ρε έχει πλάκα εδω μέσα…
14 Likes
που να τα προλαβω μωερεεεεεε, τα έχωσα ήδη εμβόλιμα…χααχαχαχαχ
το ερώτημα είναι ρητορικό αλλά τι ψηφίζουμε το 1997 @Ixnay ?
κάθε δεκαετία είχε και από ένα underdog
10 Likes
Εσύ μη λες πολλά, ήταν 60-57 υπέρ των Offspring μέχρι να ψηφίσετε εσύ κι ο Παντελής και να κάνετε σερί 8-0 για το Awake… Σας ψάχνουμε εμείς οι ανίδεοι!
2 Likes
Χωρίς να είμαι funboy του Smash έλπιζα να μην βγει το καλό μεν αλλά προβλεπέ Awake για να σπάσει λίγο η κυριαρχία των μεταλ κυκλοφοριών. Για το 1995 βέβαια η ψήφος είναι μία - αυτήν την φορά και από μένα- οπότε πάλι μέταλ προβλέπεται…
2 Likes
Σωστά, έπρεπε να είναι και πάνω από Offspring/DT 
Πέρα από πλάκα και προτιμήσεις, ρε συ το Mayhem είναι πραγματικά καθοριστικός δίσκος με ασύλληπτη βαρύτητα και σημασία για τον ακραίο ήχο, δεν είναι παράλογο να βρεθεί εκεί που είναι.
7 Likes
Αφού δεν με αφήνει να το βάλω στο αρχικό πόστ, ας υπάρχει κάπου…
6 Likes
Υπέροχη χρονιά. Όλη μου η εφηβεία στα honorable.
1) Son Volt - Trace
Mετά τη διάλυση των Uncle Tupelo, ο Farrar σχηματίζει τους Son Volt και δίνει τον δίσκο με τον οποίο όλοι οι alt country δίσκοι οφείλουν να συγκρίνονται. Κομμάτια πότε ακουστικά, πότε ηλεκτρισμένα και ROCK, στίχοι που συνεχίζουν την παράδοση των Uncle Tupelo, συναίσθημα απαράμιλλο, νότες και λέξεις που γίνονται βίωμα. Δεν είναι τυχαίο που μνημονεύεται από πολλούς συνεχιστές του ήχου σαν ορόσημο. Αριστουργηματικά τραγούδια. Loose String, Tear Stained Eye, Windfall, Too Early, το αγαπημένο μου Route που παίζει στο κεφάλι μου συνέχεια… Aκόμα και η διασκευή στο Mystifies Me του Ronnie Wood είναι φανταστική! Δεν ξέρω τι φταίει αλλά, όποτε ακούω τον Farrar να τραγουδά, ακόμα και στα πλέον στενάχωρα τραγούδια, μου βγάζει κάτι οικείο και comforting, τον αναζητώ επομένως συνέχεια.
Οι Son Volt κυκλοφόρησαν πολλούς εξαιρετικούς δίσκους (more on that soon), αλλά μάλλον κανείς δεν είχε το impact και την αναγνώριση του συγκεκριμένου.
2) The Jayhawks - Tomorrow the Green Grass
Το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Country rock λένε. Συμφωνώ αλλά, ακούς το Blue, με αυτό το απίστευτο ρεφρέν με την τέλεια ενορχήστρωση και μελωδία, και φτάνεις πίσω στα πρώτα άλμπουμ των Pure Prairie League για να βρεις τέτοιον τέλειο συνδυασμό pop μελωδίας και country rock (ή δεν πάει ο νους μου αλλού τώρα). Τα τραγούδια είναι λιτά, οι ενορχηστρώσεις δεν είναι φορτωμένες, βοηθώντας την ομορφιά και τον ρομαντισμό τους να αναδειχθεί. Υπέροχο, γλυκόπιοτο άλμπουμ.
3) Tea Party - The Edges of Twilight
Tι δίσκος. Από τη μία σε ταξιδεύει στην Ανατολή, από την άλλη σε ωθεί να κουνηθείς με το βαρύ groove του, έχει σημεία απλά ονειρικά, μια ορμή και μια ένταση που θα συναντούσες στις καλύτερες grunge μπάντες, μια blues ρίζα (έστω και δια της Zeppelin οδού), καταπληκτικές ακουστικές στιγμές, θείες ερμηνείες από τον Martin. Το δε συναισθηματικό βάρος τραγουδιών σαν το Correspondences ή το Drawing Down the Moon είναι ασήκωτο. Κι όλα αυτά χωρίς να χάνει σε συνεκτικότητα. Ένα ψυχολογικό rollercoaster, ένας ακαταμάχητος δίσκος.
Yes, it tears me apart! Shut up now Jeff!
