Πολύ κλασσικό σκηνικό μέχρι και τα μέσα/τέλη της δεκαετίας του '90. Επίσης αν φόραγες martens ή wehrmacht είχες πολλές πιθανότητες να δεχτείς πέσιμο για ψύρισμα.
4 Likes
Και μπουφάν fly με κονκάρδες! Αχ ωραίες εποχές 
6 Likes
Και καπάκι από στυλό στο τσεπάκι, στο αριστερό μανίκι. Συνήθως επειδή οι σφαίρες είχαν τελειώσει το προηγούμενο βράδυ…
5 Likes
Αυτά ήταν ωραία χρόνια!
Αστεία αστεία, τα γεγονότα πριν την πανδημία, τα lockdown κλπ, μοιάζουν πολύ πιο μακρινά απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Κι αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει με την σχετικότητα του χρόνου αλλά με την ύπαρξη ενός ορόσημου που χωρίζει τα γεγονότα σε πριν και μετά!
Σε αντίθεση με τα εισιτήρια που είδαμε παραπάνω και αναγράφουν την τιμή σε δραχμές! Αυτά είναι όντως παλιά ιστορία!
(Ας σημειωθεί εδώ ότι τότε το αντίτιμο του εισιτηρίου για συναυλία ξένου συγκροτήματος έφτανε - δεν έφτανε για να αγοράσεις μια καινούρια κυκλοφορία σε CD. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, ή ακρίβυναν τα εισιτήρια ή μειώθηκαν οι τιμές των δίσκων!)
2 Likes
Και τα δύο έγιναν.
3 Likes
Καδραρισμένα. Βρίσκονται ανάμεσα σε δύο τζάμια + ένα μαύρο χαρτόνι. Μεταξύ του πίσω τζαμιού και της μεταλλικής 
κορνίζας υπάρχουν 6 λάστιχα που πιέζουν το τζάμι και κρατάνε τα εισιτήρια στη θέση που τα έβαλα χωρίς να χρειάζεται κόλλα ή κολλητική ταινία.
Γενικά είναι τίμια (αν και ασήκωτη) κορνίζα, την είχα τσιμπήσει από μια γκαλερί που έκλεινε. Είχα μάλιστα αναφέρει στην ηλικιωμένη γκαλερίστ και το λόγο που την ήθελα. Καθόλου δεν είχε χαρεί θυμάμαι. Σαν να μου ζητούσε εμένα ο μικρός να του δώσω το CD του MoP για σουβέρ, να ακουμπάει το ποτήρι με το γάλα του. 
2 Likes
Με πρό(σ)κλησή μου ξεκινήσαμε. Έτσι οφείλουμε να συνεχίσουμε.
Summoning @apostolisza8. Do not break your oath…
3 Likes
Θα εγκαινιάσω και το δεύτερο lockdown δηλαδής
Τρώω trigger μην γράφεις τέτοια, υπόσχομαι θα επανέλθω όσο πιο σύντομα και ισορροπημένα μπορώ.
Απλά να πω μόνο προς το παρόν πως, they should have known, not to play, with the powers of hell…
4 Likes
Λοιπόν, don’t believe the hype και καλή ανάγνωση, μερικά περιστατικά/τοποθεσίες/πρόσωπα είναι ελαφρώς αλλαγμένα για λόγους ανωτέρας βίας και υγείας, οπότε μείνετε στο ζουμί.
Η ιστορία στον πυρήνα της είναι αληθινή.
Αρχές της περασμένης δεκαετίας. Τέλη καλοκαιριού, αυτές οι σάπιες μέρες που έχεις αδειάσει και, ειδικά αν όπως στην περίπτωσή μου, έχεις ξεμείνει χωριό, τότε όλα είναι πιο έντονα, υπερβολικά και ίσως παράλογα.
Αυτές τις σάπιες μέρες λοιπόν, που νιώθεις αποκομμένος από την ρουτίνα ενός μέρους που δεν ανήκεις εκεί, (θα το διαβάσει κανείς και θα μου απαγορεύσουν την είσοδο), βλέπεις πως οι όποιες παθογένειες έρχονται στην φόρα και σε εγκλωβίζουν.
Μια από αυτές, ήταν τα βαρετά βράδια. Έπρεπε λοιπόν όσοι είχαμε ξεμείνει, να κάνουμε κάτι, και αποφασίζουμε να μαζευτούμε για αλκοόλ και bbq.
Summary
(Εκείνη την περίεργη περίοδο, το σύνολο αυτών των ατόμων ήταν κατά ένα περίεργο τρόπο ιδιαίτερα “μπλεγμένο”. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίζουν μακροσκελείς συζητήσεις επί παντός για κάθε θέμα.
