Πολεμικες ταινιες-αντιπολεμικες ταινιες,ακριβη προπαγανδα

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#1

επειδη χτες θυμηθηκα τον αστειατορα κινγκ νταιαμοντ 13 και τα ωραια και αφοπλιστικα που μας ειπε στον Ελαφοκυνηγο, ποια η γνωμη σας πανω στο θεμα?ηθελα να ανοιξω τοπικ απο τοτε αλλα το ξεχναγα συνεχως…

παραδειγμα λοιπον:

νταξ, δεαδ, γρκαχος και γω νομιζω συμφωνουμε σε καποια θεματα με το μπολντ του Μανου να λεει πολλα…επικινδυνες ταινιες για μικροτερες ηλικιες, πολλοι μπηκαμε στο τριπακι πιο μικροι να λατρεψουμε τις περισσοτερες πολεμικες ταινιες που ειδαμε, προσωπικα εγω ειχα φετιχ το Βιετναμ…αλλα τελικα η γραμμη ‘προπαγανδα’-‘αντιπολεμικο εργο’ ειναι πολυ λεπτη…προσφατα ειδα και το Ψυχη Βαθια, εναν ακομα εμετο και μαλιστα εγχωριο και απογοητευτηκα πληρως με το απολιτικ της υποθεσης…
(ontopic, εξαιρουμενου του Ραμπο, του ηρωα της ελευθεριας!)…

#2

Τον ελαφοκυνηγό δεν τον έχω δεί (αν και θα ήθελα για να μπορώ να έχω άποψη). Η ταινία πάντως που με απογοήτευσε και την θεώρησα “προπαγανδιστική” ήταν το Downfall

477×700

Καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ήμουν έτσι:-s
Αυτό το “Οι Καημένοι Γερμανοι πολίτες που τους διώχνουν οι Ρώσσοι” μου φάνηκε πολυ στημένο…[-X

#3

O Τζον ο Ραμπος δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Ηe’s untouchable. Τέλος!!!

Τώρα για τον Ελαφοκυνηγό! Έχω να την δω πάνω από 5-6 χρόνια αλλά κάτι θυμάμαι. Ως ταινία πραγματικά ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!! Πολύ αργή και δύσκολη ταινια με μεγάλα διαστήματα χωρίς μπλα μπλα action κλπ κλπ. Καθαρή προπαγάνδα των καλών Αμερικάνων κατά των κακών Βιετκόνγκ που ντάξει εμείς κάναμε το ντου χωρίς λόγο και αιτία αλλά αυτοί οι κιτρινιάρηδες ήταν τα τέρατα.

Παρ’όλα αυτά οι ερμηνίες των βασικών ηθοποιών ήταν συγκλονιστικές!!!

#4

Nαι, χωστε καμια ‘κλασσικουρα’ να τη θαψουμε, ετσι!:stuck_out_tongue:
Θα ποσταρω αργοτερα κ αλλα διαφορα, γιατι ειμαι δουλεια τωρα

#5

Συμφωνω και εγω για deerhunter. Ιδια περιπτωση με τον Lupin. Πιο μικρος που την ειχα δει, τη θεωρουσα ταινιαρα και περασαν αρκετα χρονια μεχρι που την ξαναειδα και καταλαβα ποσο αθωος ημουν.

Το πιο σημαντικο νομιζω το ειπε ο Γρακχος.
Η πολυ καλα στημενη ταινια και οι τρομερες ερμηνειες μπορουν πολυ ευκολα να παραπλανησουν και να σε κανουν να μην εστιασεις σε ενα μερος της ταινιας -μιλαω για το πολιτικο της κομματι- που καποιος μπορει να πει οτι ειναι ασημαντο σε συγκριση με το συνολο της ταινιας και να πει οτι κοιταμε το δεντρο και χανουμε το δασος, αλλα νομιζω οτι αυτο ακριβως ειναι το “δασος” της ταινιας αφου ειναι η ταυτοτητα της ταιναις. Δειχνει τα παντα… τον σκοπο της ταινιας, το πως το βλεπει ο δημιουργος της, και πιο σημαντικα, το οτι αυτο ακριβως ειναι το πιο πιθανον να περασει και στον κοσμο. Μπορει να εχει τις ΓΑΜΑΤΕΣ ερμηνειες που θα σε κανουν να πεις wow, και να σου εχει περασει καπου βαθεια στο πισω μερος του εγκεφαλου σου την χ,ψ ιστορια. Οι ερμηνειες, τα σκηνικα και τα συναφη, αν και πολυ σημαντικα για να κανουν μια ωραια ταινια, νομιζω οτι ειναι ενα ωραιο περιτυλιγμα για να ντυσουν αυτο που θελει να βγαλει προς τα εξω και στον ελαφοκυνηγο νομιζω οτι το μηνυμα ηταν ακριβως αυτο που ειπαν και τα παιδια πιο πανω.

Κατα τα αλλα, σε τετοιου στυλ ταινιες (αν και δε μπορω να τις πω προπαγανδιστικες) πολυ μου αρεσε το combo Flags of our Fathers / Letters from Iwo Jima του Eastwood που δειχνουν τον πολεμο και απο τη σκοπια των Αμερικανων αλλα και απο τη σκοπια των Ιαπωνων.