4) Neal Casal - Fade Away Diamond Time
Τεράστιος μουσικός, θεϊκό ντεμπούτο. Singer/ songwriter, southern-ίζον rock, λίγη country σαν ιδέα (φοβερή steel guitar), ενορχηστρώσεις πανέμορφες, μελωδίες ουράνιες. Ο Neal Casal ήταν φανταστικός μουσικός, μεγάλο ταλέντο, και από τον πρώτο του μόλις δίσκο δίνει τα διαπιστευτήριά του. Tυχαίο ήταν που έπαιξε με την αφρόκρεμα της σκηνής? Δεν υπάρχει νότα περιττή, στιγμή άνευ ουσίας. Day in the Sun, Detroit or Buffalo, Leaving Traces, όλα, τραγούδια που αγγίζουν την ψυχή. Τρυφερό, καλαίσθητο, γλυκό, μελαγχολικό, υπέροχο άλμπουμ.
5) Blind Melon - Soup
Τι δισκάρα γαμώ. Συνεχίζουν εκεί που σταμάτησαν, γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτεροι και πιο σκοτεινοί αλλά κρατάνε όλα τα στοιχεία που με έκανα να αγαπήσω το ντεμπούτο τους. 2Χ4, Walk, St. Andrew’s Fall, Mouthful of Cavities, τεράστια κομμάτια. Μεγάλη αδυναμία μου αυτή η μπάντα, τεράστιο κρίμα που λίγο μετά την κυκλοφορία ο Hoon έδωσε τέλος στη ζωή του και η μπάντα διαλύθηκε. Οι ερμηνείες του εδώ είναι ακόμα πιο έντονες και συναισθηματικές. O μουσικός τύπος τότε τους αδίκησε, ευτυχώς ο χρόνος φέρθηκε δίκαια στο άλμπουμ ώστε να αναγνωρίζεται σήμερα ως ένα φοβερό alternative άλμπουμ των 90s.
6) Steve Earle - Train a Comin’
Αν και είχε αξιόλογες δουλειές και πιο πριν (ειδικά το ντεμπούτο), εδώ γίνεται ο Steve Earle που αγαπώ περισσότερο. Μετά από κάποιο διάστημα στη στενή, κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ που ακούγεται πλήρως αφοσιωμένος στην country. Εδώ δεν πειραματίζεται ιδιαίτερα, όπως έκανε μετέπειτα, ακούγεται πιο παραδοσιακός, αλλά τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα. Η βάση για τη συνέχεια της καριέρας του πάντως βρίσκεται εδώ.
7) Gov’t Mule - Gov’t Mule
Αν και οι Allmans είχαν κυκλοφορήσει 3 φανταστικά άλμπουμ μετά την επανένωση, δεν ήταν διατεθειμένοι να ηχογραφήσουν νέο υλικό άμεσα με αποτέλεσμα ο Haynes με τον Woody να εκμεταλλευτούν του γεγονότος και να σχηματίσουν τους Gov’t Mule με σκοπό να τιμήσουν τις blues rock/ hard rock επιρροές τους (Free, Hendrix, Humble Pie, etc.). Μαζί με τον Abts στα drums, δημιουργούν ένα φανταστικό power trio, μια από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων 30 χρόνων για μένα. Βαριά rock riffs και θεϊκά solο από τον Haynes, rhythm section που αισθάνεται εξίσου άνετα είτε στα πιο heavy σημεία, είτε σε πιο funky/ jazzy. O Haynes δίνει πολύ πόνο με αυτά τα ατμοσφαιρικά, συναισθηματικά και bluesy τραγούδια (πχ. Temporary Saint), και κολλάς με τις μελωδίες και το παίξιμό του. Εξαιρετικό ντεμπούτο και οριακά εκτός πεντάδας κι αυτό. Αλλά τα καλύτερα έπονται.
8) To be honest, υ περάνω κριτικής:
Neil Young - Mirror Ball
Hey ho, away we go
We’re on the road to never…
Κάποτε είχα κάνει ποστ γι’ αυτό το άλμπουμ, πρόσφατα το πόσταρα εδώ μέσα. Βαθιά βιωματικός δίσκος. Τον συνοδεύουν οι Pearl Jam σαν backing band αλλά μου φαίνονται ψιλά γράμματα τέτοιες “λεπτομέρειες”. Κομματάρες όπως το Song X, Throw Your Hatred Down, Downtown, έχει και κάποια τραγούδια που έχουν επικές (όχι Manowar ρε!) στιγμές, πχ το chorus στο Peace & Love με τα πλήκτρα, μου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Και έχει και ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ, το I’m the Ocean. Όφειλα να τον αναφέρω.
9) Foo Fighters - Foo Fighters
Δεν έχω μεγάλη προϊστορία με το άλμπουμ αλλά παίζει από πέρυσι να το έχω ακούσει πάνω από 50 φορές. Ξέραμε πως ο Grohl είναι φοβερός drummer, τώρα μάθαμε πως μπορεί να συνθέσει, να τραγουδήσει, να παίξει τα πάντα μόνος του. Φανταστική δουλειά. Δεν θα έλεγα πως διαφέρει πολύ αισθητικά με τις δουλειές των Nirvana αλλά είναι πιο εμφανές το pop στοιχείο. Αυτό που γουστάρω κυρίως πάντως είναι πως έχει όλος ο δίσκος full ενέργεια και όλα τα τραγούδια σκίζουν, δυνατές μελωδίες, φοβερά riff. Επικό ντεμπούτο.
