Αν και θεωρώ ότι είμαι ο χρήστης που κάνω τη μεγαλύτερη χρήση εισαγωγικών στο forum (στα όρια της κατάχρησης και του κουραστικού πολλές φορές), δεν θα βάλω στο συγκεκριμένο, διότι όντως θεωρώ ότι έχουν μετριοπαθείς πεποιθήσεις.

Θυμήθηκα, καθώς έγραφα, την χαρακτηριστική περίπτωση ενός ταξιτζή, που με είχε παραλάβει από το κέντρο του Πειραιά, κάποτε. Πιάσαμε συζήτηση αμέσως (όπως κάνω πάντα με τους συμπαθείς εκπροσώπους της “κίτρινης φυλής”). Πραγματικά, πολύ ωραίος τύπος, με μετρημένες απόψεις, λογικός, συγκροτημένος κ.λπ. “Ανεβαίναμε” τη Συγγρού και ήταν η μέρα (ή η επομένη) που είχε τοποθετηθεί βόμβα στα γραφεία της Εθνικής Ασφαλιστικής. Χαμός από αστυνομία, κορδέλες κ.λπ. Εκεί που μιλούσαμε μία χαρά, περνώντας από εκεί το βλέμμα του “σκοτείνιασε”, πήρε ένα ημι-άγριο ύφος και μου είπε: “Χρειάζεται καμία βόμπα (σημ. συντ.: ναι, με “β”) που και που φιλαράκι, να “σφίγγουν” οι κώλοι!”. Άλλος άνθρωπος, σε κλάσματα δευτερολέπτου μιλάμε.

Αν έχω καταλάβει καλά τι εννοεί ο @nnnkkk, είναι ότι ουσιαστικά προς ένα αριστερό εξαντλείται η αυστηρότητα με γελοία μικρή ανοχή σε σχέση με τα πιστεύω του (αρχιδια αριστερός είναι αν δεν παίρνει αποδείξεις και λοιπά αστεία κυριολεκτικά παραδείγματα ), σε σχέση με έναν πιο κεντρώο-δεξιο που εκεί υπάρχουν μεγαλύτερα όρια ανοχής σε συμπεριφορές “αποκλίνουσες”.

Σωστά, στο δεύτερο μήνυμα μου νομίζω είναι πολύ πιο προφανές, αν και δεν το έκανα πενηνταράκια αναλύοντας όλη μου τη σκέψη.

Το παράδοξο είναι το εξής: Πως επιβάλλεις ( που και αυτό σα ρήμα έχει αρνητική χροιά, δε μ’αρέσει ), κάποια έννοια που πρόσκειται στην αριστερά σε γενικές γραμμές ( πχ τη μη χρήση της βίας ), χωρίς να χρησιμοποιήσεις τη βία όταν φτάνεις σε οριακό σημείο και η συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά?

Ακόμη πιο δύσκολο το κάνει αυτό, το γεγονός ότι ένας δεξιός μπορεί να είναι κατά της βίας, αλλά μερικά από αυτά που πιστεύει και ψηφίζει, για να λειτουργήσουν χρειάζονται τη βία. Πχ, θέλω να πιστεύω ότι πολύ λίγοι δεξιοί εύχονται να πάθουν κακό οι λαθρομετανάστες. Όμως στηρίζοντας τα εθνικά σύνορα και την ύπαρξη στρατού, έμμεσα στηρίζουν τη βία.

Αντιστοιχα το παράδειγμα που είπα παραπάνω με τους boomers. Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο πια ότι δε θα αλλάξουν μυαλά, ό,τι κι αν γίνει. Άρα εγώ θα πρέπει σέβομαι τις θέσεις τους και το πως διαμορφώνουν τον κόσμο ( έχουμε “δημοκρατία” ) χρησιμοποιώντας και τη βία, αλλά απ’την ανάποδη τα χέρια μου είναι δεμένα.

Ο μόνος τρόπος να τη γλυτώσεις με κάποιον τρόπο είναι να μορφωθείς σε πολύ υψηλό βαθμό καθώς εκεί ( σε ένα Πανεπιστήμιο ) θα βρεις παρόμοιες ιδέες ( υποθέτω, δεν έχω στοιχεία ) και να προσπαθήσεις να κάνεις fit in, αλλά πρώτον μιλάμε για ένα ελάχιστο κομμάτι του πλυθησμού που μπορεί να το κάνει αυτό και δεύτερον και να το κάνεις αυτό δε σημαίνει πως η ζωή σου δεν εξαρτάται από το τι θα γίνεται έξω απ΄τη φούσκα σου.

Να σου πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις κολλήσει τόσο πολύ με την έννοια βία. Οπότε έχει χρειαστεί και από τις 2 πλευρές, η βία έχει χρησιμοποιηθεί και έχει αποτελέσματα.

