gargula, που σημαίνει λαιμός, οισοφάγος, καταπιώνας (κοινώς: τα καταπίνει όλα) και συνδέεται και με το γαλλικό gargariser, που σημαίνει γαργάρα. (κοινώς: ?έκανε γαργάρα?). Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις ή με τους Σταθεροποιητές (stabilisateurs) δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Ένα άλλο όνομα λοιπόν των Σταθεροποιητών διανοουμένων θα μπορούσε να είναι: Intellectuels Gargouilles!

Ο καθείς και ο λόγος του λοιπόν. O καθείς και η ευθύνη του. Ο καθείς και η υποχρέωσή του.
Ήρθε η στιγμή να δοθεί ένα τέλος στο να νομίζεις πως σκέφτεσαι…

[/SPOILER]

[B]Η αστική ιδεολογία για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα
[/B]

Η βασική πρόταση της αστικής ιδεολογίας για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα είναι ότι αυτός [B]δεν υπάρχει.[/B]

Αυτή η ανυπαρξία έρχεται να συμπληρώσει την συμμετρικά προβαλλόμενη ανυπαρξία “εργατικής τάξης” και “βιομηχανίας” στη χώρα.

Η ελληνική αστική ιδεολογία κατασκευάζει έτσι μια χώρα sui generis, χωρίς ανάλογο πουθενά στον κόσμο και στην παγκόσμια ιστορία, ένα “έθνος ανάδελφον”, όπου δεν υφίστανται, σε τελική ανάλυση, οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις της ταξικής εκμετάλλευσης αφενός και της ταξικής πάλης αφετέρου. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς αυτό το κατασκεύασμα ως “[B]ουτοπία υπανάπτυξης[/B]”, με τον φαινομενικά παράδοξο αυτό όρο να αναλύεται ως εξής: η Ελλάδα συνιστά [B]ουτοπική κοινωνία[/B] στον βαθμό που συνιστά μια ήδη πάντοτε αταξική κοινωνία, αλλά συνιστά [B]αταξική κοινωνία[/B] όχι επειδή ξεπέρασε τις τάξεις αλλά επειδή δεν τις έχει ακόμη ανακαλύψει. Η “υπανάπτυξη”, με άλλα λόγια, [B]εκπληρώνει τον ρόλο της επανάστασης από την ανάποδη[/B]: ακυρώνει εκ των προτέρων την αναγκαιότητα της επανάστασης εφόσον φροντίζει να μην υφίστανται καν οι ανταγωνισμοί τους οποίους επιζητά να επιλύσει δια της βίας η επανάσταση.

Η αστική ιδεολογία για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι [B]συνεκτική ιδεολογία[/B], περιλαμβάνει δηλαδή μία σειρά προτάσεων και θέσεων οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοενισχύονται.

Η αστική ιδεολογία αναπαράγεται και ενισχύεται κάθε φορά που ένα κοινωνικό υποκείμενο δέχεται έστω μία από αυτές τις προτάσεις ως ορθές: γιατί είναι τέτοια η συνεκτικότητα του συνόλου των προτάσεων που δεχόμενο μία, τις δέχεται όλες.

Συνεπώς, είναι σημαντικό --είναι κρίσιμο-- για την κομμουνιστική ιδεολογία να γνωρίζει, να κοινοποιεί και να αποδομεί με τρόπο τεκμηριωμένο και συγκεκριμένο όλες τις βασικές παραμέτρους της αστικής ιδεολογίας για τη μορφή της οικονομίας και του ταξικού σχηματισμού στη χώρα.