10) Matthew Sweet - 100% Fun
Η κιθαριστική pop του Sweet συνεχίζει να μαζεύει. Υπέροχα κομμάτια που, για μένα προσωπικά, δεν υστερούν από αυτά του Girlfriend, απλά ήρθαν δεύτερα στην ζωή μου. Ας είναι. We’re the Same, Walk out, κομματάρες όπου οι κιθάρες πλέκουν πανέμορφες, πιασάρικες μελωδίες και αξιομνημόνευτα θέματα. Έρχεται καλοκαίρι, καιρός για ηλιόλουστες μελωδίες από Matthew Sweet.
Πολύ basic honorable mentions:
Gamma Ray - Land of the Free
Α ρε παιχταρά Hansen. Αφού δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό power metal, εδώ πιστοποιεί πώς κανείς δεν το κάνει καλύτερα. Όλες του οι επιρροές παρούσες, power/ speed metal, κάποια σχεδόν thrash riffs, 70s hard rock, νεοκλασικές μελωδίες και heavy metal ριφάρες, όλα μαζί. Κοιτά στα μάτια τις δουλειές του με τους Helloween και αν αυτό δεν είναι παράσημο, δεν ξέρω τι είναι. Δεν ξέρω τι να πρωτοεκθειάσω, τις ματζόρε μελωδιάρες, το μπάσιμο στην σολάρα του Abyss, το μακελειό από riff στο Salvation’s Calling, όλο το Rebellion? Άστο, δε θα εκθειάσω τίποτα.
Mad Season - Above
Grunge supergroup. Δισκάρα αλλά για άλλους λόγους από αυτούς που περίμενα. Εντάξει, το συναίσθημα είναι αναμενόμενα πολύ αλλά η μουσική σε πάει σε χίλιες κατευθύνσεις, πιο ενδοσκοπική και ενίοτε απρόβλεπτη (συγκλονιστικό Long Gone Day). Μεγάλος grower δίσκος. Στην αρχή δεν είχα ενθουσιαστεί, πλέον όποτε είμαι σε grunge mood, είναι στα στανταράκια (ψάχτε τη σούπερ ντούπερ έκδοση).
Conception - In Your Multitude
Κάποιος έγραφε πως το Parallel… είναι το καλύτερο Conception νομίζω. Συμφωνώ, αλλά τώρα που ακούω το In Your Multitude, αυτό είναι το καλύτερο. Λογικά σε λίγες μέρες θα είναι το Flow…? Όπως και να’ χει, η μπάντα αυτή με ενθουσιάζει ακόμα. Κανείς δεν ακουγόταν έτσι, φοβερή άποψη για το πώς πρέπει να παίζεται το power metal. Αυτό το Retrospect μου σήκωσε την τρίχα πάλι. Τι riff είναι αυτά? Kαι groove, ε? Σε αυτό, στο Α Million Gods. Πωπω… A, και Gravity, yeah! \m/
At the Gates - Slaughter of the Soul
Πάντα μου φαίνονταν πολύ thrash για death metal μπάντα. Βέβαια είμαι εντελώς μυρωδιάς με τέτοια ακούσματα αλλά πάντα έτσι μετέφραζα αυτό που ακούω. Κομμάτια σφηνάκια, πολύ catchy, δολοφονικά riff, στίχοι που θυμάμαι ακόμα και σήμερα, μελωδίες δραματικές και μια μελαγχολία διάχυτη παντού. To shock της πρώτης ακρόασης του Blinded By Fear, το θυμάμαι σαν χτες. Μεγάλη δισκάρα.
Nevermore - Nevermore
Αν μια μέταλ μπάντα με στιγμάτισε στα σχολικά χρόνια, από αυτές που ζούσαμε όσο βρίσκονταν στις ένδοξες στιγμές τους, αυτοί είναι οι Nevermore. Ασύλληπτο lineup. O ένας shredder που έχει καταφέρει να με αγγίξει τόσο, η παράνοια της φωνής (όταν ο Dane τραγουδά “Make the Time”, σου τρυπάει το μυαλό), ο ογκόλιθος στο μπάσο κι ένας από τους καλύτερους/ ιδιοφυείς drummers που έχω ακούσει προσωπικά (και θα φανεί πιο πολύ στην πορεία). Δεν ήταν και χθεσινοί, λογικό να ακούγονται τόσο έτοιμοι στο ντεμπούτο. Άποψη, δραματική αίσθηση, heaviness, πανέξυπνοι στίχοι. Ασύλληπτο άλμπουμ και είναι μάλλον το 2ο λιγότερο αγαπημένο μου. Το τι γίνεται στην πορεία είναι απίστευτο.