Παρά ταύτα, ζούμε μέσα σε ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα το οποίο προπαγανδίζει πέρα για πέρα εναντίων οποιασδήποτε αριστερής φωνής, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω την όλη έκπληξη για τα παραπάνω γεγονότα που περιγράφεις.
Ζεις σε καπιταλισμό, τι θες να σου πούνε? Πατρίδα μας ειναι όλη η γη ή ότι οι μετανάστες θα μολύνουν τους πολιτισμούς μας?

Αν ζούσες σε καπιταλισμό θα σου έλεγαν ότι οι μετανάστες είναι απαραίτητοι μπας και αυξηθεί η παραγωγικοτητα, θα σου μιλούσαν για ανοιχτά σύνορα, για εταιρείες που επιβάλλεται να χρεωκοπουν και να μη λαμβάνουν κρατική βοήθεια (ελάχιστο κράτος γαρ) κοκ.

Κατά βάση ζούμε σε μια λαϊκή δεξιά που για μένα προσωπικά είναι απείρως χειρότερη από την οικονομία της αγοράς η τον κεντρικό (από τα πάνω) προγραμματισμό.

Μα οι μετανάστες ήταν χρήσιμοι (με τον τρόπο που το λες)όσο δεν υπηρχαν μεγάλες “μεταναστευτικές” ροές και φυσικά τα σύνορα είναι ανοιχτά για όσους “προσφέρουν” στην οικονομία. Απλά τώρα τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τα αποδεκτά τους όρια και έχουμε την άνοδο της ακροδεξιάς.

Ζούμε σε μια φιλελεύθερη καπιταλιστική δεξιά, ας μην κολλάμε στους όρους όμως.

Αυτο είναι το λάθος, ο φιλελεύθερος δεν πιστεύει σε σύνορα. Είτε μιλάμε για ελεύθερη διακίνηση αγαθών, ανθρώπων, κεφαλαίου.

Νεοφιλελέ δεξιά είναι ξεκάθαρα. Με λαϊκή δεξιά θα ήταν καλύτερα.

Δείτε εδώ, είναι πριν τις εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου στη ΝΔ.

Δυστυχώς επικράτησε ο νεοφιλελές δεξιός Κούλης.

Το φιλελευθερη οπως χρησιμοποειται στην παρουσα Ταξη Πραγματων ευρεως, ειναι δυστυχως φιλελευθερισμος οσον αφορα την αγορα, τα δικαιωματα του πολιτη, την ελευθερια λογου (αυτο μας μαρανε), το δικαιωμα να εχεις οπλο σε πιο καθυστερημενες χωρες, και αλλα τετοια “δικαιωματα” που μςα δινουν μια ψευδαισθηση ελευθεριας.

Δεν εχει να κανει με ανθρωπιστικη ιδεολογια και σεβασμο στην ελευθερια του συνανθρωπου. Αλλωστε ο καπιταλισμος και οποιοσδηποτε σεβασμος στην ανθρωπινη ζωη ανεξαρτητως σε ποιον ανηκει αυτη η ζωη, ειναι δυο εννοιες ασυμβατες.

Ισχύει, αλλά όταν μιλάμε για φιλελευθερισμο / liberalism μιλάμε για rule of law, κοσμικό κράτος, ελάχιστο κράτος, ανεκτικότητα, ισότητα φύλων, φυλών, ανεξιθρησκια κοκ.
Μιλάμε δηλαδή για John Locke, Adam Smith, Roosevelt, Kennedy κοκ.

Δεν έχει σχέση ούτε με νεοφιλελευθερισμο της Θάτσερ και του Ρηγκαν, ούτε με συντηρητικους (που είναι κατά βάση αυτό που περιγράφουν από πάνω).

Για κλειστά σύνορα μιλάνε καρικατούρες τύπου Ορμπαν, Σαμαρά, Μπορις, Μπολσοναρο, Τραμπ που απεχθάνονται κάθε τι φιλελεύθερο.

Το θεμα ειναι οτι αυτοι που αυτοπροσδιοριζονται ως φιλελευθεροι πλεον τον φιλελευθερισμο τους τον εξαντλουν στον παρεμβατισμο του κρατους στην οικονομια. Δες κατι Μπογδανους η Τζημερους πχ που το παιζουν κεντρωοι και φιλελευθεροι (γελαει το Συμπαν) και οι αποψεις τους στα εθνικα η θρησκευτικα θεματα ειναι πολυ κοντα με τον Καμμενο πχ. Αντε ο Τζημερος πουλαει και εναν αθεισμουλη να πεις, ο Μπογδανος το εχει τερματισει.

Στην Ελλάδα οι νεοναζί αυτοπροσδιορίζονται ως Θατσεριστές και οι φασίστες ως φιλελεύθεροι.

Η διαφορά πάντως μεταξύ liberalism, conservatism και right-wing populism είναι αρκετά διακριτή.