Ένα άτομο, περνούσε μια ιδιαίτερη φάση, η οποία το είχε επιστρέψει σε συνήθειες του παρελθόντος οι οποίες εμπεριείχαν έντονες θεολογικές αναζητήσεις, κοινώς hardcore christian, αλλά δεν θα το κατέκρινα αν δεν μου θύμιζε Stryper. Ταυτόχρονα, είχε και καλλιτεχνικές αναζητήσεις μιας και ήθελε να απομακρυνθεί απο το βαρετό heavy metal (το που ήθελε να πάει δεν μας αφορά)).
Οπότε (διαβάστε τις λεπτομέρειες), σε μια απέλπιδα προσπάθεια σε μια φάση της βραδιάς, να με πείσει να του εξηγήσω γιατί το metal καταπιάνεται με τον σατανισμό, καταλήξαμε να φύγουμε από το μέρος που ήμασταν και να βρούμε ένα “φίλο” του, μεταλλά, και να αράξουμε να χαζέψουμε τη δισκοθήκη του. Το άτομο που είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, δεν έπινε ούτε κάπνιζε, ασκητική είπαμε η φάση (και δεν το λέω υποτιμητικά), αλλά ο “φίλος” που ήθελε να με καλοπιάσει για λόγους που δεν είναι της παρούσης, κερνούσε αλκοόλ στην σπιν-οφ έξοδο από το bbq.
Εκεί, βρίσκουμε το “A Blaze In The Northern Sky” μες τον σωρό από (μέτρια) cd. Του λέω άκου εδώ να σου εξηγήσω. Απλά θα ακούσουμε το “In The Shadow Of The Horns”. Ή αλλιώς, το καλύτερο κομμάτι που έβγαλε το πονεμένο (και βαθιά λατρεμένο) ιδίωμα. “Dawn of the first millenium” λοιπόν και ενώ επιχειρώ να εξηγήσω πως οι Darkthrone συνδύασαν όσα συνδύασαν για να βγει η αλλαγή ρυθμού στο δίλεπτο που είναι τρομακτική, αυτός απόρησε που ήξερα τους στίχους και τους “καταλάβαινα”. Θα του ανέλυα την σχέση μου με τους Darkthrone αλλά δεν είχε νόημα, αρκέστηκα απλώς πως τους είχα χιλιοτραγουδήσει.
Ξέρετε πως τελειώνει το κομμάτι ε; (θα έπρεπε).
"Clouds gather across a freezing moon
I kiss the goat - witchcraft still breathes"
Εκεί άρχισε κάτι περίεργα περί κτηνοβασίας κλπ, εγώ είχα ανατριχιάσει, και του είπα πως οι στίχοι έχουν ένα ιδιαίτερο βάρος και παρελθόν. Μου ζήτησε τότε να του παρουσιάσω, για να τεστάρει την πίστη του, για να δει αν εν τέλει αυτή η φάση του κάνει, το πιο συνεκτικό σατανιστικό άλμπουμ που ξέρω.
Εγώ, αφού τελείωσε εν τέλει αυτή η βραδιά, που περιελάμβανε και χουντόγερο να έχει βγει απέναντι να μας κάνει παρατήρηση για διατάραξη κοινής ησυχίας ( ;p ), πολλαπλές υπόνοιες για λάγνες συνέχειες της βραδιάς και μια υποβόσκουσα αντιδραστικότητα, που συνειδητά δεν αναφέρω, αλλά κρατήστε στο πίσω μέρος του μυαλού σας πως συντέλεσαν στην διαμόρφωση εικόνας στο άτομο περί του που ωθεί η βλάσφημη μουσική μια δήθεν αθώα παρέα. Τα πράγματα ήταν σοβαρά. Γύρισα σπίτι και πάνω στο μεθύσι του έστειλα λινκ για το “Don’t Break The Oath”. Του έστειλα και ένα δεύτερο με τους στίχους. Του ζήτησα να μην ακούσει όμως νότα, απλά να χαζέψει το εξώφυλλο και την ακρόαση να την κάνουμε μαζί όταν βρεθεί χρόνος. Ήμουν στην κοσμάρα μου.
Εν τέλει το επόμενο απόγευμα, μου είπε να πάμε σπίτι του να το ακούσουμε. Εγώ δεν είχα όρεξη λόγω hangover, το βλέμμα ήταν μέχρι το πάτωμα, γενικά άδικη κατάρα.
Του ζήτησα να μην δώσει βάση στη φωνή. Αλλά στο πως μένει στον “χώρο”, στον “αέρα”, ενώ τραγουδάει, πως δημιουργείται η ατμόσφαιρα. Τον αντίλαλο, την ηχώ, τον αέρα που χτυπά (κάτι τέτοια έλεγα). Και αφού ήξερε κιθάρα, να προσέξει τα riffs.