Blind Guardian - Imaginations from the Other Side
Στη λίστα μου πριν από 15 χρόνια θα μαχόταν για την πρώτη θέση. Το αγαπημένο μου άλμπουμ από Guardian άνετα. Θυμάμαι να το ακούω στα 13 μου λογικά, Αύγουστο στο χωριό, βροχερό μεσημέρι, τότε που τα σπίτια είχαν τσίγκο για σκεπή και η βροχή σε νανούριζε (καλύτερος ύπνος έβερ). Το βάζω και πριν τελειώσει το ομώνυμο, οι κιθάρες με έχουν σκλαβώσει. I’m Alive και πάλι στα σόλο σκέφτομαι “μαλάκα αυτοί είναι καλύτεροι από Maiden”. Φυσικά δεν ήταν αλλά ο ενθουσιασμός μου ήταν αρκετός για να κάνω τέτοια σύγκριση σε εκείνη την ηλικία, κι ας είχα τους Maiden σαν τοτέμ τότε. Γουστάρω που παραμένουν τα speed/ thrash στοιχεία, αρρωσταίνω με ομώνυμο, Mordred’s Song, Born In a Mourning Hall (επικό χτίσιμο οι κιθάρες μέχρι να σκάσει η αγαπημένη μου δισολία τους), Bright Eyes, ένα έπος όλος ο δίσκος.
31 Likes
Ρε γκρέμισέ τα όλα!
1 Like
Τίποτα δεν είναι παράλογο εδώ μέσα!
Μπορούμε να κάνουμε και λίγο χαβαλε όμως ε?
Αλλά οκ, ας μην συγκρίνουμε καλύτερα βαρύτητα και σημασία δίσκων στα αποτελέσματα του 1994 πάντως. Θα εμφανιστούν πολλά παράλογα και ασυνεπή, ειδικά σε όσους υποστηρίζουν θερμά την αντικειμενική αξία κάποιων δίσκων και συγκροτημάτων στην μουσική και την ιστορία αυτής. Όποτε βολεύει αυτά που έχουν προτεραιότητα είναι τα ευρέως διαδεδομένα, όποτε βολεύει έχουν τα ακραία.
Είναι πάντοτε αρκετά διασκεδαστικη η φάση “ο Χ δίσκος του Ψ μουσικού είδους είναι κειμήλιο αντικειμενικά και τυχαίνει να μου αρέσει πολύ , ενώ ο Υ δίσκος του Ζ μουσικού είδους δεν είναι αντικειμενικά κειμήλιο, και τυχαίνει να μη μου αρέσει”. Και για να μη με παρεξηγείς, δεν το λέω για σένα αυτό. Ύπνος τώρα, έχω βάλει το γιλέκο μου με το χρώμα του διαστήματος. High Hopes γενικά
1 Like
Ο αγαπημένος μου δίσκος απο Foo Fighters. Σε πολλά σημεία θυμίζει αναπόφευκτα Nirvana. Εντυπωσιακό πάντως πως σε λιγότερο από ένα χρόνο απο το τέλος των Nirvana o Grohl συνεχίζει με ένα μαλλον ανεβαστικο άλμπουμ χωρίς εμφανείς αναφορές στον χαμένο συνεργάτη του. Η σύγκριση με το νέο Foo Fighters άλμπουμ που είναι αφιερωμένο στον Taylor Hawkins είναι αναπόφευκτη.
7 Likes
πωωω και το 1995 παλούκι
2 Likes
Καλείται το The Tea Party family. Οδηγίες για αναίμακτη νοθεία προκειμένου να μπούμε τουλάχιστον δεκάδα.
8 Likes
Εν μέσω απανωτών λάιβ, έντονου τρεξίματος κ καταμαυρων ημερών σε ο,τι αφορά τις εγχώριες εξελίξεις στα μη-μουσικα, ας αφήσω κ γω το σεντονακι μου για το 94, λίγο μετά την ανάρτηση των αποτελεσμάτων από τον φιλτατο @anhydriis
(btw, μιας που το προσεξα- τι φάση με εκείνη την μαυρη καρτελιτσα με τους συμμετέχοντες της καθε εβδομάδας/χρονιας;
Έχεις να με συμπεριλαβεις από το 90 ε!
Νταξει, είπαμε, καθυστέρησα να ποστάρω τα κλασικά μου σεντόνια 3-4 φορές μαζεμένα, αλλά όχι κ έτσι!
Εκτός αν είναι ενορχηστρωμένο σαμποτάζ των θηατεραδων που έχετε μαζευτεί εκεί, με σκοπο να πληξει την extreme metal πτέρυγα του θρεντ 
)
1 Like
1994
All Around Honorable Mentions
Summary
Megadeth - Youthanasia
Προσωπικά, πίστευα πάντα πως το album των Megadeth που πλησιάζει πιο πολυ στο να θεωρηθεί το δικό τους αντιστοιχο του πέμπτου δίσκου των Metallica δεν ειναι το Countdown (που συνήθως αναφέρεται ως αντιστοιχο του Black Album λόγω της μεγαλης του εμπορικης επιτυχιας), αλλά αυτο εδώ το διαμαντάκι.
Ζεστός, ογκώδης αλλά κ προσιτος ήχος, ώριμη κ μεστη προσέγγιση στην τραγουδοποιια, απλούστευση της συνθετικης προσέγγισης δίχως ποιοτικες εκπτώσεις, κ κάποιες κλασικές κομματαρες όπως τα Reckoning Day, Addicted to Chaos κ A Tout Le Monde μορφοποιουν τον πιο ισορροπημενο κ προσιτο δίσκο των Megadeth.