Άντε να μιλήσεις στο Μπογδάνο για Rothband και αναρχο-καπιταλισμό

Δεν ειναι μονο στην Ελλαδα, οι λεγομενοι libertarians ειναι παγκοσμιος ορος και περιγραφει ακριβως αυτους τους “νεοφιλελεδες” για τους οποιους μιλαμε τοσα ποστς πλεον.

Ειναι ζητημα branding, οπως το ιδιο συμβαινει με την “ελευθερη αγορα” εδω και εναν αιωνα. Την αποκαλεσαν free market για να ακουγεται ομορφη, ενω στην πραγματικοτητα οτιδηποτε αλλο απο ελευθερη ειναι.

Οι libertarians είναι άλλο πράγμα από τους neoliberals / νεοφιλελεύθερους (που είναι μάλλον ο όρος που εννοείς). Οι τελευταίοι είναι ουσιαστικά η πολιτική σχολή της Θάτσερ και του Ρίγκαν με ιδιωτικοποιήσεις, αντεργατικές νομοθεσίες κοκ.

Σε ένα βαθμό έχεις δίκιο πως στις ΗΠΑ το Tea Party “μπαστάρδεψε” τις libertarian ιδέες (που δεν είναι μια σχολή σκέψης, υπάρχουν και αριστερές -Μάης 68, αντιεξουσιαστές, ατομική ελευθερία, κοινωνική ισότητα κοκ και κεντρώες / κεντροδεξιές) με πιο συντηρητικές. Πχ ο Ron Paul μιλάει για αποποινικοποίηση ναρκωτικών, ανεξιθρησκία κοκ αλλά την ίδια στιγμή για περιορισμούς σε μετανάστευση, εμπόριο κλπ.

Θέμα branding πάντως σίγουρα δεν είναι. Μιλάμε για εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Ο libertarian θέλει πχ νομιμοποίηση γάμου ομοφυλοφίλων, κοσμικό κράτος, μετανάστευση, ελεύθερο εμπόριο κλπ. Το ότι ένας συντηρητικός μπορεί να συμφωνεί με ad hoc στοιχεία (πχ έλλειψη φορολόγησης) δεν τον κάνει libertarian.

υγ: επίσης άλλο libertarian, άλλο liberal. Μπορεί να φαίνεται ανούσιος διαχωρισμός, αλλά υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές.

υγ2: ο Andrew Haywood έχει πολύ καλογραμμένα και απλά βιβλία περί πολιτικής επιστήμης, ιδεολογιών κλπ για όποιον ενδιαφέρεται.

Κάπου με μπέρδεψες εδώ, αλλά ίσως να φταίει και η αγγλική ορολογία. Μήπως εννοείς τις ελευθεριακές ιδέες; Βέβαια αυτές ουδεμία πολιτική/ιστορική συγγένεια έχουν είτε με το φιλελευθερισμό, είτε με το νεοφιλελευθερισμό.

ναι libertarianism εννοώ ελευθεριακές ιδέες. Γι’ αυτό το διαχώρισα στο ΥΓ.
Mε το κεντρώες / κεντροδεξιές (right-wing libertarians) εννοώ την Αυστριακή Σχολή (Hayek, Von Mises) που ουσιαστικά διαφοροποιούνται όσον αφορά την ατομική ιδιοκτησία. Επικεντρώθηκα εκεί γιατί είναι η μόνη libertarian σχολή σκέψης που μπορεί κανείς να συνδυάσει με το νεοφιλελευθερισμό.

Και όπως σωστά λες, εκεί ήταν και η ένσταση μου (από την πρώτη πρόταση το αναφέρω), ότι το libertarians χρησιμοποιήθηκε λανθασμένα για να περιγράψει το νεοφιλελευθερισμό.

Λοιπόν, μάλλον θα σε απογοητεύσω με την απάντηση μου ή, τέλος πάντων, είναι αυτή που έχεις μαντέψει ήδη. Νομίζω με τα παρακάτω συμπυκνώνω και τα τρία ερωτήματα σου.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν μιλάμε με όρους επιστημονικότητας/αλήθειας/αντικειμενικότητας, ΔΕΝ μπορούμε να ξέρουμε/να είμαστε σίγουροι σχεδόν για τίποτα, όχι μόνο για τις εποχές που αναφέρεσαι εσύ, αλλά για το γινόταν μόλις λίγα χρόνια πριν. Όχι μόνο λόγω της συστηματικής προπαγάνδας επί καπιταλισμού όπως σωστά αναφέρεις, αλλά και γιατί ακόμα και οι “πρωτόλειες πηγές”, όπως συνηθίζεται να τις ονομάζουμε (που είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος σύνδεσης μ’ ένα ξεχασμένο παρελθόν), ΔΕΝ είναι ουδέτερες, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας λίγο-πολύ συνειδητής κατανόησης της ιστορίας και της κοινωνίας που τις παρήγαγε, αλλά και των εποχών που αυτές διέσχισαν στην πορεία. Γενικά πιστεύω ότι ο χαρακτήρας της “ουδέτερης/αντικειμενικής” ιστορίας σηκώνει πολύ κριτική, με την έννοια ότι όλοι μας είμαστε εξ’ ορισμού τοποθετημένα υποκείμενα απέναντι σε ό,τι συμβαίνει.