Και φυσικά να παρατηρήσει την άρθρωση και πως ο King άλλαζε την ερμηνεία ανάλογα τον στίχο. Σε αυτό επέμεινα. Και να μην υπάρχει φως, μόνο η οθόνη να φαίνεται το εξώφυλλο να σε δείχνει. Αυτός νόμιζε πως το πράγμα ξεφεύγει, ρισκάρει την πίστη του, είχε έναν ενθουσιασμό. Του ζήτησα επίσης να μην πάρει το βλέμμα του, να μην διακόψουμε την ακρόαση για φαγητό κλπ, και, επειδή ήμουν κάφρος, να μην πει καμιά προσευχή όσο ακούμε.
Με τα πολλά δέχθηκε. (Έπειτα είχα υποψίες πως υπέπεσα σε bullying, και ένιωσα άσχημα και μετά από καιρό απολογήθηκα).
Ξεκινάει λοιπόν η ακρόαση, και νιώθει κάτι να τον ενοχλεί, καταλάβαινε την τεχνική στην φωνή, αναγνώριζε μπάσα, αλλαγές ρυθμών, αλλά ένιωθε κάτι disturbing. Και τότε, η ακρόαση έγινε δύσκολη γιατί ξεκίνησε να πείθεται για την σοβαρότητα των στίχων, όχι επειδή (δεν) είναι, αλλά επειδή είχε δημηιουργηθεί ένα θεατρικό κλίμα.
Ένιωθε, όπως μου είπε, μια χορωδία από γριες μάγισσες να μιλάνε για unborns, για τελετές, για εφιάλτες και βεβηλώσεις ψυχών. Ένιωθε πως οι μελωδίες δεν ήταν ούτε σκοτεινές ούτε χαρούμενες, (αυτά ήταν περιγραφή του), αλλά πως ήταν μέρος κάποιας σατανικής μουσικής που ενορχηστρώθηκε σε μέταλ. Πως επίτηδες ήταν τόσο υψηλή η συχνότητα για να διαπεράσει τον εγκέφαλο και να μην την ξεχνάς. Μου είχαν μείνει τόσο πολύ αυτά.
Εν τέλει, στο (τρόπον τινά) ομότιτλο έφτασε στο σημείο να πατήσει παύση. Ξεκινάει έτσι, αν θυμάστε μετά το ίντρο:
Summary
I deny Jesus Christ, the deceiver
And I abjure the Christian faith
Holding in contempt all of it’s works
Εγώ προσπαθούσα να μην γελάσω και ίσως φταίω για αυτό. Στους εξής στίχους:
Summary
As a being now possessed of a human body
In this world I swear to give my full
Allegiance to it’s lawful master,
To worship him our
Lord Satan and no other
In the name of Satan, the ruler of Earth
Open wide the gates of Hell
And come forth from the abyss
By these names: Satan, Leviathan,
Belial, Lucifer
I will kiss the goat
…το άτομο είχε φρικάρει, ένιωσε πως ήταν κάτι που ξεπερνά τα όρια. Και κάπου εκεί, εγώ έριξα την χαριστική βολή. Του μετέφερα τον εξής αστικό(??) μύθο κατά τη διάρκεια του “Come To The Sabbath”. Αφού του εξήγησα πως σύμφωνα με τη Σατανική Βίβλο στήνεται στιχουργικά το κομμάτι, είπα πως το σημείο με τα πλήκτρα το είχε παίξει ο ίδιος ο Anton LaVey. Απαράδεκτος, ξέρω.
Επειδή όμως ήξερε ποιός ήταν αυτός, μου ζήτησε, ομολογουμένως ήρεμα να εξηγήσω αν υπάρχει σύνδεση και αράδιασα το πως είχαν καλές επαφές με τον King, τα γράμματα που αντάλλαζαν, το πως, κάπου είχα διαβάσει, πως τον ήθελε να ηγηθεί της Church Of Satan και άλλα ωραία. Είχα ανοίξει και τα σχετικά pdfs, πανέτοιμος για το όλο κλίμα.
Τότε, όλοι οι συνειρμοί του παγιώθηκαν και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Μου ζήτησε να κανονίσουμε να μιλήσουμε με τον πνευματικό του, έναν παπά που, μεταξύ άλλων είχε βγάλει παλιότερα ανάλυση περί witchcraft + Harry Potter και είχε στιγματίσει πολλά παιδιά και οικογένειες ως προς τα σχετικά ζητήματα. Εγώ φυσικά αρνήθηκα να πάω, θεώρησα πως απλά θα πήγαινε λάθος κάτι τέτοιο και πήγε μόνος του.
