Μεταλλική νοσταλγία: Θύμησες, εμπειρίες και λοιπά ευτράπελα από την ελληνική, metal καθημερινότητα

[potofgold]

Γράφουμε εύκολα βιβλίο με αυτοτελείς ιστορίες, να το ξέρετε.

Roadburn Festival 2010:

Νομίζω είμασταν 5 άτομα που φύγαμε παρέα. Το σίγουρο είναι πως μαζί γυρίσαμε οι 2. Τίμιο ξενοδοχείο λίγο έξω από το Τίλμπουργκ, πρωινό κάτω και λεωφορείο για τον χώρο του φεστιβάλ. Είναι πολλά που δεν θυμάμαι, αλλά αυτά που έχουν μέινει είναι μάλλον τα καλύτερα.

Στον ποδαρόδρομο μετά το λεωφορείο για το φεστιβάλ, συναντάμε ένα Σέρβο ντουλάπα που ήταν μόνος και μας ρώτησε οδηγίες. Τον πήραμε μαζί, τα βρήκαμε πολύ εύκολα και μας κέρναγε συνέχεια μαύρο. Οι Σέρβοι, μεταξύ άλλων λαών, δεν βάζουν καπνό όταν τα στρίβουν. Σκέτα λέμε. Δηλητήριο. Στους Eyehategod όσοι ήμασταν μαζί σκορπιστήκαμε και τους είδαμε από διαφορετικές θέσεις. Θυμάμαι πως νομίζω ότι είχα βγει από το σώμα μου και τους έβλεπα από ψηλά, χωρίς ζαλάδα, τρίπαρα απίστευτα και οι υπόλοιποι περίεγραψαν παρόμοιες καταστάσεις. Τον ξαναπετύχαμε τον Σέρβο βέβαια κι άλλες μέρες και προφανώς δεν είπαμε όχι. Μας έστελνε μέχρι πρόσφατα χαιρετίσματα γιατί ξαναπέτυχε εκεί τον έναν από εμάς.

Λίγο πριν βγουν οι Triptykon, τους πετύχαμε σουλατσάροντας στον εσωτερικό χώρο για μπύρες κι εκεί που χάζευα τον Φίσερ από κοντά, ο ένας από την παρέα του ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα κι άρχισε να μουγκρίζει κάτι βρισιές. Τον ρωτάω, τι φάση, και μου απαντά πως του έφαγε το κορίτσι. Την τότε μπασίστρια νομίζω. Δεν ήμουν πολύ νηφάλιος και δεν τον χαστούκισα να συνέλθει. Αργότερα έμαθα πως επικοινωνούσε μαζί της με μέηλ και πίστεψε πως τον γούσταρε χωρίς να τον έχει δει.

Ο ίδιος τύπος στην εμφάνιση του Γκαρσία, είχε πιάσει κάγκελο μπροστά, τραγούδαγε και κοίταζε τον Τζον στα μάτια. Ε, τι να κάνει ο άμοιρος, του δωσε το μικρόφωνο κι εκείνη τη στιγμή ο φωτογράφος του ισπανικού Μέταλ Χάμερ, όπως μάθαμε μετά, απαθανάτισε την στιγμή. Μαλακία. Τον ψάχναμε και του ζήτησε να σβήσει τη συγκεκριμένη φώτο καθώς ήταν σκαστός από τον στρατό και μπορούσε να τον πάρει κανά μάτι όταν εκτυπωνόταν το περιοδικό στην Ισπανία και να βρισκε τον μπελά του με στρατοδικεία. Δεν ήμουν νηφάλιος και δεν τον χαστούκισα μπας και συνέλθει.

Κάποια φάση σκάει το περιβόητο ηφαίστειο Eyjafjallajokull και ματαιώνονται πτήσεις γενικώς. Πως γυρνάμε μάγκες; Πήρα 2-3 μέρες παράταση από την δουλειά λόγω έκτακτων συνθηκών κι αποφάσισα να χαλάσω όλα μου τα λεφτά. Οι τρεις έφυγαν με βαπόρια, τρένα και λεωφορεία κάνοντας τον γύρο της Ευρώπης κι άλλος ένας φίλος έμεινε μαζί να γυρίσουμε σαν άνθρωποι με αεροπλάνο. Έτσι κι έγινε, είμασταν στην πρώτη πτήση της Aegean όταν καθάρισε ο ουρανός και θυμάμαι μέχρι και σήμερα την ατάκα του στην γαλαρία:

Λες να πεθάνουμε; Ήμουν νηφάλιος και τον χαστούκισα να συνέλθει, αφού πρώτα κόντεψε να μου σπάσει το χέρι από το σφίξιμο μέγγενης κατά την απογείωση. Προσγείωση με παλαμάκια και σφυρίγματα. Δεν είχα κουράγιο να τον κακομεταχειριστώ πάλι. Ήμουν πολύ κουρασμένος και ήταν πολύ χαρούμενος. Νομίζω πως γυρίσαμε και πρώτοι Ελλάδα από τους σύγχρονους Οδυσσέες της παρέας που έφυγαν νωρίτερα.

[Aldebaran]

Τέλειο!

Καλά, αν βάλουμε στην κουβέντα και σκηνικά με γυναίκες ή κουτσομπολιά, θα γίνει το έλα να δεις εδώ μέσα.

Είχα δύο φορές στην ζωή μου την εμπειρία να διεκδικώ την ίδια κοπέλα με διάσημο μουσικό. Ο ένας ήταν ο αρχηγός μιας θρυλικής death metal μπάντας κι ο άλλος ήταν ένας γνωστός Έλληνας έντεχος τραγουδιστής.

Το ένα κορίτσι το κέρδισα, το άλλο το έχασα!

Δεν λέω ονόματα, ε.

[The_Black_League]

Με αναγκάζεις να επαναλαμβάνομαι…

Μεταλλική νοσταλγία: Θύμησες, εμπειρίες και λοιπά ευτράπελα από την ελληνική, metal καθημερινότητα

Σε τούτο το thread, δεν χωράνε ίσως… Επιβάλλεται να μας εξιστορήσεις τι έγινε!