Συνεπώς, όταν σε post μου αναφέρομαι σε τέτοια ζητήματα, όχι μόνο δεν μπορώ, αλλά αρνούμαι συνειδητά να ισχυριστώ ότι κατέχω κάποια αντικειμενική αλήθεια. Οι θέσεις μου είναι πολιτικές, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα είναι συνειδητή επιλογή. Θα έχεις υπόψη σου, φαντάζομαι, την άπειρη βιβλιογραφία που υπάρχει από αρνητές του ολοκαυτώματος, οι οποίοι (απ’ όσο ξέρω, δηλαδή) προσπαθούν μέσω στοιχείων, αποδείξεων κλπ. να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ή, τέλος πάντων, δεν υπήρξε σε τέτοιο βαθμό. Είναι επιλογή μου να μην ασχοληθώ ποτέ με κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο με στοιχεία και αποδείξεις για να με πείσει ότι το ολοκαύτωμα υπήρξε. Έχω σχηματίσει μία άποψη για το θέμα απλά διαβάζοντας κάποιες αναλύσεις που περιορίζονται στις στοχεύσεις, τις πολιτικές, το λόγο κλπ. του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Τα οποία με έπεισαν, προφανώς, ότι κάτι τέτοιο υπήρξε. Ή δες π.χ. το ζήτημα Σερβίας-Βοσνίας που είχε θιχτεί πριν λίγο καιρό στο forum. Υπάρχει περίπτωση αναγνώστης του Ριζοσπάστη ν’ αναγνωρίσει ποτέ ότι ο σύντροφος αντιιμπεριαλιστής Μιλόσεβιτς ήταν χασάπης, οργανωτής εθνοκάθαρσης και φανατικός εθνικιστής; Προφανώς και όχι, κι αυτό είναι πολιτική θέση, ανεξάρτητα αν υπάρχουν π.χ. φωτογραφίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης με τους σκελετωμένους Βόσνιους. Τα “στοιχεία” στην προκειμένη δεν προσφέρουν τίποτα. Αντίστοιχα και η δική μου άποψη για το ότι κάτι βρώμικο συνέβη εκεί, δε σχηματίστηκε τόσο (ή μόνο) από φωτογραφίες και video, αλλά από ένα συνδυασμό παραγόντων που συμπεριλαμβάνουν δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών του τότε τους οποίους βλέπουμε ακόμα και σήμερα στην πολιτική σκηνή (άρα μπορώ να έχω μία πιο άμεση/απτή εικόνα για το ποιόν και τις προθέσεις τους), ομολογίες και συνεντεύξεις Ελλήνων Χρυσαυγιτών εθελοντών στον εν λόγω πόλεμο που με βοηθούν να σχηματίσω μία εικόνα για το ποιοι ήθελαν να “καθαρίσουν” την εκεί περιοχή κλπ.

Δεν ξέρω αν σε κάλυψα, γιατί μάλλον αμφισβητώ την ίδια την αφετηρία σου:

Υ.Γ. Πάντως βρίσκω υπερβολική τη διαπίστωση σου ότι

Πέρα από τα άπειρα παραδείγματα που αναιρούν αυτόν τον ισχυρισμό, σκέψου ότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο πολύ απλά δε θα υπήρχαν και τόσες πολλές αντικρουόμενες απόψεις και ιστορικά debates. Προφανώς και η καθεστωτική δυναμική δε συγκρίνεται με αυτήν των “μη-εχόντων”, αλλά (ευτυχώς) βρίσκουν κι αυτοί τη χαραμάδα τους και χώνονται.

Δεν απογοητεύομαι ποτέ, ήταν απορία όχι ερώτηση, άρα έψαχνα απάντηση και δε σου ζητούσα.

Με αφορμή αυτά που έγραψες μου ήρθε, γιατί περιστασιακά σκέφτομαι την απλή σκέψη:

“Τι κάνανε εκέινα τα χρόνια οι άνθρωποι? Πως γεμίζανε το χρόνο τους? Από τι αποτελούνταν η καθημερινότητα, σε επίπεδο λεπτών, όχι μακροσκοπικά δουλεύανε, φτιάχνανε φαγητό και προσέχανε από τα άγρια ζώα”

Ας πούμε εγώ στη ζωή μου, έχω πολλά πράγματα να σκεφτώ ενδιάμεσα των τυπικών(φαγητό, ύπνος, εργασία κλπ) που αρκετά από αυτά απορρέουν λόγω της έννοιας και της χρήσης του χρήματος (που ήταν και μία από τις αφορμές σε αυτά που έγραψες) ή της σύγχρονης ζωής, πχ το φαγητό μου έχει γίνει πια ένα mindless task που μου επιτρέπει να κάνω άλλα πράγματα, όχι να πρέπει να αφιερώσω χρόνο και κόπο για να φτιάξω το φαί μου(πολύ απλοικά αλλά καταλαβαίνεις νομίζω την προσέγγιση που το λέω)