Ταινιες για ξερασμα για μενα, Pearl Harbor, Hurt Locker. Ειμαι σιγουρος οτι εχω δει και αλλες παρομοιες αλλα δε μου ερχεται καμια τωρα. :-k

#6

Τις περισσότερες ταινίες για το Βιετναμ ομολογώ έχω λίγο καιρό να τις δω, αρκετές από αυτές τις έχω πάντως στην κατοχή μου (ακόμα και τον Ελαφοκυνηγό).

Θα κάνω μια πρώτη γενική παρατήρηση και θα επανέλθω στο θέμα με αγαπημένες και μη ταινίες.

Πάντως γενικά νομίζω ο Αμερικανικός κινηματογράφος έχει σταθεί πιο γενναία απέναντι στον πόλεμο του Βιετναμ από ότι στο πρόσφατο στην Μέση Ανατολή αλλά και γενικά απέναντι σε όλα τα τελευταία κατορθώματα της Αμερικανικής πολιτικής. Λίγες οι πρόσφατες ταινίες που στάθηκαν με επικριτικό βλέμμα απέναντι στους τελευταίους πολέμους και συνήθως πέρασαν αδιάφορα. Είναι λίγο άσχημο για παράδειγμα να βλέπεις την “Κοιλάδα του Ηλα” του άνισου πάντως Paul Haggis να έχει μια γενικά διακριτική παρουσία στα βραβεία και το κάργα προπαγανδιστικό hurt locker να αποθεώνεται από όλους σχεδόν τους κριτικούς και να παίρνει ότι βραβείο υπάρχει.

Έχω την εντύπωση πως ο σήμερα οι πιο δυνατές αντιπολεμικές σκηνοθετικές φωνές προέρχονται από τα ντοκιμαντέρ. Ο Μουρ μπορεί να είναι ένας καράβλαχος λαικιστής αλλά οι “αγριοφωνάρες” του έστρεψαν τα βλέμματα και σε μερικούς άλλους δημιουργούς που είχαν κάτι να πουν.

#7

To [B]In The Valley Of Elah[/B] είναι ωραία ταινία, αλλά ο Χάγκις το χάνει λόγω του έντονου διδακτισμού (τα ίδια και με το Crash που ενώ την πρώτη φορά ενθουσιάστηκα, τις επόμενες 2 φορές που την είδα μετριάστηκε κατακόρυφα ο ενθουσιασμός και τελικά τη θεωρώ πολύ μέτρια ταινία).

Το [B]Full Metal Jacket[/B] αφήνει τα ειρωνικά του σχόλια για την πολεμική πολιτική των Αμερικανών.
Το ίδιο και η διλογία του Ίστγουντ, [B]The Flags Of Our Fathers[/B] και [B]Letters from Iwo Jima[/B]. Αν και το πρώτο δεν είναι τόσο καλό, ο Ίστγουντ τα διηγείται εξαιρετικά και αφήνει σαφή αντιπολεμικά μηνύματα.

To [B]Saving Private Ryan[/B], είναι ίσως αρκετά ρεαλιστικό, αλλά δεν κάνει κανένα σχόλιο και αναλώνεται τελικά στα εφέ. Σε αντίθεση με το εξαιρετικό αντιπολεμικό δράμα του Μάλικ, [B]The Red Thin Line[/B], που όμως δύσκολα το βλέπω 2η φορά.

Το [B]Hurt Locker[/B], είχε αρκετή φάση και γούσταρα, αν και αρκετά προπαγανδιστικό και αυτό που με ξενέρωσε τελείως είναι η εντελώς αποθεωτική στάση των Αμερικανών απένταντι του και η σαρωτική του επικράτηση σε κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ εντός ΗΠΑ.

Φυσικά, σαν φανμπόης, γούσταρα άπειρα με τον ατέλειωτο χαβαλέ του [B]Inglourious Basterds[/B].

Η πραγματική τελειότητα όμως είναι το [B]Land and Freedom[/B] του Κεν Λόουτς. Πραγματικό σοκ η ταινία και ως προς τα αντιπολεμικά μηνύματα και ως προς την αφήγηση και ως προς την προσέγγιση.

#8

η Κοιλαδα του Ηλα χανει οντως στον σταθερα εντονο διδακτισμο του Χαγκις, με το ζορι το ειδα ολο αλλα ειναι τουλαχιστον δεν προπαγανδιζει τοσο εξοφθαλμα και εκνευριστικα οπως το Χαρτ Λοκερ που ηταν κυριολεκτικα εμετος…οντως αυτο που λεει ο παραπανως, το Ιρακ και γενικα τα γεγονοτα απο πολεμο του κολπου και μετα εχουν αντιμετωπιστει με πολυ μεγαλυτερη ‘έπιεικια’ σε σχεση με το Βιετναμ…βεβαια στις εποχες που ζουμε+το οτι οι ΗΠΑ πηραν αμπαριζα βοσνιες,μεση ανατολη κτλ και σταματημο δεν εχουν 20 χρονια σχεδον τωρα+την τρομοκρατια που τους εχει κανει πιο νευρωτικους απο ποτε νομιζω πως την προπαγανδα την εχουν αναγκη πιο πολυ απο ποτε…