[Aldebaran]

Αν εχετε κι άλλοι να ξεμπροστιάσετε διάσημους, ίσως μπω κι εγώ, μόνος μου δεν…

[nnnkkk]

Ο ένας ήταν ο αρχηγός μιας θρυλικής death metal μπάντας κι ο άλλος ήταν ένας γνωστός Έλληνας έντεχος τραγουδιστής.

Το ένα κορίτσι το κέρδισα, το άλλο το έχασα!

[The_Black_League]

Challenge accepted @Aldebaran.

Στο thread “Μουσική και ιδεολογία” είχα αναφέρει αποσπασματικά το περιστατικό (Μουσική και ιδεολογία) που στάθηκε αφορμή για να διαχωρίσω τον καλλιτεχνικό δημιουργό από το δημιούργημα.

Ήρθε η ώρα να γράψω αναλυτικά τι έγινε εκείνο το βράδυ, κάνοντας μία σύντομη (λέμε τώρα) εισαγωγή.

Περί το 2001 με 2002, όταν όλος ο κόσμος είχε αρχίσει το παραμιλητό μετά την κυκλοφορία του μνημειώδους “Lateralus” των Tool, εγώ αρνιόμουν να παραδεχτώ ότι ολάκερος ο progressive ήχος είχε επαναπροσδιοριστεί κι επιχειρηματολογούσα κατά του συγκροτήματος, θεωρώντας τους Αμερικανούς υπερεκτιμημένους… Για εμένα, κάθε απόκλιση από τις “βασικές γνώσεις” φάνταζε ανούσια, ήτοι το progressive ξεκινούσε και τελείωνε στο “Rage for Order” των Queensrÿche. Μία πενταετία λοιπόν μετά -κι έχοντας ξεπεράσει σε ένα βαθμό την “συντηρητική” αντίληψη της ηλικίας των 16- έχω ήδη καταθέσει τα διαπιστευτήριά μου στο “Lateralus” κι έχω βρεθεί να υπερθεματίζω αναφορικά με τη σπουδαιότητα της μπάντας, εξ αφορμής και της τότε πρόσφατης κυκλοφορίας του “10,000 Days”. Στο μυαλό μου (πρώιμη ενήλικη ηλικιακή φάση πλέον) τα μέλη του συγκροτήματος αποτελούν μία ομάδα new-age φιλοσόφων, οι οποίοι κατέχουν όλα τα μυστικά της ύπαρξης. Είναι αδύνατον, σύμφωνα με την τότε νοοτροπία μου, τέτοια μουσική και τέτοιοι στίχοι να δημιουργούνται από κάτι λιγότερο από αψεγάδιαστα πνευματικά όντα. Εν ολίγοις, υποπίπτω στο ολέθριο σφάλμα να “θεοποιήσω” τους δημιουργούς των έργων τα οποία λατρεύω και ικανοποιούν τα αισθητικά μου κριτήρια. Λίαν συντόμως, θα ερχόμουν αντιμέτωπος με ένα απόλυτα σουρεαλιστικό -αλλά και διδακτικό συνάμα- γεγονός το οποίο θα με βοηθούσε να εκλογικεύσω την παραπάνω διαστρεβλωμένη μου αντίληψη.

Φτάνουμε αισίως στην Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου 2006.