Ναι απολύτως θεμιτό όπως και τα υπόλοιπα που λες, απλώς έχει να κάνει και με το είδος της συζήτησης και που αποσκοπεί. Το οποίο στην ουσία το λες εδώ

Είναι παράλληλες συζητήσεις και έχουν άλλους σκοπούς. Μπορούμε να μιλάμε “φιλοσοφικά” και μπορούμε να έχουμε πάντα όλοι δίκιο ταυτόχρονα, αλλά το πρόβλημα είναι το πώς αυτές τις παρατηρήσεις, τις κάνουμε εφαρμόσιμες μες στη ζωή μας με την όποια αβεβαιότητα τους.

Έχω παρατηρήσει πάντως, πως είναι πολύ εύκολο να καταρρίψεις μια πρόταση γιατί υπάρχει αυτή η απροσδιοριστία που μπορείς να παίξεις μαζί της. Πχ, αν ήθελα να συνεχίσω σε άλλο μοτίβο την κουβέντα, θα κράταγα το ότι δεν έχεις στοιχεία ή είναι δυσδιάκριτα και υποκειμενικά, και οποιαδήποτε αναφορά σου για την έννοια του χρήματος μπορούσα να την πάρω ως λάθος. Αντίθετα όμως είναι από πολύ δύσκολο εώς απίθανο να καταλήξεις σε μια πρόταση που θα πεις “έτσι είναι το σωστό”, ίσως είναι αυτό που ονομάζουμε πολιτική ευθύνη?

Ναι, δεν το διατύπωσα καλά αυτό.

Είπα ν’ απαντήσω στον Sevek εδώ, για να μη spam-άρω το άλλο thread και σπάω κι αρχίδια σε όποιον δεν έχει καμία όρεξη να χαλάσει η ζαχαρένια του. Δεν ξέρω ποια «φτυάρια» εννοείς, γιατί (όπως και στην περίπτωση του Γλέζου) μόνο δάφνες έχω δει εγώ τις δύο τελευταίες μέρες για τον αποθανόντα -απ’ όλα τ’ άκρα του πολιτικού φάσματος, μάλιστα. Δεν ήθελα να εκφέρω άποψη, γιατί δεν έχω κάποια κάψα να το παίξω «αιρετικός» μέρες που είναι. Βέβαια, δεν ξέρω καν αν τα παρακάτω θεωρούνται «αιρετικά» από τους περισσότερους -μάλλον λόγοι απόδοσης τιμών στον Μίκη θα θεωρούνται! Γιατί αυτό που υποστηρίζω (και πάνω-κάτω έθιξα στον morgoth χτες) είναι ότι ο Μίκης είναι (ήταν, τέλος πάντων) το πιο συνεπές παράδειγμα της ελληνικής, πατριωτικής αριστεράς σ’ αυτόν τον τόπο -οπότε και η τελευταία του δημόσια παρέμβαση στην πιο μαζική εθνικιστική συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών ως κεντρικός ομιλητής μάλιστα (ούτε καν «απλά στηρίζω με την παρουσία μου»), δεν αποτελεί κάποιο «ατόπημα» κάποιας «γεροντικής άνοιας», αλλά το αποκορύφωμα/κύκνειο άσμα μίας σταθερής πολιτικής σταδιοδρομίας από τα 60’s-70’s κιόλας. Κι όπως γενικά η ελληνική αριστερά (ιδίως μετά τη μεταπολίτευση) χρόνο με το χρόνο την έβλεπε όλο και πιο εθνικά/πατριωτικά (από την καθεστωτική μορφή της μέχρι τις ένοπλες οργανώσεις), έτσι κι ο Μίκης, σαν αντιπροσωπευτικό κομμάτι της, ακολουθούσε το ρεύμα (ή και το χάραζε, ίσως, σε κάποιο βαθμό). Το ότι που και που πέταγε και κανένα πιο ακραίο σχόλιο, ανοιχτά ρατσιστικό, εθνικιστικό ή αντισημιτικό (πράγμα που π.χ. δε θα έκανε κάποιο Κ.Κ.Ε. ή κάποιος ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) μάλλον πρέπει να χρεωθεί στο ότι, όντας για μεγάλες χρονικές περιόδους γενικά ακομμάτιστος και απολαμβάνοντας καθολικής αποδοχής και σεβασμού, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό κόστος να σηκώσει που να τον αποθαρρύνει από το να εκφράζεται δίχως να κρατά ούτε τα προσχήματα. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει, σε πολύ ενδεικτικό βαθμό, χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που αποδεικνύουν την εξαρχής έντονη, ελληνοκεντρική τοποθέτηση του συγκεκριμένου ατόμου, αρκετά μακριά από τις ιδέες που οι περισσότεροι έχουμε στο νου μας όταν ακούμε για «κομμουνισμό», «αριστερά» κλπ. Με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι οι προηγούμενες λέξεις έχουν να κάνουν περισσότερο με μία ταξική ανάλυση της πραγματικότητας και την εναντίωση στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, παρά με αγώνες για δημοκρατία και εθνική απελευθέρωση. Τώρα, το πώς (ιδίως) στην Ελλάδα αυτά τα δύο έχουν φτάσει να ταυτίζονται (ή μάλλον, τα δεύτερα να έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά αντικαταστήσει τα πρώτα), αυτό είναι μία μεγάλη συζήτηση που δεν την αγγίζω αυτήν τη στιγμή.