Αυτές είναι οι εξής:

[B]1. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, “πραγματική” αστική τάξη στη χώρα[/B]. Η ελληνική αστική τάξη είναι ένα προσομοίωμα της πραγματικής, μια ανωμαλία της ιστορίας, το αποτέλεσμα της χαλαρής και ανακριβούς χρήσης της γλώσσας. Η ελληνική αστική τάξη είναι ένα λούμπεν συνονθύλευμα από “παράσιτα”, “μεγαλοκαρχαρίες”,“λαμόγια”, “τυχοδιώκτες”, “τοκογλύφους”, “παιδιά του μπαμπά τους” και κακέκτυπων των γκόλντεν μπόιζ που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν βαρυποινίτες στις φυλακές. Αλλά σε όλες τις άλλες χώρες, τουλάχιστον στις “αναπτυγμένες”, υπάρχει υγιής καπιταλισμός γιατί υπάρχει μια αστική τάξη που η πεμπτουσία της αντανακλάται στα ρεαλιστικά πεζογραφικά αριστουργήματα, τη φιλοσοφία και τις όπερες τη στιγμή που το Πνεύμα της δικής μας αποτυπώνεται στο σκυλάδικο.

[B]2. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, εργατική τάξη στη χώρα.[/B] Δεν υπήρξε τέτοια τάξη γιατί η ελληνική οικονομική ιστορία περνά από την προνεωτερικότητα της αγροτικής οικονομίας στην μετανεωτερικότητα των υπηρεσιών χωρίς “βιομηχανικό” στάδιο. Έτσι, το 1930, για παράδειγμα, ήταν “πολύ νωρίς” για να υπάρχει ελληνική εργατική τάξη, και το 1980 πολύ αργά. Η “ελληνική εργατική τάξη” είναι μια μυθοπλαστική σύμβαση στα τραγούδια του Καζαντζίδη, όχι μια κατηγορία της οικονομικής ιστορίας της χώρας.

[B]3. Δεν υπάρχει, ούτε και υπήρξε ποτέ, “ανάπτυξη” στην ελληνική οικονομία.[/B] Η ανάπτυξη που ζήσαμε ήταν απλώς “φενάκη”, “οφθαλμαπάτη”, βασισμένη σε δανεικά, λαμογιές και διαφθορά. Η ουσία της Ελλάδας είναι η υπανάπτυξη, η περιφερειακότητα, η ασημαντότητα. Η μοναδική σημασία της Ελλάδας είναι γεωπολιτική και αφορά την λειτουργία της ως προπυργίου προστασίας της Ευρώπης από τις ορδές των Ασιατών.

[B]4. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, ενεργητική σχέση με τον ιμπεριαλισμό στην ελληνική οικονομία και πολιτική.[/B] Η Ελλάδα είναι χώρα αναξιοπαθούντων θυμάτων της εκμετάλλευσης των ξένων, προδομένη κατ’ επανάληψη στον ξένο ζυγό, υποτελής, εξαρτημένη όσο καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη, υπόδουλη και ξενόδουλη. Είναι ένα θύμα του ιμπεριαλισμού των άλλων χωρών, που την μισούν, την περιφρονούν και την καταδιώκουν, που πάντα την αδικούν και την εκμεταλλεύονται, συνεπικουρούμενες βέβαια από την μοναδική παγκοσμίως έλλειψη πατριωτισμού των ισχυρών της χώρας (που πάντως επουδενί δεν συνιστούν “αστική τάξη”, εν μέρει και επειδή στερούνται της “αυτονομίας” που προϋποθέτει ο υγιής αστικός πατριωτισμός). Ειδικότητα αυτής της τελευταίας “κάστας” των αρχόντων είναι να “προδίδουν” τα “όνειρα και τους καημούς” της χώρας, να φτάσει, για παράδειγμα, στο Εσκί Σεχίρ.