Μου είπε, όταν ξαναβρεθήκαμε, πως του έδειξε τους στίχους και πως έπεσε και παρότρυνση είτε να απομακρυνθούμε είτε να μην ξαναπαίξει τέτοια μουσική στην παρέα. Και φυσικά να με πρήξει να πάω να εξομολογηθώ. Το άτομο επειδή βρισκόταν σε μια κατάσταση πολύ κολλημένη που ευτυχώς τώρα δεν είναι, ήθελε να τα εφαρμόσει στο 100%. Εν τέλει, εξομολογήθηκε και υποσχέθηκε πως δεν θα ξανακούσει τέτοια μουσική. Μου είχε ζητήσει μάλιστα να μην φοράω τέτοια μπλουζάκια σπίτι του, όταν βγαίνουμε κλπ. Αν θυμάστε το πρώτο μου ποστ στο νήμα, ε, το είχα συνηθίσει αυτό.
Ευτυχώς εγώ μετά από λίγες μέρες γύρισα Αθήνα, αλλά σε βιντεοκλήσεις για το επόμενο 2μηνο με ρωτούσε αν έχω ακόμη την αφίσα του εξωφύλλου πάνω από το κρεβάτι μου (φυσικά ντε) και να αναλύω τον ηθικό μου κωδικα.
Ενέδιδα εγώ, (έχουμε όλοι αυτές τις περιόδους μας θέλω να πιστεύω) και έκανα φιλοσοφικές συζητήσεις αλλά πάντα σε θέση άμυνας, ήμουν υπόλογος. Δεν έκατσα να το αναλύσω ποτέ όμως αλληγορικά, διαλεκτικά και κοινωνικά, γιατί δεν μου επιτρεπόταν. Αυτός όμως έκανε την σύνδεση άθεος = σατανιστής (άσχετα αν είχα κάνει ρητές τις διαφωνίες μου).
Η ιστορία αυτή, διαδόθηκε εκεί, με αποτέλεσμα την επόμενη φορά που κατέβηκα συγγενείς και φίλοι να με λένε υπερβολικό, αντιδραστικό, προβοκάτορα, και εγώ να χαμογελώ ειρωνικά.
Πως ξεπεράστηκε αυτό το σοκ για το άτομο; Μια μέρα, σε ένα μάθημα φωνητικής επιχείρησε να φτιάξει το φαλσέττο του. Και ξαφνικά, όλα μετά του φάνηκαν σοκ και τέχνη και στο πιο πρόσφατο μέλλον απολαμβάνει και τους Ghost (γιατί όπως λέει δεν το εννούν όπως ο King Diamond).
Βαρετή ιστορία εν τέλει, και ίσως έχω μερίδιο ευθύνης για κάτι που θα μπορούσε να αποτραπεί, αλλά, δεν έχει μια ωραία χροιά το τι μπορεί να κάνει η μουσική στα λάθος (σωστά) αυτιά;
20 Likes
Αξιζε τον κόπο 
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι φαίνεται να ήταν τοτε ένας ανθρωπος περίεργος και συγχρόνως εξαιρετικά συντηρητικός και φαίνεται ποια μεριά υπερίσχυσε τελικά.
1 Like
Μην παίρνεις και όρκο πάντως
Όπως είπα, άφησα πολλές λεπτομέρειες/παραμέτρους εκτός για να μείνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Γενικά τα “απόνερα” και οι παρενέργειες της ιστορίας τράβηξαν για καιρό. Σε κάθε περίπτωση, έκατσαν πολλά πράγματα “ιδανικά” για να ξεσηκωθεί ταπεινό witch hunt.
!!!
2010 αυτά ε?
Βέβαια, έβαλες και λίγο το χεράκι σου, ελαφρώς, τόσο δα
1 Like
2011 για την ακρίβεια.
