ευχαριστω πολυ!!!
34 χρόνια 
Αριστούργημα 
Ας πω κι εγώ κάτι για την επέτειο του Seventh Son… το αξίζει νομίζω!
O αριθμός επτά θεωρείται ότι φέρει ιδιαίτερο συμβολισμό (η Αποκάλυψη π.χ. είναι τίγκα στα εφτάρια!)
Δεν ξέρω αν οφείλεται εκεί το ότι επελέγη ο έβδομος studio δίσκος των Maiden για να διηγηθεί την “καταραμένη” ιστορία του εβδόμου γιου ενός εβδόμου γιου, σίγουρα όμως ο Steve Harris ήδη από τις ημέρες του Rime of the Ancient Mariner είχε εκδηλώσει ρητά την φιλοδοξία του να δημιουργήσει ένα concept album στα χνάρια μεγαλεπήβολων έργων όπως το Supper’s Ready και το Thick as a Brick στα οποία είχε αναφερθεί σαν πρότυπα.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μην… ικανοποίησε τον Dickinson αναφορικά με τη σαφήνεια του concept, αδιαμφισβήτητα όμως προσέθεσε άλλο ένα κρίκο στην ολόχρυση αλυσίδα των κυκλοφοριών των Μaiden στα glorious eighties, τους είδε να παίρνουν την επίζηλη headline θέση στο Donnington με ρεκόρ προσέλευσης (και το τραγικό συμβάν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και γενικά επιβεβαίωσε την πρωτοκαθεδρία τους λίγο πριν την εκπνοή της δεκαετίας και τις απρόβλεπτες αλλαγές που ήταν επί θύραις!
Ας πω κι εγώ κάτι (#2 / © @Ian_Metalhead) για τον έβδομο υιό…
Πρώτον, το “Seventh Son…” δεν αποτελεί μόνο την πιο λατρεμένη μου Maiden κυκλοφορία, αλλά συνάμα και τον αγαπημένο μου δίσκο όλων των εποχών.
Δεύτερον, το ομώνυμο τραγούδι είναι το αγαπημένο μου Maiden κομμάτι, μακράν του δεύτερου (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι το “To Tame a Land”), όπως και (μαντέψτε…) το αγαπημένο μου κομμάτι όλων των εποχών.
Τρίτον, προς επίρρωση των προαναφερομένων, υπενθυμίζω το προ διετίας post μου. Η κασσέτα έχει «λιώσει» προ πολλών ετών. Το πόσο συνέτεινε η ακρόαση του δίσκου, ταυτοχρόνως με την καθημερινή μου μελέτη, στην εν γένει μαθητική μου πρόοδο αποτελεί αντικείμενο προς εξέταση.
Τέταρτον, όπως όλα τα «τέλεια» πράγματα/αντικείμενα/δημιουργήματα, έτσι και το “Seventh Son…” οφείλει να έχει ένα ψεγάδι. Απλά, για να υπενθυμίζεται ότι είναι φτιαγμένο από ανθρώπους. Το ψεγάδι έχει αναφερθεί, επίσης, προ διετίας.
Πέμπτον, ενόψει Πάσχα, θα πρέπει να σας μεταφέρω κάποια στιγμή (στο topic της μεταλλικής νοσταλγίας) μία συνήθεια που έγινε λατρεία και μετετράπη σε κάτι σαν οικογενειακή παράδοση, κατά τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας, στο γνωστό χωριό της Στερεάς Ελλάδας (βλ. topic μεταλλικής νοσταλγίας σχετικά). Συμπεριλαμβάνονται οι κασσέτες των “Somewhere in Time” και “Seventh Son…”, κασσετόφωνα Akai (στα πρώιμα έτη) και Sharp (στα ύστερα έτη), καθώς και τα πρόσωπα γεμάτα απορία κι έκπληξη του συγχωρεμένου του παππού μου και της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου.
Seven deadly sins…
Ουτε καν το καλυτερο κομματι με αυτον τον τιτλο 
Χρόνια πολλά στον έβδομο καλύτερο δίσκο της χρυσής περιόδου των maiden
Χρόνια πολλά στον 2ο καλύτερο δίσκο της χρυσής περιόδου των Μεηντεν, με το καλύτερο τους τραγούδι
Χρόνια πολλά στο αριστούργημα σκέτο
Χρονιά πολλά στον δίσκο που με έμπασε στον μαγικό κόσμο της μουσικής και μάλιστα ως γενέθλιο δώρο από την μητέρα μου την εποχή που κυκλοφόρησε. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τους, είναι όμως το αγαπημένο μου για ευνοήτους λογούς.
Παίρνω τον λόγο επί… προσωπικού, για να εκφράσω για άλλη μια φορά τον θαυμασμό μου για το δίσκο που με έμπασε στο metal!