Savatage - Handful of Rain
Δεν ξέρω ποσο unpopular opinion μπορεί να θεωρηθεί η παρακατω τοποθέτηση, αλλά για μένα ο συγκεκριμένος δίσκος δεν είναι ουτε στο ελάχιστο κατώτερος από το σπουδαίο Edge of Thorns.
Το γεγονός πως ήταν ο πρωτος δισκος της μπάντας που βίωσα στον καιρό του ως οπαδός, σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του, όπως κ η φόρτιση που τον συνόδευε ως η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος μετά τον χαμό του Criss, αλλά η αλήθεια είναι πως μιλάμε για το album του Castles Burning, του ανατριχιαστικου Alone You Breathe (μέσα στις τρεις κορυφαιες Savatage μπαλαντες) κ του έως κ σημερα αξεπέραστου Chance.
Virgin Steele - The Marriage of Heaven and Hell
Part I
Απίστευτη ατμόσφαιρα, κάποιοι αναπάντεχα δυνατοί στίχοι, κ ένας DeFeis σε κάποιες από τις πιο επιβλητικες του φωνητικες ερμηνείες, καταλήγουν σε έναν δίσκο βαθιά επηρεασμένο τόσο από το επικο power παρελθόν της μπάντας, όσο κ από τις πιο heavy blues πτυχές του Hard Rock (ειδικά στην εξαιρετικη κιθαριστικη δουλειά του Pursino).
Μιλάμε για το πρωτο μερος μιας πραγματικά ιδιαίτερης (κ φοβερα παραγνωρισμενης) διλογιας, που θα άξιζε αναφορά ακόμα κι αν η συγκεκριμένη μπάντα δεν ειχε κυκλοφορησει τιποτα αλλο πριν κ μετα.
Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Η μεγάλη στιγμή του Trent Reznor, ειναι ο δίσκος στον οποιο αποκαλύπτεται στην πληρη της διάσταση η ιδιοφυΐα του ως συνθέτης, παραγωγος κ δημιουργός ολοκληρωμένων καλλιτεχνικών προτασεων.
Ανατριχιαστικό, νοσηρό κ απόλυτα εθιστικο μουσικό ταξίδι αποδόμησης κ αυτοκαταστροφής, σημαδεψε τα 90ς όσο λίγα albums.
The Prodigy - Music for a Jilted Generation
Συνεχιζοντας την μεγαλειώδη πορεια τους μετά από ένα από τα πιο ιστορικά ντεμπουτα των 90s, οι Prodigy εδω γίνονται ακόμα πιο ριζοσπαστικοι, με το breakbeat τους να θριαμβευει μέσα από τα πλεον κλασικά Voodoo People, Their Law κ Poison, κ τα 90ς συνεχίζουν να χορευουν στην δινη τους.
Kyuss - Welcome To The Sky Valley
Σκονισμενο, βαρυ κ ασήκωτο το πλεον εμβληματικό album των Kyuss αιχμαλωτίζει με την σκαλωματικη του γκρουβα ακόμα κ εκείνους τους ακροατές που δεν συγκινουνται ευκολα με το είδος (ναι, για μένα το λεω). Χωρίς καμια διάθεση πρωτοτυπιας, θα δηλώσω πως στιγμές όπως το Gardenia κ το Demon Cleaner αποτελουν κ για μένα κορυφές οχι μόνο των Kyuss, αλλά του Stoner/Desert Ηχου στο σύνολό του.
Jeff Buckley - Grace
Aπο τους πρωτους δίσκους που μου έμαθαν πως το rock (κ τα στοιχεία που αγαπώ σ αυτό) ειναι πολυ πιο ανορίοτο απ όσο πίστευα.
Λυρικό κ ευθραυστο, ρευστό κ με μια πολυ ιδιότυπη πλαστικοτητα, το Grace φανερώνει μια μουσική προσεγγιση ξεχωριστή, αναγνωρίσιμη κ βαθιά συγκινητική (οχι μόνο στις δικές του συνθέσεις,αλλα κ στις ψυχωμενες διασκευές που κανει σε τραγουδια άλλων, με πλεον χαρακτηριστικο παρσδειγμα το Hallelujah του Cohen).
The Walkabouts - Setting the Woods on Fire
Η “δασενια” στιγμή των Walkabouts αποτελει άλλη μια πολυ αγαπημενη, για μένα, δουλειά τους, με την απαράμιλλη ατμόσφαιρα που στήνει το δημιουργικο δίδυμο των Torgerson/Eckman, να μαγευει,για δευτερη φορα συνεχόμενα,μετα απο το εξαιρετικο New West Motel, κ με αγαπημένα alt/folk rock κομμάτια όπως το εναρκτήριο Good Luck Morning, το σκοτεινα ανατασικο Firetrap κ την ελεγεία του Bordertown.