Με κολλητό φίλο, αποφασίζουμε να κατέβουμε Εξάρχεια για μπύρες. Την επομένη εμφανίζονται στο Κτίριο Ξιφασκίας, στο Ελληνικό, οι Tool, με support τους Mastodon. Παρότι ήδη συγκαταλέγομαι στους fan των Tool και στους συμπαθούντες τους Mastodon (τους λάτρεψα σε μεταγενέστερο χρόνο, την περίοδο του “Crack the Skye”), δεν αγοράζω εισιτήριο. Αυτή η απόφασή μου αποδείχθηκε μάλλον σωστή, βάσει τόσο ανταποκρίσεων της συναυλίας, όσο κι εξιστορήσεων γνωστών μου που παραβρέθηκαν. Όπως, λοιπόν, ανηφορίζουμε προς την πλατεία των Εξαρχείων και λίγο πριν φτάσουμε σε αυτήν, παρατηρώ ξαφνικά τον συνοδοιπόρο να έχει εστιάσει προς μία παρέα δύο ατόμων, η οποία βρίσκεται περί τα 10-15 μέτρα από το σημείο που είμαστε εμείς, σε μία εσοχή πεζοδρομίου κεντρικού δρόμου των Αθηνών. Πριν προλάβω να μιλήσω, συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τους Justin Chancellor και Brann Dailor. Εκστασιασμένοι, και σχεδόν παραμιλώντας, τους πλησιάζουμε και αρχίζουμε κουβέντα. Φυσικά τους αναφέρουμε το πόσο πολύ λατρεύουμε τη μουσική και των δύο συγκροτημάτων και προσπαθούμε να ζήσουμε όσο πιο έντονα το όλο σκηνικό, για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι αληθινό. Αποδεικνύονται και οι δύο άκρως προσηνείς, ενώ είναι φανερά “ευδιάθετοι” λόγω της -ταυτόχρονης με τη συζήτησή μας- “πρακτικής τους εξάσκησης” πάνω στις ευεργετικές συνέπειες φυτικών προϊόντων της μάνας γης. Παραδόξως, αποχωρούμε μετά από λίγη ώρα, χωρίς να καταστούμε σε καμία περίπτωση φορτικοί, επισφραγίζοντας αυτό το -πέρα από τις προσδοκίες μας- αντάμωμα με την πιο θολή φωτογραφία στην ιστορία (δείτε στο τέλος του post). Απομακρυνθήκαμε ευρισκόμενοι σε άλλη διάσταση, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς είχε μόλις λάβει χώρα.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας κανονικά, συζητώντας, ανά διαστήματα, τις επόμενες ώρες, που πίναμε τις μπύρες μας, για την προαναφερόμενη συνάντηση. Πριν πάρουμε το δρόμο για τα σπίτια μας, αποφασίσαμε να πιούμε μία τελευταία μπύρα σε γνωστό metal club πλησίον της πλατείας (παραλείπεται το όνομα, ως ευκόλως εννοούμενο). Μπαίνοντας, διαπιστώσαμε ότι το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, το οποίο μας προξένησε εντύπωση. Κινούμενοι ως “αίλουροι”, καταφέραμε να προσεγγίσουμε την μπάρα και να βρούμε ένα σημείο με μικρό άνοιγμα. Αφού παραγγείλαμε, ο κολλητός με σκούντηξε να κοιτάξω δίπλα μου, όπου και καθόταν ο Justin των Tool. Φυσικά -ως “κολλητός” του πλέον-, τού απηύθυνα το λόγο, ρωτώντας τον αν θυμάται τη γνωριμία μας προ ολίγων ωρών. Χαμογέλασε και ψέλλισε κάτι ακατάληπτα, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθούσε να χτίσει πύργο, με τα ποτήρια της draft μπύρας που είχε μπροστά του. Κατάλαβα ότι δεν δύναται να υπάρξει καμία συνεννόηση, εφόσον ο άνθρωπος ήταν τελείως off, επομένως, συνέχισα να πίνω την μπύρα μου με τον φίλο μου. Μετά από λίγο, ξαφνικά και χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ενέργεια από μέρους μου, νιώθω κάποιον να με αρπάζει από το χέρι, ουρλιάζοντας: “Why did you grab me?”. Είναι ο Justin. Σαστισμένος, κατεβάζω με ηρεμία το χέρι του, απαντώντας του ότι δεν έκανα τίποτα και ούτε τον ενόχλησα. Εκείνη τη στιγμή, αντί να ηρεμήσει η κατάσταση , όπως ανέμενα, ο τύπος “ροπιάζει” επικίνδυνα και συνεχίζει να ουρλιάζει μέσα στο πρόσωπό μου, κατηγορώντας με ότι τον άρπαξα από το χέρι. Κοιτάζω τον φίλο μου, ο οποίος τα “έχει χάσει”, όπως κι εγώ, ενώ αρχίζουμε να ανησυχούμε ότι εντός ολίγων δευτερολέπτων θα αρχίζουμε να “βάζουμε ξύλο και στις τσέπες”, ως παρενοχλήσαντες τον rock star, σε ιδιωτικές στιγμές του. Ταυτοχρόνως, ο σουρεαλισμός “απογειώνεται”, καθώς καταφθάνει στο σημείο ο Danny Carrey, ο οποίος, θυμίζει έντονα στο δέμας και την υποβλητικότητα τον Chief από το “One Flew Over the Cuckoo’s Nest”. “Αυτό ήταν”, σκέφτομαι, “τώρα, με το “θηρίο”, δεν γλιτώνουμε με τίποτα”. Όχι τίποτα άλλο, αλλά με “έτρωγε και το δίκιο”, ότι δεν είχα κάνει κάτι και δεν ήθελα επ’ ουδενί να ζητήσω συγγνώμη ως αναίτιος, απλά και μόνο για να αποκλιμακωθεί η κατάσταση. Παραδόξως, ο Danny “γέρνει” προς το μέρος μου και με ρωτάει, σχετικά ήρεμα, στο αυτί τι συνέβη. Εγώ, με έντονο το συναίσθημα αυτού τον οποίον “πνίγει το δίκιο”, τού εξιστορώ τι έγινε. Μου λέει ότι είναι καλύτερα να αποχωρήσω, διότι ο Justin είναι εκτός εαυτού, είναι μεθυσμένος και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Στο τέλος, δε, μού ζητάει και συγγνώμη, εκ μέρους του Justin. “Μέγας” ο τύπος, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ασφαλώς και αποχωρούμε άμεσα με τον κολλητό (“ρίξαμε, μάλιστα, και πιστόλι” στο μαγαζί, πάνω στην φόρτισή μας) και βγαίνοντας έξω παίρνουμε μία βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να κατανοήσουμε τι έχει μόλις συμβεί.

Αυτή ήταν η νύχτα που γνώρισα τρεις rock star και παρ’ ολίγο να “παίξω μπουνιές” με τον έναν από αυτούς τους, τον οποίον και συγχώρεσα μέσω του bandmate του. Αγαπητέ Justin, η σύντομη φιλική μας σχέση πέρασε από “σαράντα κύματα” κι έληξε άδοξα. Your loss, mate. Σε κάποια φαντασίωσή μου, βάζω τον εαυτό μου να αρπάζει εσένα εκείνο το βράδυ, ουρλιάζοντας, μέσα στη μούρη σου: “Who are you to wave your finger? / You must have been out your head”…

Bonus φωτογραφία:

Από αριστερά προς τα δεξιά: BD, φίλος tBL, JC

Φωτογράφος: tBL

[lostparadise]

Πολλοί αγγλοσάξωνες γενικά όταν αρχίσουν να πίνουν (και πίνουν πολύ, σχεδόν θα έλεγα ψυχαναγκαστικά) γίνονται αναίτια επιθετικοί. Ακόμη θυμάμαι ένα γνωστό μου, που είχε γίνει λιώμα και πέταξε σε έναν μπάρμαν το ποτήρι του με δύναμη για τον βρεί στο κεφάλι, επειδή του θύμιζε κάποιον …που του “εφαγε” τη γυναίκα. π Το μαγαζί έγινε κώλος ήρθε αστυνομία …ότι νάναι γενικώς

[pantelis79]

Φωτογράφος: tBL

Άλλος “έπινε”, άλλος έτρεμε!