[B]5. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ “παραγωγικότητα” στην Ελλάδα.[/B] Η Ελλάδα είναι μια χώρα του ήλιου, της θάλασσας και του φραπέ, όπου δεν εργάζεται σχεδόν κανένας ή και που να εργάζεται είναι για ασήμαντους στόχους και με ασήμαντα αποτελέσματα. Η ελληνική οικονομία είναι “ψιλικατζίδικη”, βασίζεται στις μικροκατασκευές, στα μερεμέτια, στις μικροεπιδιορθώσεις. Είναι “δημοσιοϋπαλληλική”, ώστε να βρίσκουν δουλειά τα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που είναι άχρηστα σε μια ούτως ή άλλως “μη παραγωγική” οικονομία. Η δανειοδότηση, κατά συνέπεια, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την παραγωγικότητα και με τις προσπάθειες αύξησης της, αλλά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης παραγωγικότητας. Οι Έλληνες παίρνουν δάνεια επειδή δεν είναι παραγωγικοί και τα σπαταλούν για να περνάνε καλά, χωρίς να οφελούν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την συσσώρευση του κεφαλαίου.

[B]6. Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, “ταξική πάλη” στην Ελλάδα.[/B] Αυτή είναι η φυσική συνέπεια όλων των προηγούμενων. Η ελληνική ιστορία δεν έχει καμία σχέση με την πάλη των τάξεων, εφόσον στην χώρα δεν υπάρχουν “τάξεις” και εφόσον δεν υπάρχουν οι στόχοι εκείνοι με τους οποίους συνδέεται η πάλη των τάξεων. Στην Ελλάδα συγκρούονται “οικογένειες”, “συμφέροντα”, “τζάκια”, “φατρίες”, “μαγαζιά”, “συντεχνίες”, “εργατοπατέρες”, ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες, οπαδοί, “τοπικισμοί”, αλλά ποτέ τάξεις. Για αυτό και η φαινομενικά εύκολη αλλά για κάποιον μυστήριο λόγο ανέφικτη λύση στο κοινωνικό πρόβλημα είναι “η αλλαγή νοοτροπίας”, “η καλλιέργεια”, η “σωστή παιδεία”, η “εμπειρία από το εξωτερικό”, η ανάγνωση μεγάλων συγγραφέων, η καλλιέπεια, το αρχαιοελληνικό ήθος, η σωστή αξιοποίηση του παραδείγματος εθνοσωτήρων, εθναρχών και μεγάλων ευεργετών του έθνους, και, στην χειρότερη των περιπτώσεων, η αλλαγή του dna, καθώς αυτό υπάρχει μια περίπτωση να έχει μολυνθεί από τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας. Από την άλλη, βέβαια, οι συγκρούσεις είναι στην ουσία απλώς “καβγαδάκια”, καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε στην πραγματικότητα τίποτε να χωρίσουμε, αφού δεν έχουμε και τίποτε που να αξίζει τον κόπο να χωρίσουμε, καθώς δεν παράγουμε τίποτε, δεν έχουμε συγκέντρωση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, και δεν αναπτύσσουμε κανενός είδους οικονομία άλλη απ’ αυτή της ανταλλαγής αυγών με τετράδια ή μαθημάτων αγγλικών με αλουμινοκατασκευές.

[B]7. Το απώτατο όνειρο κάθε προοδευτικού ανθρώπου στην Ελλάδα είναι να πραγματοποιηθεί επιτέλους μια αστική επανάσταση στη χώρα, ώστε να μπορούμε να έχουμε μια “σωστή” αστική τάξη, που με την σειρά της θα μας επιτρέψει να αναπτύξουμε και πραγματικό σοσιαλισμό.[/B] Για το πότε θα συγκροτηθεί επιτέλους αυτή η αστική τάξη που χρειαζόμαστε ώστε μετά να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε θα μας ενημερώσει η ίδια η αστική ιδεολογία, που βέβαια, αφού δεν υπάρχει ακόμα αστική τάξη, δεν είναι στην πραγματικότητα αστική ιδεολογία, αλλά απλώς οι ανιδιοτελείς στοχασμοί μορφωμένων ανθρώπων που νοιάζονται για το καλό του τόπου. Και επειδή η προοδευτική ιδεολογία συνίσταται ακριβώς στην στήριξη αυτής της προοπτικής της αστικής επανάστασης που θα φέρει το γαλλικό 1789 στην Ελλάδα, το καθήκον της αριστεράς είναι να στηρίξει τα υγιή εκείνα στοιχεία και τις υγιείς και αδιάφθορες εκείνες κοινωνικές δυνάμεις που θα συγκροτήσουν το πρόπλασμα της αστικής τάξης η οποία, αφού αναπτύξει τις αντιφάσεις της, ας πούμε στα επόμενα διακόσια χρόνια, θα φτάσει σε ένα ώριμο στάδιο υπερκέρασης δια της επαναστατικής ανατροπής.