Ξεκινώντας από τους Λαμπράκηδες (των οποίων το σύνθημα 1-1-4 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αναφορά σ’ εκείνο το άρθρο του συντάγματος κατά το οποίο « Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος Συντάγματος ἀφιεροῦται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων »), έχει ενδιαφέρον να δει κανείς το «δεκάλογό» τους (για να μην το post-άρω όλο, μπορεί κανείς να τον διαβάσει εδώ).

Μέσα στις 10 βασικές θέσεις, δηλαδή, δε βρέθηκε λιγουλάκι χώρος για οτιδήποτε «ριζοσπαστικό», «επαναστατικό» κλπ. Βρέθηκε μπόλικος χώρος, όμως, για μία ανεξάρτητη, κυρίαρχη Ελλάδα , για ελληνική εξωτερική πολιτική με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, για μια Ελλάδα όχι δίχως στρατιωτικές βάσεις γενικά, αλλά δίχως ξένες στρατιωτικές βάσεις, για μία Κύπρο ενωμένη με την Ελλάδα και όχι ανεξάρτητη, για εναντίωση όχι στα μονοπώλια και τις αγορές γενικά, αλλά στα ξένα μονοπώλια και τις ξένες επιχειρήσεις, για εθνική αναγέννηση, για πατριωτικά μέτωπα και πατριωτική ανασυγκρότηση, για στρατό, χωροφυλακή κι αστυνομία στην υπηρεσία του λαού και της πατρίδας (κι όχι κατάργηση τους, φυσικά), για ελληνικό λαϊκό πολιτισμό κλπ. κλπ. Ο Θεοδωράκης ήταν ηγέτης των Λαμπράκηδων τότε.

Λίγα χρόνια πιο μετά, και σχετικά με τη διάσημη ρήση «Καραμανλής ή τανκς», στο βιβλίο «Ο πολιτικός Θεοδωράκης», ο ίδιος ο Θεοδωράκης αναφέρει πως « τελικά αφού το σκέφτηκα πολύ και τα μέτρησα όλα, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Στην πρες-κόνφερανς δήλωσα ότι μετά την αποτυχία για ενότητα των αντιστασιακών δυνάμεων, δεν υπάρχει παρά μόνο μία λύση για να πέσει η χούντα : η λύση Καραμανλή. Απαντώντας μάλιστα σε ερώτηση Αμερικανού δημοσιογράφου “γιατί ο Καραμανλής” εξήγησα ότι στην Ελλάδα την πολιτική κατάσταση διαμορφώνουν τρεις παράγοντες : Ο ελληνικός λαός, ο ελληνικός στρατός και οι Αμερικάνοι ». Ούτε κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις, ούτε γενικός κοινωνικός αναβρασμός που άφηνε πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά (ακόμα κι ο Ανδρέας μιλούσε για «αλλαγή νατοϊκής φρουράς»…), ούτε τίποτα. Καραμανλής, κι αν σας αρέσει.

Το 1984, στο βιβλίο του «Star-system», ο Θεοδωράκης εξηγεί πως « κύριος στόχος μας είναι η προστασία και η προώθηση του ελληνικού τραγουδιού . […] το ελληνικό τραγούδι αποτελεί μία αισθητική -πνευματική-πολιτιστική, ακόμα θα έλεγα ηθική ποιότητα. […] Στη χώρα τελικά το τραγούδι αναδείχθηκε στο κυριότερο παράγοντα, εκείνον που λέμε εθνική ταυτότητα ».

