“People who enjoy waving flags don’t deserve to have one”

― Banksy

Οι άλλοι στην Κατερίνη έκαναν παρέλαση με συνθήματα για τον Κατσίφα, φαντάζομαι και γι’αυτούς σημαντικό είναι, να το σεβαστούμε;

Αυτοί μου αρέσανε καλύτερα.

gayroparelash735×459 50.9 KB

Και κάποιοι αριστεροί (επειδή το πάμε αριστερά-δεξιά) έχουν αντιδράσει σε σχετικά περιστατικά επειδή θίχτηκε το πανί της Παλαιστίνης. Ή λένε για το πανί της Ελλάδας αλλά προσκυνάνε το πανί της Παλαιστίνης. Γνωστά είναι αυτά.

Κάποιοι κάνουν παρέλαση με συνθήματα για τον Κατσίφα, άλλοι κάνουν πορείες με συνθήματα για το Ζακ Κωστόπουλο. Η κάθε πλευρά έχεις τους ήρωες της. Και τα επιχειρήματα της βεβαίως-βεβαίως.

Τρομερη η σχεση μεταξυ των δυο περιστατικων.

Δεν έχουν σχέση αλλά ήρωες δεν είναι κανένας από τους δύο. Την ηρωοποίηση δεν καταλαβαίνω. Ήρωας είναι πχ ένας πυροσβέστης που μπήκε σε ένα φλεγόμενο σπίτι με κίνδυνο της ζωής του για να σώσει ανθρώπους. Αυτός ναι είναι ήρωας.

Κι εσύ είσαι μαλάκας σε κάθε σου ποστ, δεν είναι εκεί το ζητούμενο τώρα.

Μην κοροϊδεύεις, σεβασμός:

Πάντως εγώ πολύ χάρηκα που συνέβησαν και τα δύο σκηνικά. Δηλαδή βλέπεις από τη μία κάποιες κοπέλες (μάλλον όχι μαθήτριες σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε.) να κριτικάρουν με τον πιο ευφάνταστο και προκλητικό (γιατί ήθελε κότσια αυτό που κάνανε) τρόπο το μιλιταρισμό και τα εθνικά ιδεώδη, κι από την άλλη τους Έλληνες λεβέντες να φωνάζουν “Κατσίφα ζεις, εσύ μας οδηγείς” (!). Φυσικά καμία προκλητικότητα στη δεύτερη περίπτωση, τα παιδιά ξέρουν ότι ζουν στη χώρα της οποίας τα Μ.Μ.Ε. αφιερώνουν εκτενή, απόλυτα θετικά και ηρωοποιητικά ρεπορτάζ στον εν λόγω τύπο, και της οποίας η βουλή (υπό αριστερή κυβέρνηση, ε!) κράτησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του πριν ένα χρόνο (χωρίς κανένα κόμμα να διαμαρτυρηθεί για το παράλογο του γεγονότος).

Και λέω ότι χάρηκα με τα δύο γεγονότα, γιατί δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο δύο κόσμους σε σύγκρουση. Κι από εκεί κι έπειτα ο καθένας διαλέγει πλευρά. Με τη σημαία και το καλάζνικοφ από τη μία, με το χλευασμό των ιερών και όσιων από την άλλη.

Το αστείο είναι, βέβαια, ότι με το δεύτερο δύσκολο να συνταχθεί κανείς. Γελάω από χτες με τον τρόπο που διάφοροι αριστεροί και “προοδευτικοί”, αμήχανοι, προσπαθούν να τονίσουν απλά το ζήτημα της “καλλιτεχνικής παρέμβασης” και της εναντίωσης στο μιλιταρισμό, θάβοντας εντελώς τα ζητήματα έθνους, πατρίδας κλπ. (κι αφήνοντας, φυσικά, όοολο το γήπεδο στη δεξιά να κάνει παιχνίδι). Γιατί σ’ αντίθεση με ό,τι θεωρούν οι δεξιοί, η αριστερά στην Ελλάδα το “πανί” που λέει ο και ο ακέφαλος το είχε και το έχει, δυστυχώς, πολύ ψηλά.