Αντώνης LR

Μυθικό μπλογκ στο επίπεδο των ιδεών και της σκέψης,καιρό είχα να το διαβάσω.

Ευτυχώς υπάρχουν και βιβλία για οποιον θέλει να μορφωθεί με τον μαρξισμό στα σοβαρά,κρίμα να διαβάζει για τον “πολιτειολόγο” (wtf) Κονδύλη(μαθητής του Σμιτ) με σούμα από Πάσχο και Καθημερινή για την αστική τάξη.Είναι σουρεαλιστικό

Δεν νομίζω ότι LR αναφέρει τον Κονδύλη ως πολιτειολόγο με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Έχω την εντύπωση ότι απλά το κοτσάρει πιο πολύ σαν επιθετικό προσδιορισμό, βασιζόμενος ακριβώς στην ουσία του συγκεκριμένου έργου του Κονδύλη, εισηγητή ( του ιδεολογήματος της ανυπαρξίας αυθεντικής ελληνικής αστικής τάξης, με ότι αυτό συνεπάγεται

Στο προκείμενο τώρα, εδώ και 2 δεκαετίες, για να μην πω από πιο πριν, το ιδεολόγημα της ανυπαρξίας τάξεων στην Ελλάδα είναι κυρίαρχο. Όχι μόνο από τα δεξιά αλλά και από αριστερά, αυτό που καλλιεργείται όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι η ελληνική αστική τάξη δεν είναι ακριβώς αστική, αλλά κάτι άλλο. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυθεντική ελληνική αστική τάξη δεν πρέπει να υπάρχει και αυθεντική ελληνική εργατική τάξη, αλλά κάτι άλλο που μοιάζει μεν με εργατική τάξη αλλά δεν είναι. Συνεπώς, η ανυπαρξία αστικής και εργατικής τάξης, στην αυθεντική τους μορφή, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τελικά η Ελλάδα δεν είναι ένα κεφαλαιοκραικά οργανωμένο κράτος, ένα άστικό κράτος, αλλά κάτι άλλο που μοιάζει μεν με αστικό κράτος αλλά δεν είναι.

Όλο αυτό έχει μετεξελιχθεί σε κυρίαρχο ιδεολογικό λόγο. Ράμφος, Δήμου, Ανδριανόπουλος, αλλά και Μανδραβέλης, Παπαδημητρίου θρηνούν για την απουσία αυθεντικής ελληνικής αστικής τάξης και προσπαθούν να μας πείσουν ότι, αυτή είναι η αιτία του κακού που μας βρήκε.

“- Μην κατηγορείτε τον καπιταλισμό, γιατί στην Ελλάδα απλά δεν έχουμε και δεν είχαμε ποτέ καπιταλισμό.”

Το ιδεολόγημα αυτό λοιπόν έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά συνεκτικής ιδεολογίας. Από τα δεξιά εώς τα αριστερά του ελληνικού πολιτικού φάσματος. Γιατί δεν είναι μόνο οι Μανδραβέληδες της Καθημερινής που μας ζαλίζουν τον έρωτα - που όσο γελοίοι και να καταντούν οι Μανδραβελοπορτοσάλτηδες την “δουλειά” τους μια χαρά την κάνουν. Είναι και οι δήθεν αντικαπιταλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που προωθούν την ίδια ιστορία. Χαρακτηριστική η αναφορά της Αυγής σε ομιλία της Μαριάννας Λάτση στο ίδρυμα Σ. Λατσης, με τίτλο “Νέα ελληνική επιχειρηματικότητα για νέα εθνική αυτοπεποίθηση”.