Αν δεν το έβαζα δεν θα ήταν δική μου ιστορία
Δεν φταίω εγώ, το εξώφυλλο του δίσκου…
Από παρότρυνση του @The_Black_League εδώ, μια σχετική ιστορία ενός τραγελαφικού, οριακά Καφκικού εφιάλτη που εξελίχθηκε μετά από ένα επικό live των Skinny Puppy στο Manchester το 2010
Ξεκινήσαμε από Birmingham με το τρένο, Ιούνιο νομίζω, 2 ώρες διαδρομή με έναν φίλο για live Skinny Puppy σε ένα κωλοκλάμπ του Manchester, άκρως αποπνικτικό και ζεστό, στο οποίο είχα ξαναπάει μερικούς μήνες πριν και είχα πεί ότι ποτέ ξανά… αλλά οι Skinny Puppy ήταν αποθημένο ετών + τεράστιο όνομα του χώρου για να το αφήσω να πέσει έτσι κάτω
Τελειώνει το live, τα σπάσανε κανονικά, πάμε να φύγουμε με το τρένο πάλι αλλά ξέραμε ότι οριακά το προλαβαίναμε γιατί η συναυλία τράβηξε πολύ… τελικά το χάσαμε κατά τις 11.30 το βράδυ οπότε πήγαμε για λεωφορείο, των οποίων ο σταθμός ήταν σχετικά κοντά στα τρένα. Εκεί λοιπόν προς έκπληξή μας, διαπιστώνουμε ότι υπήρχε απεργία από τις 12 το βράδυ και μετά, για τρένα/λεωφορεία… δεν είχαμε πάρει πρέφα κάτι, στην πορεία μας είπαν ότι ήταν ξαφνικό και μόνο για μια περιοχή των midlands (Manchester, Brandford, Birmingham, Wolverhamtpon κτλ, ένας συγκεκριμένος anyway άξονας).
Το γιατί δεν το ρώτησα ποτέ, το πρόβλημα ήταν ότι: Ήταν 12 παρά το βράδυ, ήμασταν λούτσα στον ιδρώτα από το λαιβ με 1 πουκάμισο έκαστος σαν μακρύ ρούχο και είχε αρχίσει να κάνει κρύο, λεφτά προφανώς δεν είχαμε πάνω μας πλην ελαχίστων + κάρτα ανάληψης μόνο εγώ και το πιο σημαντικό, την επόμενη μέρα είχα 12 το πρωί ραντεβού με supervisor για πτυχιακή (final review τύπου, με supervisor που έβλεπα για 2η φορά στη ζωή μου καθότι ερχόταν Birmingham 1 φορά τον μήνα οπότε ήταν λίγο strict η φάση) και είχα κατά νου να κάνω και κάποιες διορθώσεις ένα δύωρο/τρίωρο το πρωί πριν βρεθούμε…
Γενικά σκατά. Τα atm δεν δούλευαν στον σταθμό και το επόμενο κοντινό atm ήταν σε μια κεντρική πλατεία του Manchester. Οπότε λέμε τί να κάνουμε, 2 ώρες δρόμος από Manchester - Birmingham σήμαινε ότι μάλλον θα περνούσαμε τις επόμενες 2-3 βδομάδες με σάντουιτς από tesco express και Poundland μπισκότα αφού θα δίναμε μια περιουσία σε ταξί…
Έβγαλα λεφτά και γυρίσαμε στον σταθμό -γιατί ήταν η πιάτσα από έξω- και δυστυχώς κανένα ταξί δεν ψήθηκε να μας πάει Birmingham for reasons unknown οπότε άρχισε να με ζώνει η απελπισία… είχε περάσει 12, σχεδόν 12.30 όπου ήμασταν ακόμα στο ίδιο σημείο με καμία εναλλακτική λύση… η μόνη μας επιλογή ήταν να περιμένουμε στον σταθμό μέχρι το ξημέρωμα, καθώς το πρωί κατά τις 6 άλλαζαν κάτι βάρδιες -από ότι μας ενημέρωσαν θυμάμαι- και θα υπήρχαν και κούρσες για εκτός πόλης.