The Cranberries - No Need to Argue
Αγαπω κ τους τρεις πρωτους δίσκους τους, αλλά προφανως αυτός είναι ο δίσκος που σημάδεψε τη γενιά μου ανεπανόρθωτα.
Μιλαμε για τον δίσκο του I Can’t Be With You κ του Ode to My Family.
K προφανως για τον δίσκο του Zombie.
Μέσα απο αυτο το αλμπουμ η λατρεμένη φωναρα της Dolores έμελλε να μεινει στην Ιστορία ως μια από τις πιο αγαπημένες φωνές του ευρύτερου rock.
Saviour Machine - II
Ο δίσκος που με σημάδεψε όσο πραγματικα ελάχιστα Εργα στη ζωή μου, κ που μου έδειξε ότι το Φως μπορεί να αποβεί πιο συνθλιπτικο κι από το πιο βαθυ Σκοτάδι.
Δίσκος αδυσωπητος κ ταυτόχρονα λυτρωτικος, για τον οποίο μου είναι πραγματικά δυσκολο να (περι)γραψω το ο,τιδηποτε
(ποσο μάλλον να τον καταταξω σε οποιαδήποτε λίστα).
Κάθε νότα του με λυγιζει ακόμα κ μετα απο τοσα χρονια - εκείνες τις λίγες, συγκεκριμένες στιγμές που θα αποφασίσω να τον αντιμετωπισω εκ νέου.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Pantera - Far Beyond Driven
Μπάντα σημαντικη, κρίσιμη αν κ ποτέ ιδιαίτερα αγαπημένη,για μενα.
Οπως κ να χει, εδώ οι Pantera κάνουν την υπέρβαση εκφραστικά κ συνθετικά, κ καταθέτουν την πιο ακραία, εμπνευσμένη κ σκοτεινη δουλειά τους, γεμάτη ψυχωμενους, φορτισμενους με αρνητική ενέργεια, groove metal υμνους, όπως τα Becoming, Thrower of Rejection κ το αγαπημένο ultra heavy Slaughtered.
9. Enslaved - Frost
Ο αγαπημένος μου δίσκος της πρωιμης εποχής της ιδιαίτερης αυτής μπάντας, με την αυθεντικα επική, παγωμενη (ονομα κ πραγμα)ατμόσφαιρα κ κάποιες από τις πιο ανατριχιαστικα μαγικες συνθέσεις του νορβηγικού, αληθινα παγανιστικου Black Metal των 90ς.
8. Skyclad - Prince of the Poverty Line
Η τελευταία, για μένα, αληθινα συγκλονιστική στιγμή των Skyclad ειναι ενα ασυμβίβαστο καυστικό Folk Metal διαμαντι, με διάχυτη εμπνευση κ τολμηρα ηχοχρωματα,ποικιλομορφο κ μουσικά θαρραλέο, αγέρωχο κ - καλώς ή κακώς - αμίμητο.
7. Amorphis - Tales from a thousand Lakes
Η πρώτη αληθινα σπουδαία κυκλοφορία των αγαπημένων Φινλανδων (οσο κι αν τα σπάει το πρωιμο υλικό τους).
Αποτελεί αλλη μια περιπτωση δίσκου που είχα την τυχη να ζησω στον καιρο του, κ δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντυπωση που μου είχε προκαλεσει το - εντελώς ταιριαστο με την ατμόσφαιρα της μουσικής τους - εξώφυλλο, ουτε τις πρωτες ακροάσεις του Magic and Mayhem κ του Black Winter Day.
Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες σχολές συνθετικής προσεγγισης κ μελωδίας στο συγχρονο metal, ξεκιναει σ αυτόν τον δίσκο.
6. Machine Head - Burn My Eyes
Μαζί με το Chaos AD της ακριβώς προηγουμενης χρονιάς, ειναι ο δίσκος που λάτρεψα περισσοτερο απο όλο το θεμελιωδες groove metal των 90ς (κ ταυτόχρονα αποτελουν - αμφότεροι - τους δυο δίσκους που μου στοίχισε περισσότερο η απουσία τους από την τελική μου πενταδα για το 93 κ το 94 αντιστοιχα).
Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί για τον αδιανοητα ογκώδη, αγέραστο ήχο του Richardson (@Chaos μη σταματας να εκθειάζεις - στηρίζω!), για τις αρμονικες που πατενταρει εδώ η μπάντα, για τo υπερκλασικo breakdown του Davidian, κ για την διαολεμενη ενέργεια του Blood for Blood, του Old κ του εκρηκτικου Block.
Παραμένουν η διαχρονικά αγαπημένη μου μπαντα του αμερικάνικου overground metal της τελευταίας τριανταετιας, οπότε θα ακολουθήσει έντονος εκθειασμος στο μελλον.