Το ακόμα πιο αστείο, βέβαια, είναι άτομα σαν τον καημένο το Μανδαρίνο που σε κάθε τέτοια περίπτωση προσπαθούν να ψελλίσουν “μετριοπαθείς” αντίλογους και επιχειρήματα, και μάλλον τσατίζονται τόσο ΜΑ ΤΟΣΟ πολύ που δεν μπορούν να βγουν και να πουν ξάστερα τι νιώθουν πραγματικά μες στην ψυχή τους. Αυτό, όντως, πρέπει να είναι πολύ εκνευριστικό.

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές, αλλά όχι στο τελευταίο. Ο καθένας να λέει ξάστερα τι συμβαίνει στην ψυχή του και τι πιστεύει.
Θα το πω κι εγώ τώρα.

Τα κορίτσια αυτά δεν ήταν μαθήτριες, αλλά ηθοποιοί. Και έβγαλαν και ανακοίνωση, εξηγώντας την πράξη τους. Η όλη κίνηση λοιπόν ήταν μία performance art. Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με τον όρο, να πούμε για παράδειγμα ότι performance art ήταν όταν η κ. Αμπράμοβιτς παρήγγειλε ένα τόνο σάπια κόκκαλα αγελάδων και τα καθάριζε όλη μέρα τραγουδώντας παραδοσιακά σέρβικα τραγούδια. Αυτό ήταν το statement της για τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία. http://www.dilettantearmy.com/articles/ritual-repetition-mourning-part-1

Τα κορίτσια αυτά μιμήθηκαν ένα γνωστό και ήδη ιστορικό σκετσάκι, που από μόνο του είχε έντονο μήνυμα, και το έφεραν στην Ελλάδα του σήμερα, σε ένα συγκεκριμένο έθιμο της ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα αιτιολόγησαν και την πράξη τους συνοδεύοντας την με “γλώσσα”, όπως μια φωτογραφία έχει τίτλο για παράδειγμα.

Προκάλεσαν ντόρο, προκάλεσαν συζήτηση, έκαναν αυτό που πρέπει να κάνει η τέχνη. Ένας από τους δρόμους προς την πρόοδο είναι η σύγκρουση με αυτό που θεωρείται κατεστημένο και “ιερό”. Όχι, δεν είναι ιερό και όσοι δεν το θεωρούμε ιερό (δεν είμαστε και τόσοι λίγοι σε αυτήν την χώρα) πρέπει να κάνουμε πράγματα. Μπράβο τους πραγματικά.

Νομίζω, Ακέφαλε, ότι αυτή είναι η βασική διαφωνία μου. Δε θεωρώ ότι “απλά” έφεραν ένα σκετσάκι σ’ ένα “έθιμο” της ελληνικής κοινωνίας (και θεωρώ και λάθος τον όρο που χρησιμοποίησες -οι παρελάσεις δεν είναι ένα έθιμο, είναι ένας επίσημος θεσμός του ελληνικού κράτους). Ούτε ότι ήταν απλά “τέχνη” (άσχετα αν είχε στοιχεία της). Οι κοπέλες διάλεξαν συγκεκριμένο χρόνο και τόπο για να κάνουν ό,τι έκαναν. Και στο κείμενο τους αφιερώνουν μια γραμμή στους Monty Pythons, αλλά 15 που αναρωτιούνται τι σημαίνει πατρίδα, ποιοι χωράνε μέσα σ’ αυτήν και ποιες αποκλείονται, τι είναι ο μιλιταρισμός, τι σημαίνει οι μαθητές να παριστάνουν τα στρατιωτάκια κλπ. κλπ. Το να προσπαθούμε (ηθελημένα ή άθελα -δεν αναφέρομαι σε ‘σένα) να “λειάνουμε” τα πολιτικά, αιχμηρά κι επιθετικά (γιατί ήταν μία επιθετική κίνηση, κι ας μην περιείχε βία, όπως αναφέρουν οι ίδιες) χαρακτηριστικά μίας τέτοιας κίνησης, μάλλον πετάει την μπάλα αλλού -αλλού απ’ όπου την έστησαν οι ίδιες με την κίνηση τους.