Κατεβήκαμε στα Μακντόναλντς της πλατείας κάτω από τον σταθμό -24ωρα- και φάγαμε κάτι σαπίλες + ζεσταθήκαμε και λίγο γτ μας είχε κόψει το κρύο κανονικά… κάτσαμε καμιά ώρα ώσπου μας είπαν να σπάσουμε, οπότε βγαίνοντας έξω κάτσαμε σε ένα παγκάκι και παίζαμε μπάλα με κάτι κουτάκια από αναψυκτικά. Αφού φάγαμε παρατήρηση από άστεγο δίπλα ότι κάνουμε φασαρία, τελικά σηκώθηκε και πιάσαμε κουβέντα κλοτσώντας τα κουτάκια για κανένα μισάωρο… εγώ γενικά μην λέω μαλακίες, ήμουν λίγο κλασμένος αλλά ο δικός μου είχε σπουδάσει Aγγλιά και έμενε περισσότερα χρόνια + ήταν λίγο της πιάτσας τύπος και μεγαλύτερος, οπότε κάπως έσπαγε το άγχος μου του να αράζω με άκυρους αγνώστους στου Manchester 2 το πρωί (και γενικά τα Midlands δεν είναι Λονδίνο, είχα δεί από άκυρο ξύλο έξω από την εστία μου μέχρι μαχαίρωμα εν ψυχρώ στην είσοδο pub για το τίποτα -ευτυχώς κανένας θάνατος αλλά και πάλι σοκαριστικό-, ενώ ήξερα ότι πχ Birmingham δεν σουλατσάρεις ακόμα και κεντρικά μετά από καπιοια ώρα -ημουν αρκετά φλωρος προσπαθω γενικα να πω με τροπο )…
Με τα πολλά όμως, μας είπε το εξής (ότιναναι τελείως): Έχει έναν φίλο (!) που δουλεύει σε κάτι τύπου tesco και πηγαίνει σε ένα χωριό το Matlock στο Ντέρμπυ νυκτερινές διαδρομές και αφήνει με φορτηγάκι λαχανικά κ τέτοια και ίσως να μας πέταγε μέχρι εκεί αν μπορούσε… έφευγε ξημερώματα κάπου 4 για να είναι εκεί κατά τις 7 (ήταν κανένα τρίωρο διαδρομή ή τεσπά αυτός την έκανε 3 ώρες γιατί είχε 1-2 στάσεις ενδιάμεσα, δε θυμάμαι τώρα πάνε και 10 χρόνια)… από το Matlock, το Birmingham ήταν κοντά, καμιά ώρα, μιάμιση με αμάξι ή τρένο
Οπότε λέμε με τα πολλά ότι δε γαμιέται, ας δούμε τον μαν του και αν φανεί σώος το σκεφτόμαστε… μας είπε ότι τώρα είναι σε μια pub/λέσχη με φρουτάκια κτλ απέναντι, δίπλα σε Mακ και να του πούμε ότι μας έστειλε ο τάδε/δε θυμάμαι όνομα… ευτυχώς που ο δικός μου το πήρε πάνω του γιατί εγώ είχα κλάσει μέντες και ήμουν 100% υπέρ του να πάμε στα τρένα πάλι να κοιμηθούμε κανένα παγκάκι μέχρι το πρωί…
Anyway, πήγαμε στην pub, ρωτήσαμε και βρήκαμε τον μαν που μόλις είχε έρθει και έπινε καφέ και καθώς τους εξηγούσαμε το στόρυ μας, μαθαίνουμε ότι εμπλέκε σε διάφορα lives της περιοχής ως τεχνικός + ήταν από το συνεργείο που είχε στήσει το Helfire fest νωρίτερα το 2009 στο Birmingham που είχαμε δεί Fields/Anathema/My dying κτλ και ψήθηκε να μας πετάξει μέχρι το Matlock αφου του εξηγήσαμε όλο το στόρυ μας -μέσες άκρες-… γενικά πολύ ξήγας και τεράστια ανακούφιση για εμένα που θεωρητικά δεν θα πέθαινα -στο μυαλό μου- για να μου κλέψουν το συκώτι μου or something…
4 με 6.30 διαδρομή, όλα πόπα, του δώσαμε και 100 λίρες (ποοοοολύ λιγότερα από αυτά που θα δίναμε σε ταξί) και εκεί βρήκαμε κατευθείαν ταρίφα για Birmingham που τελικά μας έφερε στις εστίες κατά τις 9 το πρωί στεγνούς από ρευστό… μπάνιο και 9.30 ξεκίνησα διορθώσεις κτλ σε πτυχιάκη, ένα πουταναριό όλα να μπαλώσω ότι προλάβαινα, πάω στο ραντεβού στις 12 και άνθρωπος στον όροφο/γραφείο, όλα κλειστά, γυρίζω σπίτι, βλέπω mail από το προηγούμενο βράδυ ότι το ραντεβού πάει 3 μέρες μετά γιατί έχουν απεργία τα τρένα και δεν μπορούσε να έρθει, κάνω έναν εμετό γαμοσταυρίζοντας και κοιμήθηκα κανένα 15ωρο να στανιάρω…
Γενικά το θυμάμαι πλέον και γελάω, αλλά είχα κλάσει μέντες τότε, α πα πα… δεν ήταν τόσο τραγικό όσο το θυμόμουν αλλά ήταν και μια εποχή λίγο διαφορετική από τώρα, ακόμα 3310 παίζει να είχα κινητό + δεν είχα και εγκλιματιστεί πλήρως ποτέ στο UK lifestyle και τρόπο ζωής οπότε αγχωνόμουν με το παραμικρό…
Aλλά δε γαμείς, Skinny Puppy live, totally worth it…
Έχω σίγουρα και φοτος από το live και από τον φίλο που μας άφησε Matlock, αν τις βρώ θα τις κάνω και edit στο post
υγ. παίζει να έχω αφήσει 1 μήνα+ αυτό το post unposted εδώ
17 Likes
Το διάβασα και αγχώθηκα κατά την διάρκεια συνειδητοποίησα. Καλό, πολύ καλό, κάτι τέτοια είναι που μένουν και θυμόμαστε <3
3 Likes
Γαματες ιστοριες οι δυο τελευταιες, αλλα η UK μου αρεσει ακομη περισσοτερο. Εχω ενα καρο τετοιες ιστοριες, αλλα ειναι ολες ποδοσφαιρικες γμτ. Ισως σε ενα αλλο νημα, μια αλλη φορα 
Ειδικα η επιστροφη απο Γλασκωβη στον τελικο του 2002 ηταν μια επικη, τριημερη (για να μην πω πενθημερη) περιπετεια 
3 Likes
εχω και εγώ από UK μερικές καλές ποδοσφαιρικές ιστορίες από το γήπεδο της Βιλλάρας στο Birmingham, τρομερές αναμνήσεις αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος αλλά και λίγο πότης
1 Like
πω ρε και εγω αγχωθηκα με την τελευταια ιστορια…
4 Likes
Θα κανω λιγο hijack στο νημα και θα εξηγησω εν συντομια γιατι αναφερθηκα στη συγκεκριμενη.