Ποσες ταινιες επισης δεν βγηκαν, οπου πχ σκανε εξωγηινοι κ μλκιες και τσουπ αφορμη να επιδειξουν οτι πιο συγχρονο οπλικο συστημα και αριστα εκπαιδευμενο στρατιωτικο προσωπικο εχουν…στο τρανσφορμερς 2, που οκ, ΓΑΜΟΥΣΕ, ειχε εκεινο το αθλιο 10λεπτο με το μπαραζ εκρηξεων,πυραυλων,στρατιωτων προς το τελος που μας ειχε γαμησει κανονικα, ουτε παρελαση να ηταν…πχ επισης τωρα αυτο
http://www.youtube.com/watch?v=ORb3zC8z94w
κλασσικο παραδειγμα!εξωγηινοι και παραλληλα αλλη μια πατριωτικη στρατοκαυλικη ταινια, πρωτου καλα καλα βγει στις αιθουσες δλδ…

απο τις παραπανω ταινιες του Καηζερ, το Thin red line ειναι το μοναδικο που οκ, ξεπερνα τα ορια μιας απλα τελειας ταινιας, ειναι οτι καλυτερο εχει βγει στο κουρμπετι απο εποχες Αποκαλυψης τωρα, ενω για τον Ραηαν τα εχουμε ξαναπει και ειναι ακριβως αυτο που ειναι και ο ελαφοκυνηγος+ακομα καλυτερα στα τεχνικα: οτι πιο πιστο εχει βγει ποτε σχετικα με τον Β παγκοσμιο, γαμω τις δρασεις, ωραιες δυνατες ερμηνειες, τελεια ατμοσφαιρα και αναπλαση της εποχης,τελεια σκηνοθεσια εξαιρετικα ηλιθιο σεναριο και πατριωτισμος στο μπακραουντ γτπ…

μια ταινια για Βιετναμ που θυμαμε μικρος-εχω να την δω παρα πολλα χρονια- και νομιζω οτι ειναι απο αυτες που καταδικασαν πραματα, ηταν λιγοτερο παραπλανητικες αποσο οι περισσοτερες και εμεινε και στην αφανια, ηταν το Casualties of war του DePalma
αντιγραφω απο αλλου
’Κριτική από: Μίλτος Σαλβαρλής, Hitech
Δεν θεωρήθηκε από τις καλύτερες ταινίες του Ντε Πάλμα, ούτε του “κύκλου Βιετνάμ” (είχαν προηγηθεί η “Αποκάλυψη” και το “Full Metal Jacket”), δεν παύει όμως να προσθέτει ένα λιθαράκι στις καταγγελίες σχετικά με τα εγκλήματα που έγιναν σε έναν πόλεμο σκοπιμότητας. Με αφετηρία ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το 1969 στην εφημερίδα New Yorker -και που αργότερα έγινε βιβλίο- παρακολουθούμε την αποτρόπαιη πράξη μιας ομάδας Αμερικανών στρατιωτών που συναίνεσαν στο σχέδιο του επικεφαλής. Ο λοχίας τους άρπαξε μια νεαρή Βιετναμέζα. Την έσυρε μαζί του σε περιπολία, κατά τη διάρκεια της οποίας όλοι σχεδόν οι άντρες τη βίασαν και στη συνέχεια τη δολοφόνησαν. Ένας φαντάρος που αρνήθηκε να συμμετάσχει σε όσα συνέβησαν καταγγέλλει το γεγονός. Όμως, κανείς από τους ανωτέρους του δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.
Το μέρος του φιλμ που εστιάζει στις ανακρίσεις έχει μια θεατρικότητα ξένη προς το υπόλοιπο κλίμα (μάχες, περιπολίες στη ζούγκλα). Παρ΄ όλα αυτά, το έργο κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη στην έξοχη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ο Πεν είναι εξαιρετικός στο ρόλο του αμόρφωτου βλάχου που θεωρεί τους “κιτρινιάρηδες” αναλώσιμους. Το ίδιο πειστικά είναι και τα μέλη της ομάδας, από τον κλασικό νταή έως τους φοβισμένους φαντάρους, που παρασύρονται από την ψυχολογία της κλίκας.'

http://www.youtube.com/watch?v=U_OVJxTyHy4
και με σαουντρακαρα απο μορικονε

#9

Εγω, γενικα τις αντιπολεμικες/πολεμικες ταινιες τις βαριεμαι και πολλές τις εχω αφησει στην μεση γιατι δεν την παλευα με την παρτη τους. Θα μιλησω για αυτές που εχω δει ολοκληρες:

[B]Αποκάλυψη Τωρα:[/B] Ξεκινάει σοκαριστικα, συνεχίζει συμπαθητικα, κάνει μια μεγααααλη κοιλια και κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Μάρλον Μπράντο, τα γαμάει όλα στο διάβα του και η ταινία κλείνει με ένα αριστουργηματικό τελευταιο 45λεπτο. Και αιχμηρη όσο δεν πάει.

[B]Ο Ελαφοκυνηγός:[/B] Να κοιμάσαι με την πρώτη ώρα, να ξυπνάς λίγο στην φάση με την ρουλέτα, να ξερνάς με τα μηνυματα της στην συνέχεια. Ναι, ηθοποιάρες αλλά…

[B]Full Metal Jacket:[/B] Θα γίνω γραφικός τώρα… Δημιουργός σαν τον Κιούμπρικ δεν έχει ξαναπεράσει από το αμερικάνικο σινεμα. Η συγκεκριμένη είναι λίγο άνιση με το δεύτερο μέρος να είναι πιο κάτω από το πρώτο αλλά όσο περνάει η ώρα φαίνεται τι σημαίνει “αντιπολεμική ταινία”. Το τέλος είναι αριστουργηματικό και ο Κιούμπρικ ειναι θεός. Τέλος.