[shadowking69]

1995 λοιπόν και ο μικρός shadowking έχει πάρει κασέτα από μεγαλύτερο φίλο με κομμάτια Metallica και bonus το refuse/resist, γουστάρει Metallica και με χαρτζιλίκι μπαμπά πηγαίνει και αγοράζει τις πρώτες του metal κασέτες από τη γειτονιά. Προφανώς η αρχή έγινε με ride the lightning, black album, justice κτλ. Αφού πωρώθηκε αρκετά θέλει να πάρει και μπλουζάκι Metallica τρομάρα του. Ψήνει τον τίμιο μπαμπά και πηγαίνουν Μοναστηράκι στο τοπ μαν να πάρουν.
Μπαίνουμε μέσα κοιτάμε από δω από κει μου άρεσαν αρκετές αλλα έφαγαν άκυρο από τον πατερουλη καθώς “πολλές νεκροκεφαλές ρε παιδί μου” . Τελικά όμως τον ψήνω και παίρνω μία με όσο το δυνατόν λιγότερες νεκροκεφαλές. Είναι καλοκαιράκι και χαρούμενος βγαίνω στην πλατεία στην Γκραβα να κάνω τη μόστρα μου, με πιάνει λοιπόν ένα από τα πρεζακια της γειτονιάς και με ρωτάει την κλασική ατάκα "πες ένα τραγούδι τους ή βγάλε τη μπλούζα " . Του λέω Enter Sandman, δεν μπορεί λέω θα το ξέρει, “αυτό είναι iron maiden ρε ασχετε” μου λέει, για καλή μου τύχη όμως το διπλανό πρεζακι ήξερε και με γλύτωσε.

ΥΓ. Την έχω ακόμα την μπλούζα

[pantelis79]

Και μετά ακούω κράξιμο επειδή λέει -άκουσον, άκουσον- ήμουν κωλόφαρδος με τις συναυλίες των AC/DC και των Rush. Η άλλη έκλεισε εισιτήριο για συναυλία στη Σόφια από έναν άγνωστο τύπο στον ΗΣΑΠ. Nice story πάντως, πολύ ωραία ιστορία

Άντε, να πω και μια αντίστοιχη δική μου που είχε αίσιο τέλος. Το 2009 έκλεισα να δω τους Pearl Jam στο Rotterdam, στις 13 Αυγούστου. Μόλις κανόνισα τα της συναυλίας, έκλεισα και αεροπορικό. Για κάποιον λόγο που πραγματικά δε θυμάμαι, έκλεισα για 12 Αυγούστου και όχι για 13. Ίσως επειδή έκλεισα για Βρυξέλλες - μάλλον δεν είχε πτήση στις 13 για Άμστερνταμ ή ήταν πολύ ακριβή, δε θυμάμαι. Πάντως σίγουρα δεν υπήρχε σοβαρός λόγος, γιατί λίγες μέρες μετά το σκεφτόμουν κι έλεγα από μέσα μου “τι μαλακία έκανες, γιατί έκλεισες για 12, χάνεις μια μέρα άδεια τσάμπα και βερεσέ.”

Περνάει λίγο ο καιρός, ανακοινώνουν mini Ευρωπαϊκή περιοδεία οι, πολύ πρόσφατα τότε, επανασχηματισμένοι Alice In Chains. Δεν είχαν βγάλει ούτε καν το “Black Gives Way To Blue”, απλώς είχαν πάρει τον Duvall κι είχαν κάνει κάποια live στην Αμερική. Μπαίνω στο site τους, έλεγε ότι έπαιζαν στο Amsterdam στις 11 Αυγούστου. Μια μέρα πριν πάω εγώ το ταξίδι μου. Αφού καταράστηκα τη γκαντεμιά μου, έκανα έτσι για τη μαλακία κλικ στο λινκ για τα εισιτήρια. Πάω στο site της Ticketmaster, εκεί έλεγε ότι το live είναι 12 του μηνός. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ και χωρίς να ξεκαθαρίσω τι πραγματικά συμβαίνει, κλείνω εισιτήρια για το live. Σκέφτηκα ότι το πολύ αν έχει κάνει λάθος η Ticketmaster, θα μου γυρίσει τα λεφτά. Ή θα βρω κάποιον τρόπο να πάω την προηγούμενη μέρα…

Μέχρι να αποσαφηνιστεί το τι πραγματικά συμβαίνει, το οποίο πήρε σίγουρα 1-2 μέρες, καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Οι αεροπορικές είναι μεγάλες καριόλες και αν θέλεις να κάνεις την παραμικρή αλλαγή συνήθως σε γδύνουν όσο περισσότερο μπορούν, οπότε περίμενα με αγωνία να δω τελικά τι θα γίνει. Τελικά λάθος είχαν κάνει τα γίδια οι Alice In Chains . Και τους λέω γίδια, γιατί το ίδιο ακριβώς το έχουν επαναλάβει από τότε, το 2018 ας πούμε ανακοίνωσαν ευρωπαϊκή περιοδεία και είχαν βάλει στο site τους άλλες ημερομηνίες σε σχέση με τις εταιρείες εισιτηρίων, μιλάμε για άμπαλους ολκής στο συγκεκριμένο (και πάλι αυτοί τα είχαν ανακοινώσει λάθος). Είδα κανονικά το live στο Melkweg (μικρότερο από Gagarin ε, άσε που για να μπεις εκεί περνάς πάνω από μια μικρή ξύλινη γέφυρα και από κάτω σου είναι ένα κανάλι), από δεύτερη σειρά, τσίμπησα και το setlist που πέταξε ο Jerry στο τέλος, πηδώντας σαν αίλουρος πάνω από δύο πανύψηλους Ολλανδούς (ψηλοί ακόμα και για μένα ε ) με κίνηση μεγάλου παίκτου. Το σημαντικότερο, ανέκτησα και την πίστη μου στη μπαντάρα…

[jonkyr]

Από αριστερά προς τα δεξιά: BD, φίλος tBL, JC

Σοβαρά τώρα, υπάρχουν τρία άτομα στην φωτό;

[jonkyr]

έκλεισα για 12 Αυγούστου και όχι για 13

Το έχω κάνει με “έκλεισα Αθήνα - Λονδίνο, αλλά όχι Γλασκώβη - Λονδίνο” μετά από τον τελικό του Τσ Λ το 2003. “Έλα μωρέ, θα βρούμε τρόπο να φτάσουμε στο Λούτον, τι στο καλό;”. Για εμένα είχε κακή κατάληξη η ιστορία, με πάνω από 600 ευρώ χασούρα, αλλά τρομερές ιστορίες-συμπτώσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έγινε μεγάλο μάθημα, όμως αυτή η ιστορία δεν έχει μέτσαλ και απλώς την αναφέρω πριν βάλω τελεία εδώ. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, σε ένα άλλο, πιο σχετικό νήμα…