Μα φυσικά ήταν επιθετική κίνηση, δεν διαφωνώ σε αυτό. Και αυτό λέω, ότι συμφωνώ με αυτήν την επιθετικότητα, αιχμηρότητα, προκλητικότητα

Αλήθεια, αυτό για τον συγκεκριμένο χρόνο τι σημαίνει; Έχει κάτι η τωρινή συγκυρία σε σχέση με μια παρέλαση πέρσι ή του χρόνου;

Και το εν λόγω σκετς πάντως την απαξίωση του κράτους προς όσους αποκομισαν ψυχολογικά από τον πόλεμο καυτηρίαζε. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του. Εξαιρετικά ευφυές. Δεν ήταν απλά καλλιτεχνική παρέμβαση, ήταν πλήρως πολιτικοποιημένη.

Α όχι, εννοούσα “συγκεκριμένο χρόνο και τόπο” την παρέλαση κι όχι κάποια άσχετη πλατεία κλπ.

Αυτό διάβασα που το υποστήριζε ο Γαβριηλίδης, αλλά δε το βρήκα πουθενά αλλού στο internet. Και οι ίδιοι οι Monty Python, όταν τους βρήκα να μιλάνε για το σκετσάκι, δεν αναφέρουν κάτι τέτοιο στο σκεπτικό τους. Είμαστε βέβαιοι πως ισχύει η θεωρία αυτή για το shell shock των Άγγλων στρατιωτών ως πηγή έμπνευσης του σκετς;

Από την πρώτη φορά που το είχα δει, με το shell shock το είχα συνδέσει γιατί προκαλούσε ακριβώς αυτού του τύπου τους βηματισμούς. Δηλαδή πάντα έτσι το είχα συνδεδεμένο στο μυαλό μου χρόνια τώρα, έτσι μου το είχε μεταφέρει και ο πατέρας μου να καταλάβεις
Νομίζω και εκείνη την εποχή στην Αγγλία η γραφειοκρατια ήταν εις βάρος των βετεράνων, για αυτό και φτιάξανε και σχετικό υπουργείο στην σειρά. λολ το κινητό

Η σημαία είναι ιερό σύμβολο της πατρίδας. Η σημαία δεν έχει καμια σχέση με τις κυβερνήσεις.Η σημαία συμβολίζει τους αγώνες και το αίμα που χύθηκε απο κάποιους για να μπορούμε εμείς να πίνουμε τα τσίπουρά μας και τις μπύρες μας. Οι παρελάσεις υποτίθεται ότι είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους αυτούς (όχι σε μας ρε που πίνουμε μπύρες ) Η Ελλάδα γεωγραφικά έχει και γαμώ τους γείτονες…
Δυστυχώς δεν έχω δίπλα μου τον Γάλλο ή τον Ελβετό αλλά τον Τούρκο και τον Αλβανό. Είμαι ενάντια στο να φανατίζουν παιδιά γυμνασίου λυκείου αλλά δεν με χαλάει στον στρατό να τους ψιλοπορώνουν μέχρι ένα σημείο. Αν γίνει καμιά “στραβή” προτιμώ έναν με εθνική/πατριωτική συνείδηση παρά έναν προοδευτικό.

Όχι όμως.
Οι παρελάσεις ειναι επίδειξη στρατιωτικής δύναμης.
Αν θελουν να τιμήσουν τους ανθρώπους που πολέμησαν να πάνε κανένα στεφάνι στον τάφο τους ξέρω γω.

Ναι διαθέτουμε τρομερή στρατιωτική δύναμη που χρήζει άμεσης προβολής.Συμφωνώ στο κομμάτι με το στεφάνι

Δεν είναι επίδειξη για τους “ξένους”, αλλά για εσωτερική κατανάλωση.