[B]Γεννημένος την 4η Ιουλίου:[/B] Οι εθνικοί πόλεμοι δεν βγάζουν ήρωες, βγάζουν θύτες και θύματα. Αλλά ποτέ ήρωες. Σύμφωνουμε κυριε Στοουν αλλά σε θέλαμε λίγο πιο τολμηρο.

[B]Η διάσωση του στρατιωτη Ράιαν:[/B] Γελάει ο κόσμος.

Από εκει και πέρα, κάτι “Πλατουν”, κάτι “Σημαίες των προγώνων μας”, κάτι “Green Zone”, κάτι άλλα με Μελ Γκιμπσον κτλ κτλ δεν τα ειδα ποτε, ξεκινήσα να το κανω αλλα βαριέμαι την ζωή μου με αυτην την θεματολογια. “Λεπτη κοκκινη γραμμη” βλεπω αποθεωνεται. Ειχα την εντύπωση πως ειναι κλασσικη αμερικανια και δεν ειχα δωσει σημασια. Θα ασχοληθω συντομα λοιπον…

Όσον αφορα τον φάκελο Βιετναμ αυτα. Τωρα για άλλους πολέμους (ειδα ότι αναφέρθηκαν “Ψυχη βαθια” και “Γη και ελευθερια”) τα λέμε αλλη φορα.

#10

Στο θεμα Βιετναμ, η χειροτερη που εχω δει ειναι το “We Were Soldiers” ως προς το περιεχομενο. Τσαμπα πατριωτισμος και λοιπες μαλακιες…

Το Platoon, επειδη ειδα καποιες αμφιβολιες, το θεωρω απο τις πολυ καλες πολεμικες ταινιες με καθολου ιχνος αμερικανιας πανω τους.

Μλκ Lupin, στο Ρεθυμνο δεν θα ειναι σαν το Βιετναμ χαλαρωσε…:p[SPOILER]Θα ειναι χειροτερα:lol:[/SPOILER]

#11

χαχ,ρε, το thin red line ειναι υπαρξιακο-αντιπολεμικο αριστουργημα απο τα λιγα, γιαυτο και σνομπαριστηκε εναντι του ραυαν το 98 νομιζω που βγηκε…κατα τ’αλλα πλατουν και διλογια ηστγουντ ειναι τιμια, οπως και το green zone ασχετο αν ειναι μαλακια ταινια

ρε ουστ παλιοντολμα!

#12

Παίζει να πετάξω κοτρώνα,αλλά γιατί απέχθεια για το Ψυχή Βαθειά?
Εντάξει,δεν γαμάει μυαλά,και ο δημιουργός προσπαθεί να ‘γεφυρώσει’ τις 2 πλευρές για να μην τον κυνηγάνε μετά (απολίτικ που είπες),αλλά από εκεί και πέρα τι το τόσο εμετικό??

#13

Είναι εμετός για όλα όσα ανέφερες. Για την προσπάθειά της να πατήσει σε δύο βάρκες, να πει ότι “έλα μωρέ όλοι αδέρφια είμαστε” και ότι “για όλα φταίνε (μόνο) οι Αμερικάνοι που μας έβαλαν να φαγωθούμε”. Δεδομένης της ιστορικής αλήθειας, η ταινία είναι εντελώς διαστρεβλωτική και, επειδή ακριβώς μεταχειρίζεται συναισθηματισμούς και μελοδράματα για να φτάσει σ’ αυτό το σκοπό της και να διαστρεβλώσει τα πάντα, αισχρή (βλ. και εισαγωγικό ποστ).

Ε μπα, υπερβολή.
Οι Σοβιετικοί δεν παρουσιάζονται με αρνητικό τρόπο στην Πτώση, αυτό θα λειπε κιόλας.
Τουλάχιστον όχι απ’ όσο θυμάμαι. Θα την ξαναδώ βέβαια και αν κάνω λάθος θα επανέλθω.

Ούτε καν όμως, η Γη και Ελευθερία δεν είναι αντιπολεμική ταινία. Και καλά κάνει κατ’ αρχήν, γιατί στο θέμα του Ισπανικού Εμφυλίου δε χωράνε πασιφισμοί και μαλακίες. Η ταινία είναι ή τέλος πάντων προσπαθεί όσο μπορεί να είναι αντιφασιστική. Βέβαια σ’ αυτό το σκοπό της υστερεί λίγο εξ’ αιτίας του αντικομμουνισμού στον οποίο την οδηγεί ο άκρατος αριστερισμός του -τότε- Λόουτς, αλλά αυτό δεν αναιρεί την εκπληκτική πειστικότητά της σε σχέση με το αντικείμενο που πραγματεύεται.

#14

Δεν είπα ότι φαίνονται κακοι οι Σοβιετικοι (αυτο έλλειπε, όπως είπες και εσυ) απλα απ’οτι θυμαμαι και εγώ εδειχνε μια “κατανόηση”, να το πω; “συμπάθεια” να το πω; στους Γερμανους…

[SPOILER]Μιλάω ειδικά για τις σκηνές με τα παιδάκια ναζί που αυτοκτονούσαν για να μην τα πιασουν οι ναζί…[/SPOILER]

Είχα ακούσει πολυ καλα λόγια και απογοητευτηκα πλήρως…

Μια διευκρίνηση… εδώ ποστάρουμε μονο για “προπαγανδιστικές” πολεμικές ταινίες ή και για τα επικά γαματα επη??