«Ο τόπος έχει, περισσότερο παρά ποτέ, ανάγκη την καινοτόμο επιχειρηματικότητα, που δρα με σεβασμό στους νόμους της δημοκρατίας, στον κόσμο της εργασίας, στον ανταγωνισμό, στην παραγωγική δύναμη που λέγεται γνώση. Η συμβολή της νέας ελληνικής επιχειρηματικότητας μπορεί να είναι καθοριστική και για την κατάκτηση ενός μεγάλου ζητούμενου: Στη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής αυτοπεποίθησης».

Νέα ελληνική επιχειρηματικότητα λοιπόν. Η παλιά μας πέθανε. Η παλιά που μας οδήγησε εδώ. Η νέα θα σέβεται τους νόμους της δημοκρατίας, τον κόσμο της εργασίας, τον ανταγωνισμό κ.ο.κ. Γι’ αυτό :

“- Μην κατηγορείτε τον καπιταλισμό, γιατί στην Ελλάδα απλά δεν έχουμε και δεν είχαμε ποτέ καπιταλισμό.”

Θρηνούν και οι Λάτσηδες την ανυπαρξία αυθεντικής ελληνικής αστικής τάξης. Θρηνεί και η Αυγή μαζί.

Ας θρηνήσουμε όλοι λοιπόν και ας παλέψουμε για το ζητούμενο. Έναν πραγματικό, αυθεντικό ελληνικό καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Για την δικιά μας (καθυστερημένη) αστική επανάσταση. Για τον - αλά ελληνικά - καπιταλισμό του 21ου αιώνα. Για την εθνική ανάταση μπλα μπλα μπλα…

Εγώ θα έλεγα να πάμε μια βόλτα στα Βαλκάνια ή να ρίξουμε μια ματιά στη λίστα Forbes (http://www.forbes.com/global2000/#p_1_s_a0_All%20industries_Greece_All%20states_).

Και που ξέρεις μπορεί να ανακαλύψουμε την “χαμένη” ελληνικη αστική τάξη…

Ναι , δεν διαφωνώ αρχικά με αυτο που λες σχετικά με το “λάβαρο” της μη ύπαρξης τάξεων.
Αυτο είναι ένα ζήτημα που θέλει ανάλυση και όντως έχει υψωθεί απο δεξιά και αριστερά ως δικαιολογία για αποτυχίες.
Προφανώς το να βγεις και να πεις “δεν υπάρχει αστική τάξη στην Ελλάδα για αυτο και δεν έχουμε σωστό καπιταλισμό ενώ αντιθέτως ολα ειναι μπουρδέλο” δεν είναι σοβαρό επιχείρημα και όντως πολλοί το λένε αυτό.Λες και είναι μαθηματικά όπου εάν αντικαταστήσουμε με μια αστική τάξη ολα θα πάνε ρολόι.Γενικότερα,θα πρέπει να κοιτάξεις ενδότερα για να δεις γιατί συμβαίνει ένα τέτοιο φαινόμενο,εάν πιστεύεις οτι συμβαίνει,όπου προφανώς βλέπεις και κάποια “όρια” στην αστική κοινωνία.

Εγώ εκεί που διαφώνησα με το μπλογκ είναι στην “σαλατοποίηση” που κάνει,πετώντας τα πάντα μέσα με οτι να ναι όρους βγάζοντας ένα συμπέρασμα που προφανώς τον ικανοποιεί.Πράγμα που γενικότερα το έχω διαπιστώσει όσο το έχω παρακολουθήσει