Σ’ ένα άλλο βιβλίο του («Το χρέος»), κι ενώ επεξηγεί τους βασικούς στόχους που θα έπρεπε να έχει η στρατηγική τη αριστεράς, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι αυτή θα πρέπει « να εκφράζει σε κάθε ιστορική συγκυρία τη δεσπόζουσα Ιδεολογία και φυσικά την πιο προοδευτική και την περισσότερο συμφέρουσα στον ελληνικό λαό και στο Ελληνικό Έθνος », « να μεταφέρει προοδευτικά το κέντρο βάρους για όλες τις λύσεις μέσα στη χώρα μας, αποδεσμεύοντας τον λαό μας από το ρόλο του υποτακτικού του ουραγού, του πειθήνιου οργάνου ξένων συμφερόντων » και « να αποδείξει ότι είναι θεματοφύλακας της ιστορικής μας παράδοσης και ακόμα ο εμπνευστής της δημιουργικής ανανέωσης αυτής της παράδοσης ιστορικής και πολιτιστικής ». Γενικά το έθνος , τα ξένα συμφέροντα (και μία διάχυτη συνωμοσιολογία ), και η παράδοση , είναι τα 3 στερεότυπα-φετίχ που θα επαναλαμβάνονται διαρκώς καθ’ όλη την πορεία του Θεοδωράκη, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής αριστεράς μέσα στα χρόνια.

Τον Ιούνιο του 1996, στο περιοδικό Δαυλός, ο Μίκης παραχωρεί συνέντευξη στην οποία καταδικάζει τον ιουδαϊσμό και ισχυρίζεται ότι « κατέστρεψε όλη την ανθρωπότητα », εξηγεί ότι « ο Χίτλερ είναι δημιούργημα των Εβραίων », δηλώνει ότι « οι Έλληνες επιβάλλονται δια της δύναμης · είναι κάτι φυσιολογικό, είναι μέσα στη ζωή αυτό το πράγμα », αυτοχαρακτηρίζεται ως « καθαρόαιμος Έλληνας » (ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί είναι « νεοβάρβαροι ») και άλλα πολλά ωραία.

Το 2000, σε επίσημη ομιλία στο Α.Π.Θ. με αφορμή την 25η Μαρτίου, κάνει λόγο για « DNA του ελληνικού χαρακτήρα », ενώ όλοι οι « εισαγόμενοι «ισμοί», το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας διαιρούν, να μας αποπροσανατολίζουν και να μας καθιστούν έρμαια ξένων συμφερόντων » (Λίγα χρόνια αργότερα, όταν η Φανή Χαλκιά μιλούσε για το δικό της ελληνικό DNA, ήταν γραφική και ρατσίστρια). Ακόμη χαιρετίζει τον ρόλο της ορθόδοξης εκκλησίας στο ’21, μιας και, « συν τοις άλλοις προφύλαξε τους Έλληνες από τις επιμιξίες δια μέσου των αιώνων ». Τέλος, παρομοιάζει την Ελλάδα με τον Σίσυφο, αφού κάθε Έλληνας « θέλει να την ανυψώσει και να την ξαναφέρει στη θέση της, στην πρωτοπορία των λαών κι όταν πλησιάσει στην κορυφή κάθε φορά έρχονται οι ξένοι […]».

Σε άλλη ομιλία στα Χανιά (δε συγκράτησα ημερομηνία), σχετικά με τη λαϊκή μουσική, αλλά και τους Λαμπράκηδες, κάνει λόγο για « τις ελληνικές ιστορικές παραδόσεις που αλλοιώθηκαν από την εισβολή ξένων στοιχείων στην πολιτική και την καλλιτεχνική ζωή τη χώρας ». Όχι «επηρέασαν», όχι «αναμείχτηκαν», αλλά αλλοιώθηκαν . Και μάλιστα με πολεμικούς όρους, με όρους εισβολής , όχι με όρους ανταλλαγής . Αφού κάθε τι ξένο, μάλλον είναι και εχθρικό εξ φύσεως.

Σε συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία το 2003, ξανά για τους Εβραίους (και συγκρίνοντάς τους με τους Έλληνες), θα πει πως « είμαστε δύο λαοί ανάδελφοι στον κόσμο, εμείς και οι Εβραίοι, αυτοί όμως έχουν τον φανατισμό και καταφέρνουν να επιβάλλονται …Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο μικρός λαός είναι στη ρίζα του κακού […]».

Ένα χρόνο μετά, στην ισραηλινή Χαάρετς, υποστηρίζει πως οι Εβραίοι όχι μόνο « εμφανίζονται σήμερα να ελέγχουν τις μεγάλες τράπεζες », καθώς και « τη Γουόλ Στριτ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης » και « τις διεθνείς υποθέσεις », αλλά κι ότι « ελέγχουν τις περισσότερες μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου » και ότι, ως εκ τούτου, « όπου οι ορχήστρες ελέγχονται από Εβραίους, μποϋκοτάρουν το έργο » του.