#15

Το land and freedom μου φανηκε να θετει περισσοτερο στο επικεντρο το love story μεσα στα πλαισια του αντιφασιστικου αγωνα.Ενταξει,προσπαθησε να αναφερθει λιγο σε ολα[cnt-fai,poum,κκι] αλλα χωρις να εμβαθυνει πουθενα[μονο λιγο στο poum].Τωρα οσον αφορα αντι-κομμουνισμος και τα λοιπα,νομιζω κρατησε την συνεπη ιστορικη σταση.Εντελει,η ταινια ειναι αρκετα καλη,ειδικα αν δεν εχεις και ιδεα τι συνεβει στην Ισπανια λιγο πριν ξεσπασει ο β’παγκοσμιος ,αλλα προσαρμοσμενη και αυτη στο κεντρικο της αξονα.Το βιβλιο του Οργουελ βεβαια ειναι αλλη ιστορια !

#16

[B]Apocalypse Now:[/B] Ίσως η καλύτερη αντιπολεμική ταινία γενικότερα και σίγουρα η καλύτερη για το Βιετμναμ. Απίστευτο το οδοιπορικό μέσα στην ζούγκλα-κόλαση και ένα φινάλε που δεν μπορείς να σβήσεις από την μνήμη σου.

[B]Platoon:[/B] Αυτό έχω να δω πολύ καιρό αλλά όσο θυμάμαι ήταν πολύ καλή ταινία με αρκετά κριτική ματιά, ειδικά στο φινάλε.

[B]Born on the 4th of July:[/B] Η καλύτερη ερμηνεία του Τομ Κρουζ και πιθανόν η καλύτερη ταινία του Oliver Stone με πολύ καθαρή ματιά στις επιπτώσεις του πολέμου στους βετεράνους στρατιώτες. δύσκολο να πιστέψεις πως ο ίδιος σκηνοθέτης έχει γυρίσει και το world trade center.

[B]Full Metal Jacket:[/B] Για μένα το απόλυτο αντίπαλο δέος στο Apocalypse Now. Εκπληκτικό το πρώτο μέρος της εκπαίδευσης, μπορεί να κάνει την υπόλοιπη ταινία να φαίνεται πως πέφτει αλλά δεν ισχύει. Η τελική σκηνή είναι απλά αριστουργηματική.

[B]Saving Private Ryan:[/B] Εδώ την αμαρτία μου θα την πω, η ταινία μου άρεσε. Αν μάλιστα γινόταν ένα μοντάζ και έβγαιναν έξω η αρχική και η τελική σκηνή με τον γέρο μπισμπικη στα μνήματα πιστεύω θα είχε αρέσει σε πιο πολλούς. Δεν μπορώ να την εκλάβω σαν προπαγάνδα, αλλά ομολογουμένος τα βλέπει κάπως μονόπλευρα τα πράγματα.

[B]Thin Red Line:[/B] Απλά αριστούργημα, η καλύτερη αντιπολεμική ταινία των τελευταίων ετών, σφόδρα αδικημένη στα όσκαρ στην χρονιά της. Σχεδόν ψυχόδραμα θα το έλεγα προσωπικά.

[B]Hamburger Hill:[/B] Πόσοι το θυμούνται; Εγώ αρκετά αν και έχω να το δω πολύ καιρό. Από ότι θυμάμαι έχει να κάνεις με τις προσπάθειες κάτάληψης ενός λόφου στρατηγικής σημασίας, που τελικά αποδεικνύεται άσκοπος. Όλη η ματαιότητα του πολέμου σκιαγραφείτε εκπληκτικά σε αυτή τη ταινία που πρέπει να την ξαναδώ τώρα που την θυμήθηκα.

[B]We were soldiers:[/B] Αδιάφορη ταινία με πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον, κάτι για ενοχές των Αμερικανών πάει να βγάλει αλλά τίποτα.

[B]Deerhunter:[/B] Τα είπαμε να μην τα ξαναλέμε. Το μόνο που θα προσθέσω είναι πως η αρχική σκηνή του γάμου είναι μια από τις πιο κουραστικές που έχω δει σε ταινία. Σιχάθηκα τον γάμο λεμε.

To Be Continued

#17

Μια ταινια που ολο λεω να ξαναδω-γιατι την θυμαμε ελαχιστα- ειναι το Tigerland του Τζοελ Σουμαχερ, του 2000…το ειχα δει νομιζω το 2002-3 που τελειωνα σχολειο και μου ειχε κανει τρομερη εντυπωση,δεδομενου και των ηθοποιων-αγνωστων,ακομα και ο Φαρελ- αλλα κυριως του σκηνοθετη, που ειναι γροθος οκ, αλλα εδω αμα δεν ξερεις ποιος το γυρισε παει το νου σου κατευθειαν σε Ριντλεη Σκοτς κτλ…

Δειχνει την προετοιμασια νεοσυλλεκτων λιγο πριν τους στειλουν στο Βιετναμ, το 1971, στο στρατοπεδο Tigerland οπου θεωρητο απο τα πιο σκληρα, με ηδη τον πολεμος να εχει χαθει. Ο Φαρελ-πολυ καλος- να υποδυεται εναν νεοσυλλεκτο εξ αρχης αντιθετο με τον πολεμο του Βιετναμ που πιανει φιλια με εναν αλλο, εθελοντη σε αντιθεση με αυτον, πιο συνεσταλμενο και ‘ανυποψιαστο’…