Επίσης, θυμήθηκα ότι έχω στην κατοχή μου την πιο fail (aka θολή) φωτογραφία που με τράβηξαν στο κέντρο του “Ολντ Τράφορντ”. Οι ψηφιακές δεν υπήρχαν καλά καλά, δύο άτομα είχαμε ξεμείνει από φιλμ κι εγώ είχα την τελευταία διαθέσιμη. Ακόμη θυμάμαι τη φάτσα του Γεωργιανού που ανέλαβε να μας τραβήξει φωτό

Νταξ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον πρέπει να ψάξω τον Σεφερλή για να του στείλω υλικό για επιθεώρηση…

[Ixnay]

Rockwave την ημερα που παιζουν οι dropkick murphys.
Κανα 45 λεπτο πριν βγουν στην 2η σκηνη στην μεγαλη παιζουν οι suede νομιζω. Εμεις είμαστε μακρυα πισω απο την σκηνη των dropkick κ παρακολουθουμε πινωντας μπυρες.
Τελειωνουν οι suede κ οπως καθομαστε παρατηρω εναν χοντρουλη τυπα να περπαταει προς το μερος μας με την μπυρα του στο χερι.
Γυριζω κ λεω στον φιλο μου “ρε ο τραγουδιστης των dropkick!!!”
“Που ρε;” με ρωταει ο φιλος
Σηκωνομαι πηγαινω μπροστα στον τραγουδιστη του πιανω τον ωμο κ λεω στον φιλο μου “να ρε εδω!!!”
“Που ρε μαλακα;;” μ λεει
“Εδω ρεεεεεεεε μαλακα” του λεω κ τον δειχνω
κ με τα 2 χερια. Τελικά τον ειδε κ ειναι πιο αστεία η ιστορια αν ησουν μπροστα.
Ο θεουλης είχε παρει την μπυρα του κ.πηγε χαλαρος να δει το γκρουπ πριν απ αυτους.

Συμπαθητικος πολυ του ειπαμε ευχαριστουμε που ηρθατε σχολιάσε την red socks μπλουζα μου (ναι ειμαι αρκετα γραφικος κ ποζερας) κ βγηκαμε μια ανελπιστα επικη φωτο

[grul]

Δυνατό θρεντ, συγχαρητήρια στον αξιότιμο @The_Black_League ! Ας καταθέσω κι εγώ το σεντόνι μου:

Αρχές ’91 και οι Annihilator έρχονται για πρώτη φορά για συναυλία στο Ρόδον. Ο ενθουσιασμός τεράστιος αφού οι Καναδοί ήταν τότε ένα από τα πιο χοτ νέα ονόματα με 2 δίσκαρους στο ενεργητικό τους και μεγάλο αριθμό φαν στη χώρα μας (άλλο που οι περισσότεροι δεν ήξεραν να προφέρουν το όνομά τους - Ανιχιλέητορ τους έλεγαν! ), που τους περίμεναν πώς και πώς.

Καναδυό μέρες πριν το λάιβ, είχα αρχίσει να έχω έναν οξύ πόνο κάτω δεξιά στην κοιλιακή χώρα. Για να αποκλείσω το ενδεχόμενο σκωληκοειδίτιδας, πηγαίνω το πρωί της συναυλίας να κάνω κάτι εξετάσεις αίματος. ‘Θα είναι έτοιμες σήμερα;’ ρωτάω και παίρνω καταφατική απάντηση.

Απογευματάκι λοιπόν, φοράω τη στολή εργασίας (ήτοι τζιν μπουφάν με μεγάλο ραφτό ‘Metal up your ass’ στην πλάτη και μικρό ‘Somewhere In Time’ μπροστά, μαζί με τα απαραίτητα παράσημα-κονκάρδες και την ‘ξεχασμένη’ από τα κοντινά τότε 80’s χαίτη-παντόφλα, aka λασπωτήρας! Ευτυχώς το συγκεκριμένο άθλιο μαλλί σύντομα αντικαταστάθηκε από ‘κανονικό’ μακρύ μαλλί, το οποίο και παρέμεινε -με την αναπόφευκτη παρένθεση της στρατιωτικής θητείας- μέχρι το περσινό καλοκαίρι, όταν με το επίσης αναπόφευκτο γκριζάρισμα είχα 3 επιλογές: α) να τα βάψω, β) να με μπερδεύουν οσονούπω με τον Καρβέλα, γ) να κουρευτώ. Και επέλεξα το (γ). Και κλείνει η, πιθανότατα, μεγαλύτερη παρένθεση που έχω ανοίξει ποτέ σε γραπτό λόγο!), και περνάω από το μικροβιολογικό πριν κατέβω στο ‘ναό’ της οδού Μάρνη. ‘Είμαστε έτοιμοι;’, ρωτάω. ‘Όχι αγόρι μου, δεν πρόλαβα, αύριο’ απαντάει η μαντάμ. ‘Να σου γαμήσω μωρή καργιόλα’, ήθελα να της πω, αλλά η καλή μου ανατροφή με συγκράτησε και απλά της είπα ότι έχω συναυλία και ρώτησα τι έπρεπε να κάνω για να μην έχω θέμα σε περίπτωση που όντως τα πονάκια ήταν λόγω σκωληκοειδίτιδας. Όπως το περίμενα, με συμβούλεψε να προσέχω και να μην ‘χτυπηθώ’ πολύ. Μας υποχρέωσες!