Το 2010, όπως θα θυμούνται πολλοί, ο Μίκης συστήνει την κίνηση «Σπίθα». Ας δούμε τη φρασεολογία που χρησιμοποιούσε το εν λόγω μόρφωμα: « σε συνθήκες απώλειας της Εθνικής Αυτοτέλειας, με τις σχέσεις υποταγής στο ΔΝΤ και στην Ευρώπη των Τραπεζών […]», « να ηττηθεί αυτό το συμπαγές αντεθνικό και αντιλαϊκό Μέτωπο της εθνικής μειοδοσίας » κλπ. κλπ. Πρόσφατη η συγκεκριμένη έξαρση λαϊκισμού κι εθνικισμού, οπότε δε χρειάζονται περισσότερα. Αλλά ας δούμε και, ενδεικτικά, ποιοι ήταν σε «θέσεις ευθύνης» δίπλα στον Μίκη: Δημήτρης Καζάκης (ιδρυτής του Ε.ΠΑ.Μ.), Γιώργος Αλαϊάδης (μετέπειτα υποψήφιος βουλευτής Β’ Αθήνας με τους Ανεξάρτητους Έλληνες), Κώστας Δούκας (μετέπειτα μέλος της δημοτικής κίνησης «Δυνάμεις της κοινωνίας» του Δημήτρη Κυπριώτη (γενικός γραμματέας του ΕΠΑΜ), και πιο μετά υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Παύλου Χαϊκάλη στην περιφέρεις Αττικής), Παντελής Καπαρουδάκης (μετέπειτα υποψήφιος βουλευτής Χανίων με τους Ανεξάρτητους Έλληνες), Δημήτρης Μικρόπουλος (επίσης στέλεχος των Ανεξάρτητων Ελλήνων) κ.ά. Τυχαίο που όλοι κατέληξαν με τον Καμμένο, δε νομίζω.

Το 2011 σε συνέντευξή του στον Καραμπελιά υπάρχει η εξής στιχομυθία:

-Να διευκρινίσω ένα πράγμα: ότι είμαι αντισημίτης.

-Εεε… αντισιωνιστής (πάει να το σώσει, ποιος; Ο Καραμπελιάς!)

-Ναι, είμαι αντισημίτης και αντισιωνιστής (δε σώζεται, Γιώργο μου!)

Την ίδια χρονιά, με έκκλησή του στο site της Σπίθας-Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών, καλεί τον κόσμο να οργανώσει συστηματικά προβολές και να διαδώσει με κάθε τρόπο μία συνέντευξη του… Alex Jones για τη λέσχη Bilderberg (o Alex Jones είναι ο κατεξοχήν Αμερικάνος ακροδεξιός συνωμοσιολόγος).

Σε άρθρο του «Η αλήθεια για τη Ελλάδα» το 2012, ο Μίκης έγραφε:

Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό , συνέχισαν με την διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση. Εάν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος για να τους εμποδίσει, ο κίνδυνος για την εξαφάνιση της Ελλάδας είναι υπαρκτός .

Δίχως σχόλια, ξέρω ‘γώ.

Κι άλλα που τώρα βαριέμαι να τα συγκεντρώσω, βλέπε Ρεπούση-πήγαινε στη Νιγηρία κλπ.

Τέλος πάντων, αυτά τα ολίγα μ’ ένα σύντομο search, ευτυχώς υπάρχει και το site του που είναι πραγματικός θησαυρός. Γενικά διαφωνώ με το ξέπλυμα (γιατί ξέπλυμα το θεωρώ) που κάνουν διάφοροι όταν μιλάνε για «γεροντικές παραξενιές», ειδικά όταν κανείς μπορεί να εντοπίσει έναν σαφή και συνεκτικό πυρήνα πολιτικής τοποθέτησης με συνέπεια και συνέχεια μέσα στα χρόνια. Εξάλλου, και ο ίδιος ο Θεοδωράκης δεν το αρνούνταν αυτό. Όταν τον έκραξαν γι’ αυτό για τους Εβραίους («ποιο απ’ όλα, ρε μεγάλε;»), βγήκε και είπε: «ειλικρινά απορώ για ποιον λόγο τώρα δημιουργήθηκε τόσος θόρυβος, σαν να άκουσαν κάτι για πρώτη φορά». Ε, από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του: είτε αποθεώνει γιατί γουστάρει αυτά που διαβάζει, είτε χωρίζει τα «καλά» και τα «κακά» και κρατάει ό,τι τον βολεύει (δεν ξέρω πώς γίνεται ακριβώς αυτό, βέβαια, κι ούτε ποια ακριβώς είναι τα καθαρά καλά και τα καθαρά κακά όταν αυτά είναι αδιάσπαστα δεμένα μεταξύ τους), είτε αποκαθηλώνει. Δεν είναι και ντροπή το τελευταίο, ε. Απλά ίσως είναι το πιο ζόρικο.

(Όπου δεν υπάρχει ηλεκτρονική πηγή, οι πληροφορίες έχουν αλιευθεί από το καταπληκτικό “Η αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού” του Άκη Γαβριηλίδη)

Να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ @Leper_Jesus, γιατί έκατσες και έγραψες τόσα πολλά πράγματα!
Ήδη το ποστ το έχω διαβάσει 2 φορές και θα πάει και για άλλες μέχρι να το χωνέψω και να μπορέσω να σχολιάσω 2 πράγματα. Ακόμα δεν έχω δει λινκ φαντάσου.
Ευχαριστώ!