Ε γενικα η ταινια ηταν για τυπους σαν τον Φαρελ, 20κατι πιτσιρικαδες που ειχαν γραμμενη την αμερικανικη τους ‘τιμη’, ηθελαν απλα να πηδηξουν, να μεθυσουν, να εναντιωθουν στο συστημα κτλ, διχως να συμφωνουν ειτε να επιθυμουν να συνεχισουν την μαχη στο Βιετναμ+τα οποια συναισθηματα βγαινουν στον καθενα την ωρα της εκπαιδευσης…

Θα το ξαναδω λογικα προσεχως για να το θυμηθω, αλλα μου ειχε κανει πολυ καλη εντυπωση τοτε-θυμαμε πως το παραλληριζα με την αρχικη πρωτη ωρα του Full Metal Jacket…

Πολυ καλο εργο, τσεκαρει οποιος θελει…
τρεηλερ:
http://www.youtube.com/watch?v=NACUxVR8bz0

#18

Πιο fail ποστ ever. Θα ηταν καλο να εχει διαβασει κανεις και 2 βιβλια στη ζωη του πριν κανει τετοιου τυπου σχολια.

Η ταινια ειναι Γερμανικη και μιλαει για τις ημερες της Πτωσης. Πως φανταζεσαι δλδ οτι βιωσαν εκεινες τις μερες οι Γερμανοι? Χαμογελουσαν που ειχαν χασει το 2ο πολεμο σε 20 χρονια, εχοντας ρημαξει τις χωρες των αντιπαλων τους, με τους Ρωσους που λιγο πολυ θεωρουσαν ‘‘Ασιατικη Ορδη’’, να ειναι στην πορτα τους?Χαιρονταν που δεν ειχε μεινει σπιτι ορθιο στο Βερολινο απο τους βομβαρδισμους γιατι ηταν ευκαιρια να χτισουν καινουργια μετα τον πολεμο?

Η Γερμανια μολις ειχε χασει εναν πολεμο που ξεκινησε υποτιθεται για να παρει πισω οσα της στερησαν αδικα στον προηγουμενο.Εφτασε σε μια ακτασταση που στα τελη του 44 ειχε περιοριστει στα συνορα της, με τους Αμερικανους απ’τη μια μερια να εχουν αξιωματουχους που δηλωναν πραγματα του στυλ ‘‘να τους γκρεμισουμε τα εργοστασια και να τους κανουμε εθνος αγροτων δουλοπαροικων’’, κι απ’την αλλη μερια τους Σοβιετικους, οι οποιοι αν τους εκαναν το 1/3 απ’οσα εκαναν οι Γερμανοι στη Ρωσια, θα τους εξαφανιζαν απο τον πλανητη.

Φυσικα και οι Γερμανοι ηταν απελπισμενοι, φυσικα και ειχαν εκατομμυρια προσφυγες απο τις ανατολικες τους περιοχες, φυσικα και δεν εμεινε γερμανιδα απηδηχτη στις ανατολικες περιοχες (οι Ρωσοι μιλουσαν με περηφανια για τα 2 εκατομμυρια μπασταρδα τους που θα γενιοταν στη Γερμανια το '46). Δεν υπαρχει τπτ το προπαγανδιστικο σε ολα αυτα.

#19

μια αντιπολεμικη ταινια που ισως δεν χωραει ακριβως εδω διπλα στα ονοματα που εχουμε ποσταρει,αλλα μ’αρεσει να την κραζω με την πρωτη ευκαιρια:D ειναι ο παρακατω εμετος

κατακρεουργηση της Ιστοριας, εξυψωση του Αμερικανικου μεγαλειου/ηθους, το αμερικανικο εβραικο λομπι ηταν περηφανο για τον Μπενινι…μπουλο

ΤΑΙΝΙΑΡΑ με τα ολα της που την ειχα ποσταρει και αλλου, ειναι η παρακατω+σχολια απο μια ωραια κριτικη του Βηματος που με αρεσε πολυ…την ειχα δει νυχτες πρεμιερας με Γρακχο και ηταν απο τα πιο τιμια και ειλικρινη χειροκροτηματα που εριξα οταν ανοιξαν τα φωτα

''Κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη

Ένας διπλός θρύλος συνοδεύει τούτη την ταινία, γυρισμένη το 1965 στο Αλγέρι την περίοδο που ο Μπουμεντιέν ανέτρεπε τον Μπεν Μπέλα χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, τα άρματα και τους στρατιώτες που είχαν παραχωρηθεί στον Ποντεκόρβο για τις ανάγκες του γυρίσματος, έτσι ώστε, για πρώτη φορά ίσως, ο κινηματογράφος να πάρει μέρος στο «φτιάξιμο» της ιστορίας περνώντας από τη φιξιόν κατευθείαν στην πράξη, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ χαρακτηριστική σύγχυση στους κατοίκους που προς στιγμήν μπέρδεψαν το σινεμά με την πραγματικότητα: 1) Ο Τζίλο Ποντεκόρβο είναι γιος του διάσημου ατομικού επιστήμονα που κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση αμέσως μετά τον πόλεμο, συναποκομίζοντας κάποια μυστικά. Ήταν φυσικό ο θρύλος του πατέρα να συνοδεύει και το γιο, πολύ περισσότερο όταν κι αυτός, όπως ο πατέρας, δεν έκρυβε τη μαρξιστική του τοποθέτηση. Ο Ποντεκόρβο, άνθρωπος κολοσσιαίας κουλτούρας, χρησιμοποιεί τον κινηματογράφο κατά κάποιον τρόπο σαν χόμπι ή μάλλον όταν νομίζει πως έχει να πει κάτι το πολύ σημαντικό. Όντας μαθητής και φίλος του Γιόρις Ίβενς γύρισε πολλά ντοκιμαντέρ ? και μόνον τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους από τις οποίες το Καπό (1960) τον έκανε διεθνώς γνωστό. 2) Η μάχη, του Αλγερίου απέχει απ’ τα πραγματικά περιστατικά (στα οποία αναφέρεται) ελάχιστα χρόνια, γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στον τόπο όπου αναφέρεται η ιστορία, και χρησιμοποιεί ως κομπάρσους τους ανθρώπους που στον απελευθερωτικό πόλεμο του Αλγερίου ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Αυτοί οι δύο παράγοντες (ο ένας υποκειμενικός και ο άλλος αντικειμενικός) σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους στη φήμη της ταινίας.
Όμως, τούτη η φήμη δεν είναι αποκύημα της μυθοποιητικής φαντασίας μόνο: ο Ποντεκόρβο, ένας μανιακός περφεξιονίστας που δουλεύει χρόνια πάνω σ’ ένα σενάριο, είναι ένας δημιουργός με στιλ απολύτως προσωπικό. Αρνούμενος κατηγορηματικά τις ευκολίες του στούντιο, γυρίζει πάντα σε φυσικούς χώρους, στους οποίους, όμως, κάνει τόσες επεμβάσεις ώστε αυτοί να μεταλλάσσουν σ’ ένα πελώριο ντεκόρ. Έτσι, ο Ποντεκόρβο ? ντοκιμαντερίστας βρίσκεται πάντα στο οικείο του περιβάλλον ελέγχοντας και την τελευταία του λεπτομέρεια, σαν να επρόκειτο για ένα στημένο ντεκόρ λίγων τετραγωνικών μέτρων.
Απ’ την άποψη της διευθέτησης ταυ φυσικού χώρου Η μάχη του Αλγερίου είναι ένας σωστός άθλος: η πόλη του Αλγερίου μοιάζει να ‘χει αδειάσει από τους κατοίκους της και να ‘χει ξαναγεμίσει από τους ιδίους, αλλά αυτή τη φορά υπό την ιδιότητα των κομπάρσων που κινούνται στον φυσικό τους χώρο, ο οποίος έπαψε να ‘ναι «φυσικός» καθώς βάφτηκε, ανακαινίστηκε, ξηλώθηκε, γκρεμίστηκε και ?προπαντός? φωτίστηκε σαν να ‘ταν μια κολοσσιαία σκηνή θεάτρου.
Μέσα σ’ αυτόν το «ρετουσαρισμένο» πραγματικό χώρο τοποθετείται μια «ρετουσαριομένη» πραγματική ιστορία. Η ιστορία τής Κάσμπα (της παλιάς μουσουλμανικής συνοικίας της πόλης), που υπήρξε (κυριολεκτικά) η ακρόπολη της αλγερίνικης επανάστασης.
Όπως και το ντεκόρ, η ιστορία είναι πραγματική αλλά ανασυνθεμένη απ’ τον γόνιμο σεναρίστα του Ποντεκόρβο, τον Φράνκο Σολίνας, με τρόπο ώστε το «ρετούς» να υπηρετεί τις ανάγκες του Ποντεκόρβο και όχι την αντικειμενικότητα της Ιστορίας ? μια αντικειμενικότητα που δε χάνεται, βέβαια, ως αίτημα αλλά και που δεν μπαίνει τροχοπέδη στην άποψη του Ποντεκόρβο γι’ αυτή την Ιστορία, που δεν είναι καθόλου επική.
Εν πάση περιπτώσει, πρόθεση του δεν είναι να κάνει ένα ιστορικό φρέσκο ή ένα έπος σε στιλ Θωρηκτό Ποτέμκιν ή ένα ανασυνθεμένο ντοκιμαντέρ, αλλά να ερμηνεύσει τη διαδικασία της γέννησης ενός ιδιόρρυθμου αντάρτικου, το οποίο ως τρόπος δράσης και ως νοοτροπία βρίσκονταν πάρα πολύ κοντά στις απόψεις του Φραντς Φανόν για το επαναστατικό δυναμικό των λούμπεν. (Άλλωστε, ο Φανόν έγραψε το Της γης οι κολασμένοι με βάση τις εμπειρίες του απ’ την αλγερίνικη επανάσταση, της οποίας υπήρξε ο θεωρητικός.)