Συναντιέμαι λοιπόν με τον φίλο και συνοδοιπόρο μου στα λάιβ, μπαίνουμε στο κλαμπ και χωριζόμαστε, αυτός κάτω κι εγώ πάνω. Πρωτόγνωρο για μένα αφού, αν εξαιρέσουμε την πρώτη μεγάλη μου συναυλία που ήταν οι Sabbath το ’87 στη Λεωφόρο και είχα κάτσει λίγο πίσω (αλλά τότε ήμουν 15 χρονών και ψάρακας!), δεν υπήρχε λάιβ που να μην ήμουν στις 2-3 πρώτες σειρές. Οπότε να παίζουν το Άλισον Χελ ή το Φαντασμαγκόρια και να μην είμαι κάτω να πλακώσω 5-6;; Ψυχολογία μπουρδέλο, μη σου τύχει μιλάμε! Τώρα τα σκέφτομαι και απλά γελάω με τα ‘προβλήματα’ που είχα να αντιμετωπίσω τρομάρα μου, αλλά στα 19 βράζει το αίμα, και η τεστοστερόνη (όπως και η μαλακία ενίοτε) περισσεύει. Πιάνω κάγκελο στον εξώστη, ξεκινάνε, πορώνομαι και κάποια στιγμή πιάνω την κουπαστή και την κουνάω μπρος-πίσω με λύσσα. Ανεβαίνει ένας τυπάς από την ασφάλεια του μαγαζιού, μου κάνει κάτι παντομίμες τύπου ‘ηρέμησε’, ηρεμώ κι εγώ. Δεν περνάνε 10-15 λεπτά, πιάνει παρόμοιο αμόκ τον (άγνωστο) διπλανό μου, ξανανεβαίνει ο σέκιουρας και τον συνετίζει κι αυτόν. Τελειώνει το λάιβ, όλα καλά, ‘μαλάκα θα σου δώσω υλικό, το έχω ηχογραφήσει όλο στο κασετοφωνάκι’ μου λέει ο κολλητός που ήταν στην αρένα, ‘ωραία, τσιμπήσαμε bootleg!’ λέω εγώ, και όταν μου δίνει την κασέτα και την βάζω να παίξει ακούω ένα διακεκομμένο πράγμα – και λογικό, αφού μιάμιση ώρα που ηχογραφούσε χοροπήδαγε παράλληλα πάνω-κάτω, ο βλαμμένος!

Όχι πολύ αργότερα, γύρω στα 6,5 χρόνια (τέλη ’97), είμαι στα τελειώματα της θητείας μου. Έχω πάρει μετάθεση εκεί από όπου τελικά θα απολυόμουν, και είναι η 1η ή η 2η μέρα μου στη μονάδα οπότε δεν ξέρω ακόμα ψυχή. Τελειώνει η απογευματινή αναφορά και ενώ έχω υπ’ όψιν να σαπίσω στο θάλαμο με ένα εκ’ των Accident of Birth, Fourth Judgement ή Inishmore στο discman, βλέπω τους μισούς από τους καμιά 15αριά νοματαίους που ήμασταν στην αναφορά να κατευθύνονται προς ένα γραφείο. Χώνομαι κι εγώ στο μπουλούκι σαν τον κολαούζο, αράζω με τους υπόλοιπους, συστήνομαι κιόλας με την ευκαιρία, και κάποια στιγμή βλέπω το παληκάρι που το εν λόγω γραφείο ήταν η επιστασία του να έρχεται με μια κασέτα στο χέρι. ‘Τώρα θα σας πήξω!’ λέει, και εκεί που περιμένω να παίξει το ‘Απολύομαι και τρελαίνομαι’, ακούω κάτι λίγο πιο κοντά στα ακούσματά μου: Iced Earth – Burnt Offerings! Περιττό να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο γραφείο έγινε για τους επόμενους μήνες το στέκι μου, όπου ανταλλάζαμε μουσικές, απόψεις και γνώσεις, αλλά και ότι ξεκίνησε μια κολλητή φιλία που διήρκεσε πολλά χρόνια (δυστυχώς δεν κρατάει μέχρι σήμερα, έχουμε χαθεί).

Σε κάποια λοιπόν από τις συζητήσεις μας μνημονεύσαμε το φοβερό εκείνο προ 7ετίας λάιβ των Annihilator, και μου λέει ο άλλος: ‘Πω ρε φίλε… θυμάμαι για κάποιον λόγο ήμουν εξώστη, και τρελάθηκα τόσο που πήγα να τα ξηλώσω όλα. Αφού ανέβηκε σεκιουριτάς να μου κάνει συστάσεις. Και πριν λίγο είχε πάει και σ’ έναν άλλον’. ΝΤΟΙΝΓΚ!!! Όλοι έχουμε κατά καιρούς πει με διάφορες αφορμές ότι ο κόσμος είναι μικρός, αλλά εδώ πιστεύω ότι το ρητό βρήκε την τέλεια εφαρμογή του!

Για την ιστορία (όχι ότι ενδιαφέρει και κανέναν – ‘γιατί ρε, μας ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα; Για καμιά διαφήμιση της Άμστελ είναι’, θα πει κάποιος και ίσως να ‘χει και δίκιο!): νευροπονάκια ήταν οι ενοχλήσεις τότε, τζάμπα το έχασα το χτύπημα! Μπορεί να είχα τσιμπήσει και πένα από τον Νερουλά (από την άλλη, ο Pharr είχε γαμηθεί να φτύνει εκείνη τη μέρα, ίσως να με είχαν πάρει τίποτα σκάγια, οπότε όλα οκ!)

[Ian_Metalhead]

Μιας και πιάσαμε τα συναυλιακά μας, ας θυμηθώ κι εγώ ένα (δύο, ίσως!) ωραίο σκηνικό.

Το reunion των Maiden με πέτυχε να υπηρετώ την στρατιωτική μου θητεία. Έτσι, έμαθα το ευχάριστο (και πολυπόθητο) νέο ενώ ήμουν ακόμη στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού, ενώ το live – ονείρωξη του Οκτωβρίου θα με έβρισκε στο “εντός έδρας” εξάμηνο. Για καλή μου τύχη μάλιστα, βόλευε να πάρω φοιτητική άδεια (κατά κανόνα γινόταν δεκτή) εκείνη ακριβώς την εβδομάδα.
Το ότι η σχολή ήταν στη Θεσσαλονίκη και η συναυλία στην Αθήνα ήταν βέβαια ασήμαντο εμπόδιο μπροστά στην εκπλήρωση του “απωθημένου όλων των απωθημένων”. Το πρόβλημα ήταν ότι είχε προηγηθεί λίγο καιρό πριν ο μεγάλος σεισμός της Πάρνηθας. Η ξαδέλφη μου που βρέθηκε να με φιλοξενεί για άλλη μια φορά (και με την ίδια αφορμή) απόρησε γνήσια για την τόλμη μου να κατέβω εν μέσω έντονων φημών για επικείμενο νέο χτύπημα του Εγκέλαδου.