Σαράντα δύο χρόνια λοιπόν από την ημέρα που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Maiden και, σαν προορισμένο από τη Μοίρα, έκανε μεγάλη αίσθηση και επιτυχία! Τίποτε το μεταφυσικό βέβαια εδώ! Aκριβώς όπως ο Eddie που βρισκόταν στις σκιές στο εξώφυλλο του Running Free single και εδώ αποκαλύπτοταν σε όλη του την…μεγαλοπρέπεια, έτσι και οι Irons ήταν ήδη “καυτό” όνομα στο κύκλωμα των club της πατρίδας τους και είχε έρθει πια η στιγμή να τους μάθει και ο υπόλοιπος κόσμος!
Έχοντας λοιπόν σπουδαίο υλικό στο οπλοστάσιο τους,την ακούραστη διάθεση να “οργώσουν” ανελέητα τις σκηνές παγκοσμίως, μια δυνατή εταιρεία να τους υποστηρίζει και μια mascot για να ξεχωρίζει, το μέλλον της προσεχώς κορυφαίας μπάντας προμηνύονταν και αποδείχθηκε ότι ήταν λαμπρό! Όσες όμως κορυφές κι αν κατέκτησαν έκτοτε, το πρώτο αυτό album εξακολουθεί να έχει περίοπτη θέση στις καρδιές των fans και όχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους!
Κ ο πρωτος δισκος του μπαρμπαστεφου τετοιες μερες περιπου πριν 26 χρονια.Τελη γυμνασιου.Να ζησουμε να μας χαιρομαστε:metal:
Fear of the Dark λοιπόν… από τις σπάνιες περιπτώσεις δίσκων που σηματοδοτούν τόσο ανάγλυφα το τέλος εποχής για ένα συγκρότημα και την απαρχή μιας νέας!
Τέλος εποχής αφού μετά την απώλεια του Smith, αυτός έμελλε να είναι ο (προσωρινά) τελευταίος δίσκος πριν την αποχώρηση του Dickinson, όπως και ο οριστικά τελευταίος με τον Martin Birch, με τις ρωγμές στο οικοδόμημα της κλασικής σύνθεσης (και της εν γένει ομάδας) των Maiden που μεγαλούργησε κατά την προηγούμενη δεκαετία να διευρύνονται επικίνδυνα! Σε ένα μεταβαλλόμενο και υπό διαμόρφωση μουσικό πεδίο όπως αυτό των αρχών των 90s, αυτοί οι κλυδωνισμοί θα μπορούσαν να επιφέρουν κατάρρευση για τους περισσότερους, οι Irons όμως όχι απλώς δεν πτοήθηκαν αλλά επανέλαβαν τον θρίαμβο να είναι headliners στο Donnington και, το σημαντικότερο, είδαν την οπαδική τους βάση να ανανεώνεται με μια καινούρια γενιά fans να “γεννιέται”!
Όσο κι αν… τρομάζει εμάς τους παλιότερους η συνειδητοποίηση ότι παρήλθαν κιόλας 30 ολόκληρα χρόνια, η επέτειος προσφέρεται για εορτασμούς, συνοδεία πάντα του FOTD από τα ηχεία!
Ίσως ο πιο υποτιμημενος δίσκος των Μεηντεν. Έχει μέσα 4 από τα καλύτερα τους τραγούδια, και τα 2-3 φιλερακια που έχει, δεν είναι ικανά να μειώσουν την αξία του δίσκου.
Προσωπικά τον ακούω πιο συχνά και πιο ευχάριστα από τα προγενέστερα πλέον, έστω και τη μία φορά τον χρόνο που μπορεί να τον ακούσω.
και για να μην ξεχνιόμαστε… Μαζί πάνε αυτά (σορυ)
Απαντάω εδώ για να μη σπαμαρουμε το τι ακούτε τώρα. Έκλεισα για arena B (standing B όπως το γράφει το εισιτήριο με 80.30 (73+7.30 χρέωση)
Πετάγομαι σαν ψωλή και στην συζήτηση από πάνω, FOTD ο δεύτερος μέταλ δίσκος που άκουσα ποτέ, και ο πρωτος maiden, κάπου το 1995-6. Για μένα πάντα θα είναι δισκαρα.
Λατρεύω be quick, afraid, wasting, childhood’s, fear is the key, judas και ομώνυμο. Βρίσκω πολύ ωραία και τα from here (και γαμω) και fugitive και μου αρέσουν κάπως λιγότερο τα chains, weekend και apparition, χωρίς όμως να με χαλάνε, στη ροή του δίσκου πάντα τον ακούω ολόκληρο. Μεγάλη δισκαρα το FOTD, διαφορετικη σε στυλ από το πιο κλασικομεταλλαδικο και πιο επικό στυλ των 80s (με Bruce) αλλά πάντα ένας δίσκος με ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, και φυσικά η αντικειμενικότητα πάει περίπατο με κάτι τέτοια.
Ανυπομονώ να ξανακουσω live και το ομώνυμο του δίσκου (δυστυχώς αυτό μόνο θα παίξουν μάλλον από το fotd), είτε με λάμπα μυτογκι είτε με όποιον άλλο τρόπο επιλέξουν να μας το παρουσιάσουν αυτή τη φορά.