Κι η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Bolt Thrower - For Victory
Ο πεμπτος δισκος κ πιο ώριμη δουλειά των Κυρίαρχων του Σύμπαντος, με το εμβληματικο εξώφυλλο κ τον συντριπτικο ήχο (κ παλι από τον τεράστιο Richardson), κ με κάποιους από τους κορυφαίους πολεμικους (αν κ κατα - οχι-κ-τοσο - βάθος ξεκάθαρα αντιπολεμικους) παιανες των Βρετανών, όπως το μνημειώδες Armageddon Bound, το ομώνυμο, κ το αρχοντικο When Glory Beckons, στέκει ως μια από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας, κ αποτελει απολυτα αντιπροσωπευτικο δείγμα του παγιωμενου, πλεον, υπερβαρου ηχου τους.
Η επίδραση που θα ασκήσουν, από δω κ περα, σε αμέτρητες μπάντες του ακραίου ήχου (μουσικα/αισθητικα/ υφολογικα,αλλα κ ως δείγμα υγιούς νοοτροπίας, ήθους κ καλλιτεχνικης ακεραιοτητας) ειναι πραγματικα ανυπολόγιστη.
4. Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas
Η αλήθεια είναι πως, παρολες τις πολυ ενδιαφέρουσες συζητήσεις που έχουν την τάση να γεννούν τα παρελκομενα του συγκεκριμένου μνημείου της Black Metal δισκογραφιας, το Σκοτάδι που περικλείεται μέσα στις οκτώ συγκεκριμένες συνθέσεις του album, ειναι, ούτως ή άλλως, πιο απτο κ αυθυπαρκτο κι από το Μη-Φως της Ανυπαρξίας.
Αποτρόπαιο, ζοφερό κ αιώνια τρομακτικό, το De Mysteriis Dom Sathanas δεν ήταν (ουτε κ θα γίνει ποτέ) το αγαπημένο μου Black Metal album, αλλά σίγουρα παραμενει - στον δημιουργικο του πυρηνα - o πιο Black δίσκος στο συνολο του ιδιώματος, κ οχι μονο εξαιτίας των συνδηλωσεων με τις οποίες είναι μοιραία συνυφασμένος.
3. Merciless - Unbound
Ο τρίτος κ πιο φιλοδοξος δίσκος των αγαπημένων μου θρυλικών Extreme Metal ηρώων, μπολιαζει στο ασυμβίβαστα καταιγιστικο Death /Thrash του, ακόμα πιο έντονα επικά mid-tempo περασματα κ σκοτεινες μελωδίες αρχεγονων χεβιμεταλικων καταβολών, εμπλουτιζοντας τις δυναμικές του, αλλά κ χωρίς να θυσιάσει την διαολεμενη επιθετικότητα που τους χαρακτηριζει.
Θεριστικες ριφφαρες για άλλη μια φορά από τον Wallin, με τον μεγάλο Rogga να λυσσομαναει κ παλι πισω απο το μικρόφωνο, κ την μπαντα στο συνολο της να εμποτιζει με τη μανιασμενη φλόγα της υμνους όπως το the Land I Used to Walk κ Silent Truth, έπη όπως το ομώνυμο κ το οκταλεπτο Back to North,αλλά κ την κορυφαία θυελλώδη επανεκτέλεση του θρυλικού (ήδη από το demo τους των 80s) Nuclear Attack.
2. Rotting Christ - Non Serviam
Αν κ δευτερο full length της λατρεμένης μπάντας, το Non Serviam σηματοδοτεί στην πραγματικότητα τον τρίτο συνθετικό κυκλο εκείνης της κοσμογονικης περιοδου, μετά απο τα πρωτολεια, οσο κ κρίσιμα, Satanas Tendeum κ Passage to Arcturo, κ το θρυλικό Τhy Mighty Contract, ολοκληρώνοντας τα θεμέλια της ελληνικής black metal σχολης (με την σημαντική συμβολή των Necromantia κ των Varathron, για να μην ξεχνιόμαστε).
Εδω ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μυσταγωγικη, πνιγηρη ατμόσφαιρα, που, ωστοσο, δεν αφαιρει τον πρωταγωνιστικο ρόλο απο τα λυσσασμένα ξεσπάσματα, με τα δαιμονικα riffs κ τα θηριωδη φωνητικα του Necromayhem να εκφράζουν μια αρχοντικά επιθετικη κατευθυνση, αλλά κ θαρραλέα συνθετικη αντίληψη (στην οποια ειναι πολυτιμη κι η συνεισφορά του Mutilator), κ όλα αυτά σφυρηλατημένα σε μια πανισχυρη - κ ήδη αναγνωρίσιμη - ηχητικη ταυτότητα.
Η καταιγιστικη έναρξη με το Fifth Illusion, το λατρεμενο πολεμικό Where Mortals Have No Pride κ το μεγαλειώδες Saturn Unlock Avey’s Son δεν έχουν χάσει το παραμικρο από το κρυπτικό τους θάμβος, τα σαρωτικα Ice Shaped God κ Mephesis of Black Crystal - αν κ deep cuts - παραμένουν προσωπικες αδυναμίες, ενώ το ομώνυμο, περα απο τον συμβολισμό της Αψήφισης των Κρατουντων (που είναι επιφορτισμενο να εκφράζει διαχρονικά), ήταν, ειναι κ θα ειναι μια μαχητικη κομματαρα τόσο αγέραστη κ αθάνατη, που στο δικό μου Συμπαν φαντάζει κάτι σαν το Battle Hymn του ελληνικού Black Metal.