Πτηση Αθηνα-Λονδινο-Γλασκωβη-Χ-Αθηνα με easy (Luton). Οπου “Χ” ειναι Γλασκωβη-Λονδινο με εισιτηριο που ΔΕΝ εχουμε κλεισει. Σε τελικο Τσ Λ. Φαση “ελα, θα βρουμε”. Και πηραμε τελικα ενα με Ryanair για Stansted. Και ειχε 2,5 ωρες καθυστερηση. Πληρωσαμε μιση περιουσια σε black cab, φτασαμε στο Luton 3’ μετα το κλεισιμο του check in (κυριολεκτικα τρια λεπτα). Μειναμε σε ξενοδοχειο με λιγοστα χρηματα στις τσεπες, την αλλη μερα παμε Λουτον και βλεπουμε οτι δεν πεταει τπτ, εχει πεσει ο κεντρικος σταθμος του Λονδινου. Τηλ στην Ελλαδα, κλεισιμο πτησης με Ολυμπιακη (αθανατη) 300+ γιουρα, με εξοδα του πατερα του συναδελφου/φιλου μου που ειμασταν μαζι, τελευταιες λιρες για λεωφορειο ως το Heathrow, ενα σαντουιτς στη μεση για να αντεξουμε ως τα μεσανυχτα που πεταγαμε, (μονο ΟΑ, Lufthansa και British, οι καλοπληρωτες ειχαν το προνομιο, οι αλλοι ολοι καθηλωμενοι, πανικος στο αεροδρομιο).
Κι αυτο ειναι μονο το Πεμπτη-Παρασκευη. Οσα εγιναν στο Δευτερα-Τριτη-Τεταρτη ισως σε μια κανονικη εκδοση… Που θα μπορουσε να ειναι βιβλιο-κωμωδια. Και βγαζω σικουελ που δεν θα ειναι τραβηγμενο απο τα μαλλια, με ιστοριες απο Παρισι, Κωνσταντινουπολη, Γκεζελκιρχεν. Αβιαστο γελιο.
End of off topic. Αγχωθηκα μονο που τα (ξανα)εγραψα. Αλλα ειχαν πλακα, εκ των υστερων εγιναν μαθηματα.
3 Likes
πο, ανακατέυτηκα
Άντε άλλο ένα hijack γιατί χτύπησες ευαίσθητες χορδές αναφερόμενος σε παρ’ολίγον χαμένες πτήσεις και αγγλική σαπίλα -άσχετο με μπάλα ή μουσική-
Θέλω να γυρίσω Αθήνα το Πάσχα του 2010 από το μεταπτυχιακό, λόγω του ότι συν-έπεφτε το Πάσχα μας τότε με την αργία που έχουν έξω.
Το θέμα μου όμως:
Εγώ δεν πετάω εύκολα, γιατί φοβάμαι. Έχω πετάξει πολύ συγκεκριμένες φορές στη ζωή μου.
- Το 1996 να πάω Βοστώνη
- Το 2009 ξανά για να πάω Αγγλία
- Στο ενδιάμεσο 2009-2010 να έρθω Ελλάδα 3 φορές και να πάω Ολλανδία μια άλλη
- 2010-2011 που είχα λίγο συνηθίσει, Παρίσι και Βαρκελώνη
- 2012 Ρόδο-Θεσσαλονίκη δις με δουλειά
- 2013 2 φορές Κρήτη
αυτά.