Έχοντας εκ των πραγμάτων όμως αναπτύξει… ανοσία στο ράδιο αρβύλα, αγνόησα τις ανυπόστατες φήμες και ξεκίνησα για το γήπεδο του Περιστερίου εκείνη τη ημέρα χωρίς να έχω ιδέα για το που πέφτει, εφαρμόζοντας την δοκιμασμένη τακτική “όπου βλέπεις μαζεμένα metal T-shirts ακολούθησε τα”, που αποδείχθηκε και πάλι αξιόπιστη. Τα του επεισοδιακού live είναι γνωστά, μην τα ξαναλέμε, για καλή μου τύχη όμως (ξανά!) με την λήξη βλέπω να στέκεται ακριβώς μπροστά μου ένας fellow metalhead που κάναμε παρέα σαν φοιτητές, γνώριζε καλύτερα από Αθήνα και γυρίσαμε μέχρι ενός σημείου μαζί! Και έχει κι άλλο!

Επιστρέφοντας στην Μονάδα μαθαίνω ότι ο Διοικητής είχε δώσει διαταγή να δηλώσουμε όλοι προγραμματισμό αδειών μέχρι τα Χριστούγεννα. Μου παρουσιαζόταν η ιδανική αφορμή να ξαναζητήσω άδεια τρεις μόλις εβδομάδες μετά, για να δω ζωντανά τους Fates Warning στην Υδρόγειο, σε ένα live που είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα ότι θα παραβρεθώ, όπερ και συνέβη!

Η επόμενη φοιτητική άδεια θα ήταν τον επόμενο Ιούνιο με την απόλυση να επίκειται (18μηνο τω καιρώ εκείνω!) και την ανυπομονησία στο κατακόρυφο για να ακούσω το Brave New World που μόλις είχε κυκλοφορήσει…

[The_Black_League]

Σε ευχαριστώ πολύ!

Απ’ ό,τι βλέπω υπήρχε πολύ υλικό για “ξεμπούκωμα”.

Πολύ ωραία η ιστορία σου και οι συμπτώσεις της ζωής.

Στη συναυλία στο Ρόδον είχα οικογενειακή παρουσία, καθώς ήταν τα αδέρφια μου σε αυτήν.

Για χρόνια “κοσμούσε” το δωμάτιο μου η αφίσα που είχε δώσει το MH από εκείνη τη συναυλία, με πρώτο πλάνο τον Waters.

[Greektrooper]

Χριστούγεννα 2010 προς 11. Ανακοινώνονται 3 συναυλίες Guardian στην Ελλάδα για τον Μάιο, 2 Αθήνα και 1 Θεσσαλονίκη. Τσιμπάω νωρίς νωρίς εισιτήριο από προπώληση για την 1η μέρα 6/5 (νομίζω κανά 35αρι αν δεν κάνω λάθος) κανονίζεται και η παρέα, όλα κομπλέ. Απρίλιο σκάει μπαλάκι από την δουλειά… έπρεπε κάποια στιγμή να κατέβω Χανιά τον Μάιο! Ε, του πουστη λέω, σιγά μην είναι αρχές, θα προλάβω το live, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα καλά.

Π@π@ρια μαντολες!! Βγαίνει η ημερομηνία, Παρασκευή 6 Μαϊου να είμαι κάτω
Προσπαθώ μπας και βρω σκατζα αλλά χλωμό. Το παίρνω απόφαση και εχω ξενερώσει την ζωή μου. Μπαίνω σε διαδικασία να σκέφτομαι να δώσω το εισιτήριο όταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μου γυρνάει η βίδα!!! Όχι ρε καργιόλια, θα πάω. Δεν ξέρω σε πόσους έχει τύχει ή αν καταλαβαίνετε τι εννοώ πως μου γύρισε η βίδα. Κάποια στιγμή θα έχετε νιώσει να σας πιάνει ένα αφιόνι και να θέλετε να πάτε κόντρα σε όλους και σε όλα. Ε, αυτό το πράγμα ένιωσα εγώ. Και εδώ που τα λέμε ήταν λίγο παράξενο/αδικαιολόγητο γιατί δεν ήταν ότι οι Guardian δεν είχαν ξαναέρθει, ούτε ότι δεν θα ξαναρχοντουσαν. Απλώς ήταν η στιγμή.