Ένα τέτοιο αντάρτικο δε στηρίζεται στη «διαφώτιση» και συνεπώς στη «λογική» ένταξη, αλλά στην ενεργοποίηση των ενστί κτων του μίσους και της επιθετικότητας του καταπιεσμένου που εκρήγνυται κατά κύματα, άτακτα, αλλά με μια δύναμη σαρωτική. Είναι προφανές ότι μια τέτοια νοοτροπία θα ήταν εντελώς ακατάλληλη να υπαγορεύσει ένα επικό στιλ στον τομέα της αισθητικής, πράγμα που το γνώριζε άριστα ο Ποντεκόρβο. Γι’ αυτό, κοίταξε την Ιστορία μέσα απ’ τα μάτια εντελώς εξατομικευμένων ηρώων που μοιάζουν να βγαίνουν απ’ τη μάζα των κομπάρσων, να παίζουν το ρόλο τους και να ξαναχάνονται στην ίδια μάζα. Έτσι, η ατομική περίπτωση (π.χ. του κεντρικού ήρωα Αλή) παραπέμπει αυτόματα στη γενική που τη συμβολοποιεί και τη συγκεκριμενοποιεί.
Αυτή η σχέση του ήρωα με τη μάζα στην οποία οργανικά ανήκει, γίνεται φανερή και κατά την αντίστροφη φορά: οι κομπάρσοι χάνουν την ανωνυμία και το διακοσμητικό τους χαρακτήρα καθώς αποτελούν την «πηγή» από την οποία ξεκινάει και στην οποία καταλήγει ο εξατομικευόμενος ήρωας. Γι’ αυτό ακριβώς ο θεατής έχει την εντύπωση πως τα πλάνα που περιγράφουν τη δράση ενός συγκεκριμένου ήρωα είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ μιας μάζας νοούμενης σαν ένα πολυκέφαλο πρόσωπο. Είναι φανερό, λοιπόν, πως οι κομπάρσοι αποτελούν ένα είδος χορού που άλλοτε σχολιάζει και παρακινεί σε δράση και άλλοτε δρα ?ανάλογα με τις γρήγορες μεταπτώσεις? απ’ το γενικό στο ειδικό και αντίστροφα.
Τούτες οι μεταπτώσεις, υπαγορευμένες απ’ την «ψυχολογική» ιδιομορφία της αλγερινής επανάστασης, δικαιολογούν τόσο τα απότομα ξεκινήματα και σταματήματα της δράσης όσο και την εκπληκτική τελευταία σκηνή στην οποία περιγράφεται το απροσδόκητο και εντελώς ξαφνικό (φαινομενικά) χύσιμο στους δρόμους ενός πλήθους έτοιμου να σαρώσει τους πάντες και τα πάντα ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια σχεδόν απόλυτης αδράνειας.
Η ταινία του Ποντεκόρβο δεν είναι μόνον η περιγραφή του πρώτου αντάρτικου των πόλεων. Είναι συγχρόνως και μια σοφή μαρξιστική μελέτη πάνω στο υποκείμενο της Ιστορίας, που είναι ταυτόχρονα και το αντικείμενο της: ο λαός φτιάχνει την Ιστορία για τον εαυτό του και όχι για τους αφεντάδες, τη φτιάχνει μόνος του και όχι διά εντολοδόχων. Βέβαια, έτσι γινόταν πάντα και ο Ποντεκόρβο δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. Όμως, γνωρίζετε πολλούς κινηματογραφιστές που κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα το υποκείμενο της ιστορίας και ως αντικείμενο της; Ο Ποντεκόρβο δεν απλοποιεί τη διαλεκτική για λόγους σκοπιμότητας και κατανοητότητας. Προτιμάει τη χεγκελιανή φόρμουλα «ταυτότητα της ταυτότητας και τη μη ταυτότητας» παρά την υπεραπλουστευμένη της μορφή «θέση-αντίθεση-σύνθεση» που προκάλεσε τόσες συγχύσεις και τόσες παρανοήσεις με την έννοια της χρονικής διαδοχής που προϋποθέτει. Στο χεγκελιανό σχήμα, κάτι «είναι και ταυτόχρονα παύει να είναι» την ίδια στιγμή, η κατάφαση εμπεριέχει την άρνηση της. Στο εκλαϊκευτικό σχήμα, η άρνηση έπεται χρονικά της κατάφασης και σ’ ένα τρίτο χρονικό στάδιο δημιουργεί μια νέα κατάφαση.
Ο Ποντεκόρβο είναι ένας πολύ μεγάλος διαλεκτικός, και η φήμη του κάθε άλλο παρά μύθος είναι. Ο Γαβράς και οι όμοιοι του, αν τον πρόσεχαν λιγάκι (και αν έπιαναν και κανένα βιβλίο στο χέρι τους), θα ντρέπονταν για ταινίες σαν την Κατάσταση πολιορκίας π.χ., με την οποία ο θεατής, αν βρει κάποιες ομοιότητες, θα πρέπει να τις θεωρήσει εντελώς τυχαίες.

«Το Βήμα», 15-4-1975.’’

#20

Όσο και να χτυπιέστε, από όποια σκοπιά και αν αντιλαμβάνεστε το Deer Hunter παραμένει ταινιάρα-άψογο δείγμα σκηνοθεσίας-ερμηνειών-έκφρασης. Και στο κάτω κάτω ρωτήστε τον ίδιο τον Cimino να σας φανερώσει τί ήθελε τελικά να περάσει μέσω της ταινίας του για να πείτε “Α! Τό’ξερα!” ή “Α τον ηλίθιο, ψέματα λέει, σιγά μην ήθελε να περάσει αυτό.” ή “Τελικά έπεσα έξω.” :p:p:p

Συνεχίζοντας, στις αντιπολεμικές ταινίες δεν γίνεται να μην βάλω το Full Metal Jacket. Άλλη μια αριστοτεχνικά γυρισμένη ταινία με δυνατές στιγμές και την ματιά του Kubrick. Δεν γίνεται να μην την απολαύσω κάθε φορά που την βλέπω.