Στο συνολο του, δεν μιλάμε για τιποτα λιγότερο απο εναν εκ των κορυφαιων (κ πιο επικων) δίσκων
που γέννησε το Black Metal στα 90ς.
1. Emperor - In the Nightside Eclipse
Εχοντας ήδη δώσει τις πρωτες προειδοποιησεις από το Wrath of the Tyrant demo, κ το EP του 93, οι Emperor στο πρωτο ολοκληρωμένο full-length τους ξαναγραφουν τους όρους με τους οποίους θα ορίζεται, από εκείνο το σημείο κ στο εξης, το νορβηγικό Black Metal του Δευτέρου Κύματος, με αυτή την τόσο αντιπροσωπευτικη, ιδιότυπη αίσθηση απομακρης, μεγαλειώδους, παγωμενης μελωδιας με την οποία εμφορείται το ηχητικό Συμπαν του δίσκου.
Η παρουσια του Pytten πισω απο την κονσόλα (δηλ. ενός απο τους πλεον βασικους διαμορφωτες του αρχετυπικου νορβηγικού - πνιγμενου στo reverb - black metal ηχου) συμβάλλει τα μέγιστα με την παραγωγή του εδω, συντελλοντας στο περιφημο κ αποστομωτικο wall of Sound των Emperor, που δημιουργεί εξοντωτικες συνθήκες ακρόασης στον δέκτη.
Ωστόσο, πάνω από το ακραίο ηχητικό πλεγμα του δίσκου, κ τις - συχνά υπερηχητικες - ταχυτήτες στις οποίες κινείται, οι αληθινοι πρωταγωνιστές αυτου του δημιουργηματος ειναι οι ίδιες οι συνθέσεις, η κολασμένη απόδοσή τους, κ οι αδιανόητες φωνητικες ερμηνείες του Ihsahn (ο οποίος, απ ό,τι έχει ειπωθεί, εφτυσε στην κυριολεξία αίμα, σε στιγμές της ηχογραφησης των φωνητικων) που έδωσε νέες διαστάσεις στο πολεμικο, απόλυτα επιβλητικό Black Metal Screaming.
Χωρίς να υπάρχει λόγος να αναφερθω επί μέρους στις οκτώ αρχετυπικες συνθέσεις του δίσκου, προφανώς κ το I am the Black Wizards συνεχίζει - τρεις δεκαετιες αργότερα - να εκφράζει με τον πιο εμφατικό τρόπο το αισθητικό μανιφέστο της μπάντας.
Εν κατακλείδι, μιλάμε για το βασικό θεμελιο της majestic symphonic πτυχής του Black Metal, αλλά κ για εναν ακραία επιθετικό δίσκο που άσκησε σημαντική επιρροή στο ευρύτερο Extreme Metal των επόμενων δεκαετιών.
Στη συνείδηση μου το έχω ως ένα τόσο κρίσιμο, αρχετυπικο όσο κ ξεχωριστο διαμάντι για το Black Metal, όσο ήταν το σπουδαιο ντεμπούτο των Nocturnus, αντίστοιχα, για το Death.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Αποκοσμο, στοιχειωτικο αποτυπωμα ενός άλλου Χωροχρόνου, κ μιας παντοτινης Αψήφισης
27 Likes
3 Likes
Κάπου πρέπει να είχα ακούσει το Mayhem στο λύκειο μάλλον αλλά δεν έχω αναμνήσεις, διάβασα εδώ 2-3 πράγματα και είπα χθες να το βάλω, χαλαρά ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου
2 Likes
Χαρακτηρίζεις δίσκους, αρπάζεσαι με χρήστες ( ενίοτε τους χαρακτηρίζεις και αυτούς κι αυτοί εσένα) και μετά “ούτε πλάκα δεν μπορούμε να κάνουμε”. Έχε το θάρρος της γνώμης σου τουλάχιστον
Αδιάφορη και L. A. δεν πάνε μαζί, εύγε για τη φώτο της χρονιάς!
Δεν είναι μακριά το 98…Count me in…
2 Likes
Υπάρχει πάντως και η τρίτη " ο Χ δίσκος του Υ μουσικού είδους, είναι κειμήλιο αντικειμενικά και τυχαινει να μην μου αρέσει", που για μένα μπαίνει άνετα το De Mysteriis. Το οποίο αναμφισβήτητα είναι από τα θεμελιώδη black metal album και αντιλαμβάνομαι την σπουδαιότητα του, αλλά δεν συμμερίζομαι πλήρως τον ενθουσιασμό για αυτό.
1 Like
Καταλαβετε οτι τα αποτελεσματα που βγαζουμε εδω περα λενε πολυ περισσοτερα για τους χρηστες παρα για τους δισκους.
Οι δρομοι με εφαγαν και ξεχασα το Whiskey For The Holy Ghost, αλλα δεν πειραζει πολυ, γιατι το ειδα σε αλλη λιστα και σκοραρε.
7 Likes