Μπαίνω πάντα με ζάναξ και αν έχω κανένα ξύδι, το χτυπάω και αυτό για να είμαι ζαμπόν.
Έχω πάει Ιταλία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Μονακό, Κροατία, οδικώς… Η αδερφή μου μένει Νέα Υόρκη και δεν έχω πάει ποτέ for god’s sake
Anyways, UK έπαιρνα πάντα Aegean γιατί είχα πεισθεί από διάφορους -ή εγώ έτσι διάλεξα τεσπά δεν υπάρχει λογική- ότι ήταν η μόνη ασφαλής εταιρεία να πετάξω. Άρα από Birmingham δεν πέταξα ποτέ προς την Ελλάδα, γιατί είχε μόνο Thomas Cook πτήσεις τότε ή Easy Jet, που δεν έμπαινα .
Κατέβαινα ΠΑΝΤΑ Λονδίνο να πάρω Aegean, όπως και πήγαινα πάντα Λονδίνο και από κει τρένο για Birmingham.
-ολόκληρη παράνοια τώρα, ας μην μείνουμε εκεί -
Έρχεται η ώρα για να κατέβω Πάσχα και όλοι μου οι φίλοι φέυγουν Παρασκευή από Birmingham με ότι βρήκαν, εγώ μόνος μου Σάββατο με Aegean από Heathrow… πετούσα ας πούμε -χονδρικά γτ δε θυμάμαι τώρα- 2 το μεσημέρι και από Birmingham - Heathrow με τρένο είναι 2 ωρίτσες πάνω κάτω… πάω στο σταθμό 9 το πρωί να φύγω -γτ είμαι τυπικός- και βγαίνει ανακοίνωση ότι ‘‘due to vandalism’’ (!!) το τρένο φτάνει μέχρι έναν συγκεκριμένο σταθμό καμιά ώρα έξω από Λονδίνο. Εκεί θα πρέπει να ρωτήσουμε για τι άλλο μέσο μπορούμε να πάρουμε για Λονδίνο.
Κατευθείαν προφανώς κλάνω μέντες γτ είχα να διαχειριστώ και το άγχος πριν την πτήση -έκανα και κάνω ακόμα σαν παλαβός- αλλά και το να καταφέρω να φτάσω εγκαίρως -δεν είχα και πολλά λεφτά κάρτα και είχα πεί σε δικούς μου να μην μου βάλουν κάτι γτ οκ γύριζα πίσω… άντε τώρα να ψάχνεις από Ηράκλειο Μεγάλο Σάββατο να βρείς τρόπο να βάλεις στην HSBC λεφτά στην Αγγλία-…
Τεσπά μπαίνω τρένο, κατηφορίζουμε και ΕΥΤΥΧΩΣ στη διαδρομή, γνωρίζω μια κοπέλα η οποία μπήκε στην στάση του Γουόρικ και κατάλαβα πως έκανε το ίδιο, πήγαινε Λονδίνο για Αθήνα -από τις αντιδράσεις της στην ανακοίνωση κτλ-… με τα πολλά πολλά της μιλάω, διαπιστώνουμε ότι ήμαστε στην ίδια πτήση -το γράφω 10 χρόνια μετά και νιώθω πάλι ένα relief - οπότε λέω πάλι καλά, δεν θα είμαι μόνος…
Με τα πολλά, φτάσαμε σε ένα χωριό που δεν θυμάμαι πως το λένε και προλάβαμε κυριολεκτικά φωνάζοντας (!) για να σταματήσει ένα λεωφορείο για το Reading, καθώς το επόμενο ήταν αρκετά αργότερα και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να προλάβουμε την πτήση.
Πήγαμε Reading, άλλο λεωφορείο από εκεί γτ πάλι δεν είχε τρένο, προς Heathrow… τελικά φτάσαμε και εμείς τη στιγμή που φώναζαν τα ονόματά μας και έκλεινε το Gate, τύπου 2-3 λεπτά πριν κλείσει τελείως και μας αφήσουν εκεί, καταιδρωμένοι και σαν να είχαμε φάει ξύλο, μέσα στον πανικό…
Με τόση ταλαιπωρία, ένα ζάναξ πήρα και παρότι 3 ώρες πτήση, παίζει να κοιμόμουν ακόμα και στην προσγείωση… εννοείται ότι με την φίλη κρατήσαμε επαφή και μέχρι και σήμερα λέμε τα νέα μας ανα διαστήματα και όσο μπορούμε κρατάμε μια επαφή, παρότι πέρασαν 10 χρόνια και μένουμε σε άλλες πόλεις…
Αυτό βσκ, γαμημένα αεροπλάνα και δίκτυο τρένων/λεωφορείων UK
8 Likes