Ξεκινάω λοιπόν air tickets, πτήσεις από και προς Χανιά… βρίσκω πτήση από Χανιά στις 16.00, αυθημερόν δηλαδή και πρώτη για επιστροφή από Αθήνα το Σάββατο το πρωί. Αρχίζουν και οι υπολογισμοί του στυλ: τι ώρα θα σχολασω από δουλεια, αν θα προλάβω στις 15 να είμαι αεροδρόμιο, αν θα έχει καθυστέρηση η πτήση, πόση θα έχει, αν θα προλάβω το live, αν θα πρέπει να πάω πρώτα σπίτι και μετά Fuzz ή να πάω απευθείας Fuzz??? Τέλος πάντων αποφασίζω ότι χρονικά με παίρνει. Οικονομικά όμως? Αθήνα-Χανια και επιστροφή την επόμενη, 150€ με Aegean!! Μιλάμε για καρατιά στον σβέρκο. Και το εισιτήριο του προαστιακού? Συν το ταξί για το Fuzz? Συν τον προαστιακό το επόμενο πρωί για να ξαναπάω αεροδρόμιο?? Μακελειό! Εν τω μεταξύ είχα και τα έξοδα του πλοίου που θα κατέβαινα Κρήτη, τα οποία ναι μεν θα τα έπαιρνα από την δουλειά αλλά αφού τελείωνα και αφού γυρνούσα. Θυμάμαι είχα κάτσει βράδυ στο μπαλκόνι με το λάπτοπ και αριθμομηχανή στο κινητό και έκανα υπολογισμούς!! Για να μην σας κουράζω… τελικά έκλεισα το αεροπορικό 150€ και πήρα την απόφαση να κατέβω Κρήτη χωρίς καμπίνα, κατάστρωμα, μπας και εξοικονομήσω κανά φράγκο μιας και θα κατέβαζα και αμάξι στην Κρήτη οπότε ήταν καλό πακετάκι και αυτό. Αφού λοιπόν έκλεισα εισιτήρια και τα έχω υπολογίσει όλα στο μυαλό μου, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ανακοινώσω στην γυναίκα το…“επιχειρηματικό” μου σχέδιο! Ήμουν έτοιμος να δεχθώ την οργή-κριτικη-απορια της για τα… πεταμένα λεφτά που θα σπαταλούσα για ΜΙΑ συναυλία. Ευτυχώς και για κάποιο λόγο αρκέστηκε σε ένα απλό…“αγόρι μου τι να σου πω. Πρέπει να είσαι ηλίθιος!”

Πέμπτη απόγευμα λοιπόν φορτώνεται το αμάξι και η αφεντιά μου στο Lissos. Λέω Κωστάκη υπομονή, θα περάσει το ταξίδι, λίγο τηλεόραση στο σαλόνι, λίγο μουσική στο mp3, λίγο βόλτα στο πλοίο… ΒΕΛΑΞΑ ρε πουστη μου!!! Ψευτοκοιμηθηκα σε έναν καναπέ για καμιά ώρα αλλά τι να σου κάνει. Με τα πολλά φτάνουμε, πηγαίνω κατά τις 7 στο σπίτι που θα έμενα, μπάνιο ξουρισμα και βουρ για την δουλειά. Περιττό να σας πω πως όλη μέρα σκεφτόμουν αν θα έχω τελειώσει στις 14 ή αν θα έπρεπε να αρχίσω τις μαλακίες για να την κοπανησω. Τελικά 14.20 σχολαω. Επιστροφή σπίτι, αλλαγή ενδυμασίας και βουρ με έναν συνάδελφο για να με αφήσει στο Δασκαλογιάννης. Στην διαδρομή με ρωτάει έκπληκτος: ρε φίλε είσαι παλαβός??? Μπορεί του λέω! Η πτήση φεύγει με μισή ώρα θυμάμαι καθυστέρηση στις 16.30, φτάνουμε Βενιζέλος και αμέσως προαστιακός για σπίτι. Λέω αν πάνε όλα καλά προλαβαίνω να ρίξω λίγο νερό ή ένα κατούρημα στο σπίτι οπότε δεν βλέπω τον λόγο να πάω Fuzz από την αρχή. Επειδή όμως είμαι και μαλαγανας και είχα και τύψεις, πριν ανέβω προαστιακό, μπαίνω duty free και αρπάζω ένα κολιέ 60€ για την γυναίκα. Να την καλοπιασω ντε!! Κουμπωνω και ένα 20αρι το εισιτήριο του προαστιακού και να σου ο Κωστάκης σπίτι. Αλλαγή ενδυμασίας με τα χεβυμεταλαδικα ρούχα και ταξί για το Fuzz. 6€ πήγαινε και άλλα τόσα πίσω. Βλέπω λοιπόν και τους θεούς και βγαίνοντας σταμπάρω στο merch t-shirt με γαμάτο σχέδιο. Με έτρωγε ο κωλος μου!!! 30€ το μπλουζάκι. Συν 10€ σουβλάκια με κοακολα!!! Επιστρέφω σπίτι ΨΟΦΙΟΣ όμως. Νόμιζα ότι τα πόδια μου από την ορθοστασία είχαν πάθει γάγγραινα. Άσε η αϋπνία.
Όμως θυμάμαι καλά πως όταν επιτέλους ξάπλωσα στο κρεβάτι κατά τις 2, η χαρά μου για τα κατορθώματα μου ήταν τέτοια που είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Την επόμενη ξύπνημα νωρίς, πρωινό με την φαμίλια και ξανά αεροδρόμιο για επιστροφή Χανιά.

Το ρεζουμέ…35€ εισιτήριο live + 150€ αεροπορικά + 30 το t-shirt + 20 εισιτήριο προαστιακού + 60€ δώρο συζύγου + 15€ ταξί για Fuzz + 10€ σουβλάκια. Το σύνολον ~320€ περίπου. Για να δω Guardian!!

Υπερβολή? Ναι, το ξέρω. Αλλά δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ούτε την ταλαιπώρια, ούτε το οικονομικό. Στην τελική αυτά έχουμε να θυμόμαστε και να τα γράφουμε στο Rocking

[grul]

Αφού μετά απ’ όλα αυτά δεν σε περίμενε στο σπίτι και ‘ευχαριστήριο’ φίκι-φίκι για το κολιέ, πάλι καλά να λες!!

[Greektrooper]

Δεν υπήρχε περίπτωση!! Αφού κοιμήθηκε καναπέ για να αφήσει το κρεβάτι ελεύθερο προκειμένου να είμαι πιο άνετος. Το πρωί θυμάμαι μου είπε πως ροχαλιζα σαν τρακτέρ και με άκουγε στο σαλόνι!!!
Άσε που πλέον κάθε φορά που έρχονται οι Guardian μου λέει…“σε παρακαλώ! Μόνο τα εισιτήρια! Άντε και κανά δυο μπύρες!”

Εν τω μεταξύ μόνιμη απορία της… γιατί στον κόρακα είναι οι συναυλίες τους διήμερες και τι στο καλό βλέπεις την μία μέρα που δεν βλέπεις την άλλη! Άντε τώρα να της εξηγήσεις!!!

[pantelis79]

Ε εντάξει ρε, για Guardian είναι εύκολο να της εξηγήσεις, αφού αλλάζουν